Beverse Weetjes in een andere taal lezen klik hier.
Dropbox
Druk op onderstaande knop om een foto en bijhorende tekst te versturen.
E-mail Beverse Weetjes
Uw vereniging organiseert een activiteit, u hebt iets te vieren, u hebt een nieuwtje te melden... Druk op onderstaande knop en stuur uw activiteit...., door.
E.H. Luc Suys was de laatste pastoor in Beveren-Leie. Van 1990 tot eervol ontslag in 2011. Eind april 2014 ging hij zich in zijn geboortedorp, Lauwe vestigen. Overleden op 12 december 2016.
Schijn bedriegt...
Schijn bedriegt soms zozeer dat je zou willen dat mensen, net als levensmiddelen, voorzien waren van een etiket met de ingrediënten.
Bron: Blog Valerieke's Ditjes en Datjes
Plaatselijke info
Onderwijs
Beverse verenigingen
Leonard Lodewijk De Bo Beveren-Leie 27-09-1826 Poperinge 25-08-1885 Klik hier om het Westvlaamsch Idioticon te lezen
65 jaar getrouwd, weinigen kunnen het zeggen, Robert en Mariette Meersman-Opsomer wel.
In de Koning Albertstraat, waar ze reeds dertien jaar wonen, ontvingen Robert en Mariette samen met hun kinderen, op 23 juli, een afvaardiging van het stadsbestuur
Robert werd geboren op 1 december 1918 in Deerlijk als oudste van negen waarvan er twee jong stierven. Toen hij zeven was verhuisde het gezin naar de Kortrijkseweg in Beveren-Leie. Robert liep school tot zijn dertiende. Daarna mocht hij verder studeren aan het college in Waregem, die toen nog maar twee jaar bestond, weet Robert zich nog goed te herinneren. Na vier jaar moest ik mijn studies staken om thuis te helpen omdat mijn vader ziek werd , vertelt hij. Zo kwam ik in de vlasnijverheid terecht. Toen het slecht begon te gaan in het vlas zag ik mij genoodzaakt om ermee te stoppen. En vooraleer ik op mijn 62ste met brugpensioen ging was ik nog vijf jaar magazijnier in een discount in Kuurne.
Mariette is geboren op 3 juli 1921 in Beveren-Leie in een gezin met vijf dochters. Tot haar 14de liep ze school in de oude meisjesschool waarna ze nog twee jaar naar Doornik trok om er Frans te leren. Toen was het tijd geworden om bij vader aan het vlas te helpen werken. Dat deed ze tot haar 19de. Vanaf dan ging ze helpen bij haar zus, die naaister was. En dat deed ze tot ze huwde met Robert.
Op de repetitie van de operette Baron Schenkelbeen, die in 1939 in Beveren-Leie werd opgevoerd, leerden ze elkaar kennen. Robert kwam er als lid van het zangkoor, en Mariette was er op vraag van toenmalig Meester Stevens. Robert werd echter in 1943 opgeëist en moest in Duitsland in een vlasfabriek aan de slag. 28 maanden lang moest Mariette wachten vooraleer ze haar geliefde terugzag. Eén jaar later, op 22 juli 1946, bezegelden ze hun trouw voor de ambtenaar van de burgerlijke stand. Ze gingen langs de Kortrijkseweg wonen. In de negen jaar die daarop volgden kregen ze vier zonen: Jan, Carlos, Jacques en Marc. Ondertussen kregen ze er negen kleinkinderen en tien achterkleinkinderen bij. Vroeger was tuinieren voor Robert één van zijn grootste hobbys, terwijl Mariette graag kookte en naaide. Nu houden zij zich vooral bezig met lezen en genieten ze van het gezelschap van hun nakomelingen.
Frans is een rasechte Bevernaar. Hij werd geboren op 12 maart 1935 in een gezin dat 5 kinderen telde. Hij liep tot zijn 14de school in Beveren waarna hij nog een 2-tal jaar in Kortrijk ging studeren. Daarna trok Frans naar Basecles om er bij een boer te gaan werken. Na een jaar hield hij het voor bekeken en mocht hij meehelpen in de kolenhandel van zijn vader. Toentertijd werden de kolen nog geleverd met paard en kar. Kort nadat Frans zijn 18 maanden legerdienst vervuld had in Leopoldsburg werden paard en kar vervangen door een oude Bedford van 't leger.
