Een generatie in crisis, zo omschreef columnist Oscar van den Boogaard de twintigjarigen anno 2013. Sophie Snoeckx erkent het gevoel, en roept haar generatie op hun (virtuele) wereld wat minder rond hun (virtuele) ego te laten draaien.

Kill your ego, darlings

Twintigers, de wereld draait niet alleen om twintigers

Sophie Snoeckx
Pas afgestudeerd communicatiewetenschapper (UA).

Een existentiële crisis. Ik durf er bijna niet over te praten met andere generaties of andere culturen. Het lijkt zo'n luxeprobleem. Maar ik voel overal om me heen het bestaan van deze crisis. We hebben alles. We konden alles studeren wat we wilden en daarnaast nog zowat eender welke hobby uitoefenen. En nu is het zover. Ons beroepsleven is begonnen, we zijn alleen gaan wonen, het zelfstandige leven is van start gegaan. En dan denken we: is dit het nu? Zou er geen betere job zijn voor me? Misschien kan ik wel een betere partner vinden. En het huis van mijn beste vriend is toch een stuk mooier. We gaan op zoek naar een partner, die ons gelukkig moet doen voelen. Niet in staat om het geluk puur en alleen in onszelf te vinden. We zijn onrustig en op zoek.

Maar we blijven zoeken. Maar naar wat? Naar het ultieme geluk? Ik denk dat we dat geluk dringend moeten herdefiniëren. Het ego heeft een veel te centrale plek gekregen in onze maatschappij. Wie ben ik? Wat wil ik? Wat zouden anderen ervan denken als ik dit doe of dat draag of met die mensen omga? We zijn onophoudelijk bezig met ons imago vorm te geven. Facebook draagt daar alleen maar toe bij. Plots kunnen we niet meer rustig genieten van een kop koffie met vrienden, zonder dat de rest van de wereld weet dat je een hippe café latte aan het drinken bent. Waar zijn we dan mee bezig? Op café gaan met vrienden is ook vaak niet meer hetzelfde met de alom aanwezige smartphones. Het is een verslaving geworden. Het imago is veel belangrijker geworden dan hoe mensen zélf hun leven ervaren. Reken daar dan nog eens onze vaak te grote woningen bij, volgestouwd met computers en televisie en de conclusie is snel gemaakt: we leven naast elkaar, in een virtuele wereld.

Kijk eens naar het Oosten

Ik heb het enorme geluk dat ik nu, nadat mijn studies beëindigd zijn, vijf maanden kan rondreizen in Azië. Even weg van de druk om te presteren, weg van bezig zijn met mijn imago en gewoon ontdekken, proeven en bijleren.

En er valt veel bij te leren van de oosterse wereld. Het is ongelooflijk hoe ze hier alles delen. In het Westen hebben we alles en willen we alles ook zo veel mogelijk bij ons houden. Hier hebben ze bijna niets en delen ze alles met elkaar. Het ego speelt een veel kleinere rol en dat is duidelijk te merken aan het simpele geluk dat die mensen iedere dag opnieuw ervaren. Alsook aan het opvallend lagere zelfmoordpercentage. Ze kunnen nog tevreden zijn met wat ze hebben. Ze beoefenen de kunst van het geduld nog. Alles kan hier nog trager gaan met meer aandacht voor de gemeenschap. Het is de extreme focus op het individu die ons, in het Westen, de das omdoet.

Andere reizigers die ik op mijn weg ontmoet, hebben hun camera de centrale rol van hun smartphone laten overnemen. Ze zijn al aan het denken aan welke foto's ze op Facebook zouden zetten en hoe die zouden overkomen bij hun Facebookvrienden. En ik moet bekennen dat ik mezelf daar in het begin ook op betrapte. Maar die instelling ontneemt ons het plezier van in het moment te leven. Van gewoon simpelweg tevreden te zijn met die prachtige zonsopgang op die adembenemende berg, zonder dat anderen dat moeten weten.

Om die redenen acht ik het meer dan nodig om aan de alarmbel te trekken. Wij twintigers moeten dringend onze levensstijl herzien. We moeten minder belang hechten aan ons ego. Meer geven, zonder daar steeds iets voor in ruil te verwachten. We moeten opnieuw leren om volop van het moment te kunnen genieten. Om af en toe stil te staan bij de manier waarop we ons leven aan het leiden zijn en wat we kunnen verbeteren. Om niet al onze energie in uiterlijk succes te steken. Natuurlijk is het leuk om, bijvoorbeeld, een succesvol verkoper te zijn. Maar dat is niet genoeg.

Weg met dat glas wijn

We mogen niet vergeten dat je ook enorm aan je innerlijke ontwikkeling kan werken. Onder andere door meditatie, voldoende lichaamsbeweging en gezonde voeding. We moeten eerst onszelf terugvinden, ontdekken wat onze passie is en ons leven eraan wijden. We moeten stoppen met lui te zijn en het kortetermijngeluk te laten voorgaan op onze langetermijntevredenheid. Ja, het kan leuker zijn om iedere avond in een fauteuil weg te zinken met een lekker glas wijn. Maar we moeten de discipline opbrengen om iedere dag aan onze dromen, onze passie en ons innerlijk ‘koninkrijk' te werken.

Ik ben ervan overtuigd dat het geluk, dat nu ver zoek is bij veel twintigers, dan weer komt opduiken. We moeten onszelf terugvinden. Pas als we zelf gelukkig zijn, kunnen we anderen gelukkig maken.

We moeten ons hoofd niet laten hangen en deze existentiële crisis zien als een kans om onze levensstijl drastisch te veranderen. Niet morgen, maar vandaag! Laten we bewijzen dat de generatie na 1985 meer is dan een sociale tijdbom, narcistisch en alleen maar geïnteresseerd in uiterlijk, kicks en netwerken.

Bron: De Standaard

“Misschien moet de generatie van na 1985 leren genieten van de café latte die ze drinkt, vooraleer ze een foto ervan online zet.”