De Noordzee bruist een lied dat brandt De zeewind draagt het mede Het zingt van vrijheid over 't land Van vreugd' in dorp en stede De zonne vuurt de blijheid aan Langs velden, weiden, stromen Waar steden met hun torens staan Waar woud en heide dromen Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart O schone steden, trots en vroom Vol heilige feestvisioenen O stille dorpkens langs de stroom Waar veld en weide groenen Ik min U, stad vol klokgetril En dorp ik min U beide En 't is er, als ik dromen wil Zo vreedzaam in de heide Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart
Willem Gijssels (1875 - 1945)
SCHOOLPERIKELEN (Vroeger)
Avonturen met schooldirecties, leerkrachten, ouders, leerlingen, clb'ers. Vertellingen over vroeger en nu. En ook nog een beetje actualiteit met een korreltje zout.
07-04-2014
Een Multicultureel Leesboekje
De Disco
Piet en Achmed zijn in de disco. Piet is aan het dansen. "Rot op Piet", zegt Achmed. "Ik wil hier dansen". Maar Piet blijft staan. Achmed belt zijn vrienden en samen steken ze Piet neer. Nu kan Achmed lekker dansen.
Bij de Politie Aziz zit in een cel. Hij is stout. Hij had een auto gestolen. Aziz belde zijn vrienden. De vrienden schreeuwen tegen de politie. De vrienden hebben een mes. De politie is bang. Aziz mag naar huis. Aziz moet lachen.
De BMW Toet-toet. Daar is Muhammed. Muhammed heeft een nieuwe auto. Muhammed is al 17 jaar. Hij kan heel hard rijden. De politie kan hem niet pakken. Gert heeft een vijfdehandsauto. Hij rijdt per ongeluk 1 km te hard. Gert krijgt een bekeuring. Gert moet huilen.
Het vuilnis Rachida ruimt op. Rachida heeft een lege doos. De vuilnisbak is heel ver weg. Wel 10 meter! Rachida gooit de doos uit het raam. Zo, dat is beter. Nu is Rachida niet moe. Buiten is het vies. Maar dat maakt niet uit.
De Boete Ali steelt een fiets. Jan noemt Ali "fietsendief". Jan krijgt een boete. Racisme mag niet in België.
Vorige donderdag raakte Peter Nulens, zaakvoerder van 'Lekker Limburgs', zwaargewond na verkeersagressie op de Kuringersteenweg in Hasselt. Getuigen zagen hoe een over de weg zwalpende woesteling net voor de wagen van Nulens - die hem wou fotograferen - stopte en zijn zijruit insloeg, waarna de dader gedurende anderhalve minuut heeft staan kloppen en slaan op zijn slachtoffer. Getuigen spraken van karatetrappen.
Gedurende anderhalve minuut iemand zwaar geweld toebrengen? Op een drukke weg? Op klaarlichte dag? Met omstaanders in de buurt?... Bange Vlamingen?... Een getuige had het over een "23-jarige man van Turkse afkomst", een andere sprak van een "geweldenaar van vreemde origine". Zijn wij nu echt bang van die vreemde snuiters? Blijkbaar wel.
Toen er eindelijk mensen naar de wagen van de zwaargewonde man liepen, vluchtte de dader in een oude Volkswagen Golf. Men kon zijn nummerplaat noteren en even later vatte de politie hem bij de kraag.
Kijk eens aan, journalisten die berichten over de etnische afkomst van criminelen! De afkomst van onze criminele andersoortige medemensen wordt niet langer meer geheim gehouden? Zijn we plots geen racisten meer?...
Zo mochten we een paar maanden geleden ook vernemen dat er "steeds meer vreemdelingen in Belgische gevangenissen opgesloten zitten". Staatssecretaris voor Asiel en Migratie De Block gaf cijfers als antwoord op N-VA'er Francken. Zij maakte onderscheid tussen vreemdelingen mét een verblijfsvergunning, en vreemdelingen zónder verblijfsvergunning, en in beide gevallen waren het de Marokkanen die voor de grootste stijging zorgden.
De Block maakte eigenaardig genoeg geen onderscheid tussen Belgen en vreemdelingen, alsof onze gevangenissen alleen maar bevolkt worden door vreemdelingen, met of zonder verblijfsvergunning.
Ik was weeral niet rap genoeg. Snelle Polkun is me voor geweest. Over André Oosterlinck, hoe die uithaalt naar het niveau van Vlaamse leerkrachten. De voormalige rector KU Leuven doet zijn beklag bij minister Smet over het belabberde verstandelijk peil van leerkrachten: "De gemiddelde leraar is behoudsgezind en zijn intellectueel niveau is te laag. De onderwijshervorming zal nooit slagen als niet eerst de lerarenopleiding grondig hervormd wordt."
