Een foto die me maar blijft boeien. Een stel vriendinnen, maar erg vrolijk kijken ze niet allemaal. Zeker Jo niet die links achteraan zit. Ook Dina niet, die kijkt wat stoer. Pubers van toen. Naast Dina zit Anneke van Ark en daarnaast Dika. De jongens hebben ze versierd met bosjes bloemen. Ik neem tenminste aan dat die dat niet zelf verzonnen hebben. Links lijkt me Jan en rechts Bram. De andere ken ik niet.
A picture I have to look at all the time. A couple of friends, but they dont look very happy. Especially Jo on the left. And also Dina in the middle, it looks like she would say: So here we are! Teeners at that time. Next to Dina is Anneke van Ark, one of Dinas best friends and next to her Dika. They decorated the boys with bunches of flowers. Thats what I think, if indeed they didnt do it themselves. It seems to me that Jan is the left one and Bram is the boy on the right. That boy in the middle might be one of their friends.
In de 2e WO 1940-45 was er geen enkel direct contact tussen de familie hier in Nederland en in de USA. Toen in januari 1943 Eefje geboren werd bij tante Dika en oom Hendrik Kettelarij probeerde ome Hendrik een berichtje naar Amerika te sturen via het Internationale Rode Kruis in Genève. Hierbij werd de geboorte van Eefje gemeld en tegelijk ook maar de huwelijken van Jo met Hendrik Jan Groot Nuelend èn van onze ouders Hendrik Jan en Coba. Het duurde 1,5 jaar voor er bericht terug kwam waarbij Herman de geboorte van Berdena in 1942 meldde. Het originele document is altijd bewaard gebleven.
There never was direct contact during the WO II 1940-45 between the Egginks family in Holland and Amerika. When Eefje Kettelarij was born in Januar 1943 ome Hendrik tried to contact them by the Red Cross. He told about the birth of his daughter Everdina and about the marriages of Jo and Hendrik Jan Groot Nuelend and also of our parents Hendrik Jan and Coba. It took 1,5 year before a message came back to Holland. Herman told about Berdena who was born on the 31e of May 1942. The original document is always been kept carefully.
Dit meldde Herman terug op de achterkant:
Allen gezond. Dochter geboren 31 mei 1942. Naam Berdena. Groet Vader , Moeder, Broers en Zusters. En beste wenschen aan alle familie..
Dit bijzondere document is binnenkort weer te bezichtigen bij Erna Bloemendaal....ja inderdaad... in het mandje van opoe.
Herman wrote:
All in good health. Born: a girl on the 31th of May 1942. Name Berdena. Greetings to Father, Mother, Brothers and Sisters. And best wishes to whole of the family.
This special document is to be seen very soon at Erna Bloemendaal's place. Yes... in opoe's basket.
Ooit begonnen ze natuurlijk met z'n tweeën: Koos Middelkoop en Heintje Eggink voor hun boerderij in De Steeg. Heel apart om mijn eigen naam zo te zien staan.
Nog zo'n mooie oude foto van het echtpaar Middelkoop- Eggink bij de boerderij! Dit keer bij de waterput.
Bij de foto's die in het album van tante Jantje tegen kwam waren ook een heel stel van de familie Middelkoop uit De Steeg. Deze foto zal uit ongeveer 1943/44 zijn. Ik denk dat het van r. naar l Diny, Jozien, Coby, Johan, Koos en Herman zijn, maar ik kan me vergissen natuurlijk. Tante Heintje vertelde pas dat er regelmatig wel eens iemand kwam die hun gezin graag wilde fotograferen. En zeg nou zelf: is dit geen plaatje? En zoals het hoort: de poes en de hond horen ook bij het gezin.
De familie Middelkoop een paar jaar en twee kinderen later...nu onder de waslijn. Even kijken... van l. naar r.: Johan, ome Koos, Diny, Koos, Jozien, Herman, Coby, Hendrik Jan bij tante Heintje op schoot en Henk in het hobbelpaard. Gelukt?
De familie Middelkoop heel wat jaren en weer twee kinderen later èn nu aangevuld met Dolf van Jozien en Karel van Coby. Ik doe een poging: Boven van l. naar r.: Johan, Coby, Karel, Jozien en Dolf. 2e rij links en rechts van tante Heintje en ome Koos, die stralend in het midden zitten: Diny en Koos. Onderste rij van l. naar r.: Henk, Nelly, Gerrit, Hendrik Jan en Herman. Is deze foto misschien met hun 25 jarig huwelijk genomen?
Soms staat er aan de overkant, Verborgen achter t riet Een bloempje door elkeen bemind Het heet Vergeet mij niet. En als gij dan die lieve bloem Aan t kabblend beekje ziet Denk dan o Dina dat ik smeek En in de taal der bloemen spreek Vergeet mij niet.
Ter herinnering aan je zusje Jo
Beste Dina!
Strooi vandaag één enkele bloem Op uws naasten pad Strijk hem van t bezorgd gelaat één enkele rimpel glad Lenig smart of droog één traan Breng één enkele glimlach aan Doe één woord van liefde horen En uw dag is niet verloren.
Je zuster Hanna --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Maar heel bijzonder vond ik op het eerste blad opa's ontroerend schrijven, dat hij pas een tijd na Dina's overlijden in haar album schreef.
Lieve zus Dina, in een betere wereld.
Met ontroering en smart, zie ik dat je, net als Jo, voorin uw album ruimte hebt gelaten voor een woord van uw vader of moeder. Gij kunt nu niet meer met aardse ogen zien dat uw vader zijn verzuim goed wil maken, maar omdat ik weet dat je met onze gedachtenwereld in verbinding blijft met ons, ben ik toch nog getroost. Ik kan hier nu geen gewone wensen meer neerschrijven, dit heeft geen waarde meer, maar in gedachten heb ik ook nu gemeenschap met u. Ik ben u dankbaar lieve zus,, voor de inspanning die gij u hebt getroost, om uw vader en ons allen te bewijzen van uw voortleven te geven en ook van uw medeleven met ons. En zo zullen wij met elkaar voortleven tot de tijd komt dat wij van aangezicht tot aangezicht elkaar zullen weerzien, aan gene zijde van dat gordijn. En die tijd kan nu toch niet zo heel ver meer af zijn en zult gij uw vader en moeder verwelkomen met een kus en voorthelpen als wij nog zwak zijn. Wat zal dat heerlijk zijn. Dus tot dan, lieve zus Dina, tot dan. Uw vader.
Brief van opoe aan Hanna voor haar 19e verjaardag--1925
Bij dezelfde brief van opa aan tante Hanna voor haar 19e verjaardag , voegde opoe ook een brief. Die is wat practischer, maar laat een zorgzame moeder zien. Opoe deed het vaker. Ze schreef nog eens dwars over het papier om een nieuw velletje uit te sparen.
Lieve Hanna Hartelijk gefeliciteerd met uw verjaardag. Nieuws weet ik eigenlijk niets, want Vader heeft u nog al een hele brief vol geschreven. Maar ik wou U nog even vragen of U nog eens zien wilt hoe die lussen of knoopsgaten zoals je ze noemen wilt, gemaakt zijn, want ik kan er niets van krijgen als ik niet weet hoe het gedaan word. Vader heeft u ook al gevraagd of u nog een voorkeur gaf aan één of ander cadeautje; zo ja, stuur dan even een bericht anders wou vader een boek bestellen. Want als we de kinderen niets kunnen geven als ze jarig zijn, is toch zo onplezierig; en het is zon toer om altijd iets geschikts te kunnen prakkiseren. Dika was zo in haar nopjes dat ze weer een briefkaart van U had ontvangen, ze had hem nog meegebracht. Ze had ook nog een brief van Riek gekregen, maar daar is overheen gepraat wat die had geschreven, want Jantje met kleine Willem was ook net bij ons en ze moest om half 5 weer in huis zijn. Ze moest nog een beetje met de kinderen gaan wandelen. Ziezo. Nu maar een gelukkige verjaardag en dan maar weer tot ziens. Met Herman is het altijd maar.... tot een volgend schrijven en daar is hij ook erg blij mee, want in de brief die we dinsdag kregen schreef hij nog dat hij laatst 2 brieven tegelijk had gehaald uit de brievenbus. Die stond op een paal langs de grindweg en daar moesten ze 10 minuten om lopen. Hij had de terugweg op een drafje gedaan om de brieven maar gauw te kunnen lezen. De ene brief was van ons en de andere van Gerrit van de Flier. Als daar de postboden de brieven niet aan huis bezorgen zullen ze zeker wel alle dagen naar de bus moeten lopen. Nu moeten we maar gauw naar bed want het is al kwart voor 10. Hartelijk gegroet van Uw Moeder.
Ik denk dat deze foto misschien gemaakt ik toen Herman in 1928 even terug was in Nederland samen met Nettie's vader Van Heuvelen. Als het anders is hoor ik het wel? Ja , 't is winter en inderdaad ook onder de nötteboom bi-j de Boskamp. Achter van l. naar r.: Heintje, Hendrik Jan, Herman, Dika. Dina en Hanna. Midden: Jan, Jo en Mies. Voor opa en opoe en Bram.
Probably thes picture have been taken when Herman visited Holland in 1928, together with his father in law to- be van Heuvelen. When it is not true... please tell me! Yes indeed under that nuttree at the Boskamp.
Afgelopen dinsdag waren we bij tante Heintje. Ze zat echt op haar gemak te vertellen over haar jeugd. Over vader die met ome Berend zoveel land ontgonnen had dat hij van de baron van de Wildenborch als bosgrond gekocht had. Toen hij later het hout verkocht had dat er af kwam had hij zn geld al weer terugverdiend en werd er De Boskamp op gebouwd en hadden hij en Berend allebei hun eigen plaats ontgonnen. Tante Heintje herinnert zich dat er lang een hele bult stobben heeft gelegen tussen De Boskamp en Braakhekke. Opa Jansen was inderdaad een wat sjacherijnig man die weinig van de kinderen kon hebben. Maar ommoe, zoals opoe Jansen genoemd werd, was een lief mens die hield van zingen met de kinderen. Ze kende heel veel liedjes, maar opa vond het maar niks als ze samen zongen en bromde dat ze stil moesten zijn. Och kinder , zei ommoe dan, Gao maor met de rugge naor em toe zitten, dan hef e niks in de gaten. Hee is toch doof. Ze vertelde over haar verkering met ome Koos toen ze op De Hut in De Steeg ging dienen. De zus van Koos werkte daar tegenover en zij ging wel eens met haar mee naar huis. Het had nogal wat voeten in aarde gehad voor ze echt geaccepteerd werd. En dat ze vaak naar huis had verlangd toen ze eenmaal getrouwd was, maar dat dat moeilijk was vanwege de afstand. Ze vertelde over haar gezellig gezin. Ooit vroeg ik haar of het niet erg druk was geweest met 10 kinderen. Och, zei ze toen, Ik heb ze niet allemaol tegeliek gekrege. Er vroeg eens iemand of het niet moeilijk was met zoveel kinderen. Dan zou er toch regelmatig ruzie zijn! Ze kon ze gerust stellen. Ook dat was niet aan de orde. Ik denk dat ze met opgewekte zin haar gezin bestuurde. Nog steeds is ze opgewekt al vindt ze het moeilijk dat ze niet mobiel meer is. Maar wil ze echt ergens heen dan regelt ze zelf een rolstoelbus en één van haar dochters en ze gaat!
Tante Hanna had veel bewaard. Zelfs de briefjes van haar jongere zusjes en Jan die ze schreven voor deze verjaardag.
Zondag 6 April 1925
Waarde Hanna
De kinderen zijn allemaal zowat bezig met het briefjes schrijven aan Hanna en nu willen wij u ook even schrijven want je bent dunkt mij niet alle dagen jarig, maar morgen toch wel. Negentien jaar. Moeder had het er van voormiddag nog over dat het zulk warm weer was geweest toen je geboren zijt. Dat was mij ontschoten, maar ik weet nog wel dat we dien dag aan t zoogenaamd kuilen zijn geweest. Dat is als je met 2 paarden ploegt, er onder uit de voor met de schop er nog een spit bij uit haalt. Het wordt nu niet meer gedaan en u zal het ook wel niet meer heugen. Daar kwam dan altijd een man of zes uit de buurt bij te pas. Ik weet dit nog best dat die manslui toen s namiddags na het werk nog zoo lang in de keuken zaten te drammen en te zwammen en uw moeder was allang niet goed. Ze verlangde zo dat die mensen nu maar gauw naar huis gingen, maar ze wilde hun dat ook nog niet graag zeggen en dit alles is morgen 19 jaar geleden. Veel is er wel gebeurd in dien tijd. We hebben woeste grond gekocht, Berend en ik, en na een gepolder van een jaar of 5 6 hebben we beiden nu een eigen plaats. Maar t is anders toch net of het verleden jaar pas gebeurd is. Dit komt zeggen sommigen omdat wij de herinneringen van het verleden net bewaren als portretten in een album, zodat we eigenlijk het verleden in ons om dragen en net als met een album, kunnen we het verleden bekijken net waar we willen. En dat we niet alle dingen met dezelfde scherpte kunnen onderscheiden komt dan niet omdat het niet aanwezig is maar omdat dat, zoals men het noemt, is verzakt tot onder de drempel van ons dagbewustzijn. Dit laatste betekent zooveel als het leven, gebonden aan ons stoflichaam, zodat we later als we weer vrij zijn, alle mogelijke dingen uit ons verleden weer even scherp kunnen onderscheiden alsof we het juist meegemaakt hadden. Dus hoe beter we het in dit leven aanleggen hoe genoeglijker en gelukkiger ons begin in de geestelijke wereld zal wezen. En ik zou wel willen zeggen.. ga uw leven maar zo door, tenminste in veel opzichten. Wat verkeerd is in je, wel, het geweten is in u als het gewetene en zal je de consequenties der dingen wel indachtig maken. Van het kranten sturen is weer niet gekomen. k Heb hem Dika ook nog niet gestuurd. Ze dacht geloof ik dat ze vandaag nog kwam, dan zou ik hem je morgen of zoo nog wel sturen ofschoon moeder zegt dat Hanna niet zooveel meer om dat feuilleton geeft, het wordt ook zo verschrikkelijk lang. We hebben deze week van Herman 2 brieven gekregen, dinsdag en zaterdag één. Dinsdag schreef hij nog over het loon, dat had Niessink en hij nog weer veranderd. Wanneer Herman minder dan150 dollar maakt van dien grond dan wilde Niessink hem dat bijpassen en als het meer werd dan 300 dollar dat was dan voor Niessink. Dat is dunkt mij lang niet zo mooi als het eerste verdrag en hoe dat nu in mekaar zit weten we ook zoo niet. Ik dacht al zoo of het Niessink ook wat al te bezwaarlijk leek om Herman altijd hoe het ook liep, de opbrengst te beloven van 10 HA. En Herman moet dan ook nog een boel dingen leren. In de brief van gisteren schreef Herman ook nog dat hij misschien nog een keer met A Levenkamp met zijn auto naar die ongetrouwde broers in Sioux Center zou gaan. Dan wilde hij meteen Theo Kaeming opzoeken. Wat zal die Theo dan opkijken, t is zon aardige jongen. Dika is net gekomen, ze heeft nog een briefkaart van u meegebracht. Wat is dat een goedkope hoed die je gemaakt hebt. Maar Hanna, ge zijt morgen jarig dat is zoo en nu weten we op t ogenblik nog niet waar we u een plezier mee kunnen doen. Ik dacht aan een boek. Oostloorn bv of heb je zelf nog een ander in gedachten? Of iets anders? Een mandje op de fiets liever niet, praatte moeder van. Zeg, weet je wat deern, als we niets horen verder in de week van u dan bestel ik voor u: Oostloorn. Tandpijn voorgoed weer over? We zullen het maar hopen. Houd je maar goed en wees maar flink. Gegroet van uw vader en moeder
Groet juffr. Marche van mij.
