Dit Burton gedichtje is wel heel beeldend. Ik zie nu opa Gerrit heel voorzichtig voetje voor voetje door Zelhem rijden, misschien nog even een stukje over de Zelhemse enk richting Hengelo. "Toe maar opa, er komt niks aan", zegt één van z'n kleinkinderen die mee mag. Dan draaien ter hoogte van het huis van Joke en Albert en sukkelt op z'n gemakje weer terug. Misschien stopt opa Gerrit even bij de Muldersfluite en vertelt nog over het wegen van het brood op Hemelvaartsdag. De broodlevering aan boerderij de Muldersfluite tussen Hengelo en Zelhem is nog steeds een levende geschiedenis. Volgens een gebruik dat al in 1559 genoemd werd, mochten boeren op de gemeenschappelijke markengronden plaggen steken, maar dan moesten ze jaarlijks roggebroden leveren van minstens 22 pond. Een te laag gewicht leverde een boete op. Het zwaarste brood werd beloond met twee flessen wijn. Vroeger werden de armen blij gemaakt met de broden. Nu worden ze per opbod verkocht en is de opbrengst bestemd voor goede doelen. En dan ....zie ik in gedachten opa Gerrit in z'n groene Burton heel tevreden weer op huus an tuffen.
Investering
Ik ga vandaag een Burton bouwen Al kost me dat een flink bedrag. Het is een soort van investering, Voorziening voor mijn oude dag.
Wanneer ik stram word in de benen, Ga ik, aan 't eind van mijn Latijn, Nog kleine stukjes met hem rijden En zal hij mijn rollator zijn.
Ruim vier jaar geleden stopte ik met het werkzame leven binnen de schoolmuren. Er volgde een geweldig afscheid samen met drie andere oud-Lts collega's. Naast alle toespraken en feestelijkheden werd van ons toch ook wel een woordje verwacht. Deze R.K scholengemeenschap had mij als ras-protestante in de loop der tijd de ogen geopend. Ik vond de week voor het afscheid het volgende Hindoestaanse verhaal en heb dat bij het afscheid voorgelezen en samen met Robin en Eva aan de collega's uitgedeeld:
Een meester ging eens met zeven leerlingen een ochtendwandeling maken, terwijl de dauw nog over het land lag. Na enige tijd brak de zon door. De dauwdruppels schitterden dat het een lieve lust was.
Bij een grote dauwdruppel liet de meester halt houden. Hij schaarde zijn leerlingen zo rondom de druppel dat de zon erop bleef schijnen en vroeg toen: Welke kleur heeft de druppel? Rood, zei de eerste. Oranje, zei de tweede. Geel, zei de derde. Blauw, zei de vierde. Paars, de zesde. En de zevende zei:Violet.
Ze stonden verbaasd over de verschillen. Omdat ze er allemaal zeker van waren dat ze het goed zagen, kregen ze bijna ruzie. Toen liet de meester hen enkele keren van plaats verwisselen. En heel langzaam drong tot de leerlingen door dat zij- ondanks de verschillen van hun waarnemingen- toch allemaal de waarheid hadden gesproken. En de meester sprak: Hoe je de waarheid ziet, hangt af van de plaats die je in het leven inneemt. Net zoals jullie zo een deel van het licht hebben gevonden en dat voor volle waarheid aanzagen.
Laat jullie medepelgrims in volle vrijheid hun eigen weg bewandelen, hun eigen plaats innemen en hun eigen deel van het licht waarnemen.
Jullie hebben alle waarheden nodig, want alle tezamen vormen zij het werkelijke licht, de volle waarheid.
Totdat jezelf één van de groten bent geworden en de zeven kleuren in één kunt waarnemen, zul je bij iedere ontdekking, bij iedere wedergeboorte een ander standpunt innemen en de waarheid op een andere manier zien. Wees daarom niet alleen tolerant- want dat is slechts het dulden van een andere mening- maar wees zelfs blij dat er andere meningen zijn.
Zolang jezelf nog niet in het volle licht kunt zien, heb je medemensen nodig om de volle waarheid te leren kennen.