Lerarenopleiding?... Ik wil hier iets aan toevoegen. Wanneer toekomstige leraren met hun hogere opleiding starten, hebben ze al een hele middelbare schooltijd achter de rug. Welke basis hebben ze daar opgebouwd? In hoeverre zijn ze klaargestoomd voor de lerarenopleiding? Moeten wij ons niet focussen op het secundair onderwijs, daar waar de student aan de grondvesten werkt om een goede leraar te worden? Moet het accent niet liggen op de middelbare schoolopleiding die dé voorbereiding is op de eigenlijke lerarenopleiding?...
In januari 2013 kwamen onze Vlaamse leraren ook al in het nieuws door een onderzoek aan 8 Vlaamse hogescholen voor lerarenopleiding. Toen was de conclusie: "Toekomstige leraren missen algemene kennis". Onvoldoende basiskennis dus bij Vlaamse leraren. Niet verwonderlijk! Kijk maar eens naar de vele hiaten in een schooljaar waarbij leerlingen van de ene vakantie in de andere rollen, van het ene verlengde weekend in het andere... Met de blijde intrede van anderstaligen en andere nieuwelingen in ons onderwijs zijn lange en talrijke afwezigheden onverantwoord. Continu onderwijs is noodzakelijk voor een gedegen opleiding. Kijk maar naar de kleine Turkjes die alle Nederlandse woordjes vergeten zijn na een lange vakantie in hun thuisland.
Dan zijn er natuurlijk ook nog de middelbare scholen die zich aanpassen aan de gemiddelde leerling, aan de multiculturele klas. Onvermijdelijk daalt het lespeil en daalt de kwaliteit van de afgestudeerde middelbare scholieren... daalt het niveau van de afgestudeerde die aan zijn lerarenopleiding wilt beginnen, een lerarenopleiding die al begint met een handicap die de toekomstige leraar meesleept vanuit zijn secundair onderwijs!
Lyceum, 1994. Pierke van de vierde klas werd de speelbal van zijn familie, hij raakte verstrikt in familiale onlusten. Het begon allemaal met zijn hysterische oma, die slechts één doel nastreefde: het hoederecht over haar kleinzoon, haar Pierke, haar oogappel.
Om dat doel te bereiken verzon ze een perverse vader-zoonrelatie. Aan iedereen die het horen wilde vertelde ze in detail over verdachte activiteiten van haar schoonzoon wanneer die aan het stoeien was met zijn zoontje, over dubbelzinnige aanrakingen en ongewone handelingen. Het listige incestverhaal verspreidde zich vlug in de hele school. Mensen luisteren graag naar pikante roddels.
Directeur Griezelmans, manipulator, machtswellusteling en treiteraar, viel van zijn voetstuk toen hij het zogezegde incestgeval niet aankon, of liever: niet aandurfde, hij schoof het door naar mij. Hij wist er geen raad mee, hij liet oma maar ratelen en kwebbelen tegen andere ouders op de speelplaats, tegen leerkrachten in de schoolgangen en zelfs op straat.
Oma's geloofwaardigheid kwam in het gedrang toen ze té heftig, en té geobsedeerd telkens alles opnieuw vertelde, haar herhalingen raakten afgezaagd. Haar hele gemoed was er vol van, overal dwong ze iedereen om te luisteren naar haar giftige verzinsels. Toch durfde directeur Griezelmans het hysterische mens niet wegjagen uit school, angstig om een leerling te verliezen. Ja, zo zitten schooldirecteurs in elkaar.
En de moeder van Pierke? Wel, hiervoor verzon oma een andere thriller. Haar eigen dochter was verslaafd aan drugs en alcohol, aldus oma. Aan haar eigen dochter verspilde ze niet zoveel volzinnen als aan haar incestueuze schoonzoon.
Oma slaagde in haar opzet, want nog in de lagere-schooltijd van Pierke kreeg ze het hoederecht en kwam Pierke definitief bij haar wonen. En zeggen dat het allemaal begon met een onschuldige opvang van klein Pierke toen zijn beide ouders gingen werken.
Dit was het verhaal van een krankzinnige en geobsedeerde oma die met verzinsels, roddels, laster en leugens erin slaagde om het hoederecht over haar kleinzoon te krijgen.
In Hasselt woont er een Belgisch-Marokkaanse vrouw die haar weduwepensioen moet delen met een andere vrouw, en dat is de tweede vrouw van haar overleden man.
De Belgisch-Marokkaanse vrouw en haar partner leefden al een aantal jaren gescheiden. Hij in Marokko met zijn nieuwe vrouw, zij in België, achtergelaten en gedumpt, met enkele een 'verstotingsakte' in haar handen, dus niet officieel gescheiden. "De helft van mijn pensioen gaat naar een vrouw die niets met België te maken heeft", zegt Izza Badou, de Hasseltse halfslachtige Marokkaanse die haar weduwepensioen gehalveerd ziet. Wég de andere helft, wég naar Marokko, wég naar haar liefdesrivale.
In plaats van zusterlijk te delen, hekelt ze ons pensioensysteem.