De kinderen zingen juist: Ik ga slapen ik ben moe. Wat gaat dat mooi met de kamerdeur dicht.
Op de achterkant van het krantenartikel van 6 april 1938, dat neef Joop stuurde, met het gedichtje van Dina over het Lange End stond nog een gebeurtenis over een ongeluk met een vliegtuig wat natuurlijk Joops interesse als vliegtuigbouwer heeft.
On the backside of that artcle with Dina's poem het Lange End, which nephew Joop send, you can read about an other accident with a plane. Of course he is very interested because once he build his own plane. And it tells us about those times. www.grootnuelend.nl
Ja... die liefde voor vliegtuigen zat er al jong in bij neef Joop
Het vorige fotootje komt uit deze groepsfoto. Waarschijnlijk is ze ergens op bezoek of is deze foto op de Boskamp genomen. Misschien kent Erna er een paar van?
Dina's gedicht over het lange end heeft op 4 april 1938 de krant gehaald, na het fatale ongeval op weg samen met Hendrik Jan naar haar nieuwe dienstje in Hilversum.
T LANGE END - de weg van Vorden naar den Wildenborch-
Het lange end kent vele menschen En vele mensen kent dat end, Waar enkel boom en dennen groeien Met slechts een enkele bank bekend.
Dat end is velen lief geworden, Zoo denk ik vaak en is t zo niet? Hoeveel zou zij daar niet bewaren Van alles, wat ze zag en ziet?
Maar plotseling is het end gebroken Een huis verscheen uit t zand En voordat men t zich in kon denken, Stond er een huis in t dennenland.
Wel mogen wij daar niets van zeggen, Een elk moet wonen toch, En daar reeds overal gebouwd werd Was t lange end er nog.
Ik wilde dit alleen maar zeggen, En raad geven wou ik enkel maar: k Zag boven aan het huis een ledig plekje Met de naam schijnt men niet klaar.
Wat zou zon huis dan t beste sieren? Zou het deze naam niet zijn: Als t lange end daarin gebeiteld, Of mocht geschreven zijn.
Wanneer dan daar in later jaren Alles bebouwd zou zijn En huis na huis daar op mocht rijzen En de stilte verre zijn.
Dan zou een elk die naar dit huis keek En t Lange End daar las, Weer denken aan dat end van vroeger Dat vol stilte en geheimen was
Da. E.
The road fom Vorden to the Wildenborch, perhaps you remember, has a part which was long and quiet in the middle of woodland. When they were building a farm Dina made this poem to remember us how beautiful and full of mysteries that place was and gave that idea for the special name of that farm. And so the farm is called : het lange end...that long way
Tante Dina l. met haar beste vriendin Anneke van Ark onder de noteboom. Ik zag meteen wat bekends aan haar. Ik zei dat tegen tante Jo "Oh", zei ze, "Zee is etrouwd met Willem Norde van de Wenneker en Jenny is een dochter van eur". Jenny lijkt sprekend op haar moeder. Ze zat samen met mij op de Groen van Prinsterer Kweekschool in Doetinchem en slaagde met een 10 voor Nederlands. Daar zeg ik u tegen. Dina zal de Wildenborchse weg vaak afgefietst zijn met Anneke. Vooral dat lange rechte stuk waar Pardijs ongeveer in het midden van woont. In de dertiger jaren is die boerderij gebouwd. Dina schijnt verzucht te hebben: "Dee boerderieje mag ze wel Het Lange Ende numen". En dat werd het en zo heet de boerderij nog: Het Lange End.