Ja De Boomgaard . De beelden vliegen vanzelf voorbij. Ik zie ons weer zitten aan tafel in de keuken. Pa aan het ene hoofdeind en opa daar tegenover aan de andere kant. Mama naast pa en daarnaast zat ik. Aan de overkant zat Diny en opoe. Riek, ons meisje voor dag en nacht zat weer naast mij en vaak zat ook onze knecht Jan Roeterdink mee aan tafel. Dat plekje naast opa was ook voorbehouden aan het bezoek. Dat was niet altijd een onverdeeld genoegen. Opa liet altijd duidelijk merken dat hij het lekker vond. Volgens mij was het maar een keurig klein smakje, maar volgens Wim was het vééél erger. Toen Henk en Johan later opgroeiden lustten die lang niet alles. Het gebeurde vaak dat de gehaktballen stiekem tussen de pannen door naar Diny en mij getransporteerd werden. Opoe heeft nog tot 1957 geleefd, maar heeft zich nooit echt thuis gevoeld. Was ik toch maor op de Haar ebleven, heb ik haar vaak horen zeggen. Zaterdags mocht ik haar voeten wassen. Dat ging zelfs twee keer...ja wassen met zeep, afspoelen, afdrogen en dan nog een keer. Ik heb nooit begrepen waarom ze dat wilde. Opa Bijenhof voelde zich aardig op zijn gemak op De Boomgaard. Ik denk ook dat hij het fijn vond dat hij de zorg voor mama en voor ons niet meer had. Hij voerde de kippen en verrichtte hand- en spandiensten. Hij was al in de tachtig toen ik hem nog onder de spekkersenboom zag zitten wanneer de kersen begonnen te rijpen, zn handen aan het touw van de bel boven in de boom, om bij de eerste de beste spreeuw die het waagde om in de aanval te gaan een ruk aan dat touw te geven. We gingen mee om de koe aan te jagen naar de stier bij Koning totdat de KI in beeld kwam. Toch had pa later nadat de melkstal gebouwd was en de veestapel zich uitbreidde ook een eigen bolle. Toen had hij ook al een Teun de stier. Gerhard en Rick mochten daar beslist niet vlakbij komen. Ik heb misschien al eens verteld dat Gerhard en Rick in 1970 een paar dagen op De Boomgaard logeerden toen Mark net geboren was. Gerhard vond het toen geweldig om Rick in de brokkenkist over de deel te duwen ja en dan vlak voor Teun de stier langs, wat resulteerde in een hevig gebrul van Rick. De laatste Teun zal al wel in sudderlapjes en biefstuk omgezet zijn zie www.hettysite.nl weblog 1-- 19 dec.
De Boomgaard werd in 1962 van binnen aardig op de kop gezet. Van de twee kamers plus een stukje gang werd één grote kamer gemaakt. Toen ooit veearts Wegchelaer er een blik in wierp, - die was altijd bijzonder geïnteresseerd in de gang van zaken-, riep die uit:Ik vind dit een rijke kamer. Hij bedoelde niet alleen de grootte van de kamer- 10x4m-, maar ook het licht dat door alle ramen rondom binnen kon stromen. Ook boven kwam er een slaapkamer bij, omdat de benedenslaapkamer nu weg was. Bovendien werd het sanitair aangepast. Et huusken op de deel- een open gebeuren met deksel dat in directe verbinding stond met de put daaronder- , werd vervangen door een echte wc met waterspoeling en ernaast een echte douchecel. De stukjes krantenpapier waren al eerder vervangen door grauw toiletpapier. Er kwam ook een echte wasmachine, zo één met een centrifuge er naast. Ik denk dat we toen ook waterleiding kregen, want met het water dat uit de grond opgepompt werd kreeg je door de ijzeroer allemaal bruine vlekken in je wasgoed. Vóór die tijd werd er regenwater uit de regenput aan de andere kant van het huis gebruikt voor de was die in de fornuuspot in het washok opgekookt werd. Wat heeft mama gesjouwd met in iedere hand een emmer nat wasgoed van dat washok, helemaal voor het huis langs, naar de put en weer terug! Toen Johan en Joke trouwden in 1980 kwamen er opnieuw wat aanpassingen. Vooral de keuken zelf kreeg een prachtige opknapbeurt. Er kwam centrale verwarming en een mooie openhaard. Het bureau waar pa wel aan zat te zweten om zn financiën op papier te krijgen staat er nog. Bovendien staat het orgel van vader Hendrik Jan nog in één hoek. Het wordt niet meer gebruikt nadat Diny er de Lindese Vrouwen op begeleidde met hun kerstliederen, maar van Joke mag die blijven staan. Aan de muur hangt nog een heel oude letterdoek, geborduurd door een verre over-opoe van de Kornegoors- kant, pas eerste vrouw die in 1948 aan een nierziekte overleed. Opas kameris het hart geworden van melkveebedrijf en camping De Boomgaard. Hier staat de computer waarop alles punctueel bijgehouden wordt. Het gaatje van de punaise waarmee het boekenleggertje van opa met de tekst: My times are in Your hand in het hout geprikt zat, zie ik nog zitten en meteen zie ik de film van mn vroege jeugd weer voorbijkomen.