Dat komt ervan als je niet wacht op de Ware Jacob, een Jacob die de enige en echte voor je is, die er alleen en uitsluitend voor jou is, die je niet hoeft te delen met seksrivalen, een Jacob die zou willen sterven om je het volledige weduwepensioen te gunnen...
In ons land zitten er zo'n 235 vrouwen in een gelijkaardige situatie waarbij ze hun pensioen moeten delen met andere vrouwen die leven in landen waar polygamie toegestaan is. In ons land is er allerlei minderwaardige import aan de gang, nu ook al 'polygamische' toestanden. Meervoudige verbintenissen gelden toch enkel in de dierenwereld?
Ooit gehoord van een man die zijn weduwnaarpensioen moet delen met andere mannen?
"Bij jongvolwassenen heerst er in Vlaanderen heel wat achterdocht tegenover allochtonen, ook de jeugd kijkt met argwanende blik naar vreemdelingen...", dat staat vandaag in de krant te lezen. Twee Leuvense professoren vroegen aan 500 jongvolwassenen tussen 18 en 35 jaar hoe ze tegenover de migrant en de islam staan. Uit de antwoorden blijkt dat de jeugd duidelijk worstelt met de multiculturele samenleving: migranten zijn onbetrouwbaar, migranten zijn een culturele bedreiging, migranten zijn een bedreiging voor de sociale zekerheid, zo klinkt het... De argwaan is het grootst tegenover de islam: meer dan de helft van de jongeren is van mening dat de islamitische landen zich ooit tegen Europa zullen keren, en dat de islamitische waarden een bedreiging zijn voor Europa. "Ook opmerkelijk: hoe ouder iemand wordt, hoe negatiever de houding tegenover alles wat vreemd lijkt."Helemaal niet opmerkelijk heren onderzoekers, hoe ouder iemand wordt, hoe meer hij geleerd heeft van zijn negatieve ervaringen met al wat vreemd is. Jonge onderzoekers moeten meer luisteren naar de stem van ouderen!
Het onderzoek heeft het over een "wijdverspreide achterdocht"...?!?!... Argwaan, achterdocht, wantrouwen?! Dat zijn toch normale menselijke reacties als vreemde en nieuwe dingen op je afkomen?! Achterdocht is dan een natuurlijk verdedigingsmechanisme van de mens in zijn drang om te overleven, om zichzelf te beschermen, om zichzelf te behoeden voor gevaren van buitenaf.
Het valt me telkens op bij studies, enquêtes, beweringen, uiteenzettingen... dat ze er allemaal van uitgaan dat het maatschappelijk correct is, dat het zo hoort, dat wij migranten in ons hart sluiten en hen bejegenen alsof ze van nature bij ons horen. Terwijl we vroeger thuis en op school altijd gewaarschuwd werden voor vreemdelingen. En nu ineens zou ons hart moeten overlopen van liefde voor hen?!
Minister Smet zei eens: "Vlaamse scholieren moeten meer verdraagzaam zijn. Onze kinderen moeten leren met andere culturen samen te leven, dat bevordert de integratie van de nieuwkomers." Zo ongeveer klonken zijn verzuchtingen toen. Hij zweeg echter over de bijdrage van de nieuwkomers om te komen tot een harmonieuze samenleving. Alleen de Vlaming zou zich moeten inspannen om een wankele samenleving weer in evenwicht te brengen. De Vlaming zou met open armen zijn vreemde medemensen moeten helpen integreren.
Antwerpse en Gentse scholieren werden onderzocht naar hun houding tegenover moslims: "Eén op drie Vlaamse jongeren staat negatief tegenover moslims... Maar er is beterschap in zicht."Beterschap?!...Moslims tolereren, is dát beterschap?!Zou het niet beter zijn om bij Vlaamse jongeren te werken aan een kritische houding van argwaan en terughoudendheid tegenover moslims en hun rare islamreligie?! De krampachtige pogingen van de overheid om van ons allemaal moslimsympathisanten te maken, kunnen toch nooit slagen.
Einde vorig jaar verscheen er een krantenberichtje met als titel: "Vlaming houdt niet van migranten". Onwillekeurig dacht ik: Waaròm zouden we van migranten moeten houden? Zij houden toch ook niet van ons? En hen wordt toch ook niet gevraagd om liefdevolle toenaderingspogingen te ondernemen naar de Vlaming toe?!
Vanmiddag Eulalie en Eufrasie tegengekomen. Zij gaven vroeger les in een BLO-school, zo ergens op den boerenbuiten waar migrantengezinnen nog niet de weg naartoe gevonden hadden. Het schooltje telde slechts één Turkse leerling, en precies met die ene losbol hadden ze meer last dan met tien Vlaamse belhamels samen.
