Deze vertederende beelden zien we niet meer. Kinderen spelen niet meer. Ze zitten allemaal binnen, waar ze zich suf staren en turen naar schermpjes.
Tijdens de zomervakantie zag ik aan het begin van elke straat in de bebouwde kom het waarschuwingsbord "Spelende kinderen', om automobilisten aan te manen tot alertheid. Toch heb ik nooit één kind op straat zien spelen. Kinderen spelen niet meer op straat.
Wanneer ik onderweg een school passeer, zie ik op de speelplaats alleen maar kinderen die kibbelen, krijsen en tieren. Ze hollen zomaar wat achter elkaar aan zonder echt te spelen.
Kinderen ravotten niet meer zoals vroeger; toen we krijgertje speelden, of verstoppertje, haasje-over-springen, knikkeren, hinkelen, balspelletjes... ouderwetse spelletjes waarbij rekening gehouden moet worden met elkaar, en die vaardigheid heeft de 'schermpjes-generatie' verleerd. Het langdurige staren naar schermpjes maakt kinderen asocialer.
Geregeld duiken er berichten op over de toename van oogafwijkingen bij jonge kinderen. Steeds meer kinderen moeten een bril dragen. Ook bereiken ons alarmerende berichten over zwaarlijvige kinderen. Ze zitten te veel binnen en bewegen te weinig. Nachtelijke tablet-activiteiten leveren vermoeide kinderen in de klas die met slaperige oogjes nauwelijks de les kunnen volgen. Schermverslaving laat zijn sporen na: slechte fysieke conditie, verminderde concentratie, verhoogde prikkelbaarheid, om uiteindelijk te eindigen met leer- en gedragsproblemen.
|