Ik ben Yvette, m'n kleinkinderen noemen me ons mams.
Ik ben een vrouw en woon in de provincie Antwerpen (België) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 14/08/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: computeren, wandelen met de hond, fietsen, nu en dan een saunake nemen en af en toe eens babysitten.
Ik heb 4 kinderen en 14 kleinkinderen. Ik ben ineetmama in een kleuterschool. Op de foto zie je mij met m'n tiende kleinkindje, ons engeltje Kelsey*.....in de laatste uren van z'n korte leventje.......
Dag lieve Kelsey* met je stralende lach. We missen jou nog iedere dag!
30-01-2008
Een grote dankjewel.....
Bedankt lieve Bloggertjes voor de lieve woordjes en de felicitaties bij de geboorte van onze Tobi, kleine broertje van ons engeltje Kelsey*! Veel liefs van ons mams xxx
Hoera! Tobi, baby-broertje van onze Kelsey* is geboren!
LIEVE TOBI,
Je hebt iets uit de hemel meegenomen je hebt iets van een engel meegebracht we zien het als je ligt te slapen hier in je wiegje midden in de nacht. We hopen dat wanneer je zult gaan groeien dat stukje hemel in je blijft bestaan en dat dat beetje paradijs van boven je hele leven met je mee zal gaan.
Beste blogvrienden, onze Tobi is geboren op 26 januari 2008 om 8.47 uur. Hij weegt 3500 gram en meet 51 cm. Mama en de baby maken het uitstekend! Jullie hebben allemaal de groetjes van Cindy en Kris, fiere mama en papa van Damy, Joni, Kelsey*, en Tobi! Een grote dankjewel ook om de voorbije dagen zo met ons te hebben meegeleefd! Groetjes van een superblije mams (oma van Fanny, Kenny, Jesse, Amber, Damy, Denzel, Joni, Femke, Dante, Kelsey*, Fiebe, Zita en Tobi)!!! xxx Daaaaaaag!
Ons 12° kleinkind is geboren op 19 december 2007! Ze noemt ZITA, weegt 3160 gram en meet 50 cm. Moeder en kind maken het goed en de papa is o zo fier maar loopt er nog wat stilletjes bij....hihihi!
De geboorte van een kind is op zich al een wonder Maar het kind van je kind dat is echt heel bijzonder....
Welkom ZITA op de wereld, welkom kindje kom erbij! Want op deze grote wereld, is voor jou een plekje vrij!
Kaarsen branden wereldwijd, ieder jaar op de 2° zondag van december.....
Opdat hun licht voor altijd zal stralen zetten mensen in de hele wereld op zondag 9 december 2007 om 19.00 uur brandende kaarsen voor hun raam om hun gestorven kinderen te gedenken. Zo worden de kaarsen in de ene na de andere tijdzone telkens een uur na elkaar aangestoken, zodat een golf van licht de hele wereld overspoelt. Voor de elfde keer wordt dit jaar de gedenkdag voor overleden kinderen gehouden, die de verbondenheid van ouders, broers en zussen en andere naastbestaanden in rouw over de hele wereld tot uitdrukking brengt.
Twee jaar geleden! ...... 29 november 2005 - 29 november 2007.....
Mijn tranen zijn gedroogd, mijn glimlach is terug, ik luister weer naar anderen, ben na maanden minder stug. Maar diep vanbinnen zit nog steeds die pijn, dat kan ik niet veranderen, ook al wil ik dapper zijn.
Dag lief engeltje hoog boven ons hoofd, we zullen je niet vergeten dat hebben we beloofd!
TOT LATER KELSEMANNEKE*
DIKKE KNUFFELS VAN ONS MAMSKE! xxx
vlinderkusje voor Kelsey*?........ klik maar!
Woordje van mama aan Kelsey*...... uit de Engelenmis.....