Monique werd geboren op 19 april 1935 in Ooigem eveneens in een gezin met 5 kinderen. Monique had geen makkelijke jeugdjaren. Tijdens de oorlog werd hun huis gebombardeerd. Brandbommen vernielden hun woning. Het gezin zag zich genoodzaakt te verhuizen naar Wevelgem waar tante nonneke zich over de familie ontfermde. Monique doorliep de lagere school in Wevelgem waar ze als kind altijd intern geweest is. Ze heeft er heel wat traantjes gelaten want ze was er niet graag. Ze wou kost wat kost bediende worden en heeft er heel wat inspanningen moeten voor leveren. Maar ze raakte er. Als bediende ging ze eerst aan de slag in de meubelfabriek Broel te Kortrijk en daarna nog in het confectiebedrijf Nuyttens.
Het meisje in de gestreepte mantel Eigenlijk is het de gestreepte mantel die het gedaan heeft. Toen Monique en haar zus met de fiets op terugweg waren van Waregem kwamen ze Frans en zijn vriend tegen. Het meisje in de gestreepte mantel viel in het oog van Frans. De week erop gingen Monique en haar zus naar de kermis in Izegem. Op hun terugweg hielden ze nog even halt op de kermis in Hulste. Daar waren Frans en zijn vriend ook. Het meisje in gestreepte mantel trok terug de aandacht van Frans. Met zn allen gingen ze een café binnen om er wat te drinken en wat te dansen. Er werd een eerste afspraak gemaakt voor de week erop. Die afspraken bleven duren tot ze op 10 mei 1961 voor de ambtenaar van de burgerlijke stand in Ooigem verschenen. Op 7 mei 1962 breidde het gezin uit en kregen Frans en Monique een dochter. Een jaar na Martine werd Catherine en nog een jaar later Krist geboren. In 1965 namen Frans en Monique de kolenhandel over en kwam er mazout, brandhout en een winkel met mazoutkachels bij. Naast het huishouden stond Monique in voor het ontvangen van klanten, nam bestellingen op en zorgde dat de boekhouding in orde was. 30 Jaar later, in 1995, gingen Frans en Monique samen op pensioen.
Naast het runnen van de zaak ging Frans vroeger graag op vogelvangst en speelde hij graag een partijtje biljart. Monique ging graag een baantje zwemmen en vulde graag kruiswoordraadsels in. Ook reizen deden ze graag. Zo trokken ze 4 maal naar Canada bij de broer van Monique en ook Sri Lanka was één van hun bestemmingen. Met hun caravan reisden ze bijna heel Europa af. Frankrijk, Oostenrijk, Italië, Zwitserland, Duitsland, Tsjecho-Slowakije zijn landen die ze aandeden. Een klapband, waardoor de caravan totaal vernield werd, maakte daar een einde aan. Ze koesteren ook heel wat mooie herinneringen aan de vele momenten die ze doorbrachten in hun chalet in de Ardennen. Nu genieten ze van hun gezamenlijke hobby. Op maandag petanque spelen in Deerlijk en op woensdag doen ze dat in Beveren-Leie. Verder genieten ze van hun 7 kleinkinderen: Charlotte, Nicolas, Ken, Sven, Dylan, Bright en Joyce en hun eerste achterkleinkind Arthur.
Op 30 december vierden Albert en Noëlla Vandorpe-Colpaert hun diamanten huwelijksverjaardag. Na de eucharistieviering werden ze ontvangen op het gemeentehuis te Beveren-Leie.
Albert werd geboren op 8 april 1921 op het hoveke langs de Leikant in Beveren-Leie als 10de en jongste van de familie. Hij liep school tot zijn 13de in Beveren-Leie en trok daarna nog 1 jaar naar het College. Een valpartij hield hem een kleine periode thuis. Maar zelf had hij niet zoveel zin in die studies en uiteindelijk was hij blij dat het gedaan was. Hij mocht het gareel aantrekken om als 14-jarige aan de slag te gaan. t Was vanzelfsprekend dat Albert aan het vlas ging werken. Hij begon als vuurmaker in de rootputten die in de winter van 35/36 opgetrokken waren. Later werd hij uitvoerder. Alle stielen van het vlas moest hij doen en hij deed het zoals geen enkel ander. In het begin was het uitvoeren van vlas met os en koe en later met paard. Enkele jaren later brak de oorlog uit en de familie van Albert werd zwaar getroffen tijdens de gevechten aan de rootputten.
Noëlla werd geboren op 15 november 1924 en liep naar school te Desselgem. Toen ze 14 was was het gedaan met studeren, er was werk genoeg voor een jong meisje thuis. De was en de plas, bleken en strijken . het volledige huishouden doen. Na de oorlog ging Noëlla wat helpen bij de familie Vandorpe om er wat huishoudelijk werk te doen en Albert had algauw gezien dat Noëlla de ware voor hem was. Albert en Noëlla huwden op 30 december 1950 te Desselgem. t Was mijn eerste gedacht ent was ook een goed gedacht, wist Albert te zeggen. Het gezin groeide uit en werd gezegend met 5 kinderen: 4 dochters en een zoon. Ondertussen kregen Albert en Noëlla er ook 14 kleinkinderen en 7 achterkleinkinderen bij.
Vanaf de jaren 70 ging Albert aan de slag in de Firma Devapan want het vlasbedrijf moest zoals zoveel andere om economische redenen stop gezet worden. Ondertussen had moeder Noëlla de handen vol met huishouden en deed ze heel wat handwerk voor de kinderen. In 82/83 kon Albert met brugpensioen om uiteindelijk in 1986 op pensioen te gaan.
In zijn vrije tijd is Albert hoofdzakelijk bezig met de tuin, en een zeer actief lid van het werk van de akker. Een tweede hobby van hem is uitvinden. Hij maakte ooit een waterfiets en als er iets technisch dient geregeld te worden: één adres, bij uitvinder Albert. Die hobby kostte hem zelfs een stukje van zijn vinger.
Albert en Noëlla koesteren ook heel wat mooie herinneringen zoals hun bezoek aan de expo in Brussel, de reizen naar Keulen, Luxemburg en Lourdes. Zwemmen in de vlasbakken van de Leie in de winter gaan schaatsen...
En samen genieten ze nog van de vele vrienden die bij hen thuis over de vloer komen in de Grote Heerweg.
Albert Ottevaere en Paula Dendauw, Tomberg 7 te Beveren-Leie vierden op zaterdag 12 juni hun 60ste huwelijksverjaardag. Daar Paula niet zo goed meer te been is ging een delegatie van het stadsbestuur ten huize van de jubilarissen. Albert is geboren op 7 januari 1929 te Harelbeke en Paula op 26 mei 1931 te Deerlijk. Ze kregen één zoon Patrick, 3 kleinkinderen: Nancy, Haidy en Twinky en ondertussen zijn daar ook nog 4 achterkleinkinderen bijgekomen, 3 jongens en één meisje.
Beiden liepen school tot hun 14de. Albert ging aan de slag in de bouw en kwam bij een paar verschillende werkgevers terecht o.a. bij de firma Bekaert te Zwevegem. Paula zocht het in de textiel. Aanvankelijk startte ze bij de firma Steverlinck te Vichte om vervolgens bij de firma Van Gheluwe en Christiaens aan de slag te gaan en Albert later bij te staan als zelfstandige.
Albert en Paula leerden elkaar kennen in een danszaal te Waregem. Die kennismaking werd uiteindelijk bezegeld met een huwelijk. Op 2 juni 1950 verschenen ze voor de Ambtenaar van de Burgerlijke Stand te Deerlijk waar ze elkaar hun jawoord gaven. Na hun huwelijk ging het paar inwonen bij de ouders van Albert in Harelbeke. Na 2 jaar kwamen ze zich in Beveren-Leie vestigen en 11 jaar lang wonden ze in de Paanderstraat, toen nog de Waterstraat. In die tijd was het niet gemakkelijk om aan een eigen woonst te geraken, vertelde Albert. De komst van de woningen op de Tomberg was voor ons de uitkomst en in 1968 konden we onze eigen woonst hier betrekken. Enkele jaren later verlieten ze Beveren-Leie en gingen ze zich in Gistel vestigen. Daar baten ze 19 jaar lang café De Ringo uit. En nee, valt Paula in, Onze woonst hier bleven we houden want het was niet de bedoeling om ons daar definitief te gaan vestigen. We kwamen allebei graag naar Beveren terug. En dat deden ze zon 15-tal jaar geleden.
Beiden hielden ook van reizen. Zo kwamen ze o.a. in Spanje, het Zwarte Woud (Duitsland) en Frankrijk en 26 jaar lang genoten ze van een verblijf in hun stacaravan in Rochefort. Dat is nu echter verleden tijd, zeggen ze beiden. We gingen ginder vaak wandelen maar ik kan dat niet meer, zegt Paula, en sinds we een ongeval hadden met de wagen durft Albert ook zover niet meer rijden. Onze caravan staat dus nu te koop. Daarnaast had Albert zijn hart verloren aan het minivoetbal waar hij actief mee begon op zijn 40ste. Hij was de keeper van de ploeg en omdat hij steeds in een zwarte outfit verscheen kreeg hij de naam van Zwarte Panter. Op zijn 60ste stopte Albert met het minivoetbal. Nu genieten ze samen van TV kijken en voor Albert is sport volgen zijn hobby. Samen met hun gezin en vrienden vierden ze hun diamanten jubileun in restaurant Gruuthuse.
