Chiro en C°... van A tot Z of van het begin tot het einde..
For You wherever you are
Mijn wens? hopelijk een steuntje zijn...
09-02-2006
Moedig...
Zoals beloofd ben ik hier terug!
Nelly, ik weet niet wat het meest moedig is voor "ons":
Ik heb, na de dood van mijn zoon, mijn beroep opgegeven, ben enkele maanden volledig thuis gebleven, mijn telefoon uitgeschakeld, heb enorm veel gelezen (Frans en Nederlands), enorm veel nagedacht, veel in de tuin gewerkt: mij "uit de wereld" getrokken om al mijn tijd te spenderen voor mezelf. Behalve voor mijn dochter en toekomstige schoonzoon: voor hen "was ik er wel" gelukkig! (ik zal daar verder ingaan in een volgende bericht).
Mijn echtgenoot is, na een tijdje, terug aan de slag geweest: als schooldirecteur: ieder dag opnieuw, wekelijks (om niet te zeggen dagelijks!) geconfronteerd geweest met kinderen (of-en-ouders- of-en leerkrachten) met problemen, soms groot soms klein maar voor die mensen (in hun ogen en volgens wat ze "al meegemaakt hadden") allemaal even belangrijk. ... Altijd bereid zijn om die mensen te helpen, zijn school "goed" te besturen, "zijn" kinderen te kennen (hij kent ze inderdaad allemaal met naam en voornaam!), zijn gevoelens diep verborgen houden om "zo normaal" mogelijk te blijven tegen iedereen....
Ik geloof dat IEDER OUDER die zoiets meemaakt moedig is op zijn manier, hoe hij ook zijn verlies verwerkt: zwijgend of sprekend, wenend of lachend, open of gesloten... gewoon omdat ieder mens is wat hij is en dat we allemaal uniek zijn.
Voor de meeste mensen een mooie dag, met veel liefde...
Weten de jongere mensen nog dat de "crocusvakanties" of "carnavalvakanties" hun oorsprong hebben met de 40 dagen van "de Vasten": het begin van een periode van 40 dagen, het lijden van een mens: Jesus?....
Bewust schrijf ik "EEN MENS": gelovigen of niet, Jesus heeft bestaan (en voor de gelovigen zal altijd bestaan) ... als MENS, zoals jij en ik...en mijn zoon; en heeft 40 dagen veel meegemaakt, veel pijn gehad, en is dan gestorven....zoals mijn zoon. Ja, ik weet het: ieder mens maakt het mee: geboren worden, groeien, leven en, vroeg of laat, met of zonder afzien sterven: het is het leven!
Niet raar kijken: ik wil niemand kwaad maken als ik zeg dat ik mijn zoon met "God's zijn zoon" Jesus vergelijk.... en ik als Maria, zijn moeder maar toch is het zo!!
Mijn zoon (en ik) zijn zeker niet "heilig", en geen "engelen": alléén maar mensen (wie zegt dat de mens Jesus perfect was of zijn moeder???).
Neen, het "toeval" wil dat, begin van de "crocusvakanties" 1997 mijn zoon in de kliniek was voor onderzoeken (altijd heel rap moe, problemen met concentratie, soorten "steken" aan de kant van zijn hart...) en we wilden weten hoe dat kwam dus na ons huisdokter (die niet wist wat het was en vanaf november hem van alles gegeven had - antibiotica in alle "spectrums" inbegrepen) was hij binnen voor onderzoeken. Ik weet nog goed dat hij de maandag binnen ging. Daar moesten wij horen van de arts dat het "misschien niets erg was maar misschien ook wel (hij dacht aan leucemie) en we mochten kiezen voor een meer gespecialiseerde kliniek: Leuven, Brugge... Het werd Brugge: de woensdag middag waren we in "de mooiste stad", waar hij ook naar school ging, en stapten wij voor de eerste keer binnen: AZ Sint Jan... De vrijdag (14 februari), als we zijn kamer verlieten, vroeg de arts als mijn echtgenoot en ik hem wilden volgen.... lympheklierkanker was de verdict... maar zei hij zeker geen rede om echt te paniekeren: onze zoon is jong, de behandelingen zullen direct kunnen beginnen (chemo), de kanker is nog jong....hij heeft 70% kansen om te genezen.
