Op de foto van de passagiers van de Auroria staat ook de kinderwagen met baby die opa ook al vanaf het dek erboven gefotografeerd had. Hij vond de baby wat van Dina weg hebben. Die moet toen toch al 19 geweest zijn. Opa heeft dus wel een goed geheugen gehad dat hij zich de babygezichtjes van z'n 10 kinderen nog zo goed kon herinneren.
On that picture of the passengers of the Auroria you could see that pram with the baby, of which opa had taken a picture from the deck above too. He remarked that that baby's face looked like Dina's face when she was a baby. Dina was already 19 at that time. So he must have a very good memory about the baby-faces of his 10 children.
Op de Auroria ---1932, een schip van de Cunard Line
1932, onderweg naar Amerika. Op de Auroria werd nog een foto gemaakt van alle passagiers. Hij staat als meest linkse man met pet. Opa stuurde deze foto op naar huis met op de achterkant de volgende tekst:.
Ik heb er iets af moeten doen, anders was de enveloppe te klein. Die grappenmakers daar achter mij waarvan de één zijn arm op mijn schouders legt, zijn gewone passagiers. Die hebben hun papieren muts opgezet die wij voor een paar dagen hadden gekregen bij het diner toen het zulk beroerd weer was. Dat was natuurlijk om ons afleiding te geven. Als je door de zaal keek was t een komisch gezicht, maar ik en nog een paar bejaarde mensen, hebben hem toch maar niet opgezet.
On the Auroria in 1932, on his way to Amerika a picture was taken. Opa is the man on the left with cap. He send this picture home with the following text:
I had to cut of a little bit, otherwise the envelope would be too small. Those jokers there behind me, from whom one of them put his arm on my shoulders, are normal passengers. They had put on their paper bag, which wed got at dinnertime when the weather was so terrible, like a cap. That was I me sure to take us out of ourselves. When you were looking into the dining room it was such a crazy sight, but me and a few elderly people either haven't done that.
De Wiersse had omstreeks 1900 een zuivelfabriek, ook wel de botterfabriek genoemd. Toen opa Eggink nog niet zolang getrouwd was werd hij melkrijder voor deze fabriek. Opa Jansen was geen gemakkelijke man en promoveerde opa maar tot melkrijder. Op deze foto staat het personeel van de fabriek in het wit en alle of een deel van de melkrijders. Wanneer ik iemand zou moeten aanwijzen als opa in zijn jonge jaren dan is het die man achteraan die zijn been zo schuin van zich af zet, maar misschien kan iemand anders er meer over vertellen.
The Wiersse had a Creamery, also called de botterfabriek. When opa Eggink married opoe Dientje, her father opa Jansen wasnt a easy-going man and wanted him to become a milkman. He was that for years. On these picture you see the workmen of the Creamery- in white- and all of the milkmen or a part of them. When I had to point to which one of the men would be opa I should say it might be that man on the background who has his leg so diagonally will be him, but perhaps someone else can tell it for sure.
Jannie Klein Ikkink schreef dat zij ook een vergelijkbare foto heeft bij ome Jan op de hooiwagen. Al hadden ome Jan en tante Jantje zelf geen kinderen ...het was bij hen een paradijs voor alles wat kind was. Bedankt Jannie!
Hallo Hetty,
Wij, familie Dinkelman, hebben een gelijksoortige foto in ons bezit. Hier staan mijn broer, zusje en ik op. Ook wij mochten bij Ome Jan op de hooiwagen. Ik kan niet zien wie er op jouw foto zitten maar de meest rechtse lijkt mij Jurrie Braakhekke. Zij is vorig jaar september op 60 jarige leeftijd overleden.
Groeten Jannie
Neighbour Dinkelman's daughter Jannie wrote they had a picture just like that upon the hay. Here you see her with her brother and sister. Ome Jan en tante Jantje didn't have children of their own but at the Boskamp it was like a paradise for all children.
Wat is er mooier voor een kind dan mee te rijden boven op zon vracht hooi. Dat ruikt zó lekker en je beweegt helemaal een beetje mee. En op De Boskamp waren alle kinderen welkom. Ik meen in het meest linkse kind Eefje Kettelarij te zien.
