“Wanneer je ’s nachts om vier uur wakker wordt en de inspiratie slaat toe, dan sta je best op, want om negen uur ’s morgens is de inspiratie weer verdwenen.”

Die zin bleef hangen, want ik ken die momenten. Ooit heb ik op dit blog al eens geschreven over hoe interessant het zou zijn om een soort recordertje in je hoofd te hebben waar je je lumineuze gedachten kan opslaan en door even aan je oorlelletje te trekken een en ander gewoon kan downloaden. Indertijd legde ik een bloknootje op het kastje naast mijn bed. Helaas kwam het vaak voor, dat ik mijn krabbels de volgende dag niet kon lezen.

Wat zijn die nachtgedachten die overdag verdwaald raakten in drukte en ruis en plotseling ’s nachts hun weg vinden. Ergens tussen slaap en bewustzijn, duikt een idee op, helder, krachtig, onverwacht.

Maar ook, soms overdag wanneer ik met Cesar buiten loop glijd ik ongemerkt weg uit het moment. Mijn voeten volgen het vertrouwde pad, maar mijn hoofd dwaalt af, gedachtespinsels, mistige koeien die ineens uit de sloot springen, kassafilosofische toestanden en andere kronkels glijden mijn hoofd binnen en nestelen zich daar als ongenode maar intrigerende gasten. En dan ineens besef ik: ben ik al hier? Hoe ben ik hier gekomen? Alsof mijn lichaam wandelt en mijn geest ergens anders ronddoolt. Een soort zombie, maar dan eentje die stiekem geniale ingevingen verzamelt tussen bomen en bos.

Cesar snuffelt, ik mijmer. Soms op een rechte verharde weg waar weinig te snuffelen valt, zet Cesar gapend de draf in. En dan lopen wij ineens een halve marathon. Ik raak in een soort semi-meditatieve staat. Een soort trance, En voor ik het weet sta ik aan de andere kant van de straat. Overgestoken zonder uit te kijken. Dat kan toch niet de bedoeling zijn van heel dit schrijfproces…?

De muze mag dan onvoorspelbaar zijn, maar ze zou toch minstens kunnen waarschuwen voor naderend verkeer. 

05-11-2025 om 09:32 geschreven door Loewiesa

“Vieillir, c’est se retirer progressivement du monde des apparences”

Letterlijk vertaald: Verouderen is je geleidelijk terugtrekken uit de wereld van de uiterlijke schijn”.

Dit citaat van Goethe zag ik laatst voorbijkomen op Facebook. Of hij het werkelijk zogezegd heeft weet ik niet, want met spreuken en gezegden op Facebook weet je het nooit. In ieder geval, het sprak mij aan en het bleef in mijn hoofd rondspoken, terwijl ik probeerde de volledige betekenis ervan te begrijpen en het ook op te schrijven.  

Toen ik nog een jonge gedachte-spinnende-vijftigster was en zelfs tot ver in de zestig wilde ik er nog bij horen, opgemerkt worden, een Swofty "Use it or you lose it" was het motto. Nu ik ondertussen op tram 7 ben gestapt voel ik goed dat dingen veranderen. Niet alleen de lijntjes en de rimpeltjes in mijn gezicht die zich verdiepen of mijn haar dat grijzer wordt, de wet op de zwaartekracht heeft ook haar rechten opgeëist, op mijn huid, op mijn spieren. Er is nog iets dat veranderd, iets veel dieper en subtieler…

Deze morgen in de spiegel keek ik naar mijn gezicht met al die tekenen van de tijd. Maar ik zag meer, ik zag de opgedane wijsheid. De uitdagingen, soms zelfs beproevingen die ik heb ondergaan en de lessen die ik daaruit heb geleerd. De zorgen die ik heb gehad en het verdriet. Maar ook de liefde die ik heb gegeven en ook heb mogen ontvangen. En ook alle keren dat ik vreselijk heb moeten lachen. Heel mijn leven staat geschreven op dit gezicht.

Maar ik zag ook de glans in mijn ogen. De “Shen” zoals de chinezen het noemen, de energie die zich uit in helder denken, scherpe zintuigen, creativiteit en een goed geheugen.

Natuurlijk zijn er dagen dat het moeilijk is, dan haat ik mijn rimpels. En zou ik dolgraag mijn gladde huid van vroeger terugvinden. Ik heb zelfs ooit eens aan botox gedacht of een mini lifting. Een afspraak gemaakt en ook weer afgezegd, want een operatie is te ingrijpend en botox moet iedere zes maanden en voor dat geld ga ik liever met vakantie. Trouwens, in de spiegel van een zonnig vakantieoord zie ik die rimpels niet. 

Bovendien realiseerde ik mij op dat moment, dat ouder worden ook betekent: meer vrijheid. De vrijheid om jezelf te zijn. Meer vrijheid door levenswijsheid en zelfkennis. Je maakt je minder snel druk, of boos. Je hebt meer vrije tijd, als de kinderen het huis uit zijn. Je hoeft niet meer op je kleinkinderen te passen, die passen tegenwoordig op zichzelf. Tenzij één van je kinderen besluit dat jij nu de ideale hondenoppas bent. En ook daar doe je je voordeel mee door in ieder geval elke dag naar buiten te gaan. Je bent minder afhankelijk van een vaste baan en kunt je leven meer indelen zoals jij het wilt.

Beetje bij beetje probeer ik mij los te maken van deze wereld geobsedeerd door “het beeld” en de bijna koortsachtige en vruchteloze race naar de eeuwige jeugd. Al die schone schijn, het hoeft niet meer, ik wil gewoon zijn!

 Ik merk ook dat mijn relaties veranderen. Ik trek me terug van oppervlakkige mensen voor wie alleen uiterlijk vertoon belangrijk is. Ik voel me veel meer aangetrokken tot mensen met wie ik mooie en eerlijke gesprekken kan aangaan.

Ik vermijd het mij druk te maken over zaken die buiten mijn controle liggen en waar ik dus niets aan kan doen.

Ik probeer niet afhankelijk te zijn van wie dan ook, behalve van mijzelf. Mijn geluk hangt van mij af…

Deze weg en het citaat hierboven brengen me tot de vraag wat ik wil achterlaten.  Geen perfect gladgestreken plaatje, maar iets dat dieper is. Een spoor van een leven dat geleefd heeft, met dieptes en dalen. De herinnering aan een persoon die gedurfd heeft zichzelf te zijn, haar eigen weg heeft gekozen, die zich een paar keer heeft vergist, en telkens weer is opgestaan.

31-10-2025 om 00:00 geschreven door Loewiesa