De Haar 1948 of '49. Opa en opoe Bijenhof zijn 40 jaar getrouwd. Van l. naar r, boven: Johan Harwig, opa en opoe Bijenhof met Hennie Harwig op schoot, en Gé en Jan Harwig. onder: Diny en Hetty Eggink, Lia Nieuwenhuis- vriendinnetje van Gerke-, Hannie, Heintje en Gerrie Bijenhof, Carin en Gerke Aartsen. Je ziet het... het is de tijd van de strikken in het haar. En valt het jullie ook op dat soldaat of korporaal Jan in uniform is zoals dat indertijd verplicht was voor de soldaten in militaire dienst?
Jan was 17 jaar aan het eind van de oorlog in 1945. Hij was nooit bang vertelde hij me. Eén keer was het even wat minder. Aan het eind van de oorlog rukten de geallieerden op en de Duitsers in Hengelo Gld werden al wat zenuwachtig. Er was al een barricade opgericht in de Hoofdstraat. Er kon net een paard en wagen door. Veel paarden waren al gevorderd door de Duitsers. Terwijl een wagen er zich met moeite doorheen worstelde en zag Jan dat het paard gewond was geraakt aan één been. Die moest uitgespannen en vervangen. Jan pakte het gewonde paard bij de teugel om weg te brengen. Terwijl hij dat deed, richtte een Duitser zijn revolver op hem en dreigde hen allebei neer te schieten. Het is goed afgelopen, maar had heel anders kunnen gaan. Toen de Duitsers zich uiteindelijk terugtrokken kwamen de BS ers ( Binnenlandse Strijdkrachten) in actie. Alle NSB-ers werden opgepakt en in de kelder van het gemeentehuis van Hengelo opgesloten. De BS ers droegen een schildje op hun mouw met BS er op. Het bleek uiteindelijk nog een aantal dagen te duren voor de Canadezen Hengelo bereikten. Ze bleven nog lang achter Doetinchem. Wanneer de Duitsers terug waren gekomen had het er voor de groep BS ers slecht uitgezien, omdat ze nu herkend waren.
In Hengelo Gld is een interessant Achterhoeks Museum 1940- '45. Door veel vrijwilligers is allerlei materiaal bijeen gebracht. Klik op www.achterhoeksmuseum1940-1945.nl en je vindt al heel veel interessante informatie.
Géke van Jan in hun verlovingstijd was vaak bij de Harwigs te vinden. Hier wonen ze nog aan de van Hasseltstraat in Zutphen en Diny en ik hebben er wel eens gelogeerd.- ja met die gerute rökskes- Jaap en Hennie zijn er ook bij. En de teckel Wiesje, de oogappel van de familie. Johan woonde toen al op 's Heerenloo in Ermelo. Jan maakt hier de foto.
We hebben nog een vrije dag tegoed die voor a.s. vrijdag besteed moet worden bij de NS. Ik had bedacht om vandaag Jan Harwig eens op te zoeken die immers dacht dat hij nooit meer iets van een Eggink zou horen laat staan zien! Maar Jan reageerde meteen op mijn mail en meldde dat hij dit weekend in Odijk bij zijn vriendin doorbrengt. Even later belt hij en we hebben de 30 jaar die tussen onze contacten liggen eens doorgepraat. Zijn stem en zelfs de klankkleur zijn hetzelfde gebleven. Hij vertelde over het verlies van zijn zoon, Geke en zn kleindochter. De laatste keer dat we elkaar zagen was bij mama toen die al erg ziek was. Hij heeft ook Hendrik Jan langer meegemaakt dan ik en ik vroeg hem er naar. Hij moest lachen. Hij vertelde dat Hendrik Jan een hekel had aan vloeken. Ieder keer dat Jan zon dubbele knup uitte werd er iets van gezegd:Ie-j mot neet vluuken, Jan. Jan kwam in die tijd vaak op de Haar. Op een keer was Jan er bij dat Hendrik Jan iets aan het timmeren was. Hierbij sloeg die zich keihard op de duim. Toen kwam er ineens een grondig g v d uit zn mond. Hierop zei Jan: Ie-j mot òk neet vluuken Hendrik Jan. Waarop die antwoordde:Maor noe mag et! Jan sliep op De Haar vaak in het kippenhok vlakbij huis. Ik neem aan dat daar geen kippen meer inzaten want die zaten verderop in een ander kippenhok vlakbij het spoor. Daar was ook een leeg gedeelte bij, waar eikenhouten planken bewaard werden. Op een dag was oom Sjoerd komen waarschuwen dat er een razzia gehouden zou worden in Vorden en die nacht zou Hendrik Jan daarom in het lege stuk van dat kippenhok bij de spoorlijn slapen. Hij vond dat geen prettig idee zo alleen in het donker. Hij vroeg of Jan met hem mee ging. Zo hebben die beiden de nacht doorgebracht in het stro dat ritselde van de muizen en wat misschien nog meer. Ach ... even stond de tijd voor ons beiden stil.
