Vind je nodige inspiratie in je eigen arbeidsvreugde, en geniet dan volop van het hier en nu. van P²
Geconcentreerd bezig zijn kan enorm veel voldoening geven, dat is een feit. Soms is het resultaat van die bezigheid zelfs bijzaak, het gaat om de bezigheid zelf, 'de voldoening van het volbrengen'. Of zoiets. Die voldoening is familie van vreugde en contentement en die twee vallen dan weer onder de hoofding ‘geluk’, in mijn ervaring. Geluk is een kasteel met héél veel kamers.
Heeft geluk ook een kleur? Buiten het cliché van de roze wolk, heeft geluk een kleur volgens iemand? Misschien heeft elke vorm van geluk een eigen tint en helderheid ...
"Elke kleur die je een goed gevoel geeft is de kleur van geluk." VDL
Dat zinnetje is niet bruikbaar want het draait de vraagstelling om. Dan zou een simpele kleurencataloog van een verfmerk al voor extatische toestanden zorgen. Dan zouden we bij het stalenrekje van elke doe-het-zelf zaak geen fronsen zien maar uitsluitend gelukzalig glimlachende mensen. Een kleur die een goed gevoel geeft, geeft een goed gevoel. Of maakt blij. En meer is dat niet.
Mijn vraag was niet een kleur --> geluk ! Mijn vraag was wel geluk --> een kleur ?
Niet of bij een kleur zich een geluksgevoel aandient, wel of bij een geluksgevoel een kleur verschijnt. En welke tinten daar dan zijn, in het brein van de persoon in kwestie. Welke kleuren verschijnen op het ogenblik dat iemand zich gelukkig voelt? Bvb: gij houdt voor de eerste keer het eerste kleinkind in de armen, dat geluksgevoel, heeft dat een kleur?
Ach, een foto is maar een momentopname natuurlijk en waarschijnlijk dacht de fotograaf er ook zo over. Maar wat een vriendelijk aandenken moest worden lijkt mij een scène uit een Griekse tragedie of twee. Van links naar rechts staan de moeder van de bruidegom, de bruidegom, de bruid, de vader van de bruidegom.
De moeder en de vader hebben gezien hun loopbaan camera-ervaring. Tonnen camera-ervaring allerlei. Daarom vond ik de foto zo eigenaardig. Voor beroepsposeurs bijna bizar.
De moeder legt haar hand op de arm van haar zoon als om hem te beletten dichter bij zijn bruid te gaan staan. Of bij zijn vermaledijde vader. Is het een hand of is het een klauw?
En wat denken van de vader die ongegeneerd tussen de schouder en de tiet van zijn schoondochter staat te leunen.
De zoon reikt wel naar zijn vrouw, maar wordt zodanig tegengehouden door de moeder dat zijn jas ervan gaat gapen.
De schoondochter lacht stralend naar de lens. Blij met haar echtgenoot of blij met zijn beroemde vader? Het lijkt wel alsof zij met de laatste het bruidspaar vormt.
Heeft de fotograaf te vroeg afgedrukt ? Terwijl de mensen nog iets meer naar links en iets meer naar rechts aan het schuiven waren. Zo ja, waar is dan de definitieve versie van deze foto ? De versie waarop de moeder en de vader van James met iéts minder lichaamstaal poseren. Als die versie bestaat. Nee, ik vrees dat dit de definitieve versie is.
De fotograaf van dienst was mogelijk geïmponeerd door wie er voor zijn lens stond en is niet gewend beroemdheden bij te sturen.
Ik vond de foto zó eigenaardig, dat ik niet meer weet of ik hem grappig vind of zielig. Het is geen groepsfoto van kiekjeskwaliteit, hier staan vier individuen een eigen verhaal te vertellen.
vlnr : Jerry Hall, James Jagger, Anoushka Sharma, Mick Jagger
Omdat de jongens nog wat moesten wachten op het middageten had Oma hen elk twee milde radijsjes gegeven, en ze weer de deur uitgestuurd, ze konden nog wat gaan fietsen op de koer.
