De senator is heel openhartig over het reilen en zeilen binnen zijn partij. Hij beschrijft toestanden waarvan het waarheidsgehalte moeilijk kan overschat worden. Vandaag wordt hem door partijgenoten verweten de discussie van de vernieuwing van de partij in de media te gooien. Vraag is of hij dit niet doet nadat hij meerdere malen en vruchteloos probeerde de discussie binnen de partij te voeren.

Uit het interview blijkt immers frustratie maar ook naïviteit bij het nastreven van zijn doelstelling. Want geef toe, voor CD&V is een ernstige visie en een duidelijke ideologie al lang geen issue meer. CD&V is botweg verworden tot een machtspartij waarbij het algemeen belang - en zeker dit van de Vlamingen - moet wijken voor het eigen belang. En ook dat is helemaal niet zo Vlaams. Monsieur Béék is de broodheer van Di Rupo. In ruil bekomt hij dat zijn medestanders aan de bak komen en dat de schade van het Dexia-Arco debacle zo veel als mogelijk wordt beperkt. Dat is meteen de belangrijkste reden voor het tot stand komen van de huidige regering. Meer moest dat niet zijn. Het opzij zetten van de principes is daarbij maar een kleine toegift die natuurlijk deel uitmaakt van het compromis.

Maar terug naar Rik Torfs. Zijn analyse lijkt mij een treffende verklaring te bieden voor het succes van N-VA. Het is dan ook interessant enkele van zijn uitspraken uit het Humo-interview op een rijtje te zetten. Interessant, vooral dan in het licht van de komende verkiezingen. Welaan, hier gaan we dan:

• CD&V heeft een gebrek aan durf en visie.
• Veel partijen, waaronder CD&V, hebben bij de federale verkiezingen in 2010 een zware nederlaag geleden. De eerste reflectie moet dan zijn: “Wie zijn wij?” Maar daar is bij ons nauwelijks over nagedacht: er is snel-snel naar een kort antwoord gezocht, en daar is het bij gebleven. Iedereen is alleen met zichzelf bezig.
• Mensen moeten hun stem afgeven en komen daarna totaal niet meer aan bod, omdat alle klassieke partijen noodgedwongen samenklitten.
• Als u mij vraagt of de vernieuwing bovenaan de agenda van mijn partijleiding staat is het antwoord: “Neen”.
• Je voelt dat veel politici nog altijd denken dat we er wel zullen komen door hard te werken. Mensen als Kris Peeters en Steven Vanackere zeggen dat heel vaak: dat ze “kop in kas” aan het doorwerken zijn. Hard werken is noodzakelijk, maar het is niet voldoende.
• Er zijn inderdaad veel politici die hard werken om vooral niet te hoeven nadenken.
• Het is natuurlijk typisch Vlaams dat je kan zeggen: “Sorry, ik heb er álles voor gedaan”. En dan krijg je nog een schouderklopje ook.
• Over de Franstaligen: er schuilt in de Franstalige retoriek een soort pathos dat wij Vlamingen al lang niet meer au sérieux nemen. Ik vind dat de Vlaamse politici dat absoluut onderschatten.
• Bij wat Franstaligen nuttige symboliek vinden denken wij: “Die politici willen gewoon niet tot actie overgaan”.
• Over het politieke bedrijf in het algemeen: Als je straks alleen maar overblijft met “zonen en dochters van”, zoals bij foorkramers en begrafenisondernemers, moet je je vragen stellen over dit vak.
• Die senaat, zeker zoals ze hem in 2014 willen hervormen, wordt een compleet zinloze instelling.
• Het verbaast mij hoe alle klassieke partijen na de zoveelste verkiezingsnederlaag ook weer overgaan tot de orde van de dag. Dat vind ik ontstellend. Vandaag zijn de drie traditionele partijen samen even groot als de N-VA: dat stemt toch tot nadenken ?
• Zo is het in de kerk gegaan en hetzelfde gebeurt nu met de politieke partijen: de hervormingen worden altijd maar uitgesteld en straks, als het te laat is, kan niemand nog iets wezenlijks ondernemen. Ik vrees echt voor dat scenario.

AMEN.