Elio Di Rupo, de man van piepschuim

Guido Lauwaert, opiniemaker

Elio Di Rupo piept er maar op los en zijn praatjes zijn nog luchtiger dan schuim. Dat de burger aan Bart De Wever bij de volgende verkiezingen de tsarenkroon aanbiedt, en hij de nieuwe koning tot zijn nar maakt, zal niet de schuld zijn van de burger.

Bij het uitoefenen van onze kritische vermogens laten we ons doorgaans te weinig gelegen liggen aan de rol van de leden van het kernkabinet. Het zijn lieden die een wezenlijke rol spelen in het belazeren van de hele bevolking.

Wat willen ze, die lieden die nooit de waarheid vertellen? Ze presenteren zich bloedserieus voor scherm en in debat met zorgelijke voorhoofden en met zorgeloze praatjes. Alles komt goed, we zijn op de goede weg, het herstel zet zich in, de begroting is volgens de wil van de Europese Bank, de economie herstelt zich langzaam, de werkloosheid neemt niet toe et cetera. Was hun gezicht niet zo saai, ze zouden kunnen doorgaan voor de achterkleinkinderen van Harry Houdini. De waarheid is dat de waarheid moet komen uit de mond van een nakomeling van de brave soldaat Šjevk, die zich, in tegenstelling tot wat de generaals van het kernkabinet denken, geen knollen voor citroenen in de handen laat stoppen.

Alles komt niet goed, we zijn niet op de goede weg, het herstel zet zich niet in, de werkloosheid neemt toe. Dat de gouwleider van Vlaanderen met de landsknechttrommelaar van Nederland, Mark Rutte, op handelsmissie naar Texas is vertrokken, onder het mom dat Nederland en Vlaanderen zich meer als een eenheid moeten gaan gedragen, toont aan dat niet alleen Šjevk, de zoveelste van die naam, niet meer gelooft in de praatjes van het kernkabinet, maar ook de gouwleider en zijn kamerheren.

Wat is nu echter de ondergrond van de smog die de leden van het Sanhedrin verkopen om de penibele economische toestand te verdoezelen? Kom op, geen mooie praatjes meer! Terechte vraag; goed dreigement. De ondergrond is dat de banken nog minder dan een jaar geleden geld gaan uitlenen aan bedrijven, wat wel de wens was van het kernkabinet. Voor wat hoort wat. Een hogere winst voor de banken, bijvoorbeeld. Wat de staat, onder druk van de Europese Centrale Bank, niet kan doen. Als verwende kinderen reageren de bankiers en gijzelen de bedrijfsleiders, vooral deze van de middenklasse. Zij worden gedwongen te saneren. Met als gevolg een stijging van de werkloosheid, wat zijn weerslag heeft op de koopkracht van de getroffen burgers en uitmondt in een hogere werkloosheid.

De burgers die nog niet getroffen zijn hebben nog geld om uit te geven, en daar wordt naar verwezen door de kernleden, die de uitgavendrift van wie nog werk heeft als een stijging van de omzet presenteert. Die stijging is helaas slechts schijn. Staat niet in verhouding tot de dalende geldvoorraad van de getroffen burger, die momenteel verzuipt in een lager sociaal moeras. De essentie van het Europees beleid, en in de boeggolf daarvan die van het Belgische, is dat er van boven naar onder wordt gewerkt, van de beurzen en de banken naar de kleine harde zelfstandige werkers en de gezinnen, terwijl dat juist het omgekeerde zou moeten zijn.

De financiële Manitoes zijn echter al zo lang vriendjes van de politieke dat ze elkaar niet kunnen lossen, laat staan iets kwaads over hen kunnen zeggen of zelfs maar denken. Ze zijn zo verblind door hun verslaving aan elkaar dat ze wel de dramatische toestand inzien, maar die niet durven toegeven, terwijl een toegeving geen schande hoeft te zijn, als ze maar deftig verpakt is. Het probleem helaas is dat ze door hun blindheid geen verpakking meer vinden, of er niet eens een kunnen verzinnen. Waardoor de bevolking het moet doen met belazerderij.

De opperstalmeester van de bedriegers is Elio Di Rupo. Hij denkt nog altijd dat de burger denkt dat de kleren de man maken. Maar die heeft al geruime tijd ingezien dat Di Rupo in werkelijkheid er even naakt bijloopt als de keizer uit het sprookje van Hans Christian Andersen. Dat is nu eenmaal het lot van iemand die in de Kamer staalhard beweert dat er niet geraakt wordt aan het spaargeld van de burger. De hoogmoed heeft zijn nuchterheid blijkbaar vermoordt, want als er iets voor iedereen duidelijk is, is dat door een deal van de banken en de regering de burger onder druk gezet wordt om zijn spaargeld aan ’s lands speeltafel in te zetten. Door de rente op het spaargeld tot nul te herleiden, meer zelfs, de spaarder te laten betalen om zijn spaarzaamheid.

Di Rupo piept er maar op los en zijn praatjes zijn nog luchtiger dan schuim. Een benaming voor zo iemand ligt voor de hand: de man van piepschuim. Dat de burger Bart De Wever bij de volgende verkiezingen de tsarenkroon aanbiedt, en hij de nieuwe koning tot zijn nar maakt, zal niet de schuld zijn van de burger. Dat wou de brave soldaat Šjevk, de zoveelste van die naam, even zeggen.

(Bron: Knack.be)