Stephanie Hartshorn, USA Mini Trike
De oudste at zijn radijsjes in twee happen op. De jongste stak ze in zijn mondje en knabbelde en kauwde. Twee minuten later had hij een aanrijding met een kiezelsteen en hij viel, met fiets en al. Uit zijn mondje vlogen de witte brokjes radijs de grond op.
De oudste zag die rood-witte dingen op het beton liggen en stormde naar binnen : - Omáá! Onze Ronnie is gevallen en al zijn tanden liggen er uit !
Met de bloeddruk van Oma is het goed gekomenen de tandjes van Ronnie hadden niks natuurlijk. De stukjes radijs moest hij laten liggen. Tegen zijn zin, dus tranen.
- Die stukjes zijn nu voor de vogeltjes. Oké? Dat droogde zijn traantjes. Voor de vogeltjes, dan was het oké.
’k Was die dag met ingewikkelde constructies bezig over humor in de berichtgeving, gaande van milde ironie over satire in alle gradaties, tot regelrecht cynisme, maar al mijn gefilosofeer en geknutsel was niet meer nodig want zie, een van mijn engelbewaarders/sters zond een krantenkop :
Marc Dutroux eist hoger loon in de gevangenis, “want (zijn) werk is ongezond”
Het gevangenisregime van Dutroux is de laatste tijd versoepeld. Hij leeft niet meer onder een zeer strikt regime en in volledig isolement. Zo mag Dutroux één keer per week in de sportzaal praten met een medegevangene. Sinds enkele maanden wordt Dutroux ook tewerkgesteld in de gevangenis. Hij kuist elke zaterdagochtend diezelfde sportzaal, en ruimt iedere dag de grote binnenkoer van de gevangenis op. Zo’n zeventigtal gevangenen kan dan kijken naar Dutroux, die in een zak alles verzamelt wat de gevangenen vanuit hun cel op de binnenkoer gooien. Dutroux verdient tussen 0,75 en 0,99 euro per uur, goed voor minstens 24 euro per maand. Dat geld gebruikt hij om in de kantine van de gevangenis gezond eten te kopen. Dutroux moet al jaren om medische redenen een aangepast dieet volgen. Hij heeft dat al vaak gebruikt om de meest waanzinnige zaken te eisen. Maar Dutroux vindt dat hij meer moet verdienen. Volgens hem is het schoonmaken van het plein een “ongezonde karwei”, en geen “technische karwei”, en moet er dus een hoger loon tegenover staan, schrijven de Waalse kranten van Sudpresse. Hij wil nu tussen de 1,1 en 1,99 euro per uur gaan verdienen. Het is nog niet bekend of Dutroux zijn zin krijgt. Dutroux werd in 1996 opgepakt voor de ontvoering van en de moord op Julie Lejeune, Mélissa Russo, An Marchal en Eefje Lambrecks en de ontvoering van Sabine Dardenne en Laetitia Delhez. In augustus (2016) zal het 20 jaar zijn dat Dutroux achter de tralies zit.
Een paar weken geleden hoorde ik op de radio een interview met een acteur, ik ben vergeten met wie, en de man vertelde dat zijn zoontje tweetalig Engels / Nederlands opgevoed wordt. Het jongetje spreekt Engels met zijn Britse Moeder en Nederlands met de Vlaamse Vader.
Toen hij doorhad dat zijn ouders een verschillende taal spraken, als ik me goed herinner was dat in de laatste kleuterklas, begon hij thuis te vertalen. Wat niet nodig was, want de Moeder praat ook Nederlands, zelfs in zijn bijzijn aan de schoolpoort, maar om een of andere reden had hij dat nog niet door.
Zijn ouders vonden zijn vertalingen aanvankelijk schattig en ze lieten hem doen, tot hun cent viel dat hun zoontje écht niet besefte dat zijn ouders mekaar wel degelijk begrepen. Mama spreekt Engels en ook Nederlands, Papa spreekt Nederlands en ook Engels. Omdat hem dat helemaal duidelijk te maken hebben ze van taal gewisseld. Zij is Nederlands beginnen praten en hij Engels. Maar die nieuwe situatie en accenten brachten het zoontje in de war: wie had nu weer wat gezegd ...
