Ik heb het niet zo voor Karel De Gucht. Vooral als het de Belgische politiek betreft heeft ook hij wel wat boter op het hoofd. Hoewel ik zijn partij gedurende jaren heb gevolgd en zelfs gesteund, zij het dan in de bescheidenheid van het stemhokje, is mijn passie voor dit blauwe verhaal al enige tijd volledig weggedeemsterd. Een verhaal dat wat mij betreft inmiddels wel erg rood is uitgeslagen. Vooral sinds de passage van die illusionist – een zekere Guy Verhofdstadt -  en enkele Burgermanifesten later. Volgens Karel is er zelfs geen verhaal meer. Maar dat is een heel ander verhaal. En vergis u niet, de vormgeving van dit blog is louter functioneel en heeft geen enkele connotatie met welke ideologische overtuiging dan ook, laat staan partijpolitiek.

Maar toegegeven, soms komt Karel wel erg straf uit de hoek. Vooral dan als zijn analyses Europa betreffen. Dan weet Karel verdomd goed waarover hij het heeft. Een mooi staaltje hiervan gaf hij maandag laatstleden ten beste in Terzake. Hij stak zijn angst niet onder stoelen of banken wanneer hij zonder overdrijven of pathos het Griekse drama beschreef.  Deze angst nestelt zich niet enkel in het bestaan zelf van de situatie maar ook en vooral in de vraag hoe de Grieken in godsnaam die roetsjbaan binnen de eurozone kunnen stilleggen om opnieuw in wat rustiger vaarwater terecht te komen. Het lijkt een haast onmogelijke opdracht.

De maatregelen die Europa oplegt zijn niet de oorzaak van de huidige toestand maar het gevolg van een decennialange periode van corruptie, sociale en fiscale fraude, beloning van politieke vriendjes, een vierkant draaiende overheidsadministratie, goochelen met valse begrotingscijfers, enz. Om een idee te geven: de organisatie Transparency International maakt ieder jaar een klassement op van de minst corrupte landen. In 2011 stond Griekenland op een weinig benijdenswaardige 80ste plaats (België op 19) en is daarmee de slechtste leerling van West-Europa. De Top 3 van minst corrupte landen wordt ingenomen door Nieuw-Zeeland, gevolgd door Finland en Denemarken.

Kortom, rechtzetten wat al decennialang verkeerd loopt vergt niet enkel een werk en een inspanning van jaren maar bovendien een grondige mentaliteitswijziging bij de Griek.

En De Gucht heeft gelijk wanneer hij het (als Europees Commissaris) niet pikt dat de Grieken nu met de vinger naar Europa wijzen wanneer zij op zoek gaan naar de grote schuldige. Hoewel, de situatie is zoals altijd nooit zwart/wit. Zijn gelijk betekent bovendien niet dat Europa niet solidair moet of zou zijn. Trouwens, de helft van de Griekse schuld werd al kwijtgescholden en Europa kwam al voor meer dan 300 miljard euro te hulp. Er zijn nu ook relancemaatregelen nodig. Maar, een blanco cheque (waar hebben we dat nog gehoord ?) lijkt me niet meteen de juiste manier om het tij te doen keren. Los dan nog van het precedent dat hiermee zou worden geschapen. Want er staan nóg wachtenden in de rij. De Gucht stelt bovendien terecht de vraag waar al dat geld dan wel vandaan moet komen. Zoals altijd is dat voor de rode kameraden geen punt. De terughoudendheid van de Duitsers is dan ook begrijpelijk. Komt daar vandaag nog de Griekse politieke patstelling bovenop.