Eigen commentaar hoeft er niet bij, zeker ?

Vragen van de leden Fritsma en Wilders (PVV) aan de Ministers van Justitie en Integratie, Jeugbescherming, Preventie en Reclassering, inzake de invloed van radicale moslimpredikers en inzake uitspraken van een PvdA- raadslid over stenigingen.

1.)

Heeft u kennis genomen van het artikel “Zieltjes winnen voor de ware islam”*?

2.)

Hoe beoordeelt u het dat tientallen radicaal- islamitische jongerenpredikers stad en land afreizen om jongeren (vaak met een Marokkaanse achtergrond) op te hitsen met anti- westerse vuilspuierij?

3.)

Vindt u het bevorderlijk voor de integratie, voor onze veiligheid en voor het behoud van de Nederlandse identiteit dat vele jongeren worden vergiftigd met de opvattingen van deze predikers, die pleiten voor het stichten van een islamitische staat -inclusief de invoering van de sharia- en de Nederlandse samenleving (dus) de rug toe willen keren?

4.)

Deelt u de mening dat terrorismebestrijding bemoeilijkt wordt nu vele jongeren kennelijk een “opleiding” krijgen op grond waarvan ze gemakkelijk in de voetsporen kunnen treden van een crimineel als Mohammed Bouyeri?

5.)

Bent u bereid om onze samenleving tegen de bedoelde jongerpredikers te beschermen door deze lieden hard aan te pakken, waarbij intrekking van hun verblijfsvergunning, of van hun Nederlanderschap voorop staat?

6.)

Bent u voorts bereid om ook de moskeeen die deze lieden toelaten, of toe hebben gelaten, hard aan te pakken door over te gaan tot sluiting van deze vijandige organisaties?

7.)

Bent u –in het verlengde van vraag 5 en 6- bereid om het strafrecht te wijzigen nu dit kennelijk (ook volgens een mededeling van de minister van Binnenlandse Zaken) tekort schiet om het probleem effectief aan te pakken?

8.)

Deelt u tenslotte de mening dat het onaanvaardbaar is dat ook een volksvertegenwoordiger in Nederland (Najia Siamarim, PvdA- gemeenteraadslid te IJsselstein) gevaarlijk islamitisch gedachtengoed uitdraagt door in de media het barbaarse gebruik van steniging te verdedigen**?

* Dagblad De Limburger, vrijdag 9 februari 2007

** Dagblad De Pers, 2 februari 2007  

Voor de doorsnee burger die tijdens de oorlog vaak een afwachtende houding had aangenomen, betekende de bevrijding echt een verlossing. Diegenen die zich om welke reden dan ook op het pad van de collaboratie begeven hadden, werden genadeloos opgejaagd, opgesloten en buitensporig veroordeeld.  De weerstandersgroeperingen kenden een massale aangroei en de Antwerpse dierentuin, die in de oorlog geen dieren meer herbergde wegens voedselgebrek, werd gretig gevuld met collaborateurs, echten en vermeenden.  Nogal wat burenruzies dacht men op deze manier te kunnen beslechten. De gevangenen kon men gratis  komen bekijken en er werden postkaarten rondgestuurd naar familie en vrienden met hun afbeeldingen achter de tralies.

Boven mijn tante Tia  in de Klappeistraat schuin over de acteur Charles Janssens woonde ene mijnheer Hoffmann, een Duitser die in de jaren twintig getrouwd was met een Vlaamse vrouw en die bij een van de Antwerpse agentschappen van een Duitse rederij als bediende werkte.  De man had zich tijdens de oorlog geweerd om nergens op te vallen, hij durfde nauwelijks met onbekende Vlamingen  praten om niet versleten  te worden voor een Duitser in burgerkleren, en hij vermeed nog meer het contact met zijn vroegere landgenoten, want hij had een grondige hekel aan de nazi’s.  Enkele dagen na de bevrijding stond ook hij in het leeuwenkot…  In de familie werd gefluisterd dat het een schande was, maar niemand verroerde een vin.

Het heeft vele maanden geduurd eer de Duitsers verdreven waren uit het gebied van de Scheldemonding  en de haven terug kon functioneren maar toen begon een nieuwe ellende : de vliegende bommen met hun akelige geluid, hun zoekend stilhangen in de lucht en hun dodelijke duikvlucht.  De eerste V-1 stortte neer in de Schilderstraat vlakbij het Museum voor Schone Kunsten, niet zo ver van de Sanderusstraat waar wij woonden.  Van toen af was het gedaan met de wandelingen met het gezinnetje.  Ik werd de trein opgezet en verbleef zes maanden bij familie in Evergem bij Gent.  Heerlijke mensen !  Toen ik terugkeerde en de V-1 en V-2 nachtmerrie achter de rug was, kende ik geen Antwerps meer volgens de overlevering.  Dat is inmiddels in orde gekomen.

