Na 8 jaar huwelijk kregen Leroy en Colette een dochter, Sarah Linn.

Vanaf 1978 woonde onze kleinzoon Leroy bij ons en na Harold ging de 80 acre farm over op Leroy. Leroy en Harold werkten samen maar tegen melkenstijd was ieder op zichzelf. Wij waren blij dat Leroy 10 jaar bij ons woonde. Ik had zo ook gelegenheid om mee te helpen. Nettie hield wat kippen en legde soms wat wilde kalkoeneieren onder een broedse kip. We hadden ook nog steeds onze pauwen wat een echte hobby voor ons was geworden.
Toen Leroy een vriendin kreeg en wilde trouwen wist hij dat ik niet graag weg wilde en probeerde een farm een mijl zuidelijk van ons te kopen. Die farm had bijna nieuwe gebouwen, maar het werd hem te duur. Hij kocht toen onze farm en we gingen daarom in 1987 naar Sibley verhuizen waar we het huis van onze vriend Lou Bosma kochten.

Op 18 december waren we 50 jaar getrouwd. Dat vierden we in de Melvin Church waar ze een heel programma voor ons hadden opgesteld. Onze speciale gast was Rev. H. Harmelink en z’n vrouw, die we al kenden uit de 30er jaren. Deze kon Nederlands wat we belangrijk vonden omdat Gert en Hanna Voortman en ook mijn zuster Dika waren overgekomen uit Nederland. Er waren veel gasten, zelfs uit Volga, Zuid Dakota, om dit met ons mee te vieren.

In dezelfde tijd hadden we ook de jaarlijkse Farm Bureau Meeting en ik nam onze gasten uit Holland mee daar naar toe omdat ik ook nog steeds president was. Mijn zwager Gerrit Voortman die maar weinig engels sprak ontmoette een vertegenwoordiger in zaden Theo Klein. Hij was Duits van oorsprong en sprak het Duits dat lijkt op het Achterhoeks aan de andere kant van de grens. Zij hadden een geanimeerd gesprek met elkaar. Ik kende Theo Klein goed omdat we allebei maiszaad verkochten voor de Farmers Hybrid seed corn Company in Hampton, Iowa. In de herfst nam ik vaak klanten mee naar de Open Dag in Hampton, waar ze ons verschillende variëteiten van maiszaad lieten zien.
Vaak had ik mijn familie verteld dat ze ons vooral niet in de winter moesten bezoeken, want onze winters zijn zo koud en we hebben soms erge sneeuwstormen. Toen we ons bezoek weer terugbrachten naar het vliegveld van Sioux Falls was het nog steeds aardig weer na Kerst. Het vee liep nog buiten op de maïsstoppels en Voortman verklaarde:”Je vertelde ons steeds over die strenge winters, die had ik wel willen meemaken”.