Leon en Lucienne uit de Leenakkerstraat te Beveren-Leie vierden op zondag 13 juni hun 60ste huwelijksverjaardag. Deze feestelijke dag ging van start om 10.30 uur met een ontvangst op het gemeentehuis. Zowel Leon als Lucienne zijn geboren en getogen in Beveren-Leie: Leon werd geboren op 13 augustus 1925 en Lucienne op 7 januari 1927. Hun huwelijk werd gezegend met 5 kinderen: Annie, Eddy, Danny, Jerry en Kathy. Daarbij kennen ze de vreugde van 11 kleinkinderen: Nick, Wim, Tom, Jeroen, Jelle, Ilse, Nele, Sofie, Sara, Steffi, Shana en 5 achterkleinkinderen: Tyl, Toon, Laura, Iluna en Victor.
Lucienne en Leon leerden elkaar 64 jaar geleden kennen. Het was op een feest dat Lucienne aan Leon vroeg om bij haar te komen zitten. Dat moest ze geen 2 keer vragen en tot op vandaag gaan ze nog steeds zij aan zij. 4 jaar na hun eerste kennismaking stapte het koppel in het huwelijksbootje en verschenen op 14 juni 1950 voor de Ambtenaar van de Burgerlijke Stand te Beveren-Leie. Het huwelijksfeest ging door in Herberg Stad Kortrijk van tante Clara. Hun huwelijksreis ging naar zee. Een cadeau van een oom die daar woonde en het jonge paartje uitnodigde voor een verblijf van 4 dagen.
Een eigen huis vinden was moeilijk in de naoorlogse jaren. Daarom besloten ze om te gaan inwonen bij de ouders van Lucienne aan de Statie in Beveren. Met de komst van de kinderen moest er toch uitgekeken worden naar een eigen nestje en dat vonden ze op enkele meters van de ouderlijke woning.
Er moest natuurlijk ook gewerkt worden om die gasten te kweken. Leon was elektrieker en Lucienne opende een winkel van elektrische toestellen. Na enkele jaren werd de winkel gestopt. Dat de 2 oudste kinderen regelmatig iets stuk maakten was misschien wel 1 van de redenen. Lucienne ging toen als huishoudster aan de slag in de Ooievaar te Deerlijk en Leon werd elektrieker in de Linex, eerst in Lauwe, daarna in Wielsbeke. Nadien werd hij een van de pioniers van Interlin, waar hij tot aan zijn pensioen instond voor de elektrische installaties. Hij deed dat zo nauwkeurig dat het hem de bijnaam arendsoog opleverde. Leon was ook heel vindingrijk, hij ontwierp en knutselde zelf speelgoed in elkaar. Zelfs de ganse buurt kon meegenieten want hij ontwierp o.a. en gocart met 8 zitplaatsen.
De vooruitgang werd ook in huize Decavel gretig verwelkomd. Het begon met de aanschaf van een moto, waarmee ze zelfs hun vrienden in Parijs een bezoek brachten. Tot Lucienne haar arm als richtingaanwijzer uitstak bij het afdraaien en daarbij een politieagent een mep gaf. Het volgende voertuig was een Volkswagen Kevertje waarmee het gezin vele malen op verrassingsreis trok naar de zee. Ze trokken ook vele jaren op vakantie met de tent naar Houffalize, steeds een plezierige tijd voor het ganse gezin. Vele zondagnamiddagen waren ook voorbehouden voor het trial. Een sport waar Eddy mee begon, maar waar Leon zich lange jaren engageerde als bestuurslid van de club.
Toen de kinderen één voor één het huis uitgingen en de pensioenleeftijd in zicht kwam, kregen zij meer vrije tijd. Met vrienden maakten zij mooie reizen, die door Lucienne van ver op voorhand georganiseerd werden. Zij waren lid van de petanqueclub waar iedere vrijdagavond een balletje gegooid werd. Na het spel durfden ze wel eens lekker doorzakken bij één of meerdere glaasjes witte wijn. Drie jaar geleden werd Leon echter ziek en aan veel dingen kwam hierdoor ook een eind. Maar zij kunnen zich nog steeds verheugen op de vele bezoekjes van familie en vrienden. De koffie en de koekjes staan er altijd klaar en de pintjes en de chips moeten regelmatig aangevuld worden. Ook hun kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen komen heel graag thuis in het warme nest bij Lucienne en Leon in de Leenakkerstraat. Zelfs tante Leentje (zus van Lucienne) heeft er haar thuishaven gevonden. Na de ontvangst op het gemeentehuis mochten Lucienne en Leon de bus op. Die voerde hen samen met hun kinderen, kleinkinderen, achterkleinkinderen, familie en vrienden naar Zonnebeke waar ze allen samen genoten van een prachtig feest.