Er zijn 5960 inslagen geweest van de geleide raketten van Werner von Braun op Antwerpen en een vierduizend mensen zijn gedood, zevenduizend verwond of invalide geworden,  kortom de waanzin van de oorlog heeft met zijn tentakels gewriemeld tot in de schoot van vele families.  Ik wil nog een voorval in herinnering brengen dat ik enkel ken via lectuur en niet uit eigen koker haal, want ik was een blij kind op de buiten tijdens die dramatische periode. 

De  schrijver (en journalist van Volksgazet) Lode Zielens,  die vooral bekendheid genoot met zijn toenmalige succesroman  “Moeder, waarom leven wij ?”, vond de dood bij een inslag van een V-bom toen hij op reportage was.  Het nieuws verspreidde zich onder de inwoners als een lopend vuurtje.  Ontzetting, verdriet en rouw sloegen de geterroriseerde bevolking murw, de velen die zelf of in hun familie- of kennissenkring getroffen waren maar ook wie tot  dan toe gespaard was gebleven, voelde de dood van een van haar bekende zonen als een afschuwelijke slag van het noodlot aan. De Duitsers werden nog feller gehaat dan tijdens de bezetting. 

De Amerikanen hadden Generaal Armstrong aangesteld om een einde proberen te maken aan de moordende raketaanvallen op Antwerpen en zijn haven vanuit Peenemünde tegen de Deense grens.  Effectief had  het neerschieten van de moordende raketten  weinig resultaat in den beginnen maar Armstrong (die in Antwerpen door de oude Sinjoren nog steeds op de handen wordt gedragen) maakte sluw gebruik van een andere tactiek : de vijand afsnijden van informatie over de inslagen.  Geen enkele krant publiceerde een letter over de vernielingen, de slachtoffers, de angst en de woede.  Zo ook, werd over de dood van Lode Zielens met geen woord gerept.  Tienduizenden Antwerpenaars waren aanwezig langsheen de rouwstoet van de populaire schrijver waarover de volgende dag geen letter te lezen viel in de kranten.

Ray 

Villa Politica zou eigenlijk net zo goed "Het Roddeluurtje van  Tante Linda" kunnen heten.  Ook als het een afschuwelijke naam zou hebben, zoals "Krabben aan Bracké", om maar iets te zeggen, ik zou kijken de donderdagnamiddag.  Rechtstreeks uit de Kamer van Volksvertegenwoordigers, het Vragenuurtje. 

  Ongeoefende, onervaren, a-politieke kijkers vermoeden wellicht achter dat vragenuurtje-in-de-kamer een  salonfähig gebeuren over woonproblemen, mooie interieurs, bevallig voorgesteld door Pascale Naessens met een obligate fluit champagne in de  hand maar  het gaat   over een poging de democratie dichter bij de domme burger te brengen.  Voor de ingewijden : smullen van en lachen met de democratie.

Ik zit vanuit mijn kamer via het scherm binnen te kijken bij de wondere verkozenen des volks in hùn Kamer.  Als een volbloed conciërge uit een Franse film van de jaren '60 begluur ik het spektakel dat zij brengen, een bizarre vertoning met gespeelde verontwaardiging, veel mekaar-uitlach-momenten en doen alsof. Er wordt een soort Javaans schimmenspel opgevoerd begeleid door  het  eentonige lawaai van een gammel gamelan-orkest

Een leuk hoogtepunt breekt telkens aan  als Annemans de premier  de gordijnen in  jaagt, wat elke keer prijs is, want Guynokkio is van nature kort aangebonden, verbolgen, verontwaardigd, pisnijdig en de fractiebaas van het Belang van Vlaanderen speelt  lichtjes  smerig maar handig  in op die karakteriële tekortkomingen.  Wij thuis volgen ademloos en het is zoals met alle soaps : je kent de voorspelbare momenten, je voelt ze aankomen en toch moet je er om lachen zoals in "Allo, allo" als het meisje van de weerstand  voor de elfendertigste keer zegt "I am not going to say this twice"...  In de Kamer is het van hetzelfde.  Terwijl Guynokkio breedvoerig staat te gesticuleren, zie ik de hand van  Gerolf de hoogte ingaan en met de rechterwijsvinger tekent hij een lange Pinokkiogaffel in de lucht,   met zijn vrije hand wijzend  naar de eerste minister... "Hij doet het weer" brul ik schaterend en bezorgd komt mijn vrouw toegelopen met de bloeddrukmeter. De kleine Cro-Magnonbaardman produceert sussende geluidjes, Guynokkio blaast zich op tot de gigantische Hulk en Annemans lacht zich te pletter. De democratie in haar pure naaktheid van hùn Kamer recht de mijne binnen.

