Met meer dan een voetbalploeg en met harde koude trotseerende adolescenten werd de beeweg gegaan naar Onzen Heeresboompje. Zonder dwang verduldig en zoals het pelgrims hoort werd het een brok Compostella.
Het busje werd ingezet en toch waren er moedigen die met de chauffeur (uit devotie?) de tocht voetstaps aanvatten vanaf de high way.
De koortskapel aan de linde, de slunsse kapel verdient haar naam. Ongelooflijke verhalen werden nuchter geconsumeerd.
Enkelen tasten naar de geldbeugel. Het was niet de bedoeling, maarÂ… toch! Veel verwondering ging uit naar de vodden (neen, echt kousen, zakdoekenÂ… en zowaar een geldbeugel). Het grote woord viel magisch.
De instuif werd afgerond met een "Dat gehele huis staat hier toch niet vol van die dingen. Ja, toch." Onzen Heertje in de Trommelaarstraat Waarom is dat geen museum? De tijd was om voor de leergierige meute moest afsluiten. Leraar Hein had weer eens iets boeiend gevonden.