Kelsey* kleine man, hier zijn we dan hé jongen..... Mama weet dat je nog niet wilde gaan, en daarom doet het me des te meer pijn. Zolang al wisten we dat ons Kelsemanneke* geen 2 zou worden. Maar wat trokken wij ons dat aan? Wij tweetjes zo thuis, wij dachten daar niet aan hé vent? Wij genoten, dat had je me al wel geleerd, de dag te plukken, ondanks alle pijn te blijven lachen. Die ongemakjes, daar had de thuiszorg altijd wel een oplossing voor. En Sammeke, de stetoscoop met het grappige snoetje, maakte de controles bij de kinderarts zo apart! Onze uitstapjes naar Leuven, samen met ons mams, ik denk dat je die ook zeker gaat missen, wij drietjes maakten echt elke keer wel iets mee! Goh, en dan die vele oefen-halfuurtjes met Elke, vorige week nog, had ze dat nieuwe speelgoedje bij dat je zo leuk vond, met verstomming stonden we toe te kijken hoe goed je de figuurtjes vastgreep. Tuurlijk liep het niet altijd van een leien dakje, denk aan die lange maanden van slapeloze nachten. Het was niet het slaaptekort dat me vermoeide, maar wel de onmacht, niets konden mama of papa dan doen om je leed te verminderen. Zelfs het grote bed of mama's hartslag aan je oortje konden je niet troosten dan. Was het angst, mijn ventje, was het rugpijn, was het frustratie? Het spijt ons zo dat je hier doorheen moest. Toen kwam die eerste maal dat je echt ziek werd... in juli. wat moest je pompen hé jongen? Verbazingwekkend hoe je daar doorkwam, het was je optimisme en je eeuwige levenslust die je erdoor hielpen. Het ziek zijn betekende wel telkens een stapje achteruit, je lijfje werd zienderogen slapper en slapper. Mama, moest dan uiteindelijk toch starten met het aspireren indien nodig. Het geluid van die machine kende je algauw. Je was al wat toestelletjes gewend aan je lijfje, maar die slangetjes in je neusje stoorden je echt wel. Tja, weeral een grens verlegd, je kon wel weer eventjes verder zonder al te grote problemen. Je mocht je 1° verjaardag vieren op een prachtige manier, hoewel sommigen daar al konden ondervinden dat je slikkracht sterk aan het minderen was. Toch bleef je nog lang van ziekte gespaard en beleefden we nog vele prachtige momenten met jou! Papa kon onder ander genieten van zijn briljante ideetjes om 's avonds na zijn werk nog te vertrekken richting zee, en jij was overgelukkig in je zitschelpje dan. Vergeet je niet ons mama haar woorden toen die laatste keer dat we samen naar het water keken? Je laatste nieuwe stoel was ook erg in trek bij broer en zus. Damy en Joni wilden het liefst door de living racen met jou! Wat kon je lachen met hen! Als zij na schooltijd in de auto stapten, viel er een pak van je hart hé? Ach wat hadden we een plezier samen, een klein beetje dansen af en toe, vond je ook wel leuk. een lekker badje...... jouw zoekende blik als je een andere stem hoorde bij bezoekjes van de familie. Het werd steeds moeilijker om te kunnen blijven beantwoorden aan je groeiende zin voor stimulatie. Maar je was altijd te vinden voor een wandeling, want dan kon je die mooie sprekende ogen van je de kost geven. De dvd van Bumba, die je enorme gehoor- en gezichtszintuigen telkens opnieuw zo prikkelde, staat nog steeds pakklaar, lieve schat. Maar het mocht allemaal niet zijn jongen. Het verschrikkelijke woord sma namen we al een tijdje niet meer in de mond toen we die harde woorden te horen kregen...... onze Kelsey die de winter niet zou doorkomen? Dat is zo oneerlijk! We gingen toch nog naar Center Parcs? met papa, mama, broer, zus en jij, en mams en paps en ook de Snoopy..... Je probeerde zo snel mogelijk te herstellen van dat recentste virus zodat je weer mee naar huis kon, ook al was dat met sondevoeding. En het is je gelukt kleine spruit, je kwam weer thuis! Je hebt je lang verzet tegen de nu wel heel snel vorderende moeilijkheden. maar de slijmpjes namen de bovenhand, je was aan het verliezen. Zelfs je lachje was nu ver zoek. dat voorspelde echt