Een eerste kennismaking van Scott en Kim met één van de poesjes uit een nestje van Suze.
De eerste aanschaf voor ons nieuwe huis aan het Schoolpad was een aanhangwagen. Als er één ding is dat zn geld driedubbel waard is geweest is het wel die aanhangwagen. Er is door Jan en alleman gebruik van gemaakt. Bij heel wat verhuizinkjes en aan- en afvoer van spullen heeft ie dienst gedaan.. en nog! Deze week belde Bernard of hij hem even kon lenen voor het vervoer van hout vanuit het bos naar huis. Hij leent dan meteen de speciale zaagbroek en voor Stien een werkbroek. Zo gaat dat stel zeventigers het bos in om hout te zagen. De vorige keer was hij helemaal ontdaan, want hij had in de broek gezaagd. Stien had het weer netjes gerepareerd, maar o wat had Bernard een hekel. Hij bracht twee flessen wijn mee om de pijn wat te verzachten. Beter de broek dan zn been, dacht ik zo. Daar is dat ding voor bedoeld .. toch? Onze tweede aanschaf was niet minder! Dat werd een tweede bordercollie: Scott. We hebben hem uit Ruinen gehaald. Scotts vader was de hond van de herder van de Ruiner schaapskudde. We zagen hem op de video aan het werk. Na de eerste week was Kim helemaal aan hem gewend en waren ze trouw aan elkaar. Iedereen was gek op hem. Qua gedrag lijkt Queeny nu erg op hem. We hebben wat rondjes bos gelopen in al die jaren, soms met Sacha er bij, wanneer die wekenlang bij ons logeerde. Ze hoefden dan ook nooit aangelijnd. Toch oefenden we iedere wandeling een paar keer alle commandos, want je weet toch maar nooit wie of wat je tegenkomt. Er was één hond, een Berner Senner waar Scott een vreselijke hekel aan had. Bovendien zijn niet alle wandelaars zo gecharmeerd van op hen af rennende honden. Of wel, Anda? Toen we eens een klasse-avond bij ons op het erf hielden, hadden we van alles georganiseerd, ook een soort puzzeltocht door het bos. Ik nam het slingerpaadje dat we meestal liepen. Onderweg moesten ze wat vragen beantwoorden en ik had ergens wat om te snoepen verstopt. Mogen Kim en Scott met ons mee, vroegen er een paar. Nou dat kon wel. Vooral Scott was altijd helemaal gek van kinderen. Ik denk omdat hij de eerste acht weken in een gezin met jonge kinderen opgroeide. Toen ik later vroeg of de puzzeltocht moeilijk was geweest .. moesten ze lachen. De honden liepen voorop en wisten de weg, we konden er zo achteraan lopen".
