Kleine kinderen..........2

En dan heb ik het nog niet gehad over de bult op Gerhards hoofd zo groot als een ei toen hij met de step tegen een betonnen paal was gereden. Het was zo’n ei dat je wel eens in de Donald Duck tegenkomt! In paniek  naar de dokter. Busschers zei toen:”Wat wil je dat ik doe……, moet ik hem er afsnijden!!” Na een paar dagen was de bult al weer verdwenen.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Of die keer dat Gerhard de aambeienzalf ontdekt had en op dat tuutje dat er aanzit had zitten zuigen. Of (alweer Gerhard) dat hij mijn “pil”had ontdekt en er eentje geprobeerd had. Beide keren was de dokter niet aan wezig en heeft die “kwaaie” mevr. Busschers zelfs de kinderarts gebeld om te horen wat er eventueel gebeuren moest. Ik weet niet meer wie van de 3 de punt van de thermometer afgebeten heeft, maar opnieuw was het onze huisarts die onze paniek wist te sussen.

Op een dag belde er een mevrouw aan, die angstig naar boven wees en sssssst deed.

Gerhard ( ja natuurlijk ) lag languit in de vensterbank bij een open raam. Zij bleef eronder staan om hem eventueel op te vangen of in elk geval zijn val te breken. Ik sloop voorzichtig naar boven om Gerhard met zachte hand uit die vensterbank te krijgen! Oei!

xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />Rick kwam niet op zulke ideeen. Ik zag altijd wat hij van plan was en greep dan in. En waren we bij anderen dan hing hij meestal tegen mijn knie.

Mark was ook voorzichtiger, maar soms ging het toch even mis. Ik had al vaak gezegd:”Doe die ballon niet in je mond, dat is gevaarlijk…dat blijft in je maag plakken….word je hééél ziek van.”Tot hij op een keer op het mondstukje van een kapotte ballon kauwde en het toch inslikte. Toen was hij in paniek, dacht dat z’n laatste uur geslagen had  en riep maar steeds: “Mama, de dokter bellen”en hield er niet mee op voor ik dat gedaan had. Opnieuw stelde Busschers me gerust:”Dat komt er vanzelf wel weer uit hoor”.