niet veel goeds.......het werd een lange en uitputtende strijd tussen jou en de ziekte. Ik wil echt wel onze huisdokter en vriendin Katrien bedanken voor haar onvoorwaardelijke steun, vooral die laatste 2 dagen. Het was een geruststelling dat zij er was om erop toe te zien dat je lijden tot een absoluut minimum herleid kon worden. Maar mensen toch, ondanks die enorme hoeveelheden valium en morfine kwam jij steeds weer door al die dieptepunten. Je oogjes bleven nu wel dicht, maar je bleef, echt moeilijk om aan te zien, vechten. Je bleef ook bij ons, je was naar omstandigheden nog zo alert, er kwam zelfs dat moment van stabiliteit, je had weer wat rust. De familie ging zelfs weer naar huis, weliswaar met een dikke afscheidsknuffel. Op die rust heb je gewacht hé man? Net zoals altijd, als er bezoek was, dan wilde je niet inslapen tot je niemand meer hoorde of zag. De cirkel was nu gesloten. je zat bij iedereen nog op schoot, hoewel je daar snel zuurstof scheen te verliezen. Bedankt mezoeteke om me dat gevoel te geven een echte mama te zijn, wanneer je zuurstof bij mij, tegen mijn borst, weer snel de hoogte in ging. Het afscheid kwam toch nog onverwacht, mama gaf je even aan ons mams, want ik wilde toch mijn benen even strekken nu je rustig bleek te zijn. Papa gaf je een kusje en wilde wat gaan rusten. Mama maakte de saturatiemeter even los, want die bleek op 0 te staan en dat betekende meestal dat we even het andere voetje moesten proberen. Eén moment keek ik op en... er was die doodse blik op je mooie gezichtje. Ik heb je direct gepakt lieve Kelsey* en je hebt in mijn armen je laatste adem uitgeblazen. Er volgden nog intieme momenten met je dierbaren. Je lag nog mooi in je box. We kwamen allen samen nog gedag zeggen bij je, in je "rustkamertje". En nu staan we hier, altijd geweten en toch veel te vroeg. Ik neem geen afscheid, ik wuif je uit naar een beter oord, waar je hopelijk kan bewegen, echt leven, gelukkig zijn. je hoeft ons niet te missen jongen, ga ervoor en weet dat je voor ons allemaal een verrijking was! Ik voel me vereerd dat ik jouw mama mag zijn. en ook papa is zo fier op jou! Als we samen geloven dat je het straks goed zal hebben, echt hard geloven, dan moet dat in orde komen. Laten we geloven in de woorden van grote broer: dat er straks een wolkje speciaal voor jou naar beneden komt samen met 2 engeltjes. en dat je met hen naar de hemel vliegt en daarboven wordt omgetoverd in een prachtige ster. Dan ben ik er zeker van dat je ons later weer zal opwachten, met die stralende ogen en die eeuwige lach van jou! Tot ziens lieve schat. je krijgt nu zelf een dikke bravo van ons en vele kussen van mama, papa, broer, zus, en al die anderen waarvan je het hart hebt veroverd. Dag mijn jongen, welterusten... slaapzacht... droomlekker.....
Heel langzaam branden de 4 kaarsen. De omgeving was zo stil en rustig dat men ze kon horen spreken. De eerste kaars zei: "ik ben de Vrede, mijn licht straalt maar de mensen willen mij niet, niemand kan mij beletten dat ik uitdoof". Haar vlammetje werd vlug kleiner en doofde uit.
De tweede kaars zei: "ik ben het Geloof, meestal kan ik gemist worden, de mensen willen niets meer van me weten, ik ben overbodig dus heeft het geen zin meer dat ik blijf branden". Wanneer ze stopte met praten blies een zuchtje haar uit.
Op haar beurt sprak zachtjes en bedroefd de derde kaars: "ik ben de Liefde, ik heb geen kracht om te blijven branden; de mensen laten me links liggen, ze zien slechts zichzelf, zij vergeten zelfs hun naasten te beminnen". Ze flakkerde nog even en doofde uit.
Plots kwam er een kind binnen en zag de drie gedoofde kaarsen. "Waarom branden jullie niet verder?" Nadat dit gezegd was begon het kind te wenen. Toen zei de vierde kaars: "wees niet bang, ik ben de Hoop, nu ik nog brand kunnen we de andere kaarsen terug aansteken"! Met glanzende ogen nam het kind de kaars van de Hoop en stak de andere kaarsen weer aan.
