Ik ben Yvette, m'n kleinkinderen noemen me ons mams.
Ik ben een vrouw en woon in de provincie Antwerpen (België) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 14/08/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: computeren, wandelen met de hond, fietsen, nu en dan een saunake nemen en af en toe eens babysitten.
Ik heb 4 kinderen en 14 kleinkinderen. Ik ben ineetmama in een kleuterschool. Op de foto zie je mij met m'n tiende kleinkindje, ons engeltje Kelsey*.....in de laatste uren van z'n korte leventje.......
Dag lieve Kelsey* met je stralende lach. We missen jou nog iedere dag!
17-07-2007
Verlanglijstje van mama en papa van Kelseyke*.....
Wij zouden willen dat onze Kelsey* niet overleden was. Wij zouden willen dat we hem terughadden.
Wij zouden willen, dat je niet zo bang zou zijn om de naam Kelsey* uit te spreken. Ons kind is belangrijk voor ons. Het is belangrijk voor ons om te horen dat hij voor jou ook belangrijk is.
Als wij huilen of emotioneel worden als je over Kelsey* spreekt, dan zouden we willen dat je weet dat het niet is omdat jij ons pijn hebt gedaan. Het overlijden en het moeten missen van onze Kelsey* is de oorzaak van onze tranen. Jij hebt over ons kind gesproken en daardoor heb je ons de kans gegeven ons verdriet te delen. Dank je wel!
Het is niet besmettelijk om ouders van een overleden kind te zijn, dus zouden we willen dat je ons niet uit de weg gaat, we hebben je nu meer dan ooit nodig.
We hebben best wel eens afleiding nodig en willen graag horen hoe het met jou is; maar we willen ook graag dat jij weet hoe het met ons is. Het zou kunnen, dat we verdrietig zijn en misschien gaan huilen, maar wij zouden willen dat je ons over Kelsey* laat praten. Het is elke dag ons favoriete onderwerp.
Wij zouden willen dat je niet verwacht dat ons verdriet na 6 maanden of 1 of 5 jaar over is. De eerste maanden, ook dit tweede jaar is moeilijk voor ons maar wij zouden willen dat je kon begrijpen dat ons verdriet nooit over zal gaan. We zullen verdriet hebben over het overlijden van onze Kelsey* tot de dag dat we zelf zullen overlijden.
Wij zouden willen, dat je niet van ons verwacht "er niet aan te denken" of om "gelukkig" te zijn. Het zal nog heel lang duren voor zoiets kan, dus houd jezelf niet voor de gek.
Als we zeggen "Het gaat goed", dan zouden we willen dat je begrijpt, dat we ons dan niet altijd daadwerkelijk goed voelen. Wij werken erg hard om te herstellen, maar wij zouden willen dat je begrijpt dat wij nooit helemaal zullen herstellen. Wij zullen onze Kelsey* altijd missen en wij zullen altijd rouwen om onze Kelsey* want onze Kelsey* is dood.
Wij zouden willen, dat je weet dat alle reacties van verdriet die we hebben, erg normaal zijn. Depressie, kwaadheid, hopeloosheid en overstelpend verdriet, je kunt het allemaal verwachten. Dus vergeef ons alsjeblieft als we rustig en teruggetrokken zijn of prikkelbaar en humeurig.
Wij zouden willen dat je begrijpt dat verdriet mensen verandert. Toen onze Kelsey* overleed, stierf een deel van ons met hem. Wij zijn niet meer dezelfden die we waren voor hij stierf en we zullen ook nooit meer dezelfden worden.
Wij zouden het zeer op prijs stellen dat je laat merken dat je aan onze Kelseman* zijn geboorte/sterfdag denkt. Dat blijft voor ons een moeilijke maar speciale dag in ons leven!
Wij zouden heel graag willen dat je ons zou kunnen begrijpen. Dat je je zou kunnen indenken hoe het voelt: ons verlies en ons verdriet, onze stilte en onze tranen, onze leegte en onze pijn.
