"Elio Di Rupo blijft Vlamingen beledigen"
Johan Van Overtveldt, hoofdredacteur
Trends
De nieuwe en scherpe uitval van Elio Di
Rupo naar de N-VA is geen toevallige uitloper van de koninklijke
kerstboodschap.
Het leek er niet meer van te komen maar
premier Elio Di Rupo is dan toch nog teruggekomen op de omstreden
kerstboodschap van koning Albert II. In De Zondag stelt Di Rupo onverkort te
blijven staan achter alles wat er via die boodschap naar buiten kwam. De eerste
minister deed er meteen nog een flinke schep bovenop. Hij omschrijft de N-VA
zonder voorbehoud als een zeer gevaarlijke partij (très dangereux) omwille
van wat volgens hem een separatistische agenda is.
Wat Elio Di Rupo compleet lijkt te
vergeten, is dat, voortgaande op de jongste verkiezingsuitslagen en
opiniepeilingen, hij minstens vier op de tien Vlamingen als gevaarlijk
beschouwt. Het valt niet langer te rijmen dat een eerste minister die
voortdurend stelt de regeringsleider van alle Belgen te willen zijn, even
voortdurend uitspraken doet zoals nu weer in De Zondag.
Di Rupo werkt niet verzoenend, hij
polariseert vanuit een impliciet aanwezig ethisch superioriteitsgevoel rond
zijn eigen gedachtengoed. Doet hij dat uit een mengeling van onbegrip en
hulpeloosheid of zit daar vanuit de PS meer achter?
Bovendien blijkt eens te meer dat Di Rupo
helemaal niet bereid is om ook inhoudelijk in te gaan op de hele discussie rond
federalisme, confederalisme en de werking van de huidige Belgische
staatsstructuur. Hij decreteert dat we op de goede weg zijn (begroting, asiel,
NMBS,
) en dat spreken over confederalisme zeer gevaarlijk is voor ons land.
Hij is wel zo verstandig om het Erik Van Rompuy-argument over de
onvermijdelijkheid van Griekse toestanden niet te herhalen.
Het valt tot slot ook op in het interview
in De Zondag dat Di Rupo compleet niet antwoordt op de vraag wat hij er van
vindt dat niet enkel de N-VA maar ook Vlaams minister president Kris Peeters
(CD&V) een grondige uitleg eist voor het gedoe rond de kerstboodschap van
de koning. Politiek is dit natuurlijk makkelijk te begrijpen. Het laatste wat
Di Rupo wil doen, is zijn regering in moeilijkheden brengen. Een kritische noot
in de richting van coalitiepartner CD&V is dan ook not done. Meteen zitten
we bij wat meer dan waarschijnlijk het fundamentele uitgangspunt was van Di
Rupo bij zijn nieuwe uitval richting N-VA.
Bij de start van zijn regering zei Elio Di
Rupo klaar en duidelijk dat de Waalse partijen er mede moeten voor zorgen dat
de drie Vlaamse coalitiepartners voldoende ruimte en steun moeten krijgen om
zich electoraal te kunnen afzetten tegen de aanstormende N-VA. De
gemeenteraadsverkiezingen gaven duidelijk aan dat deze strategie tot nu maar
bitter weinig zoden aan de dijk zette, integendeel zelfs. Eén van de logische
consequenties van die vaststelling is dat de manier waarop men vanuit de
federale regering de strijd tegen de N-VA wil voeren, dient verscherpt te
worden. En daar doet nu ook de eerste minister himself nadrukkelijk zijn duit
voor in het zakje. Politiek allemaal zeer begrijpelijk en plaatsbaar maar wel
noodlottig voor de reputatie van Elio Di Rupo in Vlaanderen. Vraag is hoe dat
op zijn Vlaamse coalitiepartners in de federale regering gaat afstralen.