De vlam van de Hoop zou nooit uit uw leven mogen verdwijnen....en ieder van ons zou de Hoop, het Geloof, de Vrede en de Liefde voor altijd moeten koesteren!
Vandaag viert ons Kelseyke* in de hemel zijn derde verjaardag!
Ik ga bloemen kopen voor onze Kelsey*........
Geen rammelaar geen mooie bal, geen rode neus voor het carnaval. Geen vlag voor een verjaardagsfeest, geen ballon, geen trein, geen knuffelbeest.
Geen kleertjes in een grotere maat, geen speelgoed dat in de reclamefolder staat. Geen boekentas van weer een ander merk, alleen wat plantjes voor in t perk.
Ik ga bloemen kopen voor onze Kelsey*, t roept verzet op in mijn hoofd. Ik ken geen oma die haar kleinkind voor z'n verjaardag bloemetjes belooft.
Een kind moet spelen, ontwikkelen en groeien , eens lekker met zn opa stoeien. s Zomers in het badje op het gazon, voor op de fiets met een petje tegen de zon.
Bootje varen met een oude schoen, maar wat moet een kind met bloemen doen? Ik ga bloemen kopen voor onze Kelsey*, iets anders kan, mag, hoeft niet meer.
En dit bosje bloemen, die leg ik dan maar op z'n plekje neer......
Dit mooie quiltje heeft de mama van Kelsey* per post mogen ontvangen van onze lieve blogvriendin Vivi, door haar speciaal gemaakt voor ons engeltje z'n derde verjaardag die hij in de hemel viert op 16 september a.s.! Prachtig hé mannen! Dit was nogal een verrassing hoor! Wij zijn er erg blij mee en het krijgt zeker en vast een speciaal plekje in de woonkamer! Klik op het plaatje en jullie kunnen nog vele mooie werkjes bewonderen van deze straffe madam! Nogmaals hartelijk bedankt Vivi! Zoiets doet deugd, weet je dat! Onze Kelsey* gooit je vele vlinderkusjes toe! xxx
Er was eens een lief vrolijk zieltje in het grote universum. Het wilde vreselijk graag naar de aarde om er een gelukkige tijd door te maken.
Goed, zei het Grote Licht, maar ik kan je niet lang missen, hoor. Maar omdat je zo lief bent wordt je wens vervuld. Wat wil je nog meer?
Het lieve vrolijke zieltje dacht na en zei: Ik wil graag in een fijn veilig gezin, kan dat? En alle mensen om me heen moeten gelukkig worden, dat wil ik ze geven. Het Licht glimlachte en zei: Omdat je al zoveel geluk hebt gebracht, zal je wens vervuld worden, op één voorwaarde. Je kunt niet lang blijven, en dat mag je nooit laten merken. Je hoeft pas weg te gaan als je alle mensen om je heen gelukkig hebt gemaakt. Beloof je dat?
Het zieltje aarzelde even, want het vond het heel erg om weg te moeten gaan als alles juist zo plezierig zou zijn. Maar het had geen keus, het wilde zo graag naar de mensen toe, dus het stemde toe. En zo suisde het naar de aarde, waar het zo heel welkom was.
Het lieve zieltje groeide en groeide bracht overal waar het kwam geluk, precies zoals het wilde. Maar op een dag zei het Licht: Nu is het genoeg, kom nu maar terug. Het zieltje smeekte: Mag ik nog even blijven, ik heb het hier zo goed en naar mijn zin, en ze zullen zo ongelukkig zijn als ik wegga. Maar het Licht was onverbiddelijk.
En zo zweefde het zieltje op een zonnestraal terug naar het Licht. Met een glimlach dacht het terug aan alle goeds dat het had gebracht en ondervonden.
Het Licht zei : Welkom thuis, wat ben je gegroeid, je bent geen kleintje meer, maar een groot uniek licht, een voorbeeld voor veel andere zielen. Je straalt genoeg licht uit voor de eeuwigheid, je hebt het goed gedaan.
