Vrijdagmorgen zwaai ik met het plastic zakje waar mamas nieuwe gebit in zit naar een verzorgende die ik op de gang van mamas afdeling tegenkom. Mamas nieuwe tanden!, zeg ik fier. Zij en één van haar collegas komen er meteen op af. Die gaan we direct proberen in te steken, zegt één van hen gedecideerd. Ik ben toch wel blij dat ik hulp krijg.
De verzorgende maakt eerst de beide helften van het gebit nat, zodat ze makkelijker in mamas mond kunnen worden geplaatst. Het bovengebit wordt zonder enig probleem ingestoken. Maar dan weigert mama om een tweede keer haar mond te openen. De lippen op elkaar geperst, kijkt ze stijf voor zich uit. Gelukkig stelt ze ons geduld niet lang op de proef. Ineens is ze weer zeer gewillig, opent braafjes haar mond en het ondergebit wordt in haar mond gestoken. Na enkele traantjes lijkt mama meteen vergeten dat ze een nieuw gebit heeft. Ze glimlacht alweer. Ook de verzorgende die het werkje voor elkaar kreeg, lacht tevreden: Ze ziet er al helemaal anders uit hé? Nou en of, nu maar hopen dat eten met het nieuw gebit ook lukt.
|