Eulalie en Eufrasie wisten niets over de migrantenproblematiek, een beetje wereldvreemd waren ze, maar ik heb hen wijzer gemaakt, en dat deed me enorm veel deugd. Terwijl we herinneringen ophaalden en ervaringen uitwisselden, merkte ik dat ze nog niet veel meegemaakt hadden omdat ze enkel met Vlaamse leerlingen te maken hadden.
"BLO-kindjes zijn lief en aanhankelijk, ze zijn een handelbaar groepje in de klas, dankbaar om les aan te geven", zo vertelde juffrouw Eulalie. "Maar het laatste schooljaar heb ik het érgste meegemaakt!". Ze vertelde over enkele kindjes met een zware mentale handicap, en alsof dat niet genoeg was, zat er ook nog een Turks jongetje in de groep.
"Turks gezeik dus", hielp ik Eulalie. En Eulalie was blij met mijn aangever, en ook blij met het nieuwe woord dat ze pas geleerd had. "Ja, Turks gezeik, ik ben er slaags mee geraakt, want die jongen wilde niets aannemen van mij, die andere kindjes respecteerden me temninste... En eigengereid dat die knul was, en alles beter willen weten... Ik wou dat er een islamleraar kwam om hem te temmen, maar voor enen Turk krijgen we geen islamleraar toegewezen"..."Turks gezeik" vulde Eufrasie aan.
Tot mijn grote genoegen merkte ik dat Eulalie en Eufrasie de nieuwe uitdrukking "Turks gezeik", die ze pas van mij geleerd hadden, graag gebruikten, ze genoten van de nieuwe oneliner!
Vroeger heeft een Turkse tolk mij met een vermanend vingertje verteld dat ik een kat een kat moet noemen. Wel, dat heb ik goed onthouden en hoe langer hoe meer denk ik aan haar wijze woorden bij het schrijven van een nieuw blogberichtje. Dat belooft voor de toekomst!
Vandaag is het de beurt aan nalatige allochtone ouders die nooit in orde waren met het betalen van schoolfacturen. Vlaamse ouders hoeven niet op te draaien voor de nonchalance van allochtonen. Daarom noem ik een kat een kat, en bazuin ik het uit: "Het zijn de allochtone ouders die vaak niet in orde zijn met schoolfacturen, met geld voor schoolreizen en uitstappen, met het betalen van schoolgerief, van materiaal... zij hebben een aangeboren ongevoeligheid voor spelregels, voor leefregels van de maatschappij, zij sturen de functionering van het schoolgebeuren, van het 'samen-leven' in de war." Hierover berichtte ik al op 9.2.14.
Nu heeft minister Smet er iets op gevonden om scholen te verlossen van onbetaalde facturen. Om scholen niet meer naar incassobureaus of naar deurwaarders te laten hollen, wil hij één centrale dienst oprichten die op "een sociaal verantwoorde manier" achterstallig schoolgeld zal innen.
Over enkele weken geeft de minister meer uitleg over zijn plan. Maar ik heb zo'n bang vermoeden dat met Vlaams geld de allochtone schulden zullen kwijtgescholden worden.
Chaima was een 12-jarig moslimmeisje in het eerste middelbaar van het atheneum. Zij kwam uit een chaotisch Marokkaans gezin met een autoritaire vader en broers die de baas over haar speelden. Haar hoofddoekje droeg ze omdat haar vader dat zo wilde, maar ze ging er zichtbaar onder gebukt, onder de tirannie van het gezin. Haar hoofddoekje was letterlijk een symbool van onderdrukking, ze was erg zenuwachtig, schichtig, timide, en met haar tengere gestalte liep ze voorover gebogen over de speelplaats, was altijd alleen, had geen vriendinnetjes. Sprak nauwelijks. Ook niet tegen haar taalgenootjes.
Chaima kwam van een plattelandsschooltje waar ze over de hele lijn zwak presteerde. Toch mocht ze telkens overgaan naar de volgende klas. De leerkrachten van de lagere school noteerden steeds: "Er zijn geen problemen, alleen wat taalarmoede". Deze opmerking was niet verwonderlijk omdat het een concentratieschooltje was met een erbarmelijk laag niveau. En daarna overschakelen naar een atheneum in de grote stad, dat is zoals springen zonder hakken over een brede sloot. Chaima startte dus in het eerste middelbaar, ondanks een zwak schoolverleden, haar wachtte een uitzichtloze middelbare schoolloopbaan. Al na één lesweek waren de vooruitzichten erg somber, en daarna stapelden de buizen zich torenhoog op. Zelfs een mirakel zou niet meer kunnen helpen.
Mijn indruk was: " Dit meisje wordt nooit een zelfbewuste volwassen vrouw, het gezin loodst haar regelrecht naar de status van een 'kweekmachine' zonder hersens en zonder vrije wil."
Op een dag kwam Chaima's vader naar school, borstelsnor in de wind en fiere kin in de richting van Mekka, om te protesteren tegen het nieuwe hoofddoekenverbod. De directeur, de schoolbegeleider en de mensen van het integratiecentrum luisterden nederig naar de grieven van de moslimman. Een dialoog werd op gang gebracht waarvan het einde nog niet aan de einder te zien was. De onderdanige luisteraars gaven de moslimman een gevoel van macht, ze plaatsten zichzelf in een ondergeschikte positie om naar de zinloze prietpraat van de moslimman te luisteren.
Ik heb onderwijsmensen gekend met een ziekelijke angst voor het moslimwereldje en de islam. In dié contreien schuilt de échte islamfobie! En ik heb ook nooit een Vlaamse vader zoveel mensen weten samentrommelen als hij met een klacht naar school kwam. Discriminatie!
In restaurant Da Noi in Tessenderlo hangt een affiche die klanten oproept om hun kinderen stil te houden.
"Beste ouders, mogen wij u vragen uw kinderen wat stiller te houden, ook andere klanten hebben recht om gezellig iets te eten of te drinken zonder dat er teveel lawaai wordt gemaakt. Gelieve in de toekomst hier op te letten. Dank bij voorbaat, Tony en Ursula".
Goed zo Tony en Ursula! Ouders kunnen niet genoeg op hun verantwoordelijkheden gewezen worden. Ik zou er nog meerdere affiches bijhangen, te beginnen op de parking, dan zijn ze al gewaarschuwd voor ze het restaurant binnenkomen.
Natuurlijk zijn er asociale ouders die protesteren tegen de boodschap die oproept tot stilte. Precies dié ouders die onbekwaam zijn om hun kinderen restaurantmanieren aan te leren, bezoeken de horeca om hun kinderen vrij te laten rondlopen, ze hoeven er niet op te letten en vegen hun voeten aan de rust van andere restaurantbezoekers. Dat hun koters de sereniteit van het eetgebeuren verstoren, kan hen geen barst schelen. En dan zwijgen we nog over het gekrijs dat de sfeermuziek overstemt.
De zaakvoerder: "Kinderen zijn hier absoluut welkom, maar als ze het echt te bont maken en mijn andere klanten wegjagen, moet ik ingrijpen... Ik heb hier een paar incidenten meegemaakt, waarbij kinderen bij wijze van spreken mijn kot afbraken: stoeltjes die door de lucht vlogen, bierkaartjes die op de grond werden gegooid. Wanneer ik de ouders van die kinderen dan aanspreek, lachen ze mij gewoon in mijn gezicht uit."
Op de Vlaamse hogescholen en universiteiten slaagt 1 op 10 eerstejaarsstudenten voor geen enkel vak. Dat blijkt uit cijfers die Goedele Vermeiren (N-VA) opvroeg bij onderwijsminister Pascal Smet.
De overgang van secundair naar hoger onderwijs kwam vorige zomer al in het nieuws, toen er sprake was van ijkingsproeven, oriënteringsproeven, toelatingsproeven... ze wisten het nog niet goed.
Minister Smet kondigt nu maatregelen aan die in uitvoering zijn. Om te beginnen wil hij de eindtermen S.O. beter afstemmen op de startcompetenties van het H.O. Hij verwijst ook naar de geplande herordening van de studierichtingen S.O. Tenslotte heeft hij het over de ijkingsproef die hogescholen en uniefs kunnen opleggen aan nieuwe studenten. De ijkingsproef streeft naar een studiekeuze die het best past bij de student.
Als er zoveel niet-geslaagden zijn in het eerste jaar hoger onderwijs, en als er een ijkingsproef nodig is, moeten er dan geen vraagtekens gezet worden bij de kwaliteit van secundaire scholen? Hoe goed bereiden ze hun leerlingen voor op hoger onderwijs?
Ik zal het nog eens opnieuw uitleggen.
De mislukkelingen in het eerste jaar van het hoger en universitair onderwijs hebben mogelijk een foute studiekeuze gemaakt, 1 van de redenen. Maar er wordt teveel nadruk gelegd op een passende studiekeuze. Volgens mij om de aandacht af te leiden van secundaire scholen waar ze royaal met diploma's en rapportcijfers smijten, waar leerstof en lesniveau aangepast worden aan de zwakste leerlingen, waar fouten en zwakheden door de vingers gezien worden, waar koranlessen belangrijker zijn dan huiswerk maken, waar lichtzinnig omgesprongen wordt met tucht en discipline... Die middelbare scholen zijn toch niet bezig met de voorbereiding van hun leerlingen op het hoger onderwijs?! Het lespeil in het middelbaar moet naar omhoog! Kilometers hoger! Láát zwakke leerlingen afhaken. Láát er een kloof zijn tussen sterke en zwakke leerlingen. Láát anderstaligen afhaken. Láát onwilligen aan hun lot over. Láát spijbelaars in de steek. Láát zwakke allochtone leerlingen ongemoeid... De sterken worden alleen maar sterker als de zwakkeren zwak gehouden worden. Dan zullen we zien hoeveel meer eerstejaars zullen slagen in het hoger onderwijs!
KU Leuven start vanaf academiejaar 2014-2015 met een eenjarige opleiding 'islamitische theologie'. Onderwijsminister Smet steunt de opleiding dit jaar met 140.000 euro, en de volgende jaren telkens met 160.000 euro. Hij organiseerde ook het overleg tussen de moslimgemeenschap en de onderwijswereld. En zo kwam er een islamitische opleiding tot stand aan onze katholieke (!) universiteit.
Het is een masteropleiding binnen de faculteit Theologie en Religiewetenschappen. De studenten maken kennis met de manieren waarop binnen de islam wordt nagedacht over geloof en leven. Met het masterdiploma kan men consulent in de moslimgemeenschap worden of leraar 'islamitische godsdienst'. Decaan Lieven Boeve hoopt te kunnen starten met 10 tot 20 studenten.
Pascal Smet als geldschieter en promotor van de islam: "De optie islamitische theologie is belangrijk voor de vorming van een academisch kader voor de islam..." Een academisch kader voor de islam? We zijn goed bezig met de weg te plaveien langswaar de islam sluipend alle zijwegen kan inpalmen, en later ook nog de hoofdwegen, om te zien of er nog een plekje vrij is voor een nieuwe moskee.
En Rik Torfs, rector KU Leuven, wijst op het grote belang van de kennis van levensbeschouwingen om te komen tot een goede samenleving... Ja, ja.
KU Leuven wil de eenjarige Islamitische Theologie uitbouwen tot een volwaardige bachelor- en masteropleiding, die ook opleidt tot imam. Voilà, de sp.a krijgt haar zin, die zit al 2 jaar te zeuren over een imamopleiding. En dat klopt, want als er meer moslimscholen gaan komen, zullen er meer imams nodig zijn. Die moslims toch, hoe vooruitziend en vooruitstrevend. En wij maar denken dat de islam helemaal niet streeft naar machtsuitbreiding, dat de moslims stilletjes op hun matje prevelen zonder ambities, zonder toekomstplannen, zonder veroveringsdrang. Dat werd ons vroeger op school toch wijsgemaakt toen de islam afgeschilderd werd als vredelievend, verzoenend en verdraagzaam.
Dr. Robert Hare schreef een boek over psychisch gestoorde bazen: 'Snakes in Suits, when Psychopaths Go to Work'. Zijn conclusie: "De kans dat een psychopaat in de directiekamer zit is 4x groter dan dat hij in de gevangenis zit." Er komt ook steeds meer wetenschappelijk bewijs dat er in directiekringen meer psychopaten verkeren dan we vermoeden. Ze vallen niet op, omdat ze sociale kameleons zijn. Zij zijn meesters in het veranderen van hun gedrag naargelang de situatie of persoon waarvan ze kunnen profiteren. Zij zijn vlotte praters, gewetenloze narcisten zonder empathisch vermogen, machtswellustig, en houden van domineren, heersen en manipuleren.
Als mensen je in het verleden gepest en gekoeioneerd hebben, krijg je als slachtoffer carte blanche om die pestkop door het slijk te halen, door vette koeienvlaaien, door warme dampende hondendrollen... met woorden die het vunzige karakter van de pestkop in volle glorie schetsen. Hij is vogelvrij om opgejaagd te worden als gevaarlijk wild dat zich nergens meer in de bossen kan verstoppen.
Vannacht is mijn slachtoffer Horbert, de treiteraar. Geboren als Horror, maar omdat die naam niet geaccepteerd werd op het stadhuis, noemden ze hem gewoon Horbert. Ik heb al verteld over zijn ellenlange strafblad en over zijn psychotische aard, maar nu wil ik iets kwijt over zijn turbulente levenswandel, inclusief zijn strafblad, waardoor hij kon fluiten naar een bewijs van goed gedrag en zeden.
Horbert vertelde warrige verhalen zonder rode draad, vol contradicties, herhalingen, moeilijke woorden en zinnen zonder begin noch einde. Zijn luisteraars wachtten geduldig op het verlossende einde van zijn saaie monologen. Ondertussen hing er een mistgordijn over zijn bureau, om de luisteraar te imponeren en te vervelen met zijn gezaag en met zijn walgelijke dampen van sigarettenpeukjes die hij tussen zijn vieze bruine vingers hield.
Met een zwoele stem verstond Horbert de kunst om mensen voor zich te winnen, telkens uit eigenbelang. Ook handig bij seksuele manipulaties, bij zijn zucht naar macht, bij het gewetenloos emotionele schade berokkenen als mensen het niet met hem eens waren. Om nog maar te zwijgen over zijn vatbaarheid voor het kwade en zijn criminele neigingen.
Iedere ochtend bij het binnenkomen van het PMS-gebouw was Horberts typische profiel in volle glorie te bezichtigen via de deuropening. Een gebogen rug, opgeheven hoofd, brilletje op de kromme neus, twee lompe handen op het toetsenbord, een dampende sigaret in een overvolle asbak, en met de lange neus vooruitstaren naar het scherm.