Nu doen ze weer als tevoren, en de kleine is weer op zijn plooi. Hij snapt ondertussen dat zijn ouders mekaar wel degelijk verstaan. Al kijkt hij soms nog op van zijn bezigheden om te zien of de ene het wel begrepen heeft wanneer de andere iets zegt.
-----
'k Vond dit een mooi verhaal en toen dacht ik ineens : wacht tot hij groot genoeg is om te helpen in & rond het huis. Dan begrijpt hij geen Engels of Nederlands meer, dan is hij gewoon Oost-Indisch doof.
We zaten in de tuin. Alle buren waren ruim op tijd want er was het glas vooraf. Ruim vooraf. 'k Was aan het werk met het menu op de laptop van de Oma. Klaar. Enkel nog printen. De Kleine kwam naast mij staan.
- Gij drinkt geen wijn he. - Nee Meisje, enkel pils. - En water. - Water ook ja. - En koffie? - Soms koffie. - Maar geen wijn he. - Nee, geen wijn.
Ze zoog nadenkend aan haar rietje. Ze keek naar mijn glas. Glaasje. 20cl. Ik drink pils uit een gekoeld dik mosterdglaasje van Amora en daar moet het dekseltje op. Een rood plastic dekseltje, tegen de wespen en tegen het verschalen want ik drink traag. Laat de fijne wijnen maar opwarmen in de dure dunne rijzige elegante glazen, mijn pils blijft koud in een plomp klein glas van meer dan een mm dik. Bijna 2mm. En zo staat er een tweede standby in de koelkast. Naast de reserve-pils.
Ze keek ook naar de Smurfen op mijn glaasje. Een kinderglaasje met bier in, sommige ouwe vrouwen doen vreemd …
Zo zien die glaasjes er ongeveer uit, maar de mijne zijn ouder.
'k Kopieerde het bestand naar de USB en hoopte dat ze iemand anders gezelschap zou gaan houden, maar helaas.
- Waa-rôôm? - Waarom wat? - Waarom drinken ze wijn? - Omdat ze van wijn grappig worden. Kijk, zo grappig kan wijn zijn.
En ik klikte de foto open die ik opgehaald had voor het menu. Ze keek. Ze keek nog eens, ze deed een stap achteruit, en brulde voor het hele verzamelde gezelschap : - Oma, niet drinken Oma, niet drinken! Wijn is pipi van jongens!
Wist ik veel dat het kind nog te jong was voor beeldmateriaal met gedachtesprongen. Haar Oma is nochtans een spitante.
“Ik ben hondentrainer van beroep en ik was er tamelijk ondersteboven van toen mijn eigen jonge puber-hond een vervelende gewoonte ontwikkelde. Telkens wanneer ik de was te drogen hing, trok ze opgewekt de kledingstukken van de draad. Dit vroeg om actie.
Ik hing een rood-&-wit bedrukte keukenhanddoek aan de wasdraad en ik wachtte af. Telkens mijn hond de handdoek los trok, berispte ik haar. Na twee dagen wist ze dat dingen aan de wasdraad NEEN waren, maar ik bleef de handdoek ophangen, ter controle. En alles verliep naar wens. Ze verloor haar belangstelling voor wat daar aan de draad hing te wapperen.
De volgende wasdag hing ik de was op en met een gerust hart ging ik boodschappen doen. Toen ik thuis kwam lag alle wasgoed op het gras maar de gestreepte keukenhanddoek had ze laten hangen. Zoals haar was geleerd.”
m, naar een verhaal van RD – EZW-10/2013 – HiH-12/2014, 05/2017 - bijgewerkt -
Interessant verhaal, maart, maar die zuiger hoeft toch niet met mankracht eruit en er weer in getild te worden? Moet dat echt onderweg, want het lijkt me onveilig bij de minste golfslag ... SK
zuiger/piston vervangen : 4 ton hijsen op mankracht?
