Vandaag vieren wij de Vlaamse feestdag. Een dag om stil te staan bij de enorme diversiteit die Vlaanderen is. Onze gemeenschap is een thuis voor Vlamingen van het meest diverse pluimage, elk met hun eigen achtergrond en overtuiging. Dat is een verrijking. Maar ook een uitdaging.

Het herinnert ons eraan dat wij blijvend moeten werken aan het openstellen van onze gemeenschap en cultuur aan nieuwe Vlamingen. Vlaanderen heeft daarin niet steeds een foutloos parcours afgelegd. Dat moeten we erkennen. Wij moeten de inspanningen opdrijven.

Maar we moeten ook waakzaam blijven. De gebeurtenissen in Syrië maken duidelijk dat over onze grondrechten niet wordt onderhandeld. Wie misdaden tegen de mensheid pleegt, is in Vlaanderen niet welkom. Vrijheid vraagt een doorleefd burgerschap. Daaraan moet elke dag gewerkt worden.

Hetzelfde geldt voor onze welvaart. In 2013 werd de crisis voor iedereen voelbaar. Meer dan 200 000 Vlamingen zijn werkloos, onder wie 40 000 jongeren. Die krijgen het steeds moeilijker om te lenen, een huis te kopen, een gezin te starten. De Vlaamse middenklasse staat onder zware druk.

Op zo’n moment hebben wij nood aan een krachtdadig beleid met maar één opdracht: jobs, jobs, jobs. Net wat de Vlaamse Regering doet. Voor het derde jaar op rij sluiten wij een begroting in evenwicht af, terwijl wij blijven investeren in innovatie, onderwijs en infrastructuur.

De N-VA heeft daarvoor offers moeten brengen. De kindpremie en de Vlaamse hospitalisatieverzekering bleken in deze crisistijden onhaalbaar. Wij hebben onze ambities moeten bijstellen en gekozen voor investeringen in de economie, besparingen en een afgeslankte overheid.

Dat was moeilijk, maar noodzakelijk. Ik zal niet ontkennen dat die beslissing pijn heeft gedaan. Het is daarom tergend dat de federale regering nog steeds weigert haar verantwoordelijkheid te nemen. Sterker nog, de federale regering pleegt ondertussen schuldig verzuim.

De overheidsuitgaven stegen tot 55 procent van het bruto binnenlands product, de belastingdruk tot 52 procent. De middenklasse wordt getroffen door een belastinglawine: verhoging van de roerende voorheffing, de BTW en de accijnzen en belastingen op bedrijfswagens, dienstencheques, pensioensparen, hypotheek, kinderopvang, …

Ook de bedrijven mogen betalen: de inperking van de notionele interestaftrek, de verhoogde belasting op liquidatieboni, de meerwaardebelasting, … Dit jaar gingen al meer dan 4 000 bedrijven failliet. Dat brengt de teller sinds het aantreden van Di Rupo op 15 000. Een absoluut record.

En ondertussen belasten de torenhoge loonlasten jobs naar het buitenland. De grootste bestelling uit de geschiedenis van De Lijn ging niet naar de Vlaamse busbouwers, maar naar Frankrijk. Waarom? Onze arbeid is te duur. Opnieuw gaan jobs verloren. Ondertussen lanceert de federale regering een bombardement aan hoeraberichten over ‘historische’ akkoorden. Akkoorden die achteraf weinig aanleiding blijken te geven tot een hoerastemming. Zeker niet in Vlaanderen. Maar tegen die tijd is er al weer een nieuwe aankondiging.

Kijk maar naar de begrotingscontrole, het eenheidsstatuut, de financieringswet en de zesde staatshervorming. De staatshervorming is een bric-à-brac waar Vlaanderen fors voor betaalt. Het 11 juli-cadeau van de traditionele partijen is een gepeperde factuur, waarbij Vlaanderen de besparingen mag doorvoeren die de federale regering steevast voor zich uitschoof. Trop is teveel. Onze welvaart is in gevaar. Wij zijn gebotst op de limieten van België. We moeten meer ambitie tonen en de lat hoger leggen. En dat kunnen we enkel als we ons eigen beleid voeren, op onze eigen verantwoordelijkheid, met onze eigen oplossingen en centen.

Daarover zal het volgend jaar gaan. Over onze welvaart. Krijgen wij opnieuw een belastingregering die ons verder de dieperik induwt of zullen onze kinderen een betere toekomst hebben? Dat is de onverbloemde keuze. Er staat veel op het spel.

Daarom mogen wij niet fatalistisch zijn. Deze door de PS gedomineerde belastingregering is niet ons lot. Wij kunnen veranderen. Wij moeten veranderen. We weten nu al dat het jaar 2014 de geschiedenisboeken zal ingaan. We weten alleen nog niet als wat: als het jaar dat het licht uitging of als het jaar van de verandering. Ik hoop – samen met u – dat we voor dat laatste kiezen.

Ik wens u allen een fantastische 11 juli.

Met Vlaamse groeten,

Bart De Wever