Ik heb het niet zo voor Karel De Gucht. Vooral als het de
Belgische politiek betreft heeft ook hij wel wat boter op het hoofd. Hoewel ik
zijn partij gedurende jaren heb gevolgd en zelfs gesteund, zij het dan in de
bescheidenheid van het stemhokje, is mijn passie voor dit blauwe verhaal al
enige tijd volledig weggedeemsterd. Een verhaal dat wat mij betreft inmiddels
wel erg rood is uitgeslagen. Vooral sinds de passage van die illusionist een
zekere Guy Verhofdstadt - en enkele
Burgermanifesten later. Volgens Karel is er zelfs geen verhaal meer. Maar dat
is een heel ander verhaal. En vergis u niet, de vormgeving van dit blog is
louter functioneel en heeft geen enkele connotatie met welke ideologische
overtuiging dan ook, laat staan partijpolitiek.
Maar toegegeven, soms komt Karel wel erg straf uit de hoek.
Vooral dan als zijn analyses Europa betreffen. Dan weet Karel verdomd goed
waarover hij het heeft. Een mooi staaltje hiervan gaf hij maandag laatstleden
ten beste in Terzake. Hij stak zijn angst niet onder stoelen of banken wanneer
hij zonder overdrijven of pathos het Griekse drama beschreef. Deze angst nestelt zich niet enkel in het
bestaan zelf van de situatie maar ook en vooral in de vraag hoe de Grieken in
godsnaam die roetsjbaan binnen de eurozone kunnen stilleggen om opnieuw in wat
rustiger vaarwater terecht te komen. Het lijkt een haast onmogelijke opdracht.
De maatregelen die Europa oplegt zijn niet de oorzaak van de
huidige toestand maar het gevolg van een decennialange periode van corruptie,
sociale en fiscale fraude, beloning van politieke vriendjes, een vierkant
draaiende overheidsadministratie, goochelen met valse begrotingscijfers, enz.
Om een idee te geven: de organisatie Transparency International maakt ieder
jaar een klassement op van de minst corrupte landen. In 2011 stond Griekenland
op een weinig benijdenswaardige 80ste plaats (België op 19) en is daarmee de
slechtste leerling van West-Europa. De Top 3 van minst corrupte landen wordt
ingenomen door Nieuw-Zeeland, gevolgd door Finland en Denemarken.
Kortom, rechtzetten wat al decennialang verkeerd loopt vergt
niet enkel een werk en een inspanning van jaren maar bovendien een grondige
mentaliteitswijziging bij de Griek.
En De Gucht heeft gelijk wanneer hij het (als Europees
Commissaris) niet pikt dat de Grieken nu met de vinger naar Europa wijzen
wanneer zij op zoek gaan naar de grote schuldige. Hoewel, de situatie is zoals
altijd nooit zwart/wit. Zijn gelijk betekent bovendien niet dat Europa niet
solidair moet of zou zijn. Trouwens, de helft van de Griekse schuld werd al
kwijtgescholden en Europa kwam al voor meer dan 300 miljard euro te hulp. Er
zijn nu ook relancemaatregelen nodig. Maar, een blanco cheque (waar hebben we
dat nog gehoord ?) lijkt me niet meteen de juiste manier om het tij te doen
keren. Los dan nog van het precedent dat hiermee zou worden geschapen. Want er
staan nóg wachtenden in de rij. De Gucht stelt bovendien terecht de vraag waar
al dat geld dan wel vandaan moet komen. Zoals altijd is dat voor de rode
kameraden geen punt. De terughoudendheid van de Duitsers is dan ook
begrijpelijk. Komt daar vandaag nog de Griekse politieke patstelling bovenop.
Het Terzake-gesprek was alleszins boeiend en to
the point. En Kathleen Van Brempt (SPa): ze zat er bij en ze keek er naar. Jaja, straffe
kerel die Karel.
|