Dina with her best friend Anneke van Ark. She looked familiar to me. So I said to tante Jo. Oh, she told, Anneke married a farmer ,Willem Norde, near Vorden and is the mother of Jenny Norde. Than I understood. I was with Jenny on the School for Teachers in Doetinchem. She studied very well and had the best points of all for the Dutch Language. Chapeau! Dina often went with Anneke by bike from the Wildenborch to Vorden. A special part of that road seemed very long. In the thirties a farm was built in the middle of that long distance. So Dina said when they went along that road: They have to give that farm the name : Het lange end- that long way. They might have heard her. The farm is called since: Het Lange End.
Enig idee wie dit gezellig stel meiden is? Dan zal ik je uit de brand helpen. Wel even terug naar de dertiger jaren hè!. Net zoals Diny, Berdena en ik ons verleden jaar de Egginksisters noemden , zijn dit de Egginksisters van toen. Alle zes zussen Eggink, ie-j wet wel, van Johan en Dientje van 'de Boskamp'. Van l. naar r. Hanna, Dika, Heintje, Dina, Jo en de jongste, Mies, zijn er even voor gaan staan en hebben er plezier in zo te zien. Volgens mij staan ze keurig op leeftijd. Jo moet natuurlijk nog even controleren of alles klopt. Tja ...en dan staat je gezicht er maar half op. Ze hebben vast tegen elkaar gezegd: "Disse foto sture wi-j naor Herman en Nettie in Amerika". Ik mocht bij tante Jo de fotoboeken die er lagen meenemen om te scannen en ik heb er een schat aan foto's bij gekregen. De Egginksfamilie heeft er wat af gefotografeerd. Geweldig. De leukste zal ik laten zien. Deze foto is van vóór 1938. Toen verongelukte tante Dina immers.
Surprise! I hope the American Eggink-family and the Canadians?... will enjoy to read the little stories.
Do you have any idea who these lovely girls are? Ill help you. You 've only to go back to the thirties. Just like we said last year, Diny, Berdena and I, we are the Eggink sisters. These are the Eggink sisters at those times. All six of the Eggink sisters, as you know, from Johan and Dientje at the Boskamp. From l. to the r.: Hanna, Dika, Heintje, Dina, Jo and the youngest one Mies. They just went for a relaxed picture. I think they are standing just on the right placeoldest to the youngest one. Jo had to do the last control of course. Tja and than you see only half of her face. They might have said to each other: This one well send to America to Herman and Nettie. I was allowed to take the family- photo-books with me to Emmen to scan the pictures and Ive got a treasure of all kind of photos. Wonderful! Ill show you in time the most lovely ones. These picture is from before 1938. Then Dina died in that terrible accident.
Het blad met alle handtekeningen van de inspecteurs en anderen van het Stoomwezen waar Wim in zn Storktijd mee te maken had.
Als afscheidscadeau kreeg Wim van zijn collegas een officiële vergunning van de dienst voor het Stoomwezen als vervoerbare Alleskenner , registernummer 421056,---(was ons tel. nr.) ten behoeve van Holvrieka aan de Kapt. Grantstraat in Emmen met de volgende kwalificaties:
Werkdruk hoog Inhoud in liters __ na de sauna vele Middellijn van de aanvoerpijp __ 30mm ( bierfles) Druk in de aanvoerpijp in bar __ zie boven Aantal veiligheidskleppen __ 1 Plaats van de veiligheidskleppen __ boven de romp Middellijn van de klepopening __ grote mond Lengte van de hefboomsarmen in mm __ te kort voor goed volleybal Gewicht van de hefboom in kg __ minimaal 90 kg Aantal schijven __ één blok Het gewicht: --middellijn __ 800 --hoogte __ 1800 -spoed __ zeer groot --dikte draad ( rond of vierkant) __ niet bekend
Het toestel is voorzien van diverse bierpompen Het toestel wordt clandestien gestookt.