Als we terug thuis gekomen waren kwamen de Peter van mijn zoon (mijn schoonbroer) en zijn vrouw om nieuws te krijgen..... Een hele tijd na zijn dood vertelden ze ons dat, op weg naar ons huis (ongeveer 5 min.rijden), ze een lied op de radio hoorden waarvan ze niet goed werden; titel is "Ticket to Heaven"... ik kende het niet toen....maar nu wel..
.Dat was ons Valentijngeschenk in 1997; .... en het begin van "de Vasten": 40 dagen en dan Pasen... op Pasen in 1997 is onze zoon gestorven, na een lijdensweg zoals....
Awel JA: ik kan ons terugvinden in Jezus en in zijn moeder, ja, ik kan onze weg terugvinden in hun weg....en ja, ik hoop (probeer) dat we, als mijn tijd gekomen zal zijn, ook terug samen zullen zijn... en niet "helemaal" dood.
Ik weet het echt niet: ik leef nog: ik wacht met gedud tot als ik het eindelijk met zekerheid zal weten: als mijn tijd er zal zijn om van hier naar daar ( hopelijk is er een!) zal gaan.
Ik heb gevraagd aan mijn echtgenoot (schooldirecteur) om de texten dat ik aan zee geschreven had te verbeteren: ik kon dus ( hoop ik!) op mijn 2 oren slapen..
Maar nu is dat gedaan: het is MIJN blog en ik doe alles zelf, schrijf ik fouten die "lachwekkend" zijn: tot daar: lachen jullie maar het is gezond!
Het is wel een mini bericht maar ik vond dat het tijd was om dat te melden, straks verder...
Bedankt voor jullie reacties! NU kan ik inderdaad weer genieten van de kleine dingen: ik was, in mijn "eerste leven" al zo iemand (ik voel het echt zo: ik heb één leven gehad tot 30 maart 1997 en vanaf dan een tweede).... het was veel moeilijker in mijn 2de leven om dat weer aan te leren, zoals een klein kindje: met vallen en opstaan (en veel meer vallen dan opstaan de eerste jaren hoor Veveke!).
Weet je, als men iemand verliest van wie we houden, denk ik dat het verdriet even groot is voor iedereen en de wonde even diep. Wel is het zo dat een kind verliezen (volgens mij) het ERGSTE is dat je "moet" proberen te verwerken omdat het helemaal niet klopt. We weten allemaal dat we zullen sterven maar LOGISCH is dat hoe ouder je bent hoe minder lang je zal leven; het is totaal onrechtvaardig dat je kind er niet meer is en jij wel, een andere reden is dat een kind deel uitmaakt van jezejf (letterlijk). Maar ik geloof echt niet dat je verdriet "minder" is dan mijn verdriet of jou wonde minder diep dan de mijne, de leegte zal altijd blijven... je hebt wel een "positieve" punt: je zal nooit hun vader kunnen terug geven aan je kinderen maar (en ik wens het jou van harte) je kan altijd iemand ontmoeten met wie je gelukkig zal zijn en die ALS een echte vader zou zijn voor je kinderen (er zijn verschillende manieren van "houden van", de leegte in je hart zal niet verminderen maar je hart is groot genoeg om een plaats te maken voor iemand anders).
Het kan ook gebeuren dat de dood van een dierbare ook een gevoel van "opluchting" geeft: als mijn vader gestorven is 12 jaar geleden na jaren van aftakeling, pijn, en ondertussen dement an het worden de laatste jaren van zijn leven- heb ik dat als een echte verlossing gevoeld; niet voor mijn moeder of voor mij hoor maar wel voor hem. Ik ben enig kind, was "toevallig" bij mijn ouders voor enkele dagen en heb thuis mijn vader zien sterven (hij had gevraagd om thuis te blijven en hoe moeilijk het ook was mijn moeder heeft dat altijd gerespecteerd). Het was voor mij de eerste keer dat ik iemand zag sterven en dat was een ervaring dat ik nooit zal vergeten: hij lag rustig te slapen en was aan het dromen (ik zat rechtover hem in een zetel en zag dat hij aan het glimlachen was) op een moment heeft hij, in zijn slaap, zijn linker arm omhoog gedaan en op zijn bovenbeen laten vallen (zoals men doet als men hard moet lachen) en ik dacht "hij lacht van de moppen van zijn vrienden" - het gebeurde vroeger nu en dan bij ons. Enkele seconden later werd hij "wakker", draaide zijn hoofd naar mij en keek in mijn ogen en dan keek hij naar mijn moeder die bij mij in een zetel in slaap gevallen was, ik heb haar wakker gemaakt en gezegd dat Papa wakker was: in de korte tijd dat mijn moeder van de zetel naar hem ging zag ik hem, heel rustig diep inademen.... en uitademen... mijn moeder (die verpleegster was als ze jonger was!) begon tegen hem te spreken, vroeg als hij iets moest hebben, als hij pijn kreeg... ik weet nog dat ik zei "Maman, il n'a PLUS mal"...