Maar we hopen dagelijks, dat je het nooit zal begrijpen....
Reacties op bericht (5)
21-07-2007
Hallo Yvette
daar ben ik echt niet goed van, vind hier geen woorden voor, sterkte voor jou en de ouders, knuffel voor Kelsey.........
21-07-2007 om 18:10
geschreven door femke
Kom hier ook eens langs.
Zeer mooi geschreven en o zo waar, al weet ik persoonlijk niet wat het is om een kind te verliezen.
Maar...ik heb zopas in het dagboek van Cindy prachtig nieuws gelezen.
Proficiat aan de ganse familie !!
Geraak je de tel nog niet kwijt Yvette met al die kleinkindjes ??
Dikke knuffel van Vivi
21-07-2007 om 16:18
geschreven door viviane
20-07-2007
Fijne avond en voor straks slaap zacht
hallo lieve mams,
ik wist niet zo dadelijk wat op dit bericht te antwoorden, dit heeft me echt aangegrepen hoor. Gisteren ben ik eerst nog eens op de site van je dochter gaan kijken, maar nadien kwam ik er niet meer toe om jou een berichtje te schrijven daar ik te emotioneel was. Het is echt overduidelijk dat zij nog dagelijks met het heengaan van Kelsey bezig zijn. Dit wenst men zijn grootste vijand niet toe en wij hopen dan ook van dit leed gespaard te mogen blijven. Ik heb mij voorgenomen om vanaf vandaag alle dagen ook een bezoek te brengen aan de site van de ouders van Kelsey, hopelijk kan dit voor hun een steun zijn. Lieve groetjes van ons allemaal uit Vilvoorde.
20-07-2007 om 22:22
geschreven door Freddy en Patty
19-07-2007
dag lieve mensen
Een kind verliezen, we wensen het niemand, maar dan ook niemand toe. Want zoals je zelf schrijft, het is alsof er een deel van jezelf sterft. Niets is nog hetzelfde. Alles wordt anders. Overal en op elke plaats dat men komt voelt men de afwezigheid en gemis van je kind. De ene dag is de pijn draaglijk, de andere dag is het een hel. De vraag, het waarom zal steeds blijven.
Niemand die je begrijpt en veel mensen die gewoon niet weten hoe ze je moeten aanspreken en dan ook dikwijls de verkeerde woorden gebruiken, woorden die op dat moment vreselijk kunnen kwetsen en de wonden nog dieper kunnen maken.
Maar...mensen hoeven niets te zeggen om er te kunnen zijn voor jou. Gewoon een bezoekje, je laten uitspreken en vertellen over je verdriet is al heel wat. Voelen dat mensen met je meeleven !
Er gewoon zijn...een arm om je schouder, dat alleen al is ervaren dat mensen er willen zijn voor jou. Willen meevoelen in jouw verdriet.
Lieve mensen...ik heb gans het verhaal van jullie lijden gelezen, ik ben op de site van Kelsey gaan lezen. Ik heb de foto's gezien. Het deed bij mij heel veel pijn om jullie pijn te zien en te lezen.
Weet dat ik met mijn gedachten en mijn hart heel dicht bij jullie allen ben. Dit zeg ik maar omdat ik weet, wat het betekent om in een mensenleven een kind te moeten missen - JOUW kind.
Ikzelf ben ook een moeder die haar kind verloor. Geert, werd net geen 20.
Kan je lezen op mijn site op 21 november 2006 en 28 december 2006.
Hoe kan een gezin, hoe kan een moeder, een vader, een zus, een broer, grootmoeder of grootvader, datgene wat hem zo lief was ooit vergeten ?
Neen dat gaat gewoon niet !
Lieve mensen, heel veel sterkte en een hele, hele dikke knuff.
19-07-2007 om 23:11
geschreven door klaproosje1
ben er stil van......even sprakeloos sorry.Weet even niets meer te zeggen sorry laat staan schrijven
Ik ben Yvette, m'n kleinkinderen noemen me ons mams.
