Ann Van de Steen samen met Patrick De Smedt… in betere tijden

Bij de Spa is niets wat het lijkt, enkel de hypocrisie is oprecht

Spa-Aalst: de postjes waren het probleem, niet Karim Van Overmeire

De Spa-Aalst heeft, samen met de Spa-top, de voorbije weken uitstekend bijgedragen tot de anti-politiek. Het lijkt er bovendien op dat door de Spa intern een heel ander discours werd gevoerd dan in de media.

Bij lezing in De Standaard van een uittreksel uit de toespraak van maandagavond door oud-ocmw-voorzitter en Spa-“dwarsligger” Patrick De Smedt, leren wij dat eigenlijk niet Karim Van Overmeire (N-VA) het probleem was voor de Spa(-top) in de discussie om al dan niet tot het bestuur toe te treden. Nochtans werd Van Overmeire al die tijd als hét en zelfs enige probleem opgevoerd in de externe communicatie van de partij.

Vandaag leren wij dat het probleem vooral, zoniet uitsluitend draaide rond de verdeling van de bevoegdheden (zeg maar de postjes) en dat sommige socialisten helemaal niet konden leven met wat de partij “maar” aan bevoegdheden zou krijgen. Het draaide dan vooral rond het sociaal beleid waar zij naast grijpen. Want, geef toe: enkel socialisten kunnen een sociaal beleid voeren...

Het komt er dus op neer dat het verleden van Karim Van Overmeire door een aantal Spa-kopstukken in Aalst – daarbij welwillend gesteund door de Tobbacks en de Termonts van deze wereld – werd aangegrepen als drogreden om aldus hun ontevredenheid voor de postjes te camoufleren. Dat zij tegelijk de N-VA nog even konden afkraken en in de extreem-rechtse hoek duwen is natuurlijk mooi meegenomen.

Een en ander wordt deze week in dezelfde krant trouwens met zoveel woorden bevestigd door Ann Van de Steen, Spa-lijsttrekker en van bij de start wél voorstander van de coalitie:

‘Laat er ons nu niet de Van Overmeire-story van maken. Voor de neen-stemmers was het bestuursakkoord het grote struikelblok, en dan vooral het sociale luik. Het was de bedoeling om dat luik nog uit te diepen, maar net op dat moment lanceerde Termont zijn mening. Begin in zo’n sfeer maar eens te onderhandelen.’

Kortom, vuile spelletjes die aantonen dat de linkse hypocrisie geen grenzen kent en dat bij die rode rakkers niets is wat het lijkt.