|
Zondagnamiddag haal ik mama uit de leefruimte waar de oudjes gezellig bij de mooi versierde kerstboom TV zitten te kijken. Het is toch nog een altijd een stuk gezelliger met ons tweetjes op mamas kamer. Ons knuffeluurtje kan beginnen.
Mama is bijzonder goed op dreef vandaag en ze houdt het gesprek op gang. Het zijn een pak onsamenhangende woordjes en zinnen, maar wel heel klaar en duidelijk uitgesproken, geen onverstaanbaar brabbeltaaltje vandaag!
Ik geef haar een dikke zoen en neem haar vast met mijn koude handen. Mama reageert: Mensen zeg, dat is koud! Ja mama, het is erg koud buiten. Misschien gaat het sneeuwen, antwoord ik. Ik neem haar handen vast en zeg: Jij hebt lekkere warme handen ... Door wat heen en weer gewrijf met onze handen in elkaar, wat mama ontzettend leuk vindt, zijn ook mijn handen direct weer warm. Mama kijkt naar onze handen en met de haar zo typische mimiek, zegt ze samenzweerderig: Ge moogt daar niet in bijten
Ik had niet de intentie om mijn tanden in onze handen te zetten, maar ik antwoord heel ernstig: Neen
ik zal er niet in bijten.
Mama heeft het allang niet meer over onze handen want ze kijkt de kamer rond en vervolgt het gesprek met zachte stem: Ik ga er in bijten
ge zijt juust gepakt!
Nie wegsmijten, hé zoete? Ik beaam dat ik zeker niets zal wegsmijten. Mama lacht: Niets te vliegen!... Ze slaat enkele keren zachtjes en liefkozend op mijn bovenarm. Een poefke, een poefke?
" vraagt ze lief. Haar stemming verandert plots. Heel streng kijkt ze me aan en ze wijst vermanend met haar vinger: Gij nie zulle! Terwijl ik me nog afvraag wat ze hiermee bedoelt, kijkt ze me al weer aan met haar liefste glimlach en steekt haar hand naar me uit: Allé, kom dan toch mijn zoete
. Het is tijd is voor een knuffel.
Na wat dikke zoenen, kijkt mama me opnieuw heel streng aan. Luid en wat boos zegt ze: Enne, ik heb weer geen geld! Van dit zinnetje schrik ik even. Het doet me denken aan jaren geleden, aan de telefoontjes die ik van haar kreeg toen ze nog zelfstandig woonde en weer eens haar portemonnee kwijt was, of ergens haar geld had weggestopt maar niet meer wist waar en ze ervan overtuigd was dat ze geen geld meer had. We gaan morgen samen wel naar de bank, troost ik haar, net zoals ik vroeger deed. Mama antwoordt verongelijkt: Hm
neen. Laat maar zitten! Of zij het nog over samen naar de bank gaan heeft, dat betwijfel ik, maar dat zinnetje zou wel mooi in het plaatje passen.
Mama heeft het inderdaad al over iets anders en is haar geldzorgen meteen vergeten. Ze praat verder, ze springt van de hak op de tak, het is absurd ons gesprek, ik weet het. Maar zo een babbel met mama is voor mij puur genieten, en wie weet voor haar ook!
|