Van een geitenstal èn........ het Wilhelminakeetje
Ik denk dat ook de binnenkant van dit huis uniek is. De badkamer is in de voormalige geitenstal, beneden naast het eetgedeelte en heeft niet eens een slot. Dat missen we ook niet. Ook onze logées horen we er niet over. In de keuken is ook nog zon laag staldeurtje, waarbij je je moet bukken als je naar buiten wilt. Aan de voorkant is naast de woonkamer ons werkkamertje/ annex logeerplek voor Robin en Eva. Hier staat onze computer en doe ik af en toe mn namiddagslaapje. Deze voormalige ouderslaapkamer( 1.85x 4m) wordt door Ben W. ook wel liefkozend de hunkerbunker genoemd vanwege alle informatie over en herinneringen aan Groot- Brittannië. Wanneer ze een dagje bij ons zijn en Diny en ik even ons rondje Kringloop doen maakt hij ook dankbaar gebruik van de mogelijkheid voor een middagdutje. Aan de andere kant van de kamer is de voormalige kinderkamer bij de woonkamer aan getrokken. Die moet wel héél klein geweest zijn. Het eerste wat me opviel toen we begin 1993 met de makelaar boven gingen kijken was het donkerbruin gebeitste slaapkamerdeurtje. Dat deed wat middeleeuws aan. Het tweede was dat de twee slaapkamers boven door de schuine wanden en hanenbalken in t zicht vrij klein zijn. Toch had het al met al zoveel sfeer dat we als een blok vielen voor dit huis èn deze vrije droomplek van 8750m. In de schuur is een soort studio gemaakt met aparte badkamer èn slaapzolder. De vorige eigenaar had dit voor zn oudste zoon gerealiseerd. En dat leek ons nou een mooie plek , de eerste jaren voor Rick en later voor onze logées. Na verloop van tijd plande Wim een sauna in de schuur. En ik was blij met een derdehands schaftkeet achter bij de wei. Samen met Willem Dubbelhuis knapte Wim dat ding op. Het werd een mooi plekje om vanaf begin maart tot eind november te schilderen of met de kinderen een spelletje te doen. Het schijnt dat koningin Wilhelmina vroeger ook zon keetje had waar ze in schilderde en dat op verschillende plekken in de bossen van Het Loo gezet werd. Mijn keetje werd daarom ogenblikkelijk het Wilhelmina-keetje genoemd.
Nog een koekje?
Waarom bak jij die koekjes 's avonds, want bij dag gaat 't beter, zou ik menen. Nee nee, mijn moeder deed het al het zit in dezen in de genen.
We wonen nu bijna 15 jaar in dit huis aan het Schoolpad. De meningen waren indertijd uiteenlopend. Toen Ben en Diny met pa èn tante Gerritje mee kwamen kijken zei Diny:Echt een huusken veur oe, Hetty. Tante Gerritjes commentaar:Hier he-j een hoop werk um t huus hen. Pa zei:Dit had mama moeten zien! Mark vond:Dat hadden jullie 10 jaar geleden moeten doen. Dan hadden wij er meer aan gehad. Te klagen heeft hij anders niet. Bijna dagelijks zien we hem. Hond brengen, hond halen of tussen de middag even rustig krantje lezen. Verder zijn er duidelijk twee soorten mensen. De ene soort vindt het een droomplek net als wij en de tweede soort zegt voorzichtig:Wel erg alleen hè . Zo zonder buren. Nou ja.... op 500 m! Ben je niet bang s avonds? En iedereen heeft gelijk. Het is een huisje naar ons hart en inderdaad is er veel werk te doen, maar zoals tante Gerritje haar tuin het liefst zag- allemaal gespitte grond om de vaste planten- nee dat wil hier toch niet. Een paar keer per jaar komt Gerald ons adviserenen verder mag het een natuurlijk ogend erf zijn. De kippen en honden zijn er heel blij mee. Nee en bang ben ik hier nooit geweest. Wanneer ik in de Rietlanden s avonds Kim uitliet langs het kanaal dacht ik wel eens: overal kan een kerel achter de bosjes zitten. Er hoeft maar één gek te zijn in zon wijk. Maar ik voelde me dankzij Laska en later Kim nooit bang. Hier aan het Schoolpad . loop ik of Wim s avonds wel rond op ons erf. In t begin was het echt pikkedonker. Nooit heb ik gedacht aan lilleke kearls- nog een uitdrukking van mama waarmee ze ongure types zoals aanranders bedoelde- , want die zijn er gewoon niet. Anders hadden vroeger Scott en Kim en nu Tessa allang gewaarschuwd. Alleen .. wanneer Wim s avonds weg is . doe ik wel de deur op slot!
Met een koekje van Gerrit!
Ik ga vanavond koekjes bakken, Ik bak bij vreugde en verdriet. Groots en meeslepend wil ik leven En dat gaat zonder koekjes niet
Gerrit heeft, onder de naam Giel d' Arrest, samen met Dick Scheffer een leuk Liedjesprogramma te bieden. Ik denk dat het een prachtige afsluiting kan zijn voor een studiedag of iets dergelijks voor scholen en bedrijven. http://www.freewebs.com/gieldarrest
Ik ga vanavond koekjes bakken Tenminste, dat ben ik van plan. Kom jij toevallig binnenwaaien, Je weet, dan komt er niet meer van.
Wij vieren in de zwoele avond Een feest van lente in de tuin. Pas middernacht gaan wij naar binnen En bakken we ze lekker bruin.
Tussen een stapel oude foto's kwam ik de tekening tegen die neef Wouter ooit eens voor me maakte. Ik denk dat hij toen een jaar of acht of negen was. De plek waar we nu altijd onze tussenstop maken wanneer we op reis naar het zuiden gaan, was vroeger dè favoriete plaats voor onze gezinsvakanties. Niet alleen wij maakten dankbaar gebruik van de verbouwde jachthut van de fam Laborenz in Badenhard, maar veel van onze familie, buren en vrienden maakten kennis met de prachtige Hunsrück en het Rijndal bij St Goar. Dick en Anda, Ben en Diny, Henk en Anneke, Johan en Joke. Bertus en Marijke, de buren aan de Marnixstraat in Hengelo en zelfs Ger en Lies, onze buren aan de Kuifmees. Heel wat kinderen hebben er frambozen geplukt, in de beek gespeeld en zwei Liter Milch bij boer Steeg gehaald. De lucht in die streek is nog zo zuiver. De uitdaging ter plekke was een tochtje naar de Hohe Stein via de Marktplatz van St Aldegunde. Vandaar had je zo'n mooi uitzicht. Die Marktplatz werd voor allerlei festiviteiten gebruikt door de bewoners van Birkheim, het dorpje waarop wij uitkeken vanuit het raam in de jachthut. Daar werden de Bratwursten op de barbecue gelegd en bier gedronken tijdens hun zomerse Waldfest. Er is zelfs een soort open kapel gewijd aan de heilige Aldegunde. Het Rijndal met al zijn facetten heeft ook bij Wouter toen al veel indruk gemaakt en toen ze een paar dagen bij ons hebben gestaan tijdens een vakantie maakte hij deze mooie tekening. Wouter, je ziet dat ik er erg blij mee was en nog ben.
Gekker hoeft het toch niet te worden met dat hanenoverschot. Ze beginnen hier aardig de baas te spelen. Oudste zoon haan zit boven en vader loopt onder. Ik moet steeds aan de uitdrukking denken: Zijn haan wil altijd koning kraaien. Overleven kun je het niet meer noemen. Ze krijgen genoeg en lopen de hele dag ook nog te scharrelen.
Met een koekje van vanavond!
Ik ga vanavond koekjes bakken Want elke gek heeft zijn gebrek. Ik laat geen vlooien tuba spelen Of paarden rennen door de drek.
Mijn goudvis hoeft niet door een hoepel Mijn kat niet in gestrekte draf. Hoe ver ik uit de band wil springen, Het hoeft niet bij de beesten af.
De laatste lichting. Hier zijn temninste een paar hennetjes bij.