Ja Hendrik Jan was muzikaal en als je mama mocht geloven was dat de hele familie. Vaak vertelde ze over het zingen bij het orgel in de grote keuken bij de Boskamp. Hij speelde dus behalve orgel ook klarinet. Tja en iedereen vond mij zoveel op Hendrik Jan lijken. Ik moest ook wel muzikaal zijn. Dus het orgel van Hendrik Jan was er. Dat stond breeduit mooi te glimmen en was duidelijk aanwezig in de voorkamer op de Boomgaard en werd iedere week eigenhandig door mama in de was gezet. En Hetty moest op orgelles. Eerst gebeurde dat bij bakker Scholten thuis, je weet wel van de zwanenhalzen, zijn specialiteit. Dat was wat mij betreft al geen succes. Daarna kreeg ik les van een professionele leraar, dhr Vente uit Zutphen. Dat gebeurde bij Willy ten Broeke thuis. Daar kregen Willy en ik achter elkaar les. Ook geen succes. Ik vond er gewoon niks aan en dat oefenen al helemaal niet. Ik herinner me dat dhr Vente een leuk mopje wilde vertellen: Hij lag lekker achterover in het gras naar de wolken en de vogels te kijken en bedacht dat eigenlijk handiger was wanneer alle vogels koeien zouden zijn. Daar had je meer aan. Tot hij een poepje van een vogel in zn oog kreeg. Toen was hij toch blij dat het niet zo was. Een paar liederen kreeg ik er uiteindelijk in, waaronder: Neem Heer mijn beide handen, het lievelingslied van Hendrik Jan. Ik had er zó genoeg van dat thuis besloten werd dat Diny nu maar op les moest. Hè.. gelukkig. Diny ging dus mee en ik vertelde dhr Vente dat Diny mijn plaats zou innemen. Dat had nog heel wat voeten in aarde, want er moest eerst een brief geschreven worden. Hij was nogal beledigd. Diny heeft blijkbaar meer muzikaliteit geërfd. Ze heeft jaren een groepje buurvrouwen begeleid bij het instuderen van kerstliederen bij ons thuis en later bij de Kerstviering van de Lindese Vrouwenvereniging in het café van bakker van Asselt. Dat zingen was niet mooi te noemen maar er werd zoveel gevoel in gelegd met van die uithalen met name van mama en tante Toos Momberg dat me dat nu nog herinner als iets bijzonders. Nu zingt Diny al jaren bij een koor in Eefde en ook bij een jaarlijks projectkoor waar ze één van de stevigste stemmen heeft, een mooie alt. En ik ? In mijn schoolloopbaan heb ik veel en graag met de kinderen gezongen. Daar werd ik vrolijk van. De blokfluit heb ik leren gebruiken, maar daar bleef het bij. Mijn vroegere sopraan is veranderd in een tenor. Lastig!
Pa Hendrik Jan is ook in dienst geweest bij de Luchtmacht, allemaal natuurlijk lang voor mijn tijd. Ik weet alleen dat er een vliegtuig ergens ondersteboven is komen te liggen en dat die met kunst en vliegwerk weer overeind gekomen is. Joop weet vast meer te vertellen over dit vliegtuig. Zelf heb ik er geen idee van. Ik heb alleen een fotootje dat ie ondersteboven ligt en één dat hij weer rechtop staat. Of zou het juist andersom zijn? De mededeling achterop deze foto "svp bewaren" zegt wel dat het een belangrijke gebeurtenis voor Hendrik Jan geweest is. Volgens mij is hij de linker figuur op deze foto.
Er zijn al een paar vliegeniers van vliegbasis Soesterberg bijgekomen.
Gelukt. Het staat weer overeind.
Eigenlijk hoort deze foto op de tweede plek. Er is al een touw gespannen om het vliegtuig weer overeind te krijgen.
Achterop de foto had Hendrik Jan deze uitleg geschreven.
Nee wij gingen niet woofen, maar maakten met de ANWB eind 2007 een prachtige camperreis. Hier zijn we op het Zuidereiland, passeren niet onopgemerkt de 45e breedtegraad en komen dan bij Cromwell in een gebied met vééél fruit.
Wie weet wat Woofen is? Ja zo wordt dat genoemd! Dat is milieuverantwoord werken op een boerderij in Nieuw Zeeland. Je sluit je aan bij een WWOOF organisatie ( Willing Workers On Organic Farms). Dit is een organisatie die over de hele wereld jonge mensen een mogelijkheid biedt mee te draaien op een ( organische) boerderij.
Wim Harwig vertelde dat hun jongste dochter Rea daar nu aan het woofen is, werken op een biologische boerderij van een echt KIWI boerengezin tegen kost en inwoning. Ze vertelt er blijkbaar enthousiast over.
Je kunt er allerlei soorten werk doen: van het telen van planten tot het zagen van bomen en van het oogsten groente en fruit tot het verkopen van waterlelies. In Nieuw-Zeeland zijn er meer dan 300 boerderijen aangesloten bij WWOOF. Je werk zon vier uur per dag en je mag vervolgens gratis logeren, eten en drinken op de boerderij. Let er wel op dat je voor dit werk een Working Holiday Visum nodig hebt. Dit visum kan je online aanvragen via de website van Immigration New Zealand. Je moet wel van tevoren contact met de boer of manager van een WWOOF-boerderij opnemen wanneer je wilt komen werken. Kijk voor meer informatie op de site van het WWOOF.
Toen we van begin november tot 19 december 2007 door Nieuw Zeeland camperden waren we allebei onder de indruk, niet alleen van de schoonheid van het land, maar ook van de relaxte manier van leven. We spraken een paar Nederlandse emigranten en konden ons levendig voorstellen dat ze de stap maakten.Als ik nog jong was geweest had ik me hier wel willen vestigen. Ik had hier wel geboren willen worden dacht ik toen.