Door de wonderen van de techniek die het Seniorennet ons, de bloghouders, ter beschikking stelt, kunnen wij ongeveer nagaan (en reageer nu niet schichtig, lieve mensen) wie bij ons op bezoek komt.  Niet op het moment zelf maar met enige vertraging.  En terwijl wij zitten te genieten van de indiscrete inkijk ons gegund in de Kamer der plezante Mannen en Vrouwen van het Volk, zitten  een aantal onder hen onze blog te lezen, ja die van Angeltjes. Betrapt !

We weten niet wie dat zijn en ook niet of het tijdens de openbare zittingen is, tenzij ze een woordje in de reactiemodules zouden schrijven.  Voor ons  alleszins een aangenaam genoegen. Misschien is het Frieda van Themsche, die ik in september in Antwerpen moed heb ingesproken met haar persoonlijke drama (toen er van Angeltjes nog geen sprake was), of is het Filip, de Man die bij mij heel hoog scoort, of Bart Laeremans die het braakmiddel Emmerechts betrapte op affichescheuren ?  Of Bert Schoofs, die vindt dat de multikul in Limburg niet geslaagd is, of de persoonlijke Fruitkoningin van Mijnheer Erik,  Marleen Govaerts uit Sint Truiden en de immer populaire en consequente  Sandra Coolen uit het dennenrijke Kasterlee ?   Ik kan ze niet allemaal noemen, want achttien namen onthouden, is moeilijker dan een winnend lottoformulier invullen en ophalen.

Ik kijk alleszins  liever donderdag naar de Kamershow dan woensdag naar het Vlaams Parlement, want daar hebben wij géén lezers.  Pfft ... 

Ray

Er wordt opgelucht adem gehaald in koninklijke en aanverwante kringen.  Het marineproces te Hasselt, met als getuige Prins Woef is afgehandeld, de dossiers worden per lichte vrachtwagen afgevoerd en verdwijnen hopelijk voor eeuwig en altijd in de kelders, beheerd door Procureur Rubes en aanhang.

Toen de eerste berichten in de pers verschenen, ging het bij mijn weten over enkele miljoenen euro's die verduisterd waren ten nadele van de marine en daarnaast over enkele honderdduizenden voor uitgevoerde werken en materialen aan de villa van de prins.  Zover het te volgen is, hebben die twee knappe blondines die  in de Limburgse hoofdstad het zwaard van justitia hanteren het financiële luik opgelost met verbeurdverklaringen van geldsommen en aandelen die de beklaagden in hun bezit hadden : enkele honderdduizenden euro's en verder een heet luchtkanon, een grassnijder en een hakselaar.  Voilà, het is geregeld, zie.

Albert II, schalks Bert Bibber genoemd, moet niet bijspringen voor zijn armtierige toekomstige erfgenaam, Laurent, zoals hij nochtans met veel melo aangekondigd had tijdens zijn kersttoespraak. "Wie iets ontvreemdt moet het terugbetalen ongeacht rang of stand" dreunde onze majesteit af van zijn spiekbriefje. 

De monarchie is gered dankzij een heet luchtkanon en een hakselaar.  Iemand zin in een woordspeling ?

Ray

In Schaarbeek is een meisje van dertien getrouwd, nadat ze een valse aangifte had gedaan in verband met verloren identiteitspapieren.

Al goed dat Van Bellingen in Sint Niklaas woont, anders zou hij als ambtenaar van Burgerlijke Stand weer eens  de kop van Jut zijn. Ook Laurette is de dans ontsprongen, want zij was bijna burgemeester  in Schaarbeek toen ze politiek werd gewipt door Durant van Ecolo. 

Langs alle kanten en voor vele betrokkenen en betrokkenen-van-verre : wat een gelukkig toeval voor iedereen daar in Schaarbeek.  N'est-ce-pas ?   

En het jeugdige bruidje ?  Waarom wachten tot in de hemel als  hier jonge maagden te vinden zijn  met wat liegen en bedriegen ? Diet ies ier bijnaa so choed als een paradijs oep aarde, man !

Ray

 De betere tijden braken aan toen langs de Mechelsesteenweg  aan de Harmonie, begin september 1944 langzaam een tank, met gewapende Canadezen te voet er naast, de stad binnenreed, onmiddellijk verwelkomd door duizenden juichende mensen die plots allemaal onvervalste Belgen waren.  Hoe ze hadden vernomen dat een klein peloton bevrijders via Boom, Antwerpen hadden weten te bereiken zonder noemenswaardige tegenstand is een van die onverklaarbare mond-aan-mond nieuwsverspreidingen. De soldaten lachten maar ze zagen er zeer vies en moe uit. Ze droegen platte helmen wat wij nog nooit gezien hadden.  Een ietsje verder aan de Nationale Bank zag het zwart van het volk - een soort open jeep met Duitsers scheerde de Leopoldstraat in vanuit de Kiliaanstraat  en er werd geschoten over de hoofden van de mensen heen.  Wij wandelden verder.  Tot op de Meir samen met een stoet enthousiaste nieuwsgierigen, iedereen sprak met iedereen en leek overmoedig en dolblij.  Aan de Meirbrug stonden in de zijstraten opnieuw vele mensen, terwijl  het midden van dat kruispunt leeg bleef , er werd geschoten maar toch verdween de massa niet, men bukte zich wat …

  De bevrijding : wij, ons kleine gezin bestaande uit drie mensen, gingen vaak wandelen in die periode.  Wij woonden in de Sanderusstraat en trokken de stad door. Ik had de indruk dat mijn ouders het spannend vonden, na die lange jaren van bezetting, vrij te kunnen gaan en staan waar zij wilden, ook al dreigde er gevaar en was het ver van ontspannend om geconfronteerd te worden met de uitwassen van een brutale repressie. Aan het pleintje van de Lange Leemstraat stond een massa volk te joelen : meubelen werden door de ramen van de eerste verdieping gegooid en mannen met lichte overjassen en revolvers hielden de massa op afstand.  Een man met snor (die details toch ...) werd buitengeleid en uit het raam zwaaide iemand luid schreeuwend met een gouden kader waarin  het portret van Hitler.  Uit het roepende  volk kwam een man naar voren die de opgeleide gevangene  een vuistslag op zijn neus toediende : het bloed spoot er uit.  Wij zijn doorgewandeld. Later vertelde mijn vader me dat die man zijn tandarts was.

Wij hadden een Amerikaanse soldaat in de familie opgenomen, zoals dat gevraagd was door de stedelijke overheid, want er was weinig kazerneruimte  voor al die Canadese en Amerikaanse  bevrijders en men wilde die jongens een beetje thuisgevoel bezorgen. De meesten lagen aan de overzijde van de Schelde op Sint Anneke in het kamp Tophat waar de zwarte handel weelderig bloeide.  Voorheen hadden de Duitsers hier hun kampement, nu waren het de Amerikanen. Op de belangrijke kruispunten in het centrum stonden wel eens  legervrachtwagens die allerlei lekkers uitdeelden, soms was dat ruilhandel in natura maar als kind besefte je dat niet en ik vergaapte me wel aan mijn eerste echte zwarte (inmiddels ben ik dat gewoon in Antwerpen). 

In het zogenaamde Bos van Linkeroever nabij Blokkersdijk stuit je  soms nog op betonnen restanten uit die periode. Precies zoals er in het Stadspark en in Park den Brandt tot op vandaag bunkers staan die door de Duitsers opgericht werden en die nauwelijks te vernietigen zijn. Onze soldaat heette Victor, een voorbestemde naam. Ik moest hem niet en verstond hem niet en hij deed veel te flauw tegen mijn moeder. Maar soms bracht hij wel chocolade of appelsienen mee. Op een middag luisterde ma naar "het gesproken dagblad" en ze begon te wenen, wat geen gewoonte bij haar was.  Later toen ik volwassen was, vertelde ze me, dat men toen de fusillering van August  Borms had omgeroepen.  Zij was absoluut niet geïntresseerd in politiek en zeker niet in het collaboratiegedeelte  maar die man verdiende het niet, dat wist zij ...zoals velen.

Morgen slot

Ray 

Gentse vrienden, ken ik mijn klassiekers ?

  Gisteravond op het VTM nieuws hoorde ik de procureur van Gent loeien, dat het moet gedaan zijn met de volksjury's bij assisenzaken.

