|
Mijn vader is sinds een paar weken de trotse bezitter van een spiksplinternieuwe scootmobiel die hem na de noodzakelijke administratieve rompslomp, het bezoek van een ergotherapeut om zijn behendigheid te controleren, door de gemeente Amsterdam werd toegewezen met de bedoeling hem weer wat mobieler te maken en hem wat meer onder de mensen te brengen of gewoon eens een luchtje te scheppen. Er zit een mandje op, zodat hij, indien hij zin heeft of mocht krijgen zelf ook weer eens naar de supermarkt kan rijden. Hij hoeft niet eens uit te stappen en kan zo langs de brede kassa. Maar niet mijn pa: Ik zal wel eens zien, misschien morgen als het weer goed is
.. Maar het weer is nooit goed, het is te nat, te droog, te koud, te warm, teveel wind, het gaat misschien regenen of zelfs sneeuwen en bovendien, hij heeft
. geen tijd!xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
De zondagsrust en de meditatie van mijn vader verstoord door hem mee te nemen op wandeling over de eilanden in het Oostelijk havengebied. Vanaf Brazilië, een oude koffie en cacaoloods van de toenmalige Koninklijke Hollandsche Lloyd en omgebouwd tot een winkelcentrum lopen lief en ik in een stevige pas en tuft mijn vader in zijn scoot over de Veemkade aan het Binnen-IJ richting de brug naar het Java-eiland. Vroeger stond hier een eindeloze rij met pakhuizen verteld mijn vader Er lagen schepen uit o.a. Nederlands-Indië met koffie en cacaobonen en het rook er heerlijk naar specerijen. Ikzelf herinner mij deze buurt uit de eind zestiger, begin zeventiger jaren, de hippietijd, als een vervallen, zelfs een beetje een enge buurt vol verlaten pakhuizen, met krakers, kunstenaars, hippies, zwervers en verslaafden. De pakhuizen zijn grotendeels gesloopt of verbouwd tot woongebouwen in de hogere prijsklasse (onbetaalbaar voor de gewone Amsterdammer, voorzover er nog gewone Amsterdammers zijn) en kantoren voor eigentijdse beroepen zoals de meeste pakhuizen in Amsterdam. Ook hebben talloze kunstenaars hier hun werkplek. Maar nog steeds kan de monumentgevoelige ziel bij de namen en de opschriften op sommige gebouwen de geschiedenis proeven. Oooh Geef mij Amsterdam terug Zucht mijn vader weemoedig...... Dan leest hij een opschrift op een van de nieuwe kantoren: Loopbaanbegeleiding! Dat zou nu nog eens een mooi baantje voor mij zijn, een ander vertellen wanneer het tijd is om opslag te vragen of, om weg te gaan!
|
Bedankt Loes, ik zag weer even Amsterdam van toen voor mij. Prachtig geschreven.
? 