Op Wims site www.harwig.wordpress.com zijn filmpjes te zien van de beide dochters met Kerst in Australië. Nou die vermaken zich best . te vergelijken met Riet en Moos van een paar weken terug. Ze hebben ook met zn beiden de Fiji eilanden aangedaan. Daarna kwam Jes op huis aan en heeft haar leventje hier weer opgepakt, maar Rea ging nog even door om een paar maanden in Nieuw Zeeland te gaan "woofen". Bovendien is er een zeer recente foto van onze vooroorlogse neef Jan op te zien, die nog helemaal van deze tijd is!
Een broer van opa Eggink had een oud jachtgeweer en was in dienst bij de baron van Dorth tot Medler. Hij woonde op de Jager( iedereen zegt De Jaeger) in Mossel. Hij deed hand- en spandiensten voor de baron en zorgde ook voor het afschieten van wild. Daarvoor had hij dat jachtgeweer van de baron gekregen. Later gaf hij het weer aan opa Johan. Die heeft er zo nu en dan een konijntje mee geschoten, want ja dat was goedkoop eten. Het was echter geen hobby van hem, zo vertelde tante Jo, maar puur uit behoefte deed hij dat. Later heeft ome Bram het geweer gekregen, maar die vond dat het weer terug moest naar de Achterhoek en dat is gebeurd. Er zijn twee houdertjes bij, één voor het kruit en de andere voor de hagel. Je moest er dan een slagdopje op leggen en dan kon je er mee schieten. Ome Bram heeft er de datum ingeslagen: 1902, en de naam Hermannus Hendrikus Eggink. Dat klopt echter niet, we moeten tante Jo nog maar eens naar de naam van opas broer vragen, die op De Jager woonde.
Toch wel gemakkelijk dat Harry Bruger, één van de jongens van Josien en Dolf genealogie als hobby heeft. Hij heeft stamboom van de Egginks uitgezocht. Hij komt zelfs tot 1600. Hij is alleen uitgegaan van tante Heintje en de rest van de 10 kinderen staan er niet bij. Hier vond ik de naam van opas broer: Hendrik Jan, geboren in 1881, 3 jaar jonger dan opa Johan.
Opa had zijn hond geleerd om het aangeschoten wild op te halen, maar dat ging op een keer helemaal mis. Hij had de kippen van buurman Dinkelman zien lopen en had gedacht: Hé dat is ook wild en bracht er een aantal mee naar huis. Toen buurman Dinkelman er achter kwam dat de hond van Eggink dat gedaan had kreeg opa om de oren. Wat vond opa dat erg! Hij heeft de hond moeten doodschieten, want ruzie in de buurt was wel heel erg vervelend. En wat voelde hij zich schuldig . Hij had het t hondje zelf geleerd. Opa heeft het hondje achter de schuur begraven en er een steen opgezet. Hij had er op geschreven: Lieve Wiedo, het is mijn schuld. Of heette het hondje nou toch Tillie. Volgens Joop weten tante Jo, oom Bram en/of tante Jantje de naam nog wel.
Joop vertelt verder nog dat hij opas koptelefoon heeft gekregen met een klein metertje dat opa gebruikte bij het bouwen of repareren van radios. Ik wist dat opa die ooit zelf bouwde. Hij had ergens in de schuur zo zn eigen werkplaats, waar hij vaak te vinden was. Opa heeft ooit een radio gebouwd als huwelijkscadeau voor tante Hanna en ome Gerrit Voortman. Die kwam later natuurlijk bij Anton terecht en die heeft hem weer aan Joop gegeven. De radio doet het niet meer, er missen wat lampen, maar de kast er om die ome Hendrik van tante Dieka maakte is compleet. Deze radio bouwde opa onder licentie van Philips en is niet voorzien van een zegel. Deze radio bleef immers in de familie en er kwam toch niemand achter. Voor zon zegel moest opa 2,50 betalen. Leuk om te kunnen vermelden is dat er in Brabant een Radio museum is waar een oud boek ligt waarin de naam van opa Eggink voorkomt als radioleverancier. Ik ben zelf nooit bij Joop boven op zolder geweest, maar ik heb me laten vertellen dat daar ook heel wat gefabriceerd en uitgedokterd wordt. We hadden eens onze oude filmprojector die het niet meer deed. Dan mo-j Jopie maor effen bellen, zei Diny. Dat deden we. O breng em maor met, zei Joop. Ik meen dat er een lamp stuk was. Joop had natuurlijk nog één liggen. Joop is regelmatig, net als oom Bram in Lelystad te vinden om te knutselen met vliegtuigen. Het klinkt misschien wat eenvoudig, maar hij heeft wel zn eigen vliegtuig gebouwd.
Wil je meer weten over deze en andere bijzondere hobbys van neef Joop? Kijk dan eens op www.grootnuelend.nl
Met dank aan Joop Groot Nuelend!
De binnenkant van deze oude zelfgebouwde radio. Opa heeft ook ooit een perpetuum mobile gefabriceerd, een ding dat altijd blijft bewegen en dan energie op zou kunnen wekken. Het heeft een jaar bewogen. Toen was het stil. Jammer, vond hij.
Als laatste stuurde Joop deze foto. De koptelefoon en het metertje. Opa was blijkbaar goed met elektrisch. Ik weet nog dat hij op de Boomgaard licht op de wc op de deel heeft aangelegd. Hij is z'n hele leven boer geweest, maar wel een heel bijzondere.