Die volksjury had juist een stomme uitspraak gedaan en de procureur is razend, het scheelde geen haar of hij had het over "stomme kluute" die niets van juridische poespas of hoogstandjes en spitsvondigheden kennen maar die wel gedurende dagen in het Paleis van Vrouwe Justitia komen lunchen en met gewichtige koppen de hoofdrol  opeisen op de Bühne die alleen maar geschikt is voor gediplomeerde en politiek benoemde komedianten die zich verkleden gelijk die van de opera,  een huizenblok verder.  Persrechter Roland Tack zat met zijn slim muizensmoeltje op de achtergrond van het decor ijverig te knikken, dat hij het ook een beetje vond.  Tot morgen, want dan komt Rolandje het tegengestelde uitleggen.  Hij is een soepel persrechtertje.

Heel het gedoe deed mij denken aan het geroep de vorige dag van het Gentse gemeenteraadslid, Guynokkio tijdens zijn Open-de-deur-congres  : die wil ook alles wat niet volgens zijn goesting verloopt afschaffen en breekpunten bouwen.  Misschien kunnen die twee roepers samen op het Belfort kruipen en van daaraf aan de bevolking en die van Gent uitleggen wat er moet gebeuren.  

Wel uitkijken, als  Klokke Roeland begint te kleppen, is het opstand. 

Ray

Laten we wat aan mekaar breien op deze grijze dinsdagochtend.  De taalachterstand bij de opdoemende generaties en de aanwerving van personeel in openbare dienst.

In het basisonderwijs (maar dan écht basis : vlak, plat en zo laag dat er niets onder kan) was in 2001 60% van de leerlingetjes thuis niet-Nederlandstalig. In  2005 liep dat op tot 65% en over enkele jaren schuift heel die zwik door naar het middelbaar. Zoef-zoef is vijftien, kanne ni leesze, kanne  ni spreeke, kenne niks.

Mijn kleinzoon die in Antwerpen school loopt, verbaast mij regelmatig met zijn mededelingen : "Bompa, ik kan weer iets nieuws in het Arabisch zeggen ..."  Dat is geen grap en bompa lacht groen, want je ziet onder je ogen het drama zich ontwikkelen en je bent machteloos. Het is niet met halalvoedsel te verstrekken dat je de situatie zal veranderen.  Hoe dom, zwak en onkundig moet je zijn om in dergelijke maatregelen te geloven, terwijl je aan de essentie van het onderwijsprobleem niet durft te raken, uit angst als "een onvriendelijke poco" te worden versleten ?  Ik ben een oudleerling van het stedelijk onderwijs en ik ben beschaamd voor wat de socialisten er van gemaakt hebben in de loop der jaren : een onverantwoorde, peperdure, door partijpolitiek verrotte knoeiboel die onze kinderen weinig bijbrengt, ze aan hun lot overlaat en ze nauwelijks kennis, vorming noch beschaving bijbrengt.

 Stop met het naar beneden halen van de kansen van onze eigen kinderen door die ellendige nivelleringen naar beneden toe en EIS, LEG OP dat overal en steeds Nederlands gesproken, geschreven, gelezen wordt ! Laat diegenen die een taalachterstand hebben in aangepaste klassen onderwijs volgen en laat de anderen verder het leerprogramma afwerken.  Stop met jullie gekuiste en misplaatste Antwerpse dialect in klassen en vergaderingen.  Je pleit voor multicul en diversiteit, wees dan consequent en gun de allochtone kinderen een maximale kans ,  kweek ze niet op voor de kleine criminaliteit, zorg dat het geïntegreerde burgers  kunnen worden.

Het laagdrempelige niveau van het onderwijs weerspiegelt zich in de aanwerving van personeel : 83% zakt bij een stadsexamen.

In 2005 zakte 90% voor een examen als electricien en 76% kwam niet door de tests voor sanitair & verwarming.

Bij allochtonen is het ronduit een ramp : 97% worden gebuisd.

Personeelsverantwoordelijke Van Peel kondigt aan de normen niet te zullen verlagen maar wel na te denken over een andere vorm van selectie ...  Ja ?  Misschien  met de Arabist Foorham gaan overleggen.  De vakbonden staan natuurlijk pal en paraat met veel praat te verkondigen, dat de lat te hoog ligt.  De lat kàn niet lager.

Wij zijn druk doende een samenleving van domme, onwetenden op te bouwen en we gaan er nog prat op ook.


Ray

Ik ben geboren in 1938 en ik herinner me nog zeer goed de Duitsers die door de stad flaneerden, het grote café op de hoek van de de Keyserlei-Frankrijklei naast de Opera (ik geloof dat het  Weber heette, terwijl aan de overliggende hoek  Wagner huisde) waar jonge vrouwen vaak gehuld in bontmantels en met tulbanden op het hoofd luid zaten te lachen of samenzweerderig te fluisteren in gezelschap van Duitse officieren. Ik weet zeker dat ik daar met mijn groottante ben geweest maar herinneringen worden soms aangevuld met fantasie, verhalen of filmbeelden die je later ziet. Die tulbanden kunnen ook van na de oorlog zijn.