Met een dubbel gevoel bekijk ik onze kippenfamilie. s Morgens worden we wakker gekraaid door vader haan, wat meteen beantwoord wordt door oudste zoon haan, die als enige de vangst van buurman Jans overleefd heeft. Nu is echter de volgende lichting aan de beurt om van puber volwassen te worden. Ze houden zich nu nog rustig, maar als we een maand verder zijn zijn deze zes hanen volwassen en is het gekraai niet van de lucht. Ook hier was geen enkel hennetje bij. Toen Gerald een paar weken terug hier was liet die zien hoe je met het grote net van de vijver met één klap een haan kon vangen. De derde poging lukte en die haan is al via buurman Jans bij tante Jantina in de soep beland. Natuurlijk ging Wim de dag er op gewapend met het net richting kippenren, want volgens Gerald moest je dat vangen doen tijdens het voeren. Ja die hanen zijn gek! Op het moment dat Wim er met voer èn net aankwam waren ze al vertrokken. Ik heb later ook nog verschillende pogingen gewaagd, maar ze zien dat net aan die stok meteen. En dat is nog niet alles. Een nest later- want die twee hennetjes bleven maar broeds worden- bleek maar één kuiken. Eindelijk is dat een hennetje. Het laatste nest waren weer zeven van die leuke vertederende donsballetjes die fanatiek door moeder kriel beschermd werden. Hier zijn in elk geval drie hennetjes bij. Als je een beetje meegeteld hebt weet je dat we nu 12 hanen hebben. Tja het Twentse spreekwoord: As een boer een henne et is de boer krank of de hennekrank klopt denk ik wel. Ik weet dat één van mijn zwagers aanvankelijk niet zo gek op kip was. Wat bleek? Hij is ook van boeren afkomst. Zijn moeder was een geweldige boerin die de touwtjes van hun boerenbedrijf goed in handen had. Als zij wel eens een kip hadden die wat zielig uitkeek zei ze:Laow den mor gauw slachten, anders geet e ons nog kepot. Die hanen van ons zijn zo fit als een hoentje, maar wie ze kan vangen mag ze allemaal hebben.
Op de Achterhoekse Spreukenkalender ontdekte ik op de achterkant van 1 november het volgende. Ik kan er wel om lachen. Maar of iedereen dezelfde humor heeft? Ooit waren we hier in Emmen in de Muzeval bij een toneelstuk van het Aole Volk. Het was in echt onvervalst Drents. Ik bescheurde me van het lachen. Naast me zat iemand die het rustig zat te bekijken en aan te horen. Hij keek wat verbaasd opzij. "Vind je het erg leuk?", vroeg de man die een recensent bleek te zijn. "Ik wel", zei ik, "het is zo herkenbaar". Ik vertelde hem waar het om ging, want hij verstond er de helft nog niet van. Laat staan dat hij de humor er van zag!
Achterhooksen humor
Zol ik met mien dochter van achttiene al können praoten aover allerhande intieme problemen?, vroog moder an dn dokter. Daor zo-k neet te lange met wachten, antwoordden de pille. Tien tegen ene da-j dr nog wat van leren könt!
Jan en zien schoonmoder, dat was neet zuk heel groot wark. Veur eur verjeurdag brach e n knieptange met. n Knieptange?, vroog t mense verwonderd. Wat mo-k daor dan met? Dat mo-j zelf wetten, zae Jan. I-j ruilt t jao toch altied!
Zo Bets, begon de buurman. He-j noe weer n auto den i-j schakelen mot? He-j dn automaat vot edaone? Jao, antwoordden Bets, dn dokter hef mien meer bewaeging veur eschreven.
Ik wet neet hoo dat kump, zae Gait, maor a-k volle drinke he-k altied las van n bloodneuze. Ik kenne dat, zae Hendrik, bi-j mien löp t zoepen ok altied op houwen uut.
n Keerl leep t belastingkantoor binnen. Waarmee kunnen we u van dienst zijn?vroog n deerntje an de balie. O, niks, zae te. Ik wol allene dat volk s bekieken, waor-k hele dage veur in de weer bunne.