Materiaalgegevens:
Hoofd - bijzonder Romp - fors Heup - na reparatie hersteld Armen - lang Benen - stevig Voeten - coasters
Minstens 27 jaar geleden tijdens hun alternatieve sinterklaasviering van de groep kwaliteitsdienst in de Pijpenbuigerij. Wim- ja die met die Vader Abraham baard en pilotenbril- is zn cadeautje aan het uitpakken òf zn geld aan het tellen. Zie je ook de gewone typemachine en oude telefoon? Naast hem de zonet nog voor Zwarte Piet spelende Piet de Jager. Daarnaast Arie van Dooren, Jack Monteiro en dan Diny, de secretaresse. Er was ook nog een Henk Kornegoor, een droogkomiek. Hij had het voordeel dat hij een mondje Frans sprak, altijd handig als er Belgen uit het zuiden op bezoek zijn. Hij wilde ze eens iets uitleggen over op welke manier hij naar Stork kwam, wees naar buiten naar : "Aahh.... avec cette voiture du peuple", waarmee hij natuurlijk zn kevertje bedoelde. Bovendien had hij een zwak voor een speciaal soort hond: een Welsh Springer Spaniel. Hij raakte niet over de formidabele karaktereigenschappen van deze hond uitgepraat. Het was een geweldig, maar intiem afscheid- april 1983- toen Wim destijds naar Emmen vertrok. Piet was al erg ziek, maar kwam met sonde en al naar ons huis samen met de andere jongens om Wim alle goeds te wensen. In het begin kwamen we nog geregeld in Hengelo, vaak nog zakelijk bij Stork, en tegelijk om Bertus en Marijke op te zoeken. Jack zei op een keer: "Als je daar in Emmen iets voor mij weet ? Laat het me weten". En zo gebeurde het een paar jaar later. Piet is diezelfde zomer overleden. Henk Kornegoor een aantal jaren ook totaal onverwacht, heb ik begrepen. En Arie, zoals ik al vertelde ging ook mee naar het noorden naar de NAM.
Ons allereerste uitje ging naar Zwolle. Wim had me gestrikt om naar de film te gaan. Ik had toen al kunnen weten dat zijn interesse in oorlogsfilms blijvend zou zijn. De Overval was een Nederlandse film die in de afgelopen 2e WO speelde en over een overval van het verzet ging. Dat ging er mee door. Nu kan ik ze niet meer waarderen en al helemaal geen misdaad- of van die vechtfilms. Wanneer Wim naar zon knokfilm kijkt beweegt zijn hoofd met iedere klap die er gegeven wordt mee. Maar ja . na die film volgden er meer en de wandelingen in Molecaten langs het Mierenpaadje en de Mariaboom deden de rest. We gingen zelfs eens met de motor die kant op. We kwamen langs een slagboom. Daar moesten we onderdoor. De ketting ging eraf en we zagen ons dat hele stuk al terug lopen. We kwamen weer bij de slagboom. Wim hield de motor weer schuin om hem er onderdoor te krijgen en raad eens wat? De ketting zat er weer op. We hebben heel wat tochtjes gemaakt op die motor. Hij wilde mij ook wel leren motorrijden. Mama moest het eens weten Oohh! Maar nadat ik rakelings langs een slootkant scheerde met Wim achterop, was het gebeurd met de les. Hij heeft de schrik nog in de benen. Wanneer Wim op zee zat werd er nog wel eens misbruik van die motor gemaakt. Henry ging er eens mee naar ds Nawijn om het briefje met psalmen en gezangen voor het tekstbord in de kerk op te halen. Gesnapt! Ik meen dat hij 50 boete moest betalen. Moeder was des duivels, niet alleen op Henry, maar ook op die agent die wist dat boete betalen voor hen heel lastig werd. Tja als een agent in Hattem die DKW125 motor zagen rijden en Wim zat er niet op dan wisten ze het wel!