To ride along on the top of the load of hay was so nice. The smell of hay is so fine and you are moving with that load too. At de Boskamp all children were welcome. I think that the girl on the left is Eefje Kettelarij.
Al heel wat keren heb ik kinderen op hun eerste schooldag opgevangen. Ook onze eigen kinderen heb ik naar school gebracht op hun eerste dag op school. Daar waren in die tijd nog weinig vaders bij. Ik kan me niet herinneren dat ik zon eerste dag een foto heb zien maken. Nu zal dat waarschijnlijk wel gebeuren, maar in de 70er en 80er jaren heb ik het niet gezien. Iedereen vond het wat spannend, zowel de moeders als de kinderen. Gespannen gezichtjes, een enkel traantje. Deze foto is waarschijnlijk in 1928 genomen toen Bram voor het eerst met Jan en Mies mee naar de Julianaschool in de Wildenborch liep. Niks wegbrengen, gewoon met je broer en zusje mee. Bram lijkt er zin in te hebben want hij loopt voorop en trekt Mies gewoon mee. Jan lekker nonchalant met de handen in de zak. Alle drie op hun klompen. Achter Mies zie je nog net de hond die een eindje meeloopt. Maar opa nam bij deze jongste spruit wèl even een foto! Tante Jo wist dit te vertellen. Ze ziet niet veel meer, maar kent al die fotos gewoon uit haar hoofd.
Several times I received new children on their first day at school. And I ve brought our own boys into school on their first day. I can't remember that mothers took a picture of such a special moment. These days it will happen, but in the 70ties and 80ties I havent seen it. Everybody was a bit emotional, children and mothers as well. Sometimes a tear was to be seen. This picture is probably taken in 1928 when Bram went to the Julianaschool in the Wildenborch with Jan and Mies on his first schoolday. No bringing but just walking all the way with your brother and sister. He is happy to go with them as you see. And all of them are wearing the wooden shoes as usual at that time. The dog is to be seen behind Mies and is walking with them for a moment. But opa took this picture at this happening. Tante Jo knew it all and told us about it. She doesnt see much any more, but she 's got all the old pictures in her mind.
Een foto die me maar blijft boeien. Een stel vriendinnen, maar erg vrolijk kijken ze niet allemaal. Zeker Jo niet die links achteraan zit. Ook Dina niet, die kijkt wat stoer. Pubers van toen. Naast Dina zit Anneke van Ark en daarnaast Dika. De jongens hebben ze versierd met bosjes bloemen. Ik neem tenminste aan dat die dat niet zelf verzonnen hebben. Links lijkt me Jan en rechts Bram. De andere ken ik niet.
A picture I have to look at all the time. A couple of friends, but they dont look very happy. Especially Jo on the left. And also Dina in the middle, it looks like she would say: So here we are! Teeners at that time. Next to Dina is Anneke van Ark, one of Dinas best friends and next to her Dika. They decorated the boys with bunches of flowers. Thats what I think, if indeed they didnt do it themselves. It seems to me that Jan is the left one and Bram is the boy on the right. That boy in the middle might be one of their friends.
In de 2e WO 1940-45 was er geen enkel direct contact tussen de familie hier in Nederland en in de USA. Toen in januari 1943 Eefje geboren werd bij tante Dika en oom Hendrik Kettelarij probeerde ome Hendrik een berichtje naar Amerika te sturen via het Internationale Rode Kruis in Genève. Hierbij werd de geboorte van Eefje gemeld en tegelijk ook maar de huwelijken van Jo met Hendrik Jan Groot Nuelend èn van onze ouders Hendrik Jan en Coba. Het duurde 1,5 jaar voor er bericht terug kwam waarbij Herman de geboorte van Berdena in 1942 meldde. Het originele document is altijd bewaard gebleven.
There never was direct contact during the WO II 1940-45 between the Egginks family in Holland and Amerika. When Eefje Kettelarij was born in Januar 1943 ome Hendrik tried to contact them by the Red Cross. He told about the birth of his daughter Everdina and about the marriages of Jo and Hendrik Jan Groot Nuelend and also of our parents Hendrik Jan and Coba. It took 1,5 year before a message came back to Holland. Herman told about Berdena who was born on the 31e of May 1942. The original document is always been kept carefully.