 De opgelegde verduisteringen spreidden een donker deken over de huizen en de straten maar als kind besef je de tragiek niet die achter deze maatregel schuilt. Het brommen  van de overvliegende toestellen van de  geallieerden op weg naar Duitsland om hun bijdrage te leveren aan de gruwel van de oorlog. Overdag zag je ze ook soms die brommende luchtkaravanen en dan staarden velen met blij gelaat omhoog, tot er Duitsers aan kwamen gemarcheerd.  Op een keer werden wij onderweg met de tandem van mijn ouders aan de Plantin-Moretuslei gestopt door een groepje mensen, die ons waarschuwden dat om de hoek razzia's gehouden werden en dat mijn vader, een jonge man toen, beter langs een andere weg zou rijden. Die brave lieden wisten vermoedelijk niet dat het uitsluitend om Joodse medeburgers ging,  die  als dieren op transport werden gezet : 16.000 Antwerpse Joden zijn nooit teruggekeerd heb ik later gelezen. Nog steeds glashelder staat het beeld in mijn herinnering gebrand  van een grote verhuiswagen waar mensen in stapten en gewapende soldaten die luid schreeuwden.

 En die keer dat we op bezoek waren bij kennissen in Lint en in de verte het dreigende rommelen hoorden van een zwaar bombardement : de Duitse Erla-fabrieken in Mortsel moesten onder een bommentapijt bedolven worden maar de piloten hadden zich vergist en  meer dan tweeduizend burgers lieten het leven.  De volwassenen wisten niet wat er aan de hand was en in paniek werden wij op een trein geduwd (ik door een raampje) om naar huis te keren langs allerlei omwegen.  Daar was niets aan de hand en ik zag verdriet in de ogen van mijn ouders zonder te begrijpen waarom. Alles was toch rustig ?

We gingen vaak op stap naar de ouders van mijn ouders.  De bomma en bompa woonden in de Lange Beeldekensstraat (waar voorheen Vincent van Gogh verbleven had gedurende zijn twee jaar aan de Kunstacademie) en de moemoe en de vava leefden wat dieper de Seefhoek in aan de Everaertstraat.  Wijken die nu ingenomen zijn door Turken en Marokkanen.  Het waren altijd vrolijke bezoeken bij de grootouders : ik was het enige kind, werd behoorlijk verwend  en er werd voor gezorgd dat de kleine  niet te veel zou merken van die verdomde oorlog.  Bij de vava, die vier jaar aan de IJzer tegen de Duitsers had gevochten, tweeëntwintig jaar voor hun tweede toeristische uitstap in Belgenland, kon er niet veel begrip af voor de bezetters, die hij onveranderlijk “Schweinloeders” noemde, wat moemoe telkens aan het lachen bracht. Veel meer redenen om te lachen had de brave vrouw niet, want het leven met een man die vier jaar in de meest inhumane omstandigheden in loopgraven had doorgebracht, was niet altijd makkelijk.  Als “onze jongens” nu een aantal maanden in Kosovo doorbengen, keren ze getraumatiseerd huiswaarts en worden ze psychologisch begeleid. Vava kwam in 1918 terug van de IJzer bij zijn vrouw en twee kinderen en ging de volgende dag naar de dok om werk te zoeken. Bij de andere familie langs moeders kant was  men minder betrokken en kwam het er op aan te overleven door de kat uit de boom te kijken.  Hier geen grimmige toespelingen op  Schweinloeders maar  gegrinnik achter het vuistje en hoop op betere tijden, wie deze ook mocht aankondigen en vooral veel innige warmte en liefde.  Mijn lieve schatten allemaal, ik denk nog elke dag aan jullie allen.


Vervolgt morgen

Elk jaar komt Bert Bibber, in een al of niet omfloerste speech, zijn schamele bijstandsuitkering verantwoorden. Of hij komt elk jaar smeken voor solidariteit  : van Vlaanderen naar Wallonië en van Vlaanderen naar de Lakense poppenkast. Van de Vlamingen de centen, van de Franstaligen de liefde.

Ieder jaar is het dat zelfde afgezaagd liedje: “de eenheid van het land” waarbij hij ernstig benadrukt dat zijn vetbetaald jobbeke en dat van zijn  waanzinnig geldvretende entourage aan een zijden draadje hangt als de Vlamingen ooit eens zullen zeggen: "Sire,  u kan ze kussen."

