Wat niemand voor mogelijk zou houden, is deze namiddag trieste werkelijkheid geworden : België en Nederland hebben mekaar de oorlog verklaard en de gevechten zijn begonnen !

Voor de eerste maal in de nog jonge geschiedenis van de EU verklaren twee naties uit de Unie mekaar de oorlog en het is van 1831 geleden dat beide buurlanden mekaar met kruit bestookten.

Zoals vaak is het allemaal begonnen met een stom incident boven het Nederlandse luchtruim.  Een log Belgisch transportvliegtuig was op weg van Brussel naar Oslo, toen de piloot vaststelde dat hij zijn landkaarten op de vliegbasis vergeten was.  Getraind op vlugge reacties, zoals piloten die meekrijgen in hun opleiding, draaide hij gezwind de stuurknuppel om en richtte de koers terug op Brussel over Nederland.

"Goed gedaan, Philippe" mompelde hij tevreden voor zich uit "hoog in de lucht is  geen protocol en kan ik mijzelf tutoyeren."

De Nederlandse Luchtafweer was niet geïnformeerd over deze Belgische aanwezigheid en toen zij op hun oranje radar een stip zagen verschijnen die na de obligate drie oproepen geen teken van interesse, noch leven gaf, stuurde de Majoor-van-dienst krijtbleek twee F-16's het ruim in om de indringer tot landen te dwingen.

De generale staf was inmiddels toegekomen bij Hare Majesteit en bij Balkenellende die onmiddellijk een sigaar had opgestoken, want dat deed Winston Churchill ook als er oorlog dreigde. Bos was naar het toilet, waar hij een ruim deel van zijn tijd doorbrengt en Rauvoet stond gillend uit de bijbel te lezen.  Wat een zootje ongeregeld heb ik hier vorige week ingezworen, dacht Beatrix, terwijl ze een nijdige tik verkocht aan een stomme lakei.

Het Belgisch transportvliegtuig reageerde niet op de F-16's alhoewel de piloot vrolijk wuifde naar zijn collega's toen die met hun vleugels wiegden ten teken van "volg ons" want op de radio-oproepen werd niet gereageerd.  Philippe had een zender ontdekt met liedjes van Boys Band en George Michael, zijn favorietjes. De Nederlanders hebben hem naar beneden geschoten, zijn schietstoel functioneerde perfect.

Zo is het begonnen. Gelukkig is het morgen weekeinde en is het leger met vakantie.  Langs de beide kanten van de grens.

U kan dit verhaal checken bij www.deMorgen.be

Als de nieuwe burgemeester van Gent op televisie verschijnt, heerst er  bij ons een feestelijke stemming en een tikkeltje jaloezie.  Een burgemeester met een pak, een keurig hemd en een das, is een ongekende weelde voor een sinjoor.  De jonge Antwerpse generatie beweert bij hoog en laag, dat een burgemeester een Vogelschrik is die in een Renaissance Hotel woont op de Grote Markt.

Als de burgervader van Gent  begint te spreken, wordt het al wat moeilijker,want in het begin dachten wij, dat elke Gentenaar zoals in  Flikken eigenlijk een uitgeweken sinjoor is, die niet nasaal praat en elke zin begint met "allee"... maar neen, die Daniël Termont lijkt een echte copie van Nonkel Miele, alias Romain de Coninck.  Jammer dat hij een socialistische tafelspringer is, want ik vind hem bijna sympathiek.

Maar niet lang, want wat doen ze nu in Gent, de geboorte- en woonplaats van Verdi Dua,  kleuterleidster bij Agalev ?  Promotie voor het vegetarische voedsel.  Niets mis mee, behalve als je het moet eten, zeg ik altijd.  De stad als openbaar bestuur schaart zich achter de bevordering van het zogenaamd "veggie" project : lekker blauwe aardappelen en groen vlees smullen, met strontkeurig sausje.  Mmmm. 

En dan denk ik : is het de taak van een schepencollege belastinggelden te spenderen aan wat we op ons bord leggen ?  Vegetarisch smullen is niet weggelegd voor iedereen, want er gaat een ganse industrie schuil achter dat alternatieve wereldje ; en men richt zich beslist niet tot die mensen die zich uit pure financiële noodzaak een stuk vlees moeten ontzeggen. 

Heb je Reginald Moreels al eens bekeken ?  Die ziekelijke man is opnieuw kandidaat voor de verkiezingen bij de CVP, nadat hij bij andere partijen onder de deur weggeschoven is geworden : hij gaat gaat er prat op "veggie" te zijn, hij weegt 37 kilo's dankzij zijn dichte haardos.  De VLD wil hem ook terug omdat hij zo'n natuurlijk blauwe randen onder de ogen heeft.  Terwijl zijn echte bestemming natuurlijk bij die kleine Verdi Dua ligt : samen bomen knuffelen.  Termont zal ook daarvoor belastingcenten vinden.

Ray

 

Tot 10 juni aanstaande zitten jullie met zijn 150 royaal op onze kosten te leven : het is jullie gegund. Parlementaire dictaturen zijn waardevolle instrumenten om het domme volk te besturen.  Jammer dat er bij ons verkiezingen aan te pas komen, maar dankzij de import uit woestijn- en andere grote cultuurparadijzen, zullen we weldra verlost zijn van die restanten van de oude democratie.

Staat u me toe even gebruik te maken van een niet-bestaand recht, namelijk u een voorstel over te maken in mijn simpele taal, voortspruitend uit mijn eigen simpele koker en door u om te zetten in een wetsvoorstel ?  U mag dat mede laten ondertekenen door al wie gek genoeg is, ook zijn zetel op het spel te zetten. En uiteraard moet u wel de betreffende wetgeving navlooien en de nummertjes invullen, daarvoor bezit u niet alleen pen en papier maar ook uw wetgevende kennis. Het gaat over de dubbele loyaliteit aan diverse vaderlanden :

- Iedereen die beantwoordt aan de vereisten kan de Belgische nationaliteit verwerven, behalve personen die een nationaliteit bezitten waar zij nooit afstand kunnen van doen op grond van de wetgeving van hun land van oorsprong.  Op deze manier unificeren we de Belgische en is de volgende stap naar het afschaffen van de dubbele nationaliteit gezet.

  Hoe vindt u die ?  Voor Vlaams-nationalisten is het altijd delicaat en zelfs een ietsje dubieus geweest te praten over het Belgische staatsburgerschap maar we moeten daar niet moeilijk over doen, als we onze maatschappij willen verdedigen en de unitaristen kunnen wijzen op de voