De Noordzee bruist een lied dat brandt De zeewind draagt het mede Het zingt van vrijheid over 't land Van vreugd' in dorp en stede De zonne vuurt de blijheid aan Langs velden, weiden, stromen Waar steden met hun torens staan Waar woud en heide dromen Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart O schone steden, trots en vroom Vol heilige feestvisioenen O stille dorpkens langs de stroom Waar veld en weide groenen Ik min U, stad vol klokgetril En dorp ik min U beide En 't is er, als ik dromen wil Zo vreedzaam in de heide Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart
Willem Gijssels (1875 - 1945)
SCHOOLPERIKELEN (Vroeger)
Avonturen met schooldirecties, leerkrachten, ouders, leerlingen, clb'ers. Vertellingen over vroeger en nu. En ook nog een beetje actualiteit met een korreltje zout.
09-11-2023
Gesjoemel aan de KULeuven
Universiteit Leuven, jaren zeventig. Het Centrum voor Psychodiagnostiek stond toen onder leiding van wijlen professor J. Stinissen (foto). Hij werkte o.m. aan Nederlandstalige aanpassingen van gerenommeerde Amerikaanse intelligentietesten. Aan de diagnostiek van intelligentie werd in die tijd veel aandacht besteed en daarom wilde Stinissen binnen zeer korte tijd klaar zijn met de publicatie van zijn Vlaamse aanpassingen. Omdat hij niet wou wachten op de beloofde kredieten, bedacht hij een sluw plannetje om zijn werk te delegeren.
In heel Vlaanderen vond hij CLB's bereid om zijn werk over te nemen. CLB-directeurs, als volgzame schapen, commandeerden hun personeel wat ze allemaal moesten doen, dus in feite het werk van Stinissen overnemen. Iedereen voerde slaafs zijn taak uit zoals dat van hem verlangd werd. Ondertussen vroegen we ons af: Wat is er gebeurd met de kredieten voor... een gigantisch fortuin dat Stinissen later ontving?!
Honderden mensen waren betrokken bij de ambitieuze plannen van Stinissen. Honderden! Dat wil dus zeggen dat de Vlaamse intelligentietesten volledig onbetrouwbaar waren, maar daarover moesten we allen stilletjes zwijgen.
Professor Stinissen werd later ereburger van Peer. De stedelijke bibliotheek werd zelfs naar zijn naam genoemd. Over Peer schreef Stinissen een omvangrijk boek, met veel opsporingswerk. Mooi en bewonderenswaardig. Maar vroeger toen hij nog in Leuven doceerde, bestond er geen enkele cursus over zijn lessen. Stinissen vond dat de studenten zelf maar moesten noteren wat er vooraan in de aula verteld werd. En dát was het grote probleem: Stinissen brabbelde maar wat, onverstaanbare woorden, eentonige zinnen, onduidelijke verhalen, alles zonder rode draad, zonder inleiding, zonder slot, gegoochel met cijfers, in een ijltempo ratelde de professor zijn les af... En daar zaten we dan onze oren pijnlijk te spitsen om toch maar een glimp te kunnen opvangen van wat de verwarde professor te vertellen had. Malafide cursussen deden de ronde, zelf gefabriceerde stencilboekjes, door opportunistische enkelingen, nietwaar André Cleiren?
Van Stinissen verscheen er wél een lijvig boek over de stad Peer, maar géén cursus voor zijn studenten!...
OpenVld is niet meer weg te slaan van het tv-scherm. Een partij die op instorten staat slaagt erin om in het middelpunt van de belangstelling te blijven staan door allerlei onverwachte capriolen uit te halen.
"Het kan verkeren in het leven... je maakt dingen mee, dingen veranderen..." Wazige uitspraken van nieuwe minister Gwendolyn die met een ononderbroken minzame glimlach haar wispelturige beslissingen rechtvaardigt. "Het kan verkeren in het leven"... en dan eventjes het tongetje uitsteken en het voorhoofd fronsen, eigenwaan en zelfgenoegzaamheid druipen er af. Als we niet beter wisten zouden we denken dat ze last had van haar maandelijkse perikelen, of van groeipijnen of zo.
Open Vld is een zwakke schakel in ademnood in de wankele Vivaldi-regering, een regering die ergens in de rayons van den Aldi ineengeknutseld werd op een moerassige bodem van drijfzand, en alles in het werk stelt om het hoofd boven water te houden, zie maar naar de stunten die ze uithalen om het tv-nieuws en andere media te halen. Altijd maar in beeld willen blijven. Lege tonnen klinken het hardst, zeiden we vroeger...
zwzwzw... en straks krijg je van de partij weer eens 50.000 euro voor een nieuwe keuken of zo...
Voormalig Open VLD-voorzitter Gwendolyn Rutten verliet de nationale politiek enkele weken geleden toen ze zich gepasseerd voelde door de partijtop en tot op het bot vernederd na de keuze voor Paul Van Tigchelt als opvolger van Vincent Van Quickenborne.
Maar ze slaat terug en zwiert al haar scrupules overboord. Als nieuwe minister van Binnenlands Bestuur volgt ze Bart Somers op.
Vlaams parlementslid Sihame El Kaouakibi (foto rechts) is een oude bekende van Gwendolyn. Zij zal de komst van Gwendolyn toejuichen want ze kreeg geld van de partij, subsidiegeld waarmee ze fraudeerde en waarvan er niets meer overbleef. De El Kaouakibi-miserie begon toen OpenVld haar 50.000 euro gaf om haar eerste campagne te betalen. Dat gebeurde onder Gwendolyn Rutten. Algauw zat OpenVld verveeld met de affaire-Sihame. Het subsidiegeld dat Sihame kreeg werd schromelijk misbruikt via de vzw Let's Go Urban. De sjoemelende Marokkaanse madam met een niet te stillen geldhonger troggelde cheques af van OpenVld... 350.000 euro subsidies verdwenen!
En nu is Gwendolyn Rutten er weer, terug in een partij op de sukkeltoer. Misschien krijgt Sihame wel haar parlementaire onschendbaarheid terug?
Het gaat niet goed met onze ziekenhuizen. En nu krijgen ze nog een dreun d'r bovenop. Van minister Vandenbroucke, beter gekend als de Geldverbrander.
Minister van Volksgezondheid Frank Vandenbroucke (Vooruit) wil vluchtelingen onderbrengen in ziekenhuizen. In een smachtende smeekbede vroeg hij ziekenhuizen om ruimtes vrij te maken voor asielzoekers, om te voorkomen dat ze de winter op straat moeten doorbrengen, of op pleinen en in stations, op voetpaden of in kraakpanden...
Chaos! Daarom bedacht Vandenbroucke, in een ontoerekeningsvatbare bui de opvang van asielzoekers in een ziekenhuis. In een ziekenhuis! In gebouwen, afdelingen of gangen die afgezonderd zijn van patiënten. Een tijdelijke opvang tot de zomer van 2024... en daarna?
Het gaat niet goed met onze ziekenhuizen. Er is een nijpend tekort aan ziekenhuispersoneel en dat probleem zal nog groter worden als het idiote plan van Vandenbroucke gaat lukken. De schrik slaat om het hart van het verplegend personeel bij het vooruitzicht van zoveel vreemd volk in hun nabije werkomgeving. Dokters en verplegers zullen bij bosjes ontslag nemen en het aantal ziektemeldingen zal de pan uit swingen.
Stel nu dat er een asielzoeker ziek wordt, of van de trap valt, of medicatie nodig heeft? Geen nood, gratis medische zorgen in de buurt!
En de ministers, zij zoeken voort, naar duizenden bijkomende plaatsen, en steeds maar zoeken naar opvangplekken en plaatsen creëren. Alsof ze graag willen dat de asielcrisis blijft duren.
"Zet 'm op" was vroeger de agressieve slogan van een campagne tegen aids, een voorlichtingssessie die in de scholen bedoeld was om leerlingen te wijzen op de gevaren van onveilig vrijen. Alsof leerlingen in hun vrije tijd alleen maar met seks bezig zijn. Of in de klas alleen maar dromen van seks. De hele campagne vond ik een aanzetten tot experimenteren met elkaar, aanzetten tot nieuwsgierigheid naar de andere sekse. De campagne deed meer vragen rijzen dan vragen beantwoorden. Ook romantiek en erotiek werden niét besproken in de campagne, enkel pure fysieke seks. Pure fysieke seks!
In de jaren 70, 80 en 90 dwaalde er een kwaadaardig spook rond in PMS-centra en in scholen. Verpleegster Zwarte Lola, nog met haar geest bij de flowerpower-toestanden, haar gedachten bij vrije seks en ongeremde contacten waarbij alles kon en mocht, op z'n links dus... deelde pamfletten uit aan leerlingen van haast alle leeftijden. In haar ijver vergat ze dat er ook kleintjes bij waren die niet wisten wát ze wáárop moesten zetten. Kleutertjes dachten misschien aan een grappig hoedje voor op hun koppeke.
Tegen de muren van de kleedkamers in de scholen hingen affiches die de leerlingen aanzetten tot het 'opzetten' van dat plastic gevalletje om veilig 'de liefde te bedrijven'. De afbeelding was op het randje van pornografie, zeker als je bedenkt dat er ook kleintjes zich moesten omkleden in de kleedkamers met de walgelijke posters. Graffiti leek me toen veel leuker op de muur dan de dubbelzinnige foto's van condooms. Eigenaardig dat de schoolarts niet ingreep, niets ondernam, of hij had de vieze prentjes misschien nog eens niet in de gaten, gehaast als schoolartsen altijd waren. Verpleegster Zwarte Lola was er zo obsessief mee bezig, alsof ze in haar jeugd iets essentieels misgelopen had, tekort gedaan werd, misschien wel mishandeld werd, of erger nog: zélf onveilig gevreeën had. Haar hobby's waren roddelen en lasteren, maar haar échte specialiteit was: collega's tegen elkaar opzetten en op hun gemoed inwerken. Zoals in de film waarin mensen ongenadig door het slijk gehaald worden, kende ze alle kneepjes van de vertelkunst: knipogen, hand naast mond, fluisteren, zw zw zw... Voor de lol rakelde ze kwalijke gebeurtenissen uit iemands verleden op, waarbij haar fantasie er een pikant sausje overheen goot. Haar wilde verhalen genoten bijval bij naïeve luisteraars die niet beseften dat zij morgen ook aan de beurt zouden kunnen komen. In het verleden hebben haar gevaarlijke manipulaties tot droevige drama's geleid. Haar verwoestingen bleven ongestraft, en velen geloofden in haar vertellingen. De macht van de roddel!!!
In lang vervlogen tijden beleefde ik de mooiste jaren van mijn leven. En dat was zeker niet de dag van mijn plechtige communie, of de schoolreizen naar Bokrijk of de Ardennen. Neen, het was mijn studententijd in Leuven toen de 'Alma' nog op de Bondgenotenlaan lag (foto), toen de hele stad bezaaid lag met frietkoten waar ze de lekkerste en vettigste frietjes konden bakken, die in een puntzak zaten, met d'r bovenop een hele kwak mayonaise.
Als er iéts was dat in Leuven bewaard moest blijven, dan waren het de frietkoten. Die hebben ze nu één voor één afgebroken. Weg met de beschaving. Misschien zou harteloze Tobback ook nog het majestueuze Stadhuis willen afbreken?... Het frietkot aan de Parkpoort deed 's nachts gouden zaken wanneer studenten na een nachtje pintelieren met een hongergevoel kotwaarts keerden. Ze bestelden dan friet met mayonaise ofwel met pickles. Als er dan nog wat zakgeld over was, kon er ook nog een rode cervelaatworst bij. 't Schijnt dat je daarvan goed kunt slapen. Zeiden ze toen toch... En dan maar sterren tellen, zoals Benny Neyman als vrijgezel ook met een verzadigd gevoel naar de wolkenloze hemel zat te turen. Er was maar één maan, maar sterren tellen, dat was een pak moeilijker omdat er zoveel waren... Ja, sterren tellen, de tel kwijtraken...
Een gedicht uit 1936 (!) kon het niet beter verwoorden: "Vier jaren, de schoonste van mijn leven, vol dronkenschap om 't opengaan der wereld, een roes van heerlijkheid omving ons allen. Bevrijd, voor d'eerste maal in ons bestaan... Tijd van angst en zwoegen ééns per jaar, maar 't hele jaar één rozenglans van liefde, wondre romantiek en schuchterheid te gaar, zoals het blode jonglingschap geriefde... Die vierjaarstijd, die wonderschone tijd!".
Mijn 'roommate' heette Greet. Onze kamers gaven uitzicht op de idyllische Dijle aan de Amerikalaan. Greet studeerde voor apotheker. Zij wist toen al wat je moest gebruiken om 's nachts te kunnen doorstuderen tijdens examenperiodes. Om wakker te blijven gebruikten we een stimulerend middel. Niet om trots op te zijn, maar het hielp wél.
Het gebeurde wel eens dat in het studentenrestaurant 'Alma' een koffielepeltje per ongeluk in onze zak gleed, of een mes, of een vork, of zelfs een koffiekopje. Aan de achterzijde van het bestek stond het woord 'Alma' gegraveerd. Maar dat stoorde ons niet om het toch mee te nemen. Na verloop van tijd hadden we een hele verzameling porselein en bestek opgebouwd, zodat we niets tekortkwamen als we zelf ons potje wilden koken.
Om ons geweten te sussen, spraken we af: "Later, als we rijk zijn, brengen we alles terug naar de Alma"... Maar er kwam geen 'later'. We verloren elkaar uit het oog. En zo komt het dat ik nu in het kostbare bezit ben van een unieke verzameling eetgerei. Als dierbare herinnering aan de mooiste tijd van mijn leven...
Het woord 'obesitas' was niet meer weg te slaan uit de nieuwsberichten. Nu weet iedereen wat obesitas betekent. Alle geheimen rond zwaarlijvigheid, vetzucht en andere overgewichtige kwalen zijn onthuld.
Vroeger was het anders. In de tijd dat CLB-verpleegsters Ghislaine en Philomène allochtone ouders waarschuwden voor obesitas van hun dochters, vielen die mensen uit de ijle lucht, wisten geen raad met de vermelding 'obesitas' en er gebeurde niets mee. Moslimmeisjes met overgewicht bleven vet verzamelen en stapelden alle vetlaagjes en wapperende kwabjes netjes op rond hun glooiende heupen, bolle borsten en uitdeinende billen. Suiker en zoetigheden, vette snacks en lome en slome passiviteit bepaalden hun leven. Lichaamsbeweging paste niet in hun islamitische cultuur, moslimmeisjes moeten goed in het vel zitten want later zijn ze toch alleen maar geschikt om te kweken...
Obesitas bij Vlamingen - In de zomer van 2016 verscheen er een studie van UGent over 'Digibesitas', zwaarlijvigheid tengevolge van de verslaving aan smartphone en sociale media. Digibesitas blijft toenemen door het stijgend aantal smartphones en stijgend gebruik van sociale media. Volgens de studie zou 13% van de Vlamingen lijden aan digibesitas, 13% verdeeld over alle leeftijdscategorieën. Smartphone belangrijker dan televisie, een uur of meer facebooken per dag, zich moeilijk kunnen afsluiten van de digitale tsunami, digitale vaardigheden worden slechter beheerst door veertigers, vijftigers en jongeren met een lagere sociaaleconomische status... dit zijn conclusies in een notendop van de studie over Digibesitas, inclusief gedetaillerde percentages, maar daar ga ik de lezer niet mee vervelen.
Op 7 oktober jl. gingen Hamas-terroristen een huis binnen in een kibboets.. Ze schoten de vader dood en STOPTEN DE BABY IN EEN OVEN!!! Terwijl de oven AANSTOND, werd de moeder keer op keer verkracht! Ze filmden hun duivelse daden omdat ze er trots op waren…
En dan wordt Israël in de VN veroordeeld, omdat het land zich verdedigt tegen terreur… En dan wordt Israël gewaarschuwd, omdat het land geen onschuldige burgers mag treffen als het jacht maakt op de duivels die zich in ziekenhuizen, scholen en moskeeën verschansen… En dan vullen de straten in West-Europa zich met moslims en linkse activisten om op te roepen het jodendom helemaal uit te roeien en Israël te veroveren… En dan waarschuwen linkse politici in Europa voor moslimhaat.
Maar die haat is er al, die zit in elke moslim… en heus, ik probeer mensen niet te haten, maar alleen hun duivelse daden! Maar ook dat lukt me niet meer… dit kunnen geen mensen zijn en diegenen die hen steunen of wegkijken ook niet.
Zet een man nooit met de rug tegen een muur, drijf hem zeker niet in het nauw en maak hem vooral niet boos... Zo was ik aan het speculeren over het motief van de dader die een advocate doodschoot.
Een advocate doodgeschoten... Het mag ons niet verwonderen. De schutter werd mogelijk gedreven door onverteerbare uitspraken van een rechter die bij een vechtscheiding uiteraard partij koos voor de scheidende vrouw, nadat de advocate voor haar een gunstige regeling bepleitte qua voogdij, bezoekrecht, co-ouderschap en in 't bijzonder een alimentatieregeling die de pan uitswingt. De man lijdt voorlopig in stilte. Maar frustraties en gevoelens van verongelijktheid stapelen zich op tot er een uitbarsting onvermijdelijk is. Heel menselijk.
Wat heeft de vermoorde advocate zoal gezegd over de dader? Leugens? Laster? 't Schijnt dat advocaten mogen liegen, terwijl de scheidende man in alle stilte zijn lot ondergaat en zijn ex overal rondbazuint dat haar lijdensweg bijna afgelopen is.
Van vroeger heb ik scheidende vrouwen niet anders gekend als ratelende kwebbels die graag de vuile was buitenhangen, die alles aangrijpen om hun man in een slecht daglicht te stellen, die zijn slechte kwaliteiten opkloppen tot een griezelverhaal waarin de man de slechterik is en de vrouw het slachtoffer. Vrouwen kunnen daarin uitmunten.
Het kan bijna niet anders dan dat er een link is tussen de moord en een dossier van de advocate.
Wie herinnert er zich nog Ingrid Lieten? Zij was Vlaams minister bevoegd voor Media en Armoedebestrijding, van 2009 tot 2014, en tevens Limburgs sp.a-boegbeeld. Met Steve Stevaert onderhield ze nauwe contacten, totdat deze de bodem van het Hasseltse Albertkanaal verkoos boven het aardse tranendal vol bedrog en afpersing.
Ingrid is de dochter van Lisette Croes, ook een ex-politica van sp.a, een socialiste in hart en nieren, en deze politieke kriebel heeft Ingrid van haar moeder geërfd. Je eigen moeder kan je niet kiezen...
Als kleuterleidster in de school van directeur Mosselmans klom Lisette gezwind op de ladder naar boven, naar het wereldje van macht en manipulatie. Zij werd inspectrice van het kleuteronderwijs. Toen begonnen intriges zich te ontwikkelen, ruzies over futiliteiten volgden elkaar op. Lisette bespioneerde me, controleerde me, en ging dan klagen in de biechtstoel van Mosselmans waar ze gretig gehoor kreeg. Mosselmans was een allemans vriendje, een weke mossel zonder ruggengraat.
Wat was er gaande?... Lisette was het niet eens met mijn activiteiten in het derde kleuterklasje. Ze protesteerde tegen mijn initiatief om kleutertjes te screenen bij de overgang naar het eerste leerjaar, om te zien in hoeverre ze schoolrijp waren, dat mocht van haar niet. Ook didactische hulpmiddeltjes die ik aanreikte als voorbereiding op de lagere school vond ze maar niks. Kleuters mogen niet geïnstrueerd worden want dat zou hun speelsheid schaden, blabla...
Toen Lisette haar zin niet kreeg, trommelde ze al haar politieke vriendjes op die ze kende in de onderwijswereld, haar socialistische bondgenoten. Ook VLO-begeleider Tonni Timmermans betrok ze in het complot. Alles met slechts één doel: de boycot van mijn werk en een persoonlijke sanctie.
Het was mijn Oude Baas die een einde maakte aan het gekibbel door een klacht in te dienen bij de toenmalige onderwijsminister over de ongewenste bemoeienissen van Lisette.
Toen Van Quickenborne nog minister van Justitie was, kreeg hij de vraag van Vlaams Belang hoeveel gerechtelijke vonnissen in verband met terrorisme geveld werden. Antwoord: 75 veroordelingen in 2021. Het was de tijd dat dossiers nog ordentelijk geklasseerd werden om ze zeker niet uit het oog te verliezen.
75 vonnissen met 118 aangeklaagde IS-terroristen! En "dat is meer dan één per week", zei verbaasde Guy D'haeseleer van Vlaams Belang. Hij wees erop dat de terroristische bedreiging een blijvende realiteit is. En dan vond de Vivaldi-regering het nog nodig om een aantal criminele IS-vrouwen te repatriëren naar ons land.
Het Vlaams Belang pleitte toen voor het afschaffen van de dubbele nationaliteit voor elke terreurveroordeelde, die bovendien voorgoed het land uitgezet moet worden nadat hij zijn straf uitgezeten had.
... Het verzoek van Tunesië om terrorist Lassoued uit te leveren werd overgemaakt aan het parket waar het aldaar onaangeroerd is blijven liggen, vergeten en verloren, uit het oog uit het hart, in een verkeerde kast, of op een fout bureau, of misschien wel in het kolenhok van het parket.
Terwijl Van Quickenbornezijn "grove fout met dramatische gevolgen" opbiechtte, popelde Gwendolyn Rutten om zijn opvolger te worden. Een droom. Maar het mocht niet zijn. Van Tigchelt werd de nieuwe Justitieminister en nu verlaat Gwendolyn de nationale politiek, vernederd en verguisd. Dat komt ervan als je een sjoemelende Marokkaanse madam onvoorwaardelijk handenvol subsidiegeld toestopt.
,,, En zo komen we terug bij Van Quickenborne toen die nog zijn dossiers op orde had en op vraag van het Vlaams Belang de namen van veroordeelde terroristen kon terugvinden. Of waren er nog meer terroristen wiens dossiers toch ergens verdwaald geraakt waren?...
Dossiers die zijn blijven liggen, op het bureau, op een tafel, in een verborgen la, of ergens in een kast waar ze onder het stof liggen te wachten om bekeken te worden, het bestaat!
Dossiers zijn een noodzakelijk kwaad voor velen, ambtenaren houden niet van dossiers, de info die erin staat is te exact, te bindend, het geeft hen geen ruimte voor eigen interpretatie noch eigen meningen. Het liefst zuigen medewerkers info uit hun duim of fantaseren ze liever rond geruchten en breien rond recente info een eigen verhaal. Een persoonlijke visie met veel blabla maakt immers meer indruk dan een voorgeschreven saai dossier.
Ik heb het vroeger meegemaakt toen dossiers minachtend behandeld werden en opzij geschoven werden om daarna over te gaan tot de orde van de dag. Dossiers waren iets minderwaardigs, te raadplegen alleen in hoge nood, tenminste, als ze nog opgespoord konden worden en niet in een foute kast opgeborgen zaten. Vanzelf zouden ze nooit uit de kast komen.
De archiefkamer met alle leerlingendossiers werd stiefmoederlijk behandeld. Opperhoofd Horbert zette de bediende die verantwoordleijk was voor het onderhoud en de schikking van leerlingendossiers aan de kant en die werd niet vervangen door een opvolger. Iedereen kreeg volop toegang tot de dossierkasten, ook verse stagiaires die zich gewichtig vergrepen aan de schat aan informatie die daar open en bloot te grabbel lag voor jan en alleman. Zelfs de poetsvrouw kon lezen over het wel en wee van alle leerlingen. Ze vergat haast te dweilen en voor stofvegen was er geen tijd meer want die dossierkast was interessanter.
Het alfabetisch systeem van het archief lag binnen de kortste keren hopeloos overhoop. Het alfabet? Nooit van gehoord. Het ABC? Ook niet. Ik kende collega's die van een alfabet zelfs nooit gehoord hadden, die sorteerden dossiers gevoelsmatig, gebruik makend van hun instinct, hun intuïtie en hun gevoel voor wanorde.
Nonchalance en nattevingerwerk maakten het alfabetisch opzoeksysteem waardeloos. Niet erg. Dossiers dienen om in een kast te liggen. Alleen bij rampen en terreuraanslagen wordt er met man en macht gezocht naar dat ene onvindbare dossier.
Schooljaar 2000-2001. Bernadette S. werkte als logopediste in een landelijk schooltje ergens in het Limburgse Lummen. Daar verprutste ze haar tijd met wat bijles te geven aan leerlingen met taalachterstand. Zij geloofde oprecht in een verbetering van het taalniveau van 'anderstaligen'. IJdele hoop en verloren moeite. Zij begreep me niet toen ik het had over 'parels voor de zwijnen', ze dacht dat ik een flauw liedje aan het neuriën was, of een bijbeltekst citeerde, of een gedichtje fantaseerde.
Mijn eerste kennismaking met het corrupte logopedistenwereldje gebeurde op een dag toen Bernadette mijn bureel kwam binnenstormen zonder kloppen, zonder zich aan te melden, zonder zich voor te stellen. Heftig schreeuwde ze: "Zeg eens, die cijfers van u, die kloppen langs geen kanten, die moet ge herzien, anders krijg ik geen geld van de ziekenkas. Zorg dat ge uw cijfers herziet!"... Zo ging ze krijsend tekeer, plat en onbeschaafd, zoals dat past bij een madam van haar niveau. Haar verbale agressie overrompelde me, ik had het mens nooit gezien, nooit ontmoet, zij was voor mij compléét onbekend.
Later besefte ik dat Bernadette er alleen maar op uit was om met valse gegevens de mutualiteiten op te lichten. Met een ongelooflijke arrogantie eiste ze mijn volle medewerking bij het geld lospeuteren van de mutualiteiten, om logopedielessen ten onrechte te laten betalen door het ziekenfonds.
Om het pijnlijke incident niet te doen escaleren, smeet ik met een flinke smak de deur dicht, pal tegen haar snoet. Ik denk dat ze nu nog voor de spiegel haar neus aan het uitdeuken is, zoals met de carrosserie van een auto, dat komt ook nooit meer goed.
Wanneer eind de jaren 90 financiële substituut Dirk MERCKX naar de hoeren gaat in Amsterdam en er betaalt met de creditcard van een zakenman tegen wie hij een onderzoek voert, wordt hij in 2009 door het systeem (lees: de correctionele krombank van Brussel) vrijgesproken omdat niet duidelijk was of het nu zijn chauffeur was dan wel hijzelf die in het luxebordeel de bloemetjes had buitengezet. Het was niet echt ‘zijn’ chauffeur. Het was de chauffeur van Koen Blijweert, de man die volgens Humo ‘tScheldt financierde (lachen). Blijweert en Merckx gebruikten elkaar als passende ovenschoteltjes om het leven aangenamer te maken. Merckx vanuit het gerecht en Blijweert vanuit de schimmige wereld der lobbyisten.
Merckx moet zelf verrast geweest zijn door de vrijspraak want enkele maanden voordien had hij zijn ontslag aangekondigd, maar gelet op de vrijspraak nam hij zijn functie terug op.
Hij kreeg wel een “lichte tuchtstraf” van de magistratuur zelf, dat is een soort van poppenkast waarbij collega rechters oordelen over het tuchtrecht. Dezelfde tuchtrechtelijke poppenkast bestaat bij advocaten waarbij confraters “onpartijdig” (LOL) moeten oordelen over vermeende tuchtrechtelijke inbreuken door een advocaat-confrater met wie ze geregeld pleiten in dezelfde krombank.
Bijkomende opmerkelijkheid: Dirk Merckx werd in 2009 gedetacheerd als expert terrorismepreventie voor de Verenigde Naties. Als ‘expert’ in de terrorismistiek bleek hij het gevalletje Abdesalem Lassoued dan toch niet ernstig te vinden.
Het justitiële ons-beschermt-ons systeem is rot en corrupt tot op het bot.
Zo kan een burger onmogelijk een magistraat voor de rechter brengen. Dat moet gaan via het gerecht zelf dat beslist over een al dan niet vervolging. En de bewuste magistraat moet dan al minstens enkele 100% bewezen moorden en verkrachtingen hebben begaan alvorens er vervolging komt.
Het systeem reageerde over het Tunesisch blijspel al met het excuus dat ze onderbemand zijn. Dus blijft een uitleveringsverzoek voor een crimineel die nog 26 jaar moet uitzitten, gewoon liggen.
Maar het systeem is niet onderbemand om huiszoekingen te doen en vervolgingen in te stellen tegen een satirisch blaadje zoals ‘tScheldt.
Theo Francken suggereert dat er toch maar eens een systeem moet komen dat de mogelijkheid biedt om magistraten te bestraffen voor fouten en nalatigheden.
Het is intriest en grappig tegelijk dat nu een van de pijlers van het regime zelf slachtoffer is geworden van het systeem. Bye Bye luchtgitaarspeler.
Mijn linkse collegaatjes van vroeger ben ik echt niet vergeten hoor. Mijn blog is voorlopig een andere weg ingeslagen naar een onbekende bestemming. Ik zit nu wild om me heen te slaan en te spartelen om niet uit te glijden en pardoes te vallen op het gladde ijs van de politiek. Om niet te flateren en te blunderen heb ik een goede bewaarengel die over m'n schouder meeleest en me inspireert. De koerswijziging van m'n blog wil niet zeggen dat ik 'Schoolperikelen' aan de takken van de wilgenbomen ga hangen of zo, of dat ik mijn kwelduivels uit het verleden met rust ga laten. Nee, allen zitten ze veilig opgeborgen in het voorgeborchte van m'n blog, waar ze sidderend en bevend wachten om door de mangel gehaald te worden. Zo nu en dan zal ik er eentje uitpikken om weer eens door het slijk te sleuren en daarna aan de wasdraad hangen om de modder te laten afdruppelen. Mijn belagers hebben m'n blogje aangeklaagd bij het Spionnencentrum. De klachten die het Centrum ontving gingen over boodschappen die aanzetten tot haat, geweld en discriminatie, m.a.w. ik ben een zware crimineel, een gevaarlijke racist en een regelrechte xenofoob, kortom iemand die voorgoed verloren is voor de maatschappij en zich beter van kant kan maken... Het is daar een broeinest van linkse zeveraars, daar in het voorgeborchte van m'n blog, waar ik regelmatig moet uitmesten en ontvlooien, en dat kan alleen door zo nu en dan eentje aan het kruis te nagelen.
De hoogtijdagen van Zelensky zijn geteld. Hij is niet meer de lieveling van Europese landen die hem financieel, humanitair en materieel steunden. Overal waar Zelensky verscheen werd hij bedolven onder miljoenen euro's. Hij leefde van geldschieters, maar die worden oorlogsmoe; vooral sinds de oorlog in het Midden-Oosten.
Maandenlang heeft Zelensky rondgetoerd doorheen Europese landen met de smeekbede voor geld, wapens, tanks, gevechtsvliegtuigen, straaljagers. Hij bezat de bijzondere gave om Europese leiders warm te maken voor het leveren van grof geschut. Zijn bedeltocht wierp vruchten af.
In juni of zo sprak Zelensky met president Macron over de militaire en humanitaire behoeften van zijn land. Na een drie uren durend diner op het Elysée bezweek Macron en beloofde militaire steun onder vorm ban tientallen pantserwagens en lichte tanks. Deze belofte kwam er na ettelijke bedwelmende glaasjes wijn en overheerlijke spijzen. Macron begon te smelten en gaf zich over, hij beloofde ook nog meer economische sancties tegen Rusland. Heel recent zwoer hij zelfs eeuwigdurende trouw aan Zelensky en zijn land, terwijl Frankrijk zelf kreunt onder bommeldingen en etnische chaos.
Vorige week was Zelensky op visite bij onze De Croo, en die doet alsof er ergens in België een bodemloze schatkist staat. Tijdens de lunch beloofde De Croo extra steun. Het zou gaan over meer dan 600 miljoen euro. Vorig jaar reisde De Croo samen met mooie Lahbib naar Oekraïne om een geldkoffertje met 37,4 miljoen euro te schenken aan Zelensky, als humanitaire en militaire steun. In totaal had België toen al 221,7 miljoen euro aan steun vrijgemaakt sinds de start van de oorlog. Een voorschotje.
Belgie gaat F-16-gevechtsvliegtuigen sturen naar Oekraïne...
In 2025... Gaat die oorlog echt zo lang nog duren?
Eindeloos is onze samenleving islamitische nieuwkomers ter wille geweest en hebben we hun wensen en eisen ingewilligd. Het resultaat? Een zee van Palestijnse vlaggen, Jodenhaat en afkeer van het Westen. Wij zijn te laf om op te komen voor onze waarden, voor zover we nog weten wat die waarden zijn. We denken humaan en verlicht te zijn door politics of appeasement te bedrijven. Maar daar verlies je altijd mee.
Waarom moslims niet integreren. Het probleem is dat moslims niet kúnnen integreren, want dan moeten ze hun moslim-identiteit aan de kapstok hangen, de koran bij het klein gevaarlijk afval buiten zetten en de islam verwerpen. Moslims zijn moslims en zullen altijd moslim blijven. Aan hun eigenheid kan niet geprutst worden.
Hun onvermogen om te integreren zag ik vroeger toen het onderwijs zich uit de naad werkte om de moslimgemeenschap te behagen en de opperste tolerantie aan de dag legde jegens moslimleerlingen en hun ouders. Het resultaat was dat ze zich nog feller vastklampten aan hun rare ideologie, en ons een minachtende blik gunden.
In het onderwijs werden vroeger geldverslindende integratieprojecten gelanceerd om migrantenleerlingen - meestal moslims - te helpen bij hun aanpassing aan onze westerse tradities en gewoontes. Waar het geld naartoe ging was onduidelijk want oorspronkelijk was het bedoeld om 'kansarmoede' te bestrijden. Alleen migranten zijn kansarm, dacht men vroeger.
Moslimmeisjes mochten hoofddoekjes blijven dragen, ook tijdens turnlessen. Integratie? En in de les werd er aandacht besteed aan de ramadan, suikerfeest, offerfeest, en meer van die islamitische aanstellerijen. Integratie? Moslimleerlingen werden gescheiden van hun Vlaamse klasgenootjes om islamlessen te volgen in de klas van de islamleraar. Integratie?
Waarom kunnen moslimleerlingen niet integreren? Omdat ze moslim zijn. Daarom. Omdat ze als moslim bejegend worden, en omdat de scholen de cultus rond de islam instandhouden met het islamonderwijs. Islamleraars en islamlessen verhinderen alle integratie en aanpassing aan de niet-moslimwereld.
Niet alleen het islamonderwijs, er zijn nog andere integratieremmers, zoals het toelaten van hoofddoeken, aandacht voor het vrijdaggebed, het negeren van onwettige afwezigheden van moslimleerlingen, het organiseren van een overvloed aan taallessen en projecten, islamitische feesten in het zonnetje zetten, spijbelen en te laat komen minimaliseren, de thuistaal tolereren in de klas en op de speelplaats, de drempelvrees van moslimouders voor ouderavonden instandhouden, laks optreden tegen koranlessen op woensdagnamiddag...
Kortom, het onderwijs heeft er alles aan gedaan om De Moslimleerling te koesteren en te behoeden voor integratie. Wij plukken de vruchten.