Het blijkt dat ik er goed aan gedaan heb met het opschrijven van opas dagboekje op weblog 2. En dat niet alleen voor mezelf. Ik heb als het ware opas reis meebeleefd, maar het blijkt dat ook anderen dat gevoel kregen. Neef Joop reageerde enthousiast. Hij heeft het hele dagboekje van opa met zijn verslag van zijn reis naar Amerika al gekopieerd, ook voor Bram. Nu blijkt dat er meer boven water komt uit die tijd. Zó mooi! Een foto van opas basket kreeg ik al via Luella van Irene en Hank. Van Harold en Luella een foto van de wooden shoes van opa die stuk waren gegaan bij een ongelukje met het dishen.
Joop heeft nu het paspoort van opa voor me afgedrukt en opgestuurd, net als een foto van de portefeuille die opa gebruikte en waar nog Amerikaanse postzegels in zaten net als een papiertje met adressen, hoewel we daar niks meer van kunnen maken.
Iedereen heeft wel gehoord over die reis van opa naar Herman in 1932, maar wat hij precies beleefde is niet blijven hangen. Toen ik het kleine dagboekje voor het eerst las was ik al zo onder de indruk van zijn open manier van schrijven. En toen ik later het kostbare boekje van ome Jan terug kreeg toen hij al erg ziek was, was ik ontroerd en heel blij. De bijzondere stukken hieruit heb ik wel voorgelezen aan het eind van een les Nederlands. Het beschrijven van de zee, de ijsbergen, het land waar hij met de trein doorheen kwam, maar ook zijn ontmoeting met Herman en Nettie, zijn steeds terugkerende heimwee en zijn talloze ontmoetingen met bijzondere mensen in die tijd, zijn waardevol. En er werd altijd met respect naar geluisterd.
In de portefeuille van opa die Joop van tante Jantje kreeg zaten deze postzegels.Het was de tijd van Franklin Roosevelt .En George Washington werd natuurlijk ook geëerd met een postzegel. Bovendien zat er ook een papiertje in die portefeuille dat moeilijk te ontcijferen is. De naam : Henry W. Leslie 6905 Overhill Rd FT Worth Texas 76116 is te lezen
Verder staat er : geïnteresseerd in..... o.a. Jungmeister En dat gaat waarschijnlijk over motoren van bv vliegtuigen, vond ik al googelend uit.
Jannie Klein Ikkink-Dinkelman, een vroeger buurmeisje van de familie Eggink in Barchem heeft tante Jantje de site laten zien en die vindt het fijn dat veel oude fotos op deze manier bewaard worden. Samen met tante Jantje en haar vader die zoals hij vertelde mede door Dienemeuje, opoe dus, opgevoed was, heeft ze zich over de foto van 20 april gebogen. Nee het was pa Dinkelman niet die er bij op de familiefoto stond, maar waarschijnlijk waren het twee logéetjes, zoals ze die wel vaker hadden. Tante Jantje denkt dat het Frans Rensburg en Henk Ockersen zijn. Maar Jannie had tussen de fotos bij haar vader nog een knipsel uit de NCRV gids gevonden, waarin vertelt wordt over het stukje film in het programma Ander Nieuws waarin opa aan het woord komt. En toen dacht ze meteen dat ik dat ook wel leuk zou vinden als ik het nog niet had. En ik had het niet. Nu wel. En ik ben er erg blij mee. Het volgende stond in de NCRV gids van die week:
Een weerbarstig Christen
Johan Eggink is "maar een oud boertje, zoals hij zelf zegt. Oud is hij inderdaad, hij is zojuist 95 geworden! En boer is hij ook geweest, zijn hele leven lang in de Achterhoek. Maar het meest belangwekkende van boer Eggink is dit: zijn volstrekt originele manier van gelovig zijn. Het is volkomen geënt op eigen ervaring, ontwikkeld vanuit een Calvinistische achtergrond, maar gevormd door een mystieke inslag.
Ongeveer in het midden van zijn leven ging Eggink zich benauwd voelen in de kerk. Met de Nederlandse geloofsbelijdenis kon hij niets meer worden. Op een zondag hoorde hij toen een dominee zeggen:God is een afgrond. Als je hem wilt bereiken is t alles loslaten geblazen. Dat raakte hem dieper dan welke geloofsbelijdenis ook en vanaf die tijd zijn zn eigen ervaringen van God bepalend voor hem geworden. Ongeschoold, maar met een helder hoofd, begon hij van alles te lezen dat hem in zijn directe geloofservaringen steunde: de bijbel, boeken over de wereldgodsdiensten en het pacifisme, Chinese filosofie. Lezen en nadenken werden een levensbehoefte die hem tot op vandaag te pakken heeft: zijn dag begint met aardappels schillen voor zijn inwonende zoon en schoondochter, maar daarna is er alleen tijd voor lezen en schrijven van brieven en reacties naar theologen en dominees en radio- en tv mensen. Op zijn oude dag is Johan Eggink een man met iets unieks en iets ontroerends ook: omdat hij met zoveel simpele echtheid over zijn geloof praat. Boer Eggink komt aan het woord in het programma van Ander Nieuws op 17 april. (1973)
Dat de fiets zich in de loop der jaren ontwikkeld heeft is geen wonder. De zware Empo en Gazelle fietsen waren, hoewel bijzonder degelijk, nou niet echt om een behoorlijke snelheid te ontwikkelen. Toen er indertijd een kinderzitje voorop mijn fiets moest komen kon dat niet eens op die Gazelle en kwam er een andere fiets. Dat werd een goedkope en dus veel lichtere fiets van een onbekend merk. En een plezier dat ik daar toch van gehad heb! Nu mijn knieschijven wat mankementen vertonen heb ik een E-bike en rij ik altijd met de wind in de rug. Die opa Harwig had het nog niet zo gek bekeken en was zijn tijd al ver vooruit met zn elektromotortje op de trapfiets. Wil je eens kijken hoe die velomobiel, de Quest van Wim Harwig, zich in de loop der tijd ontwikkeld heeft moet je maar eens op zijn site op Zeelandnet kijken ( klik op de titel van dit stukje) En wil je zn nieuwe site Too old to die young eens bekijken? Op de nieuwe in het engels opgezette site www.harwig.wordpress.com zie je de laatste ontwikkelingen en videofilmpjes van onze veelzijdige neef Wim in Vlissingen.