Iedereen had verwacht dat ik mijn "klop" ging krijgen maar ik WIST dat het niet ging gebeuren: mijn rouwproces is BEEINDIGD als mijn vader -dat ik enorm graag zag- echt verlost was...
Genoeg voor vandaag: morgen moet ik op tijd opstaan: geen school en mijn kleinzoon komt bij Oma!!
Tot de volgende keer en...Veveke: probeer de dag te plukken!!!
Tijdens de eerste maanden (jaren) deelde ik die schat met iedereen, met alle gevolgens vandien: de kist was zo in wanorde dat ikzelf niet juist wist welk stuk ik in handen ging krijgen, laat staan dat de persoon die rechtover mij was dat wist! Soms was het een "lief" goudstuk -eentje waarvan ik zacht moest glimlachen door de tranen heen-, maar meestal waren het "vergiftigde" goudstukken, waardoor de persoon die het zo goed bedoelde zich zo slecht ging voelen dat hij of zij enkel nog een mogelijkheid had: zo rap mogelijk weggaan... en (gelukkig niet altijd) zeker niet terugkomen!...zonder te beseffen dat IKZELF niet kon KIEZEN uit mijn schat welke stuk ik in handen ging hebben.
Nu kan ik dus bepalen welke "goudstukken" ik kan delen, en wanneer. Daarom ben ik hier. Ik weet zeker dat er iedere dag mensen zijn die hun schat moeten leren opbouwen. Ik weet eveneens maar al te goed dat een rouwproces lang en zelfs heel lang (levenslang) kan duren en dat elk individu dit proces meemaakt op zijn eigen manier. Dit maakt het nog moeilijker in een gezin, omdat de ene niet kan begrijpen hoe het mogelijk is dat de andere dat wel of juist niet doet of zegt!
Aan iedereen die op de een of andere manier ervaring heeft met deze gevoelens wil ik de mogelijkheid geven om vragen te stellen, zijn gevoelens te uiten, zonder zich te moeten verantwoorden of zelfs zonder zich echt "kenbaar" te moeten maken. Ik doe het voor zij die hun schat moeten opbouwen, maar ook voor de mensen die hen omringen, zodat ze hier ook zouden kunnen komen met hun vragen, hun onbegrip over de manierwaarop wij, die aan onze schat proberen te werken, ze behandelen, van antwoord dienen,...of pijn doen. En als iemand het wenst wil ik hem of haar de mogelijkheid bieden om persoonlijk contact met mij op te nemen om te kijken of er in mijn schat hetzelfde "goudstuk" zit en om over de eigenschap ervan te kunnen "discussiëren".
Ik kon aan een blog begonnen zijn na de dood van mijn zoon (einde maart -op Pasen- zal het 9 jaar zijn dat hij ons verlaten heeft)...
Het ging dan een dagboek geweest zijn: over hem en ik: wie hij was, hoe hij was, hoe hij tegen zijn ziekte gevochten heeft...en over mijn pijn, mijn verdriet, mijn vragen, mijn slapeloze nachten, mijn onmacht, mijn leegte, mijn gevoel van onrechtvaardigheid, mijn razernij...
Het zou misschien even "geholpen hebben" om zwart op wit en voor heel de wereld eens mijn gedachten en gevoelens te verwoorden, maar ja... het zou zich wellicht daartoe beperkt hebben.
Ik kon dan nog eens zeggen hoe mijn hoofd vol was met alle soorten tegenstrijdige gedachten, meestal negatieve, soms positieve, zeker als ik aan de verwachtigen van mijn zoon wilde voldoen die er altijd "het beste wilde van maken" en wiens lijfspreuk "Pluk de dag" was... Maar in al die jaren heb ik ook geleerd dat ik hem niet ben en dat het niet altijd kan...
Daarom is het best dat ik hier nu ben: ik heb niets vergeten, mijn gevoelens en gedachten blijven onveranderd: dat zijn mijn goudstukken.