De rederij verkiest dat die werkzaamheden onderweg gebeuren. Ankeren kost geld en de boekhouders zijn baas. In haven tegen de kaai mag het niet, een zuiger vervangen want in haven moet een schip under power blijven om in geval van brand of ander malheur de kaai te kunnen verlaten.
Natuurlijk gebeurt het hijsen van die 4 ton niet op mankracht. Alle hijswerk in de machineruimte gebeurt met de monorail die over heel de breedte overhead, aan het plafond hangt. De monorail wordt elektrisch naar de juiste plek gestuurd. Daar wordt de zuiger vastgemaakt en begint het millimeterwerk om het bakbeest van 4 ton te hijsen, te verplaatsen en neer te laten op de voorziene opbergplek. Omgekeerd wordt zo de nieuwe zuiger naar de cilinder gebracht, per monorail dus, en eens ter plaatse laat men de nieuwe zuiger neer.
De knoppen van het monorailsysteem bedienen is iets voor senior-officers, daar blijven de jonkies af. Het bedienen vraagt aandacht, concentratie en ervaring.
Wat aan de verplaatsing van de piston vooraf gaat en wat er op volgt dat is precies hetgeen fysieke inspanning, mankracht vraagt. Daarvan raken de overalls bezweet en doorweekt en wordt de huid beschadigd door wrijving met natte kledij.
Vooraf is er het ontmantelingswerk, de zuiger klaarmaken voor het hijsen, the dismantling. Na het neerlaten van de nieuwe zuiger moet de cilinderkop en alles er weer op, het weer ineen gezet worden, the re-assembly. Deze twee werkzaamheden beslaan een volledige werkdag, fysieke arbeid in de temperaturen van de machinekamer, tropical conditions heet dat.
Wat veel energie kost in die warmte is onder andere het afdalen in de cilinder en daar het sleet van de cilinder meten. Precisiewerk in een koker van 4m diep, diameter 800 à 1000 mm, bij 50°C. Hoeveelheid ademlucht, geen idee, maar er worden twee industriële ventilatoren op gezet. Dan volgt het poetswerk. Ook adembenemend. Letterlijk. Vooral in het bovenste gedeelte van de cilinder, want daar hangt carbon.
Heel het systeem, cilinder+zuiger+cilinderkop moet uiteindelijk geassembleerd worden, klaar om te functioneren. Alle pijperijen en darmen moeten weer aangesloten worden. Al dat gebeurt op mankracht, meestal in tropische temperaturen. Vandaar dat zweet en de doorweekte overalls.
Van zo’n werkdag heb ik een heel fotoverslag maar vandaag las ik de foto’s niet in, dat is me nu efkes te bewerkelijk.
In welke watergebieden dit soort onderhoudswerkzaamheden gebeurt, wordt beslist in samenspraak met de deckofficieren. Captain & C° zijn degenen die via de dagelijkse meteo-rapporten weten wanneer het schip in rustige watergebieden komt. Tot zover de inbreng van de brug.
Nu weer naar de machineruimte.
In geval dezelfde zuiger moet hergebruikt worden, ziet de werkdag er zwaarder uit, vanwege extra-poetswerk, 3hrs met 2 man. In geval er onregelmatigheden geconstateerd worden binnen in de cilinder, ziet de werkdag er nog zwaarder uit.
Nu een rampscenario : in geval van zuiger-panne in druk bevaren wateren, dan wordt er helaas gesleept. Maar sleperij betekent kopzorgen voor boven, niet zozeer zweet voor de mensen in overall.
We waren niet van plan te werken vandaag, maar neig bedankt voor de belangstelling.
Een jongen van 18 kwam thuis met een Porsche Cabrio. Zijn ouders stonden perplex.
- Hoe komt ge aan die auto? - Vanmorgen gekocht voor 15€. - Wablieft? Van wie? - Van de nieuwe buurvrouw. Ik reed langs met de fiets en ze vroeg of ik de Porsche wou kopen. Ik had 15€ op zak en het was in orde. Papieren en al, grinnikte hij, dik in orde!