Je ziet Wim niet zo vaak op de foto's op z'n site. Dat gaat zo met fotografen. Af en toe is er een vrijwilliger die zegt: Ga jij nou ook eens staan. Dat zal hier ook gebeurd zijn. De buurman nam de foto, meldt Wim. Maar dit is hem dan: de eigen Quest. Bijzonder grappig vind ik het filmpje van de maidentrip van z'n Quest die hij zelf al fietsend en filmend ophaalt vanuit Dronten. Leuk om deze hobby te hebben. Opa Baard zal trots op hem zijn. Jammer van die aanrijding, op het fietspad nog wel. Niet te geloven dat een automobilist dit geval van 2.80m over het hoofd ziet. Ik hoop maar dat hij weer gerepareerd is. Maar daar twijfel ik niet aan. We moeten van de zomer maar eens goed opletten bij camping De Boomgaard wat er nu weer allemaal langs komt over de Lieferinkweg. Je ziet inderdaad wel ligfietsen en véél koetsen en groepjes Solexen. Maar stel je voor dat er nu eens die Quest van Wim aankomt en afslaat om eens naar die oude vertrouwde plek te komen kijken, zoals hij heel vroeger op zo'n zondagmiddag lopend deed met Schotse collie Jan Piet. Tja... de één rijdt paard, de tweede fietst en.... nummer drie bridget.
Hier is het zomer en flink wat jaren later. Mama zit gezellig naast tante Riek. Je moet dat randje onderjurk maar even wegdenken. Boven het dressoir hangt zo'n standaard schilderij met hert aan de oever van een beek. Komt nog uit de tijd van pa met Hanna. Ik heb het altijd mooi gevonden. Oom Jaap en Ome Wim zie je ook zitten in de stoelen die aangeschaft zijn toen de nieuwe kamer met het nieuwe grote raam een feit was. Eén van de stoelen heb ik nog. Er is geen één stoel die zo prettig zit als deze. De andere stoel had ik ook, maar na vier nesten bordercollies en twee opgroeiende jonge honden is die in de loop der tijd gesneuveld door de scherpe hondentandjes. Toen hadden we nog geen bench en zo'n eerste jaar van een jonge hond.... Tja... er sneuvelt altijd wel wat.
Dit moet haast één van de eerste verjaardagen zijn op de Boomgaard die na de verbouwing in de grote voorkamer gehouden is. Beide kamers èn een stuk gang werd samen één grote voorkamer met véél licht. Het is dan in elk geval 1962. "Een rijke kamer", noemde veearts Weghelaer het toen die de kamer natuurlijk ook moest bewonderen. Die wist van aanpakken, maar had ook belangstelling voor de mensen en hun leven. Ik herinner me z'n Citroën waarin hij aan kwam rijden en had altijd voor iedereen een woordje. Ik denk zelfs dat het opa's verjaardag is, want ik zie winterkleding. Opa was op 21 februari jarig en pa en mama in juni en juli. Toen alleen de plannen voor die verbouwing er nog maar waren gingen pa en mama naar een verjaardag bij de Aartsens. Ze hadden daar net een nieuwe aanwinst, een bandrecorder, die door Janneke stiekem werd uitgeprobeerd. Toen er een stukje terug werd gespoeld en afgedraaid hoorde mama tot haar verbijstering zichzelf terug over de afmetingen van hun toekomstige voorkamer:"10 bi-j 4 wödt het.... 10 bi-j 4", schijnt ze nogal schel geroepen te hebben. Ze schaamde zich voor haar eigen nogal luide stem. Iedereen die zich zo'n verjaardag kan herinneren weet dat mama en tante Hermien niet voor elkaar onderdeden qua stemgeluid. Tante Riek had een rustiger manier van converseren en tante Janna wond zich so wie so niet erg op. Mama was in elk geval behoorlijk gepikeerd toen ze thuis kwam. Achteraan naast pa zie je tante Aaltje, zijn enige zuster die met haar man Bertus en gezin op de Prinsenhoeve in Mossel woonde. Ook opoe en ome Jan woonden daar. Dan tante Janna en tante Hermien en vooraan de beide Johans, een nog jonge en de oude. Als ik het goed heb heten beiden Johan Berend Willem. Opoe was toen al overleden in 1958. Opa was daar erg verdrietig om want opoe was, hoewel lichamelijk niet sterk, van die twee de drijvende kracht. Ze waren een hecht koppel en ik denk ook dat ze daarom zo'n warm gezin vormden vroeger.
Dit schilderij van De Boomgaard is in deze eerste tijd van Hein en Hanna gemaakt. Als je goed kijkt kun je haar nog de melkbussen zien wassen. Het hangt nu op een mooie plek bij Henk en Anneke.
Mientje werd ze genoemd. Ze was de jongste van toen 9 kinderen in een Groesbeeks gezin. En het was aan het einde van de oorlog. De geallieerden kwamen dichterbij en alle mensen in Groesbeek moesten evacueren. De brug in Nijmegen was vlakbij immers. Het hele gezin ging naar de Achterhoek. De driejarige Mientje kwam met haar ouders en broertjes en zusjes in Linde bij Vorden terecht. De grootste kinderen bij, zoals wij dat noemden, De Klompenmaker en Mientje met de andere kleintjes en de ouders op De Boomgaard, bij Hein en Hanna op de boerderij. Ze sliepen in een tot slaapkamer gepromoveerd kalverhok en daar waren ze heel blij mee. Mientje werd vanaf toen de oogappel van Hanna. Hanna die geen kinderen meer mocht krijgen omdat ze zieke nieren had genoot van de kinderen op hun erf en vooral van Mientje. Bijna een half jaar hebben ze op de boerderij gewoond. Toen kwam de bevrijding en haar vader ging kijken of hun huis er nog stond. Het viel allemaal nog mee en ze gingen weer terug naar hun huis en dorp. Er werd nog een meisje geboren niet erg lang nadat ze thuis waren, nummer 10. Ze bezochten na die tijd De Boomgaard nog regelmatig, maar Hanna werd steeds vaker ziek en in 1948 overleed zij. Het gezin leefde mee en was mèt Hein heel verdrietig. Toen een paar jaar later Coba en wij in het leven van Hein kwamen toonde de familie opnieuw haar belangstelling. Bij alle bijzondere gelegenheden werden Hein en Coba in Groesbeek uitgenodigd en als welkom lid van de familie gezien. Mientje was ondertussen Mimy geworden en was een jaar ouder dan ik. Ik zal een jaar of 16 zijn geweest toen ik er zelfs ging logeren met de trein. Ik werd een paar dagen opgenomen in die warme familie. De eerste avond dat ik met de hele schare aan tafel zat kon ik ze zelfs niet eens verstaan. Het Groesbeeks verschilt nogal van het Achterhoeks. De Rijn zit er tussen hè! Maar daarna wende dat snel. We hebben veel plezier gehad. Op de brommer bracht broer Anton me een paar dagen later weer thuis. De band bleef en toen Hein in 1995 overleed was er zelfs een grafkrans met het opschrift: Bedankt Hein. Mimy sprak ik daar voor het laatst. Ik had zonet Joke en Johan aan de telefoon. Wet i-j wee hier pas is ewes?.... Mientje Coenen. Ze is ok bi-j tante Dine ewes. Mimy is dus opnieuw op de Boomgaard geweest, heeft de camping en ook mijn schilderijen in de recreatieruimte bewonderd en kocht zelfs een kinderboekje voor haar kleinkinderen. De Boomgaard is ook voor hààr een plek die bijzondere herinneringen oproept.
Elke zomer komen we een paar keer langs de weg met daaraan VV Emmen, zwembad In de Dennen en de Algemene Begraafplaats. Meestal bezoeken we de laatste. Toen mama nog niet zo lang overleden was, nu al 30 jaar geleden, ging ik elke week vanuit Hengelo een dag naar pa en op de heenweg liet ik op deze weg de hond even naast de auto rennen. Dan had die haar beweging ook weer even gehad. Kleine Laska was dat. Zij vond het prachtig. Ze racete mee en bereikte een geweldige snelheid.. Maar toen ik na het bezoek aan het graf van mama en die van papa Hendrik Jan samen met Laska weer bij de uitgang was, kwam de doodgraver die er bij woont op me af. Hij vroeg of ik het was die de hond naast de auto had laten meerennen. Hij had nl een telefoontje gekregen van de enige persoon die aan die weg woonde die dacht dat ik de hond uit de auto wilde zetten. Laska onze geweldige familiehond, de speelhond van de buurt. Tja wist die man veel .. Nu komen we er nog een paar keer per jaar en bezoeken steeds meer graven, een rondje langs de familie kun je wel zeggen. We beginnen bij mama en pa, dan zoeken we de Harwigs op. En daarna lopen we langs de graven van de slachtoffers van de blikseminslag een paar jaar geleden tijdens de begrafenis van ome Gert Kornegoor. Sophie van 14 jaar die zelf al een lied gecomponeerd had en een oudere man. Wim heeft er nog steeds wat moeite mee dat hij de waarschijnlijk toen al dode man heeft geprobeerd te reanimeren. We kijken ook altijd nog bij de boom waar het muziekcorps Sursum Corda toen stond en na die vreselijke klap op een grote hoop lag midden tussen de koperen instrumenten. Nadat de meeste van hen overeind gekrabbeld waren bleven er vijf liggen, waarvan er toch drie gered konden worden. Wat een emotie. Er is niet veel meer te zien is van die blikseminslag . Alleen een zwarte streep. Daar dichtbij is, naast het graf van ome Gert Kornegoor, het graf van papa Hendrik Jan, opoe en opa Bijenhof èn ons kleine broertje dat in 1946 bij de geboorte overleden is. Tante Hermien vertelde dat oom Sjoerd en tante Riek mama bijgestaan hebben toen dit jongetje geboren moest worden. Mama kwam hier met moeite doorheen en opoe beweerde vroeger steeds dat ze het uiteindelijk gered heeft door de geklutste eitjes met brandewijn en suiker die ze haar gegeven had.