Binnen die hele koninklijke poppenkast zijn er dan natuurlijk ook mensen die beginnen nattigheid te voelen. Eentje van hen is ene Jacques Wirtgen, die het belang van de noeste arbeid van Lorre komt etaleren.

In "La Capitale", een voor mij totaal onbekend koninklijk gazetje komt meneer verklaren dat Zijne Geiligheid prins Lorre ...WERKT.

Want, zegt Wirtgen, directeur van het KINT – Koninklijk Instituut voor duurzaam verbrassen van het Vlaamse geld en Natuurlijk Tripkes maken – de Lorre is al 620 keer naar buiten getreden voor mijn Kint sinds 1995.

Luistert goed,  dat is zowat 50 verplaatsingen per jaar aan zo’n 3 uur per activiteit en dan moogt ge daarbovenop nog eens 3 (DRIE) uren rekenen aan briefing en coördinatie. (om te zeggen waar hij moet gaan zitten want rap van begrip is de lorre natuurlijk niet. n.v.d.r.)

Meneer Lorre “werkt” dus 300 uur per jaar en daarmee probeert Wirtgen zijn baas en jobbeke te verdedigen. U zou denken: hij gooit zijn eigen ruiten en die van de Lorre in maar geen nood: in de Vlaamse virtuele pers staat overal hetzelfde te lezen zonder ook maar enige kritische noot.

En wat houdt dat werk dan in, zowel van de Lorre of van het KINT?

Leuke uitstapjes versieren voor de vriendjes en vriendinnekes en zo nu en dan gaan pronken met andermans pluimen.

Van België, verlos ons Heer.

Erik

Dit weekeind hadden de heren Sarkozy en Guynokkio beiden een groot partij-optreden om zich voor te stellen aan hun respectieve kiezerskorpsen en konden wij de beide heren vergelijken. 

Om als nummer een van je beweging door te stoten, heb je heel wat watertjes doorzwommen en is er veel van dat vocht in je wijn terechtgekomen.  Wat blijft er nog over van de idealen waar je partij voor staat en hoe ongeschonden ben jezelf als mens en politicus ?  Dit om duidelijk te maken, dat mijn  enthousiasme voor politici gekruid is met enige scepsis.

Sarkozy heeft steeds een ferme indruk gemaakt als een  minister die zijn job ernstig aanvatte, helder tot de bevolking zei wat er aan de hand was en wat hij wou en kon doen.  Met dat geloofwaardige imago treedt hij bij deze verkiezingen op de voorgrond en als die man zegt : "Ik wil niet alleen jullie, de partijvrienden vertegenwoordigen maar àlle Fransen" heb ik de neiging, dat van hem  te aanvaarden.  Ook als het maar een stuk van de waarheid is,  Sarkozy bezit waarachtigheid.  Dat is gebleken bij de enkele onfrisse zaakjes die hem aangewreven zijn in het verleden en die hij van zich af heeft weten te schudden, zonder merkbare schade.

Nu die van ons.  

Ik weet het, ik ben bevooroordeeld en ik zal een poging ondernemen het te blijven.  Dan vertrekken we van gekende stellingen.

Die van ons  roept vanop het podium de zaal in dat hij "ongebonden" naar de verkiezingen wil maar kondigt tegelijk breekpunten aan.  Dus, ongebonden maar wel met uitsluiting van bepaalde groepen. Ik mag er even op wijzen, dat die man en de overige poco's steeds langs de weg staan te roepen dat het Vlaams Belang "mensen uitsluit".  Het is een bekend gegeven, je tegenstander verwijten wat jezelf doet.

Wie sluit hij uit ?  De separatisten.  Dat wordt een steeds groeiende groep overtuigden uit alle milieus en vakgebieden die niet alleen de profiteurs van Laken beu zijn maar ook de verbrassers van beneden de taalgrens.  De talrijke ondernemers in Vlaanderen, die verleden week nog een opdoffer kregen van deze regering, zijn geen revolutionairen of avonturiers, maar mensen met zin voor verantwoordelijkheid die duidelijk zien naar welke economische afgrond dit land aan het verglijden is.  Guynokkio verkiest de monarchie-aanhangers en de Brusselse en Waalse geldophalers. De 12,6 miljard Euro transferten  staatschuld inbegrepen) naar Wallonië kom niet in het gedrang.

Hij wil ook niet weten van het herbekijken van de ethische  hervormingen die zijn ploeg doorvoerde.  Leterme mag zijn gezinswaarden op zijn hoed steken : de heterogene samenleving moet blijven wijken voor de aanhangers van de Gay Parades en de VLD blijft de ideale omgeving waar de meisjes knipogen naar de passanten : "Wij zijn Open".