Over een kippenschilderij èn... een sinterklaasversje
Vanmorgen heb ik mn kippenschilderij afgemaakt. Ellen gaf wat waardevolle tips en klaar was de kip! Halverwege de ochtend drinken we koffie en komen de laatste perikelen aan de orde. Dit keer hadden we het over (over) gevoeligheid voor energie en iets niet goed durven. Er kwam heel wat los. Faalangst kan ook heel lastig zijn. Jarenlang heb ik kinderen op school kunnen begeleiden die daar ook mee zaten en ik heb er heel wat zien opbloeien. Voor ik daar officieel mee aan de slag ging ben ik eerst een speciale cursus gaan volgen bij het KPC (Katholiek Pedagogisch Centrum) in De Bosch. Ik zal die eerste cursusochtend nooit vergeten. Sander was onze trainer. Hij begon met zn jasje uit te doen en zei: Nu ben ik even iemand anders. Daarna kregen we een opdracht: Jullie maken een versje van minstens 4 regels op de wijze van een sinterklaasliedje en dat ga je straks allemaal voor de camera zingen . Vooruit ..aan het werk! Daarna ging hij door met commanderen: Begin gauw 10 minuten is zo voorbij. Schiet maar op . Je buurvrouw is allang begonnen enz. Ik zat aan de stoel genageld en zag om me heen sommigen snel beginnen te schrijven, anderen zaten na te denken en begonnen ook. Ik kon nog geen vinger bewegen, het zweet brak me uit en de hoofdpijn kwam ook al opzetten! Vreselijk! Er kwamen nog een paar frustrerende opmerkingen en toen waren de 10 minuten om. Sander deed zn jasje weer aan. De videocamera stond inderdaad al klaar. Een aantal gingen inderdaad voor die camera hun versje zingen. En . moesten zeggen wat ze voelden. Ik weet nu hoe het voelt faalangst. Vreselijk dus! En dat was nu net de bedoeling. De rest van de dagen kregen we de training hoe er mee om te gaan èn hoe je op verschillende manieren kinderen daarmee kunt helpen. Een deel van de training is natuurlijk je te leren ontspannen, zowel lichaam als geest. Bijzonder vond ik echter ook het Retten. Rationeel- Emotatieve Therapie. Je leert ontdekken dat je door verkeerde gedachten op slot slaat en daardoor niet functioneert. Wanneer je stukje bij beetje die verkeerde gedachten om te buigen in steeds positievere ben je al een heel eind. Wanneer je daarnaast weet hoe je je kunt ontspannen ben je weer een stap verder. Behalve vertellen vond ik dit deze hulp aan kinderen één van de mooiste dingen op school zowel in het Basis- als in het Voortgezet onderwijs. Er is geen grotere voldoening dan het zien opbloeien van een kind dat helemaal vast zit. Mocht je soms denken dat ik nu zelf nergens meer last van heb . Mis! Maar ik weet nu wel hoe ik er mee om kan gaan.
Het Maatjesproject is uniek. Ze zoeken voor mensen die moeite hebben met sociale contacten leggen een maatje, die af en toe iets met ze onderneemt. Rick had eindelijk een echt maatje gevonden in Didi, een echte Rotterdamse met drie opgroeiende kinderen van 5- 14 jaar. Elke twee weken spraken ze af. Ze kwam er al gauw achter dat Rick het bij haar thuis heel gezellig vond. Jammer dat ze ging verhuizen. Haar nieuwe liefde werkt in Deventer. In de zomervakantie zijn ze verhuisd zodat de jongens meteen het schooljaar op hun nieuwe school konden beginnen. Didi, mailde gisteren.. Ze had al 5 weken geen telefoon of internet. Ze checkt haar mail nu maar bij kennissen. Zou ze ook met Ziggo of Orange of andere nieuwe provider in zee zijn gegaan? Van oorsprong is ze een Rotterdamse en miste in Emmen de drukte van de grote stad, het geluid van de tram. Deventer is in elk geval al wat dichter bij Rotterdam en is wat meer stad dan Emmen, hoewel . ..een tram hebben ze niet. In september is hun baby Aidan geboren Ze is heel blij met dit kindje, haar vierde zoon. Een levendig gezin. Rick voelde zich er helemaal thuis. Hij kon er echt zichzelf zijn en was er regelmatig op zondag. Ik denk dat hij zn uitstapjes naar de Laan van de Marel wel mist. Maar Didi mist Rick blijkbaar ook. Voor haar vertrek vertelde ze me dat de ontmoeting met Rick het beste was wat haar in Emmen overkomen is. Dat zegt toch wel wat. Nu moet baby Aidan de 26e geopereerd worden aan zn nieren. Spannend allemaal. Didi heeft van Rick gedroomd. Ze zouden elkaar weer terug zien. Wanneer de drukte van de operatie achter de rug is gaat hij er ondanks zn aversie tegen treinreizen naar toe. Hij heeft het in de kerst/ nieuwjaarstijd gepland. Soms ontmoet je in je leven een engel op je pad. Didi was dat voor Rick.