Als machtswellusteling verloor hij op een zwak moment de controle over het stuur van zijn leven toen hij verliefd werd op juffrouw Vivi van de tweede klas. De tortelduifjes genoten intens van elkaar en de vonken vlogen in het rond. Het was een euforische tijd van naakte engeltjes en zweverige toestanden, van fladderende vlindertjes en geurige bloemetjes. Directeur mosselmas verkneukelde zich in het geile gebeuren. Maar de vurige passie verdween even vlug als ze gekomen was. Op een ochtend verscheen Vivi niet in school. Spoorloos. Directeur Mosselmans begon rond te bellen om te zien waar Vivi uithing, en ook om vliegensvlug een vervanger te vinden voor haar klas die onbeheerd achterbleef. Het was uiteindelijk Horbert zelf die lallend en brallend vertelde dat Vivi thuis een halve nacht bewusteloos op de grond gelegen had. Een stevige trap in haar buik, dat was haar verdiende loon, zei hij. Zijn verhaal eindigde met een afschuwelijke lachbui, zoals in een horrorfilm. Horbert, de psychopaat en de zatlap.
Aan een strafblad kan je werken, je moet er wel de tijd voor nemen om de ene stommiteit na de andere op te stapelen, Als je doortrapt genoeg bent lukt dat wel. Dronken achter het stuur, ongevallen veroorzaken onder invloed, slagen en verwondingen na onbeheerste woedeuitbarstingen... Na deze tumultueuze avonturen slaag je er natuurlijk niet in om aan een bewijs van goed gedrag en zeden te geraken. Een strafblad opbouwen, en toch de functie van directeur uitoefenen? Hoe kon dit?!
Horbert was lid van de migrantenfanclub onder voorzitterschap van Johan Leman. Maar zoals het een psychopaat betaamt, was er eigenbelang mee gemoeid. Hij hield zich obsessief bezig met migrantenprojecten. Mij werd eens gevraagd of die mercedes die hij overhield aan zijn betrokkenheid bij migrantenprojecten, of die mercedes nu nog altijd bolt...
Het anders zo vredige Beverlo in Limburg werd vorige vrijdag opgeschrikt door geweerschoten waarvan de knallen in de wijde omtrek te horen waren. Twee groepjes 'jongeren' verzamelden zich aan de kerk, hun auto's (kansarmoede?) parkeerden ze op het kerkplein. Ze raakten slaags met elkaar en er werd geschoten.
De journalist vertelde tussen de regels dat het ging om Turkse jongeren uit Beverlo en Leopoldsburg, hij zal binnenkort wel een ontslagbrief in zijn brievenbus vinden.
Toen de politie aankwam, waren alle jongeren al weggescheurd met hun wagens. Later op de dag meldde zich een zwaargewonde jongeman in het ziekenhuis, met liefst drie kogels in zijn lijf.
Onder de kerktoren horen zich vredige taferelen af te spelen, de devote sereniteit mag er niet verstoord worden door uitheemse aangelegenheden. Enkel vogeltjes mogen er fluiten en klokken mogen er luiden, alle andere allochtone geluiden zijn heiligschennis!
Ja, sinds de aanvoer van vreemde exemplaren in ons land, krijgen we ook te maken met vreemde gebeurtenissen, met meer criminele feiten, met andere samenlevingsrituelen en nog meer van die rare dingen, waarvan verondersteld wordt dat we daar begrip voor opbrengen. Ze hebben ons immers proberen wijs te maken dat de komst van 'andersgecultureerden' een verrijking betekent voor onszelf, voor onze samenleving, voor onze cultuur. Ik zie niet in hoe hun schietcultuur in onze cultuur past...
Ik mag mijn lezers niet in slaap laten sukkelen. Daarom bood ik mijn muze een borreltje aan, en zelf nam ik er ook twee. Dan kan ik mijn gedachten beter ordenen. Er zitten zoveel onderwerpen in mijn hoofd waarover ik wil schrijven, maar eerst het belangrijkste.
Er is een kentering gekomen in mijn speurtocht naar de verklikkers die lafhartig mijn blog gingen aanklagen bij het Centrum. Ik ben op het spoor gekomen van een complot waarbij de melders elkaar allemaal kennen en ze dienden elk apart een klacht in bij het Centrum onder stimulans van één aanvoerder, de stoker, de opruier die zijn marionetten, als verraders van eigen volk, aanspoorde om mijn blog in een slecht daglicht te stellen. Het Centrum is er ingetuind, want het sprak over 'een aantal' meldingen, klachten over boodschappen die zouden aanzetten tot haat, geweld en discriminatie, m.a.w. ik ben een zware crimineel. Ik heb al eens verteld dat ik goed ben in het maken van vijanden, dat gaat bij mij vanzelf, ik hoef er geen moeite voor te doen. Dat bijzondere talent heb ik te danken aan mijn misantrope instelling.
Het is zo stil geworden rond mijn dossier bij het CGKR. Misschien is het Centrum opgedoekt, of failliet of zo, zonder dat we't weten. Ofwel vinden ze mijn teksten zó saai dat ze het opgegeven hebben om nog op mijn blog te komen loeren. Ja, het is erg saai geworden bij Schoolperikelen, omdat ik goed opgepast heb, mijn woorden en gedachten op een digitale weegschaal gewikt en gewogen heb. Telkens opnieuw. Mijn vrije meningsuiting en spontane vertellingen hangen in de boom.
Nu zal ik de draad eens opnieuw gaan opnemen van mijn CGKR-avontuur. Laatst had ik het over de twijfels bij het Centrum omtrent mijn bereidheid tot overleg, ze dreigden zelfs met gerechtelijke stappen indien ik niet zou verschijnen op de afspraak. Misverstand! IK verkoos een persoonlijk gesprek boven een telefonische babbel.
Eindelijk konden plaats, datum en uur van mijn ontmoeting met het Centrum vastgelegd worden (door het Centrum zelf bepaald): vrijdag 13 december 10.30 uur in het Meldpunt voor Discriminatie, Groenplein, Hasselt. Op eigen terrein dus. Indien ze voldoende zelfvertrouwen hadden en respect voor mijn persoon was een neutrale publieke gelegenheid meer aangewezen geweest. Wordt vervolgd.
Vorig jaar, januari 2013, kregen 10.682 ouders een persoonlijke brief van minister Pascal Smet omdat hun kind te vaak spijbelde. Nu herhaalt zich hetzelfde scenario: er zijn 10.941 waarschuwingsbrieven onderweg naar ouders van spijbelaars. De minister spreekt de ouders persoonlijk aan, tikt hen persoonlijk op de vingers en wijst hen op het slechte schoolgedrag. De waarschuwingsbrief dreigt ook op met een intrekking van de studietoelage in geval van hardnekkig spijbelen.
Dit stond vorig jaar januari 2013 in de kranten te lezen, en vandaag alweer. Het gaf me een déjà-vu-gevoel. Uit ervaring weet ik dat de spijbelpopulatie oververtegenwoordigd is door allochtonen, maar hierover stond er niets te lezen, alsof onze eigen Vlaamse kinderen massaal spijbelen, die indruk wekt het artikel, dat alles wat spijbelt blank en Vlaams is. Niet eerlijk! Met geen enkel vergrootglas kon ik het woord 'allochtoon' bespeuren in de tekst. Krantenmannen verzwijgen bewust de etnische afkomst van spijbelaars. Daarom zal Lieve nu eens uitdrukkelijk herhalen dat onwettige afwezigheden in hoofdzaak een allochtonenprobleem is. Het is bekend dat ze hun eigen geweten hebben, gekneed door hun andere cultuur, hun andere opvattingen over samen-leven. Maar volgens ónze normen missen ze plichtsbewustzijn, hebben ze onvoldoende respect voor onze regels en voorschriften. Ouders van spijbelaars minachten het onderwijs, minachten de inspanningen van leerkrachten, zien niet in dat onderwijs de voorbereiding is op een succesvol volwassen leven.
Ik denk niet dat die ouders volgende week zullen schrikken als ze in hun brievenbus een brief van de minister vinden. Als ze durven toelaten dat hun kinderen overal rondhangen behalve in het klaslokaal, dan zijn ze wel erger gewend. Een waarschuwingsbrief zal afschampen op velen van hen.
Vroeger werd er altijd een mouw gepast aan chronisch spijbelgedrag. Scholen en CLB's waren daar erg bedreven in, in het camoufleren van onwettige afwezigheden. Ook nu zullen ze zoals vroeger wel alles uit de kast halen om te verhinderen dat er financiële schade geleden zal worden. Zeker omdat er zoveel allochtone gezinnen bij betrokken zijn.
Waarschuwen, dreigen, tolerante gesprekjes... het haalt allemaal niets uit, die zachte aanpak. Zie maar naar minister Smet, die is nu al aan zijn tweede serie brieven bezig. Het spijbelprobleem verankert zich in eindeloze gesprekken en waarschuwingen, in dreigementen die nooit uitgevoerd worden... Wanneer komen er eens eindelijke harde straffen, nietsontzienende sancties, wanneer krijgen we een onderwijsminister met haar op zijn tanden, die niet schriftelijk communiceert met ouders maar onmiddellijk ingrijpt, harteloos en meedogenloos, met een aanpak die vruchten afwerpt?!
Ik stel voor dat de schoolplicht onverbiddelijk gekoppeld wordt aan kindergeld, leeflonen, studietoelagen en alle andere financiële voordelen, hun portemonnee is de zwakke plek van allochtone ouders. Schoolbezoek moet genadeloos en krachtdadig afgedwongen worden.