Dit meldde Herman terug op de achterkant:
Allen gezond. Dochter geboren 31 mei 1942. Naam Berdena. Groet Vader , Moeder, Broers en Zusters. En beste wenschen aan alle familie..
Dit bijzondere document is binnenkort weer te bezichtigen bij Erna Bloemendaal....ja inderdaad... in het mandje van opoe.
Herman wrote:
All in good health. Born: a girl on the 31th of May 1942. Name Berdena. Greetings to Father, Mother, Brothers and Sisters. And best wishes to whole of the family.
This special document is to be seen very soon at Erna Bloemendaal's place. Yes... in opoe's basket.
Ooit begonnen ze natuurlijk met z'n tweeën: Koos Middelkoop en Heintje Eggink voor hun boerderij in De Steeg. Heel apart om mijn eigen naam zo te zien staan.
Nog zo'n mooie oude foto van het echtpaar Middelkoop- Eggink bij de boerderij! Dit keer bij de waterput.
Bij de foto's die in het album van tante Jantje tegen kwam waren ook een heel stel van de familie Middelkoop uit De Steeg. Deze foto zal uit ongeveer 1943/44 zijn. Ik denk dat het van r. naar l Diny, Jozien, Coby, Johan, Koos en Herman zijn, maar ik kan me vergissen natuurlijk. Tante Heintje vertelde pas dat er regelmatig wel eens iemand kwam die hun gezin graag wilde fotograferen. En zeg nou zelf: is dit geen plaatje? En zoals het hoort: de poes en de hond horen ook bij het gezin.
De familie Middelkoop een paar jaar en twee kinderen later...nu onder de waslijn. Even kijken... van l. naar r.: Johan, ome Koos, Diny, Koos, Jozien, Herman, Coby, Hendrik Jan bij tante Heintje op schoot en Henk in het hobbelpaard. Gelukt?
De familie Middelkoop heel wat jaren en weer twee kinderen later èn nu aangevuld met Dolf van Jozien en Karel van Coby. Ik doe een poging: Boven van l. naar r.: Johan, Coby, Karel, Jozien en Dolf. 2e rij links en rechts van tante Heintje en ome Koos, die stralend in het midden zitten: Diny en Koos. Onderste rij van l. naar r.: Henk, Nelly, Gerrit, Hendrik Jan en Herman. Is deze foto misschien met hun 25 jarig huwelijk genomen?
Soms staat er aan de overkant, Verborgen achter t riet Een bloempje door elkeen bemind Het heet Vergeet mij niet. En als gij dan die lieve bloem Aan t kabblend beekje ziet Denk dan o Dina dat ik smeek En in de taal der bloemen spreek Vergeet mij niet.
Ter herinnering aan je zusje Jo
Beste Dina!
Strooi vandaag één enkele bloem Op uws naasten pad Strijk hem van t bezorgd gelaat één enkele rimpel glad Lenig smart of droog één traan Breng één enkele glimlach aan Doe één woord van liefde horen En uw dag is niet verloren.
Je zuster Hanna --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Maar heel bijzonder vond ik op het eerste blad opa's ontroerend schrijven, dat hij pas een tijd na Dina's overlijden in haar album schreef.
Lieve zus Dina, in een betere wereld.
Met ontroering en smart, zie ik dat je, net als Jo, voorin uw album ruimte hebt gelaten voor een woord van uw vader of moeder. Gij kunt nu niet meer met aardse ogen zien dat uw vader zijn verzuim goed wil maken, maar omdat ik weet dat je met onze gedachtenwereld in verbinding blijft met ons, ben ik toch nog getroost. Ik kan hier nu geen gewone wensen meer neerschrijven, dit heeft geen waarde meer, maar in gedachten heb ik ook nu gemeenschap met u. Ik ben u dankbaar lieve zus,, voor de inspanning die gij u hebt getroost, om uw vader en ons allen te bewijzen van uw voortleven te geven en ook van uw medeleven met ons. En zo zullen wij met elkaar voortleven tot de tijd komt dat wij van aangezicht tot aangezicht elkaar zullen weerzien, aan gene zijde van dat gordijn. En die tijd kan nu toch niet zo heel ver meer af zijn en zult gij uw vader en moeder verwelkomen met een kus en voorthelpen als wij nog zwak zijn. Wat zal dat heerlijk zijn. Dus tot dan, lieve zus Dina, tot dan. Uw vader.
Brief van opoe aan Hanna voor haar 19e verjaardag--1925
Bij dezelfde brief van opa aan tante Hanna voor haar 19e verjaardag , voegde opoe ook een brief. Die is wat practischer, maar laat een zorgzame moeder zien. Opoe deed het vaker. Ze schreef nog eens dwars over het papier om een nieuw velletje uit te sparen.
Lieve Hanna Hartelijk gefeliciteerd met uw verjaardag. Nieuws weet ik eigenlijk niets, want Vader heeft u nog al een hele brief vol geschreven. Maar ik wou U nog even vragen of U nog eens zien wilt hoe die lussen of knoopsgaten zoals je ze noemen wilt, gemaakt zijn, want ik kan er niets van krijgen als ik niet weet hoe het gedaan word. Vader heeft u ook al gevraagd of u nog een voorkeur gaf aan één of ander cadeautje; zo ja, stuur dan even een bericht anders wou vader een boek bestellen. Want als we de kinderen niets kunnen geven als ze jarig zijn, is toch zo onplezierig; en het is zon toer om altijd iets geschikts te kunnen prakkiseren. Dika was zo in haar nopjes dat ze weer een briefkaart van U had ontvangen, ze had hem nog meegebracht. Ze had ook nog een brief van Riek gekregen, maar daar is overheen gepraat wat die had geschreven, want Jantje met kleine Willem was ook net bij ons en ze moest om half 5 weer in huis zijn. Ze moest nog een beetje met de kinderen gaan wandelen. Ziezo. Nu maar een gelukkige verjaardag en dan maar weer tot ziens. Met Herman is het altijd maar.... tot een volgend schrijven en daar is hij ook erg blij mee, want in de brief die we dinsdag kregen schreef hij nog dat hij laatst 2 brieven tegelijk had gehaald uit de brievenbus. Die stond op een paal langs de grindweg en daar moesten ze 10 minuten om lopen. Hij had de terugweg op een drafje gedaan om de brieven maar gauw te kunnen lezen. De ene brief was van ons en de andere van Gerrit van de Flier. Als daar de postboden de brieven niet aan huis bezorgen zullen ze zeker wel alle dagen naar de bus moeten lopen. Nu moeten we maar gauw naar bed want het is al kwart voor 10. Hartelijk gegroet van Uw Moeder.
Ik denk dat deze foto misschien gemaakt ik toen Herman in 1928 even terug was in Nederland samen met Nettie's vader Van Heuvelen. Als het anders is hoor ik het wel? Ja , 't is winter en inderdaad ook onder de nötteboom bi-j de Boskamp. Achter van l. naar r.: Heintje, Hendrik Jan, Herman, Dika. Dina en Hanna. Midden: Jan, Jo en Mies. Voor opa en opoe en Bram.
Probably thes picture have been taken when Herman visited Holland in 1928, together with his father in law to- be van Heuvelen. When it is not true... please tell me! Yes indeed under that nuttree at the Boskamp.
Afgelopen dinsdag waren we bij tante Heintje. Ze zat echt op haar gemak te vertellen over haar jeugd. Over vader die met ome Berend zoveel land ontgonnen had dat hij van de baron van de Wildenborch als bosgrond gekocht had. Toen hij later het hout verkocht had dat er af kwam had hij zn geld al weer terugverdiend en werd er De Boskamp op gebouwd en hadden hij en Berend allebei hun eigen plaats ontgonnen. Tante Heintje herinnert zich dat er lang een hele bult stobben heeft gelegen tussen De Boskamp en Braakhekke. Opa Jansen was inderdaad een wat sjacherijnig man die weinig van de kinderen kon hebben. Maar ommoe, zoals opoe Jansen genoemd werd, was een lief mens die hield van zingen met de kinderen. Ze kende heel veel liedjes, maar opa vond het maar niks als ze samen zongen en bromde dat ze stil moesten zijn. Och kinder , zei ommoe dan, Gao maor met de rugge naor em toe zitten, dan hef e niks in de gaten. Hee is toch doof. Ze vertelde over haar verkering met ome Koos toen ze op De Hut in De Steeg ging dienen. De zus van Koos werkte daar tegenover en zij ging wel eens met haar mee naar huis. Het had nogal wat voeten in aarde gehad voor ze echt geaccepteerd werd. En dat ze vaak naar huis had verlangd toen ze eenmaal getrouwd was, maar dat dat moeilijk was vanwege de afstand. Ze vertelde over haar gezellig gezin. Ooit vroeg ik haar of het niet erg druk was geweest met 10 kinderen. Och, zei ze toen, Ik heb ze niet allemaol tegeliek gekrege. Er vroeg eens iemand of het niet moeilijk was met zoveel kinderen. Dan zou er toch regelmatig ruzie zijn! Ze kon ze gerust stellen. Ook dat was niet aan de orde. Ik denk dat ze met opgewekte zin haar gezin bestuurde. Nog steeds is ze opgewekt al vindt ze het moeilijk dat ze niet mobiel meer is. Maar wil ze echt ergens heen dan regelt ze zelf een rolstoelbus en één van haar dochters en ze gaat!
Tante Hanna had veel bewaard. Zelfs de briefjes van haar jongere zusjes en Jan die ze schreven voor deze verjaardag.
Zondag 6 April 1925
Waarde Hanna
De kinderen zijn allemaal zowat bezig met het briefjes schrijven aan Hanna en nu willen wij u ook even schrijven want je bent dunkt mij niet alle dagen jarig, maar morgen toch wel. Negentien jaar. Moeder had het er van voormiddag nog over dat het zulk warm weer was geweest toen je geboren zijt. Dat was mij ontschoten, maar ik weet nog wel dat we dien dag aan t zoogenaamd kuilen zijn geweest. Dat is als je met 2 paarden ploegt, er onder uit de voor met de schop er nog een spit bij uit haalt. Het wordt nu niet meer gedaan en u zal het ook wel niet meer heugen. Daar kwam dan altijd een man of zes uit de buurt bij te pas. Ik weet dit nog best dat die manslui toen s namiddags na het werk nog zoo lang in de keuken zaten te drammen en te zwammen en uw moeder was allang niet goed. Ze verlangde zo dat die mensen nu maar gauw naar huis gingen, maar ze wilde hun dat ook nog niet graag zeggen en dit alles is morgen 19 jaar geleden. Veel is er wel gebeurd in dien tijd. We hebben woeste grond gekocht, Berend en ik, en na een gepolder van een jaar of 5 6 hebben we beiden nu een eigen plaats. Maar t is anders toch net of het verleden jaar pas gebeurd is. Dit komt zeggen sommigen omdat wij de herinneringen van het verleden net bewaren als portretten in een album, zodat we eigenlijk het verleden in ons om dragen en net als met een album, kunnen we het verleden bekijken net waar we willen. En dat we niet alle dingen met dezelfde scherpte kunnen onderscheiden komt dan niet omdat het niet aanwezig is maar omdat dat, zoals men het noemt, is verzakt tot onder de drempel van ons dagbewustzijn. Dit laatste betekent zooveel als het leven, gebonden aan ons stoflichaam, zodat we later als we weer vrij zijn, alle mogelijke dingen uit ons verleden weer even scherp kunnen onderscheiden alsof we het juist meegemaakt hadden. Dus hoe beter we het in dit leven aanleggen hoe genoeglijker en gelukkiger ons begin in de geestelijke wereld zal wezen. En ik zou wel willen zeggen.. ga uw leven maar zo door, tenminste in veel opzichten. Wat verkeerd is in je, wel, het geweten is in u als het gewetene en zal je de consequenties der dingen wel indachtig maken. Van het kranten sturen is weer niet gekomen. k Heb hem Dika ook nog niet gestuurd. Ze dacht geloof ik dat ze vandaag nog kwam, dan zou ik hem je morgen of zoo nog wel sturen ofschoon moeder zegt dat Hanna niet zooveel meer om dat feuilleton geeft, het wordt ook zo verschrikkelijk lang. We hebben deze week van Herman 2 brieven gekregen, dinsdag en zaterdag één. Dinsdag schreef hij nog over het loon, dat had Niessink en hij nog weer veranderd. Wanneer Herman minder dan150 dollar maakt van dien grond dan wilde Niessink hem dat bijpassen en als het meer werd dan 300 dollar dat was dan voor Niessink. Dat is dunkt mij lang niet zo mooi als het eerste verdrag en hoe dat nu in mekaar zit weten we ook zoo niet. Ik dacht al zoo of het Niessink ook wat al te bezwaarlijk leek om Herman altijd hoe het ook liep, de opbrengst te beloven van 10 HA. En Herman moet dan ook nog een boel dingen leren. In de brief van gisteren schreef Herman ook nog dat hij misschien nog een keer met A Levenkamp met zijn auto naar die ongetrouwde broers in Sioux Center zou gaan. Dan wilde hij meteen Theo Kaeming opzoeken. Wat zal die Theo dan opkijken, t is zon aardige jongen. Dika is net gekomen, ze heeft nog een briefkaart van u meegebracht. Wat is dat een goedkope hoed die je gemaakt hebt. Maar Hanna, ge zijt morgen jarig dat is zoo en nu weten we op t ogenblik nog niet waar we u een plezier mee kunnen doen. Ik dacht aan een boek. Oostloorn bv of heb je zelf nog een ander in gedachten? Of iets anders? Een mandje op de fiets liever niet, praatte moeder van. Zeg, weet je wat deern, als we niets horen verder in de week van u dan bestel ik voor u: Oostloorn. Tandpijn voorgoed weer over? We zullen het maar hopen. Houd je maar goed en wees maar flink. Gegroet van uw vader en moeder
Groet juffr. Marche van mij.
De kinderen zingen juist: Ik ga slapen ik ben moe. Wat gaat dat mooi met de kamerdeur dicht.
Op de achterkant van het krantenartikel van 6 april 1938, dat neef Joop stuurde, met het gedichtje van Dina over het Lange End stond nog een gebeurtenis over een ongeluk met een vliegtuig wat natuurlijk Joops interesse als vliegtuigbouwer heeft.
On the backside of that artcle with Dina's poem het Lange End, which nephew Joop send, you can read about an other accident with a plane. Of course he is very interested because once he build his own plane. And it tells us about those times. www.grootnuelend.nl
Ja... die liefde voor vliegtuigen zat er al jong in bij neef Joop
Het vorige fotootje komt uit deze groepsfoto. Waarschijnlijk is ze ergens op bezoek of is deze foto op de Boskamp genomen. Misschien kent Erna er een paar van?
Dina's gedicht over het lange end heeft op 4 april 1938 de krant gehaald, na het fatale ongeval op weg samen met Hendrik Jan naar haar nieuwe dienstje in Hilversum.
T LANGE END - de weg van Vorden naar den Wildenborch-
Het lange end kent vele menschen En vele mensen kent dat end, Waar enkel boom en dennen groeien Met slechts een enkele bank bekend.
Dat end is velen lief geworden, Zoo denk ik vaak en is t zo niet? Hoeveel zou zij daar niet bewaren Van alles, wat ze zag en ziet?
Maar plotseling is het end gebroken Een huis verscheen uit t zand En voordat men t zich in kon denken, Stond er een huis in t dennenland.
Wel mogen wij daar niets van zeggen, Een elk moet wonen toch, En daar reeds overal gebouwd werd Was t lange end er nog.
Ik wilde dit alleen maar zeggen, En raad geven wou ik enkel maar: k Zag boven aan het huis een ledig plekje Met de naam schijnt men niet klaar.
Wat zou zon huis dan t beste sieren? Zou het deze naam niet zijn: Als t lange end daarin gebeiteld, Of mocht geschreven zijn.
Wanneer dan daar in later jaren Alles bebouwd zou zijn En huis na huis daar op mocht rijzen En de stilte verre zijn.
Dan zou een elk die naar dit huis keek En t Lange End daar las, Weer denken aan dat end van vroeger Dat vol stilte en geheimen was
Da. E.
The road fom Vorden to the Wildenborch, perhaps you remember, has a part which was long and quiet in the middle of woodland. When they were building a farm Dina made this poem to remember us how beautiful and full of mysteries that place was and gave that idea for the special name of that farm. And so the farm is called : het lange end...that long way
Tante Dina l. met haar beste vriendin Anneke van Ark onder de noteboom. Ik zag meteen wat bekends aan haar. Ik zei dat tegen tante Jo "Oh", zei ze, "Zee is etrouwd met Willem Norde van de Wenneker en Jenny is een dochter van eur". Jenny lijkt sprekend op haar moeder. Ze zat samen met mij op de Groen van Prinsterer Kweekschool in Doetinchem en slaagde met een 10 voor Nederlands. Daar zeg ik u tegen. Dina zal de Wildenborchse weg vaak afgefietst zijn met Anneke. Vooral dat lange rechte stuk waar Pardijs ongeveer in het midden van woont. In de dertiger jaren is die boerderij gebouwd. Dina schijnt verzucht te hebben: "Dee boerderieje mag ze wel Het Lange Ende numen". En dat werd het en zo heet de boerderij nog: Het Lange End.
Dina with her best friend Anneke van Ark. She looked familiar to me. So I said to tante Jo. Oh, she told, Anneke married a farmer ,Willem Norde, near Vorden and is the mother of Jenny Norde. Than I understood. I was with Jenny on the School for Teachers in Doetinchem. She studied very well and had the best points of all for the Dutch Language. Chapeau! Dina often went with Anneke by bike from the Wildenborch to Vorden. A special part of that road seemed very long. In the thirties a farm was built in the middle of that long distance. So Dina said when they went along that road: They have to give that farm the name : Het lange end- that long way. They might have heard her. The farm is called since: Het Lange End.
Enig idee wie dit gezellig stel meiden is? Dan zal ik je uit de brand helpen. Wel even terug naar de dertiger jaren hè!. Net zoals Diny, Berdena en ik ons verleden jaar de Egginksisters noemden , zijn dit de Egginksisters van toen. Alle zes zussen Eggink, ie-j wet wel, van Johan en Dientje van 'de Boskamp'. Van l. naar r. Hanna, Dika, Heintje, Dina, Jo en de jongste, Mies, zijn er even voor gaan staan en hebben er plezier in zo te zien. Volgens mij staan ze keurig op leeftijd. Jo moet natuurlijk nog even controleren of alles klopt. Tja ...en dan staat je gezicht er maar half op. Ze hebben vast tegen elkaar gezegd: "Disse foto sture wi-j naor Herman en Nettie in Amerika". Ik mocht bij tante Jo de fotoboeken die er lagen meenemen om te scannen en ik heb er een schat aan foto's bij gekregen. De Egginksfamilie heeft er wat af gefotografeerd. Geweldig. De leukste zal ik laten zien. Deze foto is van vóór 1938. Toen verongelukte tante Dina immers.
Surprise! I hope the American Eggink-family and the Canadians?... will enjoy to read the little stories.
Do you have any idea who these lovely girls are? Ill help you. You 've only to go back to the thirties. Just like we said last year, Diny, Berdena and I, we are the Eggink sisters. These are the Eggink sisters at those times. All six of the Eggink sisters, as you know, from Johan and Dientje at the Boskamp. From l. to the r.: Hanna, Dika, Heintje, Dina, Jo and the youngest one Mies. They just went for a relaxed picture. I think they are standing just on the right placeoldest to the youngest one. Jo had to do the last control of course. Tja and than you see only half of her face. They might have said to each other: This one well send to America to Herman and Nettie. I was allowed to take the family- photo-books with me to Emmen to scan the pictures and Ive got a treasure of all kind of photos. Wonderful! Ill show you in time the most lovely ones. These picture is from before 1938. Then Dina died in that terrible accident.
Tante Hanna had veel bewaard. Zelfs de briefjes van haar jongere zusjes en Jan die ze schreven voor deze verjaardag.
Dina's gedicht over het lange end heeft op 4 april 1938 de krant gehaald, na het fatale ongeval op weg samen met Hendrik Jan naar haar nieuwe dienstje in Hilversum.
