"Een groot deel van de Wetstraat is bang van de N-VA”

"Als de electorale opmars van de N-VA in 2014 voortgaat, kan dat voor nog meer politieke opschudding zorgen"

Het voorbije weekend verscheen een interessante opiniebijdrage van Carl Devos, Politicoloog UGent, in De Standaard, over het huidige politieke reilen en zeilen.

Enkele citaten:

• Di Rupo I is sterker, beter dan ze lijkt, maar (voorlopig) niet goed genoeg. De kracht van het regeren die tegenover die van de verandering moet staan, overtuigt niet. Het gedwongen tripartiete verstandshuwelijk kan geen gemeenschappelijk enthousiasmerend project bedenken.
• Is de manier waarop wij besturen, met een politiek en sociaal-economisch model dat volgestouwd is met veto's en overlegrondes, wel nog geschikt om gezwind te reageren in deze heel ingewikkelde wereld? Moet onze politiek niet lean and mean zijn? Sneller? Meer uitgesproken keuzes maken? Minder afgevlakt? Minder ‘gezever'?
• De aanpak van Dexia, of het uitblijven van fundamentele oplossingen voor pakweg de pensioenen, mobiliteit, justitie of de fiscus, ondermijnen het vertrouwen in ons politiek bestel, waarmee de klassieke partijen zo onlosmakelijk verbonden zijn.
• Het verlangen naar een verlosser die het roer radicaal omgooit is groot. Veel van die geloofsovertuigingen willen verschillende kanten uit, ze vinden elkaar in de nood aan verandering.
• De post-2010 N-VA, veel zelfzekerder dan die van voor 2010, biedt nu een alternatieve politieke methode aan. Zoals De Wever momenteel illustreert in Antwerpen, de eerste echte lakmoesproef voor zijn kracht van verandering. Hij speelt het spel van de compromisvorming veel harder. Hij schuwt de polarisering niet en laat veel minder ruimte tussen het vergelijk en zijn eigen programma dan traditionele partijen.
• De N-VA zelf haalde op eigen kracht in 2003 in slechts één kieskring de kiesdrempel, in 2007 was ze volgens onderzoek van de KU Leuven goed voor 2 procent van de kiezers. In 2009 was dat al 11 procent meer, in 2010 werd ze de grootste partij van het land. Een ongeziene electorale opmars. Als die zich voortzet over ruim anderhalf jaar, kan de crisis die door het politieke bedrijf trekt wel eens voor nog grotere opschudding zorgen
• Sinds 2010, versterkt door de verkiezingen van 2012, domineert de N-VA het denken en doen van de Wetstraat. Zonder de N-VA was een begrotingsakkoord wellicht al 12 scenario's geleden gevonden. De N-VA is niet de eerste succesvolle uitdager van het politieke systeem – bij de regionale verkiezingen van 2004 haalde het Vlaams Blok ruim 24 procent – maar nog nooit was die zo sterk en bedreigend.
• De regering-Di Rupo wordt verweten dat ze niet slaagt in wat ze onmogelijk kan: dat allemaal fundamenteel omkeren. Herman Van Rompuy (CD&V) kon het onmachtig niets doen van zijn regering poëtisch nog verheffen tot ‘rustige vastheid', de koorddansers van Di Rupo komen daar niet mee weg.
• Tussen 2007 en 2014 zal er nooit politieke rust die naam waardig geweest zijn. Dat veroorzaakt veel stress en onrust. De economische crisis maakt het Di Rupo I extra moeilijk, maar net in die barre tijden kunnen de mannen zich van de jongens onderscheiden, kan getoond worden hoe het consensusmodel de toekomst hoopvol maakt. Dat lukt maar niet. Velen stellen zich dan ook de vraag: kunnen deze klassieke partijen het eigenlijk wel nog? Redden we het nog met hun compromissen?
• Dat nogal wat kiezers denken dat alleen de N-VA verandering en perspectief kan bieden, heeft veel te maken met het defaitisme en het onvermogen van de traditionele sterkhouders van de pax politica. Zij moeten dringend het geweer van schouder veranderen.