Het water moest 18º zijn anders ging de schoolzwemles niet door in het natuurbad In de Dennen bij Vorden. Het bad ligt inderdaad in het bos met veel dennen en ligt tussen de Begraafplaats en het voetbalveld van VV Vorden. Dan werd je geacht in een aantal lessen zover te komen dat je kon afzwemmen. Het was maar goed dat oom Sjoerd ons, Gerke en mij, de eerste beginselen had geleerd door ons in het ondiepe bad halve rondjes vanaf de kant te laten zwemmen tot je niet meer snuivend onderging. Tijdens het schoolzwemmen leerde de badmeester je dan de goede slag aan de hengel, een echte hengel met een brede band aan het eind, die je om je middel moest doen. De badmeester hing dan plat op die stok aanwijzingen te geven. En dan was het: handen onder de kin en de benen intrekken enz. Als het toch helemaal mis ging en een paniekvogel ging in die hengel klimmen, viste de badmeester hem er met een echte haak aan een stok weer uit. In klas 6 moest je je diploma gewoon halen, klaar! En dan kon je zelfs naar het Twentekanaal om te zwemmen. Diny en ik mochten een abonnement op het zwembad, maar dat moest wel verdiend worden . Dat kostte 3. Daarvoor moesten we ieder 300 coloradokevers vangen op de aardappels. Dat zijn er vééél! Niet slecht bedacht van pa trouwens. Ze vreten je de bladeren van de aardappels op en dan worden de aardappels vanzelf ook minder. Nee pa telde ze niet na, maar goot er wat petroleum op en de fik ging er in. Daarna gingen we regelmatig de fiets op en legden de 5 km met plezier af. Ik heb het ergens in het begin al verteld, maar dit moet hier gewoon even bij. Tante Hermien vertelde me over de poging om samen met zus Rika te gaan zwemmen. Het moet toch begin 30er jaren geweest zijn. Oom Sjoerd zal Hermien en Rika wel opgejut hebben. Zwemmen is gezond dames! Toen ze zich voor het eerst ieder in een kleedhokje verschanst hadden om hun badpak aan te doen duurde het nogal voor ze er uit kwamen. Dus niet.... Heb ie-j 'em al an, Rika? Jao Hermien, maor ik dörve dr niet uut. Ikke ok niet ik klede mien weer an .geleuf ik Ikke ok Hermien. En zo eindigde hun zwempoging. Ze hebben het niet nog eens geprobeerd. Aan de badpakken te zien is dit ook een foto uit lang vervlogen tijd.
Hoi Hetty en Wim, Ik herken natuurlijk de foto ter gelegenheid van het huwelijk van Juliana en Bernhard. Henk zit op het paard en ik sta ernaast op de voorgrond. Het was een hele optocht, een broer van mijn vader, Wim uit Zwolle, had een paard gehuurd en ook meester Vedders (hoofd 0penbare school in Vorden) reed op een knol van Eskes. Op het moment dat de stoet moest draaien ging de hengst van Vedders bij het witte huis op de Zutphense weg (Ome Willem Bijenhof) even staan , plantte de benen iets van elkaar en hing tenslotte een slurf als een olifant naar beneden en stond enkele minuten de optocht op te houden door een enorme urinelading te lossen. Werkelijk een komisch gezicht. Jammer dat ik de enige ben die het kan navertellen. Toen tenslotte de optocht met de gouden koets op de Nieuwstad in de te lage versiering bleef hangen was de chaos compleet. De knol van meester Vedders steigerde daarna dermate dat de gehele versiering van de Nieuwstad aan flarden ging. Dit was het verhaal horende bij de foto van de zgn gouden koets en Bobby. A.s weekend ben ik aan het bridgen en het volgende weekend speel ik een tournooi in Gent, België. Dus als je effe nix hoort , ik ben er nog en reageer later. Groetjes van je neeffie Jan.
Een plaatje uit de dertiger jaren. Tante Riek en oom Jaap, zo te zien op de Dam in Amsterdam. Van opoe en opa Eggink is er net zon foto op dezelfde plek. Misschien is er een slimme fotograaf die daar de voorbijgangers portretteerde. Ze gaan vast ergens op bezoek. Tante Riek heeft die bos bloemen vast niet gekocht om mee naar huis te nemen. Hoeden waren toen blijkbaar erg in de mode. Van mama en tante Hermien is er ook zon aangeklede foto. Ja die deerns van De Haar konden er heel chique uitzien.
Het blijkt volgens insider Wim 1935 te zijn en oom Jaap en tante Riek maken hier een soort huwelijksreis van.
Deze auto herinner ik me nog. Nadat de familie Harwig verhuisd was van de van Hasseltstraat in Zutphen naar Vorden kwam deze wagen regelmatig voor een ritje naar de Boomgaard. Opa Harwig woonde daar aan de Insulindelaan en volgens mij trokken ze daar bij in. Opa Harwig was een markant figuur met een lange witte baard. Wanneer ik de foto's van vroeger bekijk met stations in Windesheim en Winterswijk moet hij wel stationschef geweest zijn. Oom Jaap had hier in Vorden zijn nieuwe werkplek gevonden. Hij werd hoofdemployé -- ook wel hemp genoemd--van het postkantoor in Vorden. Het was een auto met stijl. Oom Jaap was er erg trots op, net als op zn motor die hij ook heeft gehad. Ik heb verscheidene keren bij hem achterop die motor een ritje mogen maken.