De lieve vrolijke ziel straalde van geluk en blijdschap en ging zijn unieke weg in het universum...
Ons engeltje Kelsey* krijgt een klein broertje of zusje!
Inderdaad lieve mensen, joepieeee de poepieeee, ik ben zo blij, ik ben zo blij, ik ben superblij! Ons engeltje Kelsey* gaat een "grote broer" worden! Begin van volgend jaar verwelkom ik dus m'n dertiende kleinkind. Ik moet eerlijk toegeven dat ik het al enkele weken wist hoor, maar ik wou effe de uitslag van de vlokkentest afwachten om dit zeer heuglijke nieuws te melden in Bloggenland. De baby had namelijk één kans op vier om ook die vreselijke spierziekte te hebben zoals ons Kelseyke*. Spinale musculaire atrofie (sma) is een erfelijke ziekte, ikzelf ben er trouwens ook drager van evenals 3 van m'n 4 kinderen (klik op "wat is sma" indien jullie er meer willen over weten). Het waren bange spannende weken voor heel de familie hoor, ik ben echt zo gelukkig voor m'n dochter Cindy, schoonzoon Kris, grote broer Damy en grote zus Joni dat de baby gezond is. Maar ons engeltje Kelsey* blijft er altijd bij horen, hij blijft voor altijd m'n tiende kleinkindje, hij blijft voor altijd "ons specialleke", hij blijft voor altijd aanwezig in m'n hart! Nooit of te nimmer vergeten wij onze lieve kleine dappere Kelseman*. Ik ben er zeker van dat ons engeltje vanuit de hemel heel goed zal waken over z'n kleine brusje. In het dagboekje van Kelsey* z'n vlindersite kun je lezen hoe de mama van Kelsey* haar geheimpje verklapt. Pffft! jaja, het zal voor mij een druk eindejaar worden hoor! Eind dit jaar verwelkom ik m'n twaalfde kleinkind, van m'n jongste dochter Debby, en begin volgend jaar het nummertje dertien.......het brusje van Kelsey*. Ik ben op dit moment de gelukkigste mams van de heeeeeeeeele wereld, al zal het grote verdriet en die hartverscheurende pijn, één kleinkindje te moeten missen, er altijd zijn! Nog heel veel groetjes aan iedereen van de fiere mams (oma) van Fanny, Kenny, Jesse, Amber, Damy, Denzel, Joni, Femke, Dante, Kelsey*, Fiebe, en ?? en ??
Verlanglijstje van mama en papa van Kelseyke*.....
Wij zouden willen dat onze Kelsey* niet overleden was. Wij zouden willen dat we hem terughadden.
Wij zouden willen, dat je niet zo bang zou zijn om de naam Kelsey* uit te spreken. Ons kind is belangrijk voor ons. Het is belangrijk voor ons om te horen dat hij voor jou ook belangrijk is.
Als wij huilen of emotioneel worden als je over Kelsey* spreekt, dan zouden we willen dat je weet dat het niet is omdat jij ons pijn hebt gedaan. Het overlijden en het moeten missen van onze Kelsey* is de oorzaak van onze tranen. Jij hebt over ons kind gesproken en daardoor heb je ons de kans gegeven ons verdriet te delen. Dank je wel!
Het is niet besmettelijk om ouders van een overleden kind te zijn, dus zouden we willen dat je ons niet uit de weg gaat, we hebben je nu meer dan ooit nodig.
We hebben best wel eens afleiding nodig en willen graag horen hoe het met jou is; maar we willen ook graag dat jij weet hoe het met ons is. Het zou kunnen, dat we verdrietig zijn en misschien gaan huilen, maar wij zouden willen dat je ons over Kelsey* laat praten. Het is elke dag ons favoriete onderwerp.
Wij zouden willen dat je niet verwacht dat ons verdriet na 6 maanden of 1 of 5 jaar over is. De eerste maanden, ook dit tweede jaar is moeilijk voor ons maar wij zouden willen dat je kon begrijpen dat ons verdriet nooit over zal gaan. We zullen verdriet hebben over het overlijden van onze Kelsey* tot de dag dat we zelf zullen overlijden.