Nee.... Wim en voetbal is geen combinatie. Nadat hij de eerste keer met het Kwaliteitsteam van Stork en met voetbalschoenen geleend van Dick Lettink, hinkend van het veld kwam werd hij gepromoveerd tot coach. Hij bezwoer nooit meer een voetbal aan te raken. Volgens hem waren het een stelletje onbenullen waar ze tegen moesten.... Nee Wim hield zich verder bij volleyballen. Dat hij hiermee ook twee keer z'n enkelbanden verdraaide en uitrekte telde blijkbaar voor hem minder zwaar. De eerste keer was hij maanden uit de roulatie en moest tot slot als revalidatie iedere dag zwemmen. Voor voetbal heb je meer mensen nodig, maar de Kwaliteitsdienst was een hele club. Links achteraan herken ik Gerrit van Dam. Tweede van rechts bovenaan Hans Horsselenberg. Dan Gerrit Smeitink en Ab Meirik. En natuurlijk Wim links vooraan. Het is nog in Wim z'n baardloze tijd, dus voor 1977. Toen we van onze vakantie uit Auvergne thuiskwamen had hij dus een bescheiden baard. Toen hij mèt bescheiden baard weer bij Stork verscheen keek Scheffer, de directeur hem aan en zei:"Dat ding gaat er af". Dat moet je nou echt niet tegen Wim zeggen. Ook moeder van der Kolk bekeek het met afgrijzen:"Doot dat ding d'r toch af". Hij is er al 30 jaar niet echt afgeweest. Eén keer wilde ik dat hij hem heel kort maakte om te kijken hoe het stond. Ik schrok er van. In 30 jaar heb je wel een ander gezicht gekregen.... beetje onderkin en zo. Nee hij mocht weer iets langer.
Toen de kamer aan de Dorpsweg nog uit een zit- en een eetkamer bestond, was er een bovenraam met glas in lood er tussen. En daar stonden wel 15 flesjes met drank in alle kleuren van de regenboog. De kleuren werden in de loop der tijd steeds lichter. Ik verdenk er een paar van dat die ervan gesnoept hebben en weer bijgevuld met water. Wim had ze ooit meegebracht ergens uit Italie, net als een kamelenzadel ,gekocht van Alie die ook balletje .balletje speelde in Suez, een tegeltje uit Pisa, houten poppen en rotan stoelen uit Indonesië en een olifantentafel uit Afrika.. Ik heb me laten vertellen dat het telkens groot feest was als Wim weer terug kwam van een reis. Hij bracht van alles voor ze mee. Iedere reis begon met zeeziekte. Het gekke was dat het al in de trein begon. Nou als dat dan niet tussen de oren zit!? Later zou het nog erger worden. Toen we getrouwd waren en hij vanaf de Eierdijk richting bus liep kon hij nog net de eerste rij coniferen halen. Hij kreeg in die eerste tijd ook verkering, nou ja verkering? Het was een meisje dat binnen de Hattemer grenzen alleen keurig Nederlands sprak, maar zo gauw ze weer in de buurt van Putten, haar thuisland, kwam overging op het Veluws dat toch ook in Hattem gesproken werd. Haar ouders hadden een klein boerderijtje en verder werkte haar vader in een fabriek. Toen moeder en Ben er een keer op bezoek kwamen stelde haar vader voor om allemaal maar even mee te helpen hooien op het land, des te eerder waren ze klaar! En over de gehaktballen die ze aten waren ze nog niet uitgepraat toen ik in beeld kwam. Alles werd daar gekookt en geweckt. Wim heeft ze nooit door de keel kunnen krijgen. De verkering nou ja verkering was toen al uit. Wim had haar ooit eens gevraagd wat hij voor haar mee zou brengen. Toen stelde ze een bontjas voor. Dat had ze nou niet moeten doen. Hij werd op tijd wakker.
Tante Hanna had veel bewaard. Zelfs de briefjes van haar jongere zusjes en Jan die ze schreven voor deze verjaardag.
Dina's gedicht over het lange end heeft op 4 april 1938 de krant gehaald, na het fatale ongeval op weg samen met Hendrik Jan naar haar nieuwe dienstje in Hilversum.