Oom Jaap bij zijn auto met stijl
Niet alleen stijl, maar ook kuren... Hier moet de motorkap even open en opa Harwig kijkt mee! Je snapt zeker wel dat deze foto's uit de collectie van Wim Harwig komen.
Deze foto hoort eigenlijk bij de andere twee van oom Jaap met z'n vader als ze met de auto op stap zijn. Op de vorige kijken ze samen onder de motorkap om te zien wat er aan de hand is of zou het gewoon uit nieuwsgierigheid zijn wat voor wonderen er te ontdekken zijn.-- 1 mei-- Deze leuke foto van vader en zoon Harwig, samen uit en even tussendoor aan de sigaar, verdient hier toch een plekje.
Net als de voorgaande foto's: uit de Harwigcollectie.
En opnieuw kreeg ik een aanvulling op een oude foto. Ik vond het al zon chique hondje dat tante Hermien voor zich had en ook zon mooi halsbandje, meer een tuigje. Ik kon hem niet thuisbrengen, maar ik had buiten Johan Aartsen gerekend. Hij was toen nog wel niet geboren, maar heeft blijkbaar een goed geheugen als hem iets verteld wordt. Hierbij zijn mooie aanvulling en mijn dank ervoor. Ik zie het voor me zon fel hondje dat uit het raam van de kleermakerij springt.
Hallo Hetty, Even reageren op de geplaatste foto waar jouw vader en moeder en mijn moeder en onze grootouders Bijenhof op staan. Mijn moeder heeft daar een foxhondje voor zich. De vraag is van wie is toch dit hondje??
Ik kan hier antwoord opgeven, dit hondje was van mijn ouders. Zij hadden dit hondje via de krant van een familie uit Haarlem. Het was namelijk zo dat de mensen in het westen van het land tijdens de oorlog nauwelijks iets te eten hadden laat staan voor hun huisdieren. Tante Aart had een Ierse Setter op de zelfde manier gekregen.
Het foxhondje bleek zo waaks dat hij geen andere hond in zijn tuin wenste, toen dat wel een keer het geval was sprong hij van gif uit het raam van de kleermakerij . Het hondje mankeerde niets. Vader Sjoerd was dol op dit hondje. Mijn ouders hebben het hondje maar 2 jaar gehad . Ik lees graag de familie verhalen die jij zo leuk opschrijft. Hartelijke groet Johan Aartsen.
De missing link... kun je het bijna noemen. Terwijl ik best veel foto's heb van de familie kon ik er nooit veel vinden waar de Harwigs op staan. Die woonden in mijn vroegste jaren natuurlijk niet in Vorden en omdat er toen nog niet veel auto's waren zagen we ze ook minder dan de Aartsenfamilie b.v. Maar dat is veranderd. Ik heb de beschikking gekregen over een heel arsenaal Harwig- en Bijenhof foto's met dank aan Wim uut Vlissingen. Deze springt er voor mij uit omdat hij precies weergeeft hoe ik me tante Riek en oom Jaap herinner. Tante Riek die altijd tijd voor je had en goed kon luisteren. En oom Jaap... ik hoor hem weer snuiven als hij iets gewichtigs ging vertellen... deze rooie rakker binnen onze familie. Samen met oom Sjoerd gaf hij de sjeu aan de verjaardagen temidden van de boerenfamilies.
En van het één komt het ander. Ik herinnerde me de foto nog van het trouwen van Jaap en Sjennie. En dan stop ik niet voor ik die gevonden heb. Jaap was toen nog machinist op de grote vaart of scheepswerktuigkundige zoals je dat eigenlijk moet noemen. Hij zou het niet lang meer blijven en ging in Vorden bij de Gems werken als ik het goed heb. Een paar jaar later zijn ze geëmigreerd naar Zuid-Afrika waar hij meer toekomst voor hen zag. Nu , hoewel al met pensioen, werkt hij in Indonesië en ik zag op de website van broer Wim bij het onderdeel van Johan, een foto van Jaap in Indonesië die daar met de hele familie van oudste broer Henk staat. Henk is indertijd met een Javaanse getrouwd, heeft voor Indonesie gekozen en is in Djakarta blijven wonen. Nadat oom Jaap overleden was, heeft tante Riek de stoute schoenen aangetrokken en heeft hen opgezocht. Ook bij Jaap en Sjennie en hun gezin in Zuid Afrika is ze gaan kijken. Ja als tante Riek iets echt wilde kwam het er van. En wie staat daar in zn matrozenpakje vooraan? Tja dat is nou Wim, de Wim van de Quest, van Marjan, van die mooie Mo, van die te gekke camper, van dat geweldige houten huis. Ook pa en mama staan er op en zelfs opa Bijenhof, tante Riek en ome Jaap, Hennie, Jan en Gé en de ouders en zus en broertjes van Sjennie. Jaap is naar de machinistenschool in Apeldoorn geweest en die Wim, van dat matrozenpakje, naar de Zeevaartschool in Vlissingen. Geen wonder dat hij zich daar gesetteld heeft. Je ziet de schepen langsvaren, maar je hoeft niet meer mee. Ha!
Een broer van opa Eggink had een oud jachtgeweer en was in dienst bij de baron van Dorth tot Medler. Hij woonde op de Jager( iedereen zegt De Jaeger) in Mossel. Hij deed hand- en spandiensten voor de baron en zorgde ook voor het afschieten van wild. Daarvoor had hij dat jachtgeweer van de baron gekregen.