Wij zouden willen, dat je niet van ons verwacht "er niet aan te denken" of om "gelukkig" te zijn. Het zal nog heel lang duren voor zoiets kan, dus houd jezelf niet voor de gek.
Als we zeggen "Het gaat goed", dan zouden we willen dat je begrijpt, dat we ons dan niet altijd daadwerkelijk goed voelen. Wij werken erg hard om te herstellen, maar wij zouden willen dat je begrijpt dat wij nooit helemaal zullen herstellen. Wij zullen onze Kelsey* altijd missen en wij zullen altijd rouwen om onze Kelsey* want onze Kelsey* is dood.
Wij zouden willen, dat je weet dat alle reacties van verdriet die we hebben, erg normaal zijn. Depressie, kwaadheid, hopeloosheid en overstelpend verdriet, je kunt het allemaal verwachten. Dus vergeef ons alsjeblieft als we rustig en teruggetrokken zijn of prikkelbaar en humeurig.
Wij zouden willen dat je begrijpt dat verdriet mensen verandert. Toen onze Kelsey* overleed, stierf een deel van ons met hem. Wij zijn niet meer dezelfden die we waren voor hij stierf en we zullen ook nooit meer dezelfden worden.
Wij zouden het zeer op prijs stellen dat je laat merken dat je aan onze Kelseman* zijn geboorte/sterfdag denkt. Dat blijft voor ons een moeilijke maar speciale dag in ons leven!
Wij zouden heel graag willen dat je ons zou kunnen begrijpen. Dat je je zou kunnen indenken hoe het voelt: ons verlies en ons verdriet, onze stilte en onze tranen, onze leegte en onze pijn.
Maar we hopen dagelijks, dat je het nooit zal begrijpen....
Ik heb het toverstokje gekregen van Rayaatje. Bedankt Julienne, het zou super zijn mochten jouw wensen uitkomen!
Gezondheid, geluk en voorspoed wens ik voor m'n kinderen en kleinkinderen. Dat ik zonder problemen oud mag worden en dat ik ooit ons Kelseyke* een keertje terug in m'n armen mag nemen! Ik zou ook de wereld willen omtoveren in Het Aards Paradijs, een hemel op aarde dus wens ik voor ons allemaal!
Ik geef heel graag het toverstokje door aan Vivi, Snoepeke en Camboboy. Liefs van ons mams! xxx
Hallo lieve bloggertjes, ben vandaag even op visite bij ons Madammeke! En of het gezellig gaat worden? Moet je effe komen piepen natuurlijk! Groetjes van ons mams, oma van Kelseyke*. xxx
Ik ben de kaars van het leven. In het begin was ik omringd met zachte doeken en iedereen keek naar mij, ik was nog zo gaaf en mijn wiek nog hagelwit. Maar ik verlangde zo sterk om aangestoken te worden, om als kaars te mogen leven, zodat ik als een warme gloed mensenharten zou kunnen verwarmen en mijn speelse licht als een wegwijzer zou zijn voor diegenen die in het leven hun weg zoeken. Ik herinner me nog de dag, ja zelfs het uur dat ik ontstoken werd; het is intussen al vele maanden geleden. Ik heb nooit veel gezegd, ik was in alle stilte aanwezig, steeds nabij en genoot ervan iedere keer als er iemand langs kwam en zich warmde aan mij of wat zat te mijmeren bij mijn vlammetje om dan plots te horen, vaak met een heel zachte stem: "Bedankt, lieve kaars, nu weet ik weer hoe ik verder moet gaan". 'k Heb als kaars ook wel wat windstoten doorstaan en dan was ik steeds blij dat lieve mensenhanden mijn vlammetje beschermden zodat ik niet te vroeg uit zou gaan. Maar vandaag ben ik helemaal opgebrand, 'k heb alles gegeven; warmte en alle licht die in mij waren, heb ik weggegeven. Nu ben ikzelf terug kilte en donkerte als je naar mij kijkt. Maar vraag eens aan de mensen die mij gekend hebben hoe het was toen ik nog brandde, want zij hebben dan voor jou een levensverhaal aan herinneringen van toen ik er voor hen was als bron van warmte en licht.
Ik ben Yvette, m'n kleinkinderen noemen me ons mams.