Het derde breekpunt, daar kan ik inkomen.  Guynokkio wil niet horen van groepen die de belastingen zullen verhogen.  Dàt is zijn werk." Bravo "roept heel de zaal, want ze leven er allemaal van.

Dit alles wordt op de toon van een marktkramer die van zijn spullen niet af geraakt de toehoorders in het gelaat geslingerd met luide, dreigende stem en dito lichaamstaal.  Ik zie in die man nijd en haat, onverdraagzaamheid en tomeloze machtswellust. Angstaanjagend was het slot,  toen hij een vuist vormend  met  groteske wellust uitriep : "Ik heb goesting...".  Beklagenswaardige man. Tussen ons komt het nooit goed.  

Je prèfère Sarkozy. 

Ray

We hebben of moeten er leren mee leven met de feilloze pesterijen langs de weg.

Jonge weggebruik(st)ers hebben het nooit zo gekend, vermoed ik: het verkeer als een kat-en-muis-spelletje.

Waar we vroeger nog eens over de schreef konden gaan is dit vandaag de dag bijna volledig uitgesloten. We ergerden ons wel mateloos aan snelheidsduivels op momenten dat we zelf niet gehaast waren of als zwakke weggebruiker aan het verkeer deelnamen.

Waren we al eens zelf aan het zondigen dan had het al moeten lukken om gesnapt te worden. Waren we dan toch gesnapt dan was het eens goed vloeken – een zonde erbij? – en dat was het dan.

Al bij al is het goed zo, al zou ik wel een boomke kunnen opzetten over de nachtelijke flitsen en die 30km/u regeling.

Mijn grote frustratie en ergernis is wel dat van deze hoorn des overvloeds – in 2005 werd voor zo’n 300.000.000 Euro aan boetes geïnd – weer eens schandalig misbruik wordt gemaakt om het Waals profitariaat te sponsoren. Meer dan 80% van de boetes wordt geïnd in Vlaanderen maar méér dan de helft van dit geld vloeit via via terug naar Wallonië.

Maar eigenlijk wou ik het eens hebben over automatische verkeerslichten.

Vanmorgen, zo rond een uur of vijf, was het weer van dat. Terwijl ik kom aangereden en zie dat het verkeerslicht “mij gezien” heeft – dat merk je aan dat rode lichtje dat oplicht – verspringt het licht op oranje. Dus wachten.

Wachten.

Wachten op niks, tenzij op groen licht.

Want vanuit de zijstraat kwam geen kat.

En zo kom ik op dit traject drie van die “moderne” verkeerlichten tegen.

Niet één werkt naar behoren, denk ik dan en vraag mij af waarom er een extra “spellement”  met extra kosten aan die verkeerslichten wordt toegevoegd.

Dit is geen eenmalige ervaring maar is mij reeds zo vaak, meer wel als niet, overkomen dat ik mij afvraag of dit niet opzettelijk gedaan is door Landuyt, die zijn naam in de praktijk mag omzetten.

CO2 en fijn stof.

Als de roodblauwgroenen het dan werkelijk zo goed voorhebben met het milieu dan kunnen ze hier al eens werk van maken.

Al die nutteloze tijd staat mijn wagen CO2 en fijn stof rond te blazen.

Nog eens extra bij het terug op gang brengen.

Dat is dus niet alleen een extra belasting van het milieu maar ook van mijne portemonnee.

En dan heb ik het nog niet over vrachtwagens.

Hetzelfde liedje met hun stomme verkeersdrempels.

Meent de regering het werkelijk om de Kyoto-norm te halen? Dat ze dan alle verkeersdrempels afbreken die trouwens ook zieken- en brandweerwagens zwaar hinderen.

Ieder voertuig remt af, bubbelt over de drempel, en trekt terug op.

Zelfde commentaar als hoger bij het verkeerslicht maar hier komt nog een extra milieuoverlast bij kijken: geluidoverlast. Vooral dat van vrachtwagens die optrekken en daar bovenop nogal wat gedaver veroorzaken. Waarbij ik zo’n vermoeden heb dat van al die beleidmakers er geen een naast zo’n drempel woont.

Ik garandeer u dat, indien ze plots voor uw deur zo’n drempel gaan plaatsen, ge niet gelukkig zult zijn, vooral als ge langs een enigszins drukke straat woont met nogal wat vrachtverkeer. Waar die “beleidmakers” natuurlijk niet maar in chique villawijken wonen.

Voor de maandag kan dat volstaan.

Erik