Aan het eind van vorig bericht met dezelfde titel werd de vraag gesteld: “Is Steven een paljas ?” Op het eerste zicht een eigenaardige vraag in het licht van het bericht dat aan de vraag voorafgaat.

Het cryptische van de vraag maakt al vlug plaats voor enige duidelijkheid na het lezen van het hierna volgend verhaal. Bovendien wordt hierdoor het antwoord op de gestelde vraag u ondubbelzinnig aangereikt.

Leest u even mee:

“In april van vorig jaar kwam Mw. Swiggers, onbekend bij het grote publiek maar in de kristelijke zuil beroemd/berucht als de voorzitster van de ACW-holding Arco, bestuurder van Dexia (als referentie-aandeelhouder) en nog een aantal andere instellingen van ACW-signatuur, tot de vaststelling dat hoogdringend moest worden ingegrepen in de regeringsvorming waaraan men nu al bijna een jaar zat te "prutsen" (haar woord ervoor). Er moest een "bevriende" regering komen, die een aantal dringende zaken voor het ACW en aanverwanten kon regelen. "Europa" zat Dexia al een tijdje op de hielen, maar nu werd het serieus. Er moest een regering komen die voldoende sterk onder invloed van het ACW stond om ervoor te zorgen dat geen van de geheimen over de teloorgang van Dexia en over de rol van het ACW daarin zou openbaar worden gemaakt, en dat zodoende de personaliteiten uit ACW-kring die daaraan hadden deelgenomen, uit de kijker bleven. Ook moest het geld van Arco beschermd worden tegen het risico van een perte totale als gevolg van het Dexia-avontuur.

Men luisterde aandachtig naar Mw. Swiggers in de kringen waar men haar wekroep diende te horen, dat is de leiding van CD&V en van de PS waarmee een bondgenootschap diende te worden aangegaan. Binnen zeer korte tijd was de regering-Di Rupo in de maak. Dat de regering geen meerderheid in Vlaanderen had, was jammer, maar helaas, hogere belangen stonden op het spel, met name het fortuin van de christelijke vakbeweging, dat doorgaat als de financiële basis van de hele zuil…

Niet alleen Dexia moest worden gered, ook Dexia's aandeelhouder Arco, door Mw. Swiggers in het geldelijke belang van de vakbeweging bestuurd. De 800.000 coöperanten van Arco kregen in strijd met de legaliteit het statuut van spaarders, dat hun recht gaf op staatswaarborg tegen eventueel verlies van hun belegging. En alsof dat nog niet volstond als voorkeursbehandeling (waar is de ACW-propaganda voor "gelijkheid van kansen"?), heeft de "beweging" voor zichzelf uitgemaakt en door de regering-Di Rupo laten akteren dat zij recht zal hebben op twee procent van de winst van de bank Dexia die inmiddels op kosten van de belastingbetaler is genationaliseerd, maar via een juridische truc blijkbaar nog steeds een privé-aandeelhouder bezit in de persoon van de vakbond (en van Mw. Swiggers). "Een andere term dan een hold-up is voor dergelijke praktijken moeilijk te vinden" (De Morgen, 26.3.12)…

"Het Arco-debacle illustreert wie het land regeert. Het zijn de twee travaillistische zuilen met al hun organisaties" (Luc van der Kelen, in Het Laatste Nieuws. 18.11.11). Het is de PS- en ACW-staat.“

(Bron: Mark Grammens in Journaal nr. 626, 19 april '12 & nr. 627, 3 mei '12)

Indien bovenstaand verhaal enige grond van waarheid bevat – en wie zijn wij om hieraan te twijfelen –  dan  geeft het een antwoord op bovenstaande vraag: Ja, Steven Vanackere is een paljas. Hij is de nar die danst naar de pijpen van ons aller Elio, de PS. Vanacker - bij uitbreiding gans zijn CD&V-club (“iedereen inbegrepen” weet je wil) – is met handen en voeten gebonden aan de PS. Hij mag nog toeteren over alle mogelijke al dan niet ingewikkelde formules om de index aan te passen. Desnoods met 13 in een dozijn. Voor zijn militanten komt dat misschien  over als rustige vastheid. Maar finaal zal het  Elio en Elio alleen zijn die beslist. En Steven zal braaf ja-knikken. Ja, Steven is een paljas.

Hier het volledige verhaal