Na meer dan 8 jaar heb ik al mijn "goudstukken" in een gouden kistje goed in orde verpakt en een plaats in mijn hart (en mijn leven) gegeven. Ik kan mijn grootste schat bereiken wanneer IK wil, en ook delen als ik denk dat iemand, hoe erg het voor hem (haar) ook is, een "goudstuk" van mijn schat kan gebruiken om zijn (haar) schat op te bouwen.
Ja... ik dacht dat ik veel van de zeelucht ging genieten: zooo koud!! Vertrokken met een verkoudheid en meestal binnen gebleven: had ik maar mijn laptop kunnen meenemen!!
Wel heel mooi in dit periode, en zo rustig: veel tijd gehad om te lezen, te knutselen en... nadenken: morgen zal ik verder doen,
Iedereen wordt, vroeg of laat, geconfronteerd met het verlies van een dierbare.
Als ik één iemand kan helpen (of juist een steuntje zijn) die zich vragen stelt over: "hoe moet het nu verder?", "Waarom reageer ik nu zo?", "Hoe durven ze "goeiendag" zeggen tegen mij?", of nog erger "Hoe is het met jou?"... maar ook voor de naasten en vrienden die denken "Hoe moet ik nu met hem (haar) omgaan?" zal mijn doel bereikt worden.
Ik hoop dat de mensen die dit lezen mijn blog zullen doorzenden naar anderen die er misschien iets zullen aan hebben.
Dat is dus mijn doel, nu nog duidelijker maken waarom ik dat wil doen: dat zal voor de volgende keer zijn: ik ben nog altijd aan het leren... hoe ik dat allemaal in orde kan krijgen op mijn pc.
Ik ben Marie-Luce
Ik ben een vrouw en woon in West Vlaanderen (Belg) en mijn beroep is geen meer..
Ik ben geboren op 03/11/1951 en ben nu dus 73 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: veel (gelukkig!) : klein-kinderen, planten, foto\\\'s, knutselen, en nu ook computer....
Ik ben Franstalig, getrouwd met een Vlaming en woon in Vlaanderen al meer dan 30 jaar. Mijn basis van de taal was wat ik op school geleerd had (en dat was niet mijn beste vak!)...
Nu spreek ik goed maar schrijven is moeilijker: meer uitleg in mijn blog
de tijd vliegt snel zo leef ik vaak in toekomst en verleden droom en herinnering
mocht ik ooit in zuchten en in weeën dromen dat je meer bij me bent voor altijd vanaf heden.
Dala
Ticket To Heaven
I can see what you're looking to find in the smile on my face In my peace of mind, in my state of grace I send what I can to the man from the ministry He's a part of heaven's plan and he talks to me
Now I send what I can to the man with the diamond ring He's a part of heaven's plan and he sure can sing Now it's all I can afford but the lord has sent me eternity It's to save the little children in a poor country
I got my ticket to heaven and everlasting life I got a ride all the way to paradise I got my ticket to heaven and everylasting life All the way to paradise
Now there's nothing left for luxuries Nothing left to pay my heating bill But the good lord will provide, I know he will So send what you can to the man with the diamond ring They're tuning in across the land to hear him sing
I got my ticket to heaven and everlasting life I got a ride all the way to paradise I got my ticket to heaven and everlasting life All the way to paradise, all the way to paradise.
Dire Straits
Tears in heaven
Would you know my name if I saw you in heaven? Would it be the same if I saw you in heaven? I must be strong and carry on, 'Cause I know I don't belong here in heaven.
Would you hold my hand if I saw you in heaven? Would you help me stand if I saw you in heaven? I'll find my way through night and day, 'Cause I know I just can't stay here in heaven.
Time can bring you down, time can bend your knees, Time can break your heart, have you begging please, begging please.
Beyond the door there's peace I'm sure, And I know there'll be no more tears in heaven.
Would you know my name if I saw you in heaven? Would it be the same if I saw you in heaven? I must be strong and carry on, 'Cause I know I don't belong here in heaven.
Bedankt voor jullie reacties! NU kan ik inderdaad weer genieten van de kleine dingen: ik was, in mijn "eerste leven" al zo iemand (ik voel het echt zo: ik heb één leven gehad tot 30 maart 1997 en vanaf dan een tweede).... het was veel moeilijker in mijn 2de leven om dat weer aan te leren, zoals een klein kindje: met vallen en opstaan (en veel meer vallen dan opstaan de eerste jaren hoor Veveke!).
