Ze krijgt ook steeds meer problemen om mij te herkennen. Enkele weken geleden deden we samen ‘gek’. Al plagend zei ik: “Ja, als ik jou kan ‘duvelen’ dan doe ik dat!”  Lachend keek ze me aan: “Jij spreekt juist met de taal van ons Ellen.”  Zondagavond zwaaiden Arsène en ik nog even naar haar, toen we na ons bezoek terug naar huis gingen. Ik stond slechts enkele meters van haar vandaan. Maar ze zat me onbegrijpend aan te staren. Karoline, die bij Marcel en mama aan tafel zat, zei: “Marcella, dat is toch Ellen.”  Waarop mama ter verdediging een beetje bitsig antwoordde: “Ja?... maar zo heb ik ons Ellen niet in mijn ogen!”