Dit is niét in orde, dachten de ouders. De vader stapte onmiddellijk naar de nieuwe buurvrouw. Ze was in haar voortuin aan het werken, gladiolen aan het steken.
Gladiolus Bed Kent Wallis, USA
Hij stelde zich voor als de vader van de jongen van de Porsche van 15€ en vroeg onrustig en bedrukt : waarom?
- Wel, antwoordde zij rustig en sereen, vanmorgen mailde mijn man me dat hij dringend geld nodig had. Hij vroeg me om de Porsche te verkopen en hem het geld over te maken. Ik dacht dat hij op zakenreis was, maar een vriendin tipte me dat hij er met de secretaresse vandoor is. Dat heb ik gedaan, de Porsche verkocht. En ik heb hem het geld overgemaakt. Als ge me nu wilt excuseren Mijnheer, mijn gladiolen wachten.
Als overzees transportbegeleiders, zeelieden dus, hadden wij af en toe recht op iets feestelijks aan boord. Al minstens bij officiële feestdagen.
Met de komst van bemanningsleden uit goedkope loonlanden hebben de Belgische feestdagen zo wat aan feestelijkheid ingeboet. Een Filipijnse kok kon wel bijgestuurd worden door de kaptein, op voorwaarde dat die kaptein belangstelling had voor de huishouding aan boord. Als een kaptein ongeïnteresseerd was en de huishouding op zijn beloop liet -en die zijn er!- dan was het menu die avond zonder extraatjes. Hoogstens kwam haastig een fles wijn op tafel en gegarandeerd moest dan nog wijnglazen gezocht worden ook. Wijnglazen die stoffig uit de doos kwamen.
Zoiets is een afknapper, vooral voor de mensen van de departementen die die dag hard hadden moeten werken.
Wat is hard werken? In tropische temperaturen een piston vervangen bvb, dat is zwaar werk. In goed algemeen scheeps heet het een piston 'trekken'. Dwz een zuiger uit een cilinder halen en de nieuwe zuiger in de cilinder laten zakken. Een zuiger weegt gemiddeld 4 ton.
Er moet doorgewerkt worden want het schip wordt stil gelegd (is op drift) en dat mag niet veel langer duren dan 8 uren want tijd is geld en hoe verder het schip afdrijft van de koers, hoe meer brandstof het kost om weer op koers te raken.
Zo om de twee uren moeten de mannen een droge overall aan, de vorige is doorweekt. Zorgen voor propere en droge overalls was die dag mijn job. De overalls moeten én gewassen en gedroogd zijn. Drogen alleen is niet genoeg, dan drogen de zoutkristallen van het zweet in het textiel. Wie in zo'n overall weer aan het werk gaat heeft scherpe kristallen in de stof zitten. En de huid is zo al geïrriteerd door overmatig zweten en frictie. Die kristallen kunnen ze missen want die kunnen de huid doen bloeden.
'k Heb een paar foto’s terug gevonden. Niet van beschadigde of gekwetste huid, of van de werkzaamheden in de machineruimte maar een stilleven van 1 mei 2007, de laatste overall van de dag, die van LM.
zie bijlagen voor foto 01.jpg & foto 03.jpg
De overall hangt te lekken van het zweet, daarom gaan de pijpen ín de doos. Onderin de doos ligt een opengesneden plastic zak met daarop lagen papier van oude tijdschriften, als absorberend materiaal.
zie bijlage voor foto 07.jpg
We hebben vier contracten gedaan op dat schip. Alles samen geteld hebben we er meer dan een jaar gewoond. Die cabine kende ik door en door, aan een piep of een krak in het schot of in het meubilair hoorde ik dat we van toerental veranderd waren.
Over wat op deze foto's allemaal te zien is kan ik nog veel vertellen. Maar dat is voor later misschien. Andere keer. In 2010 werd het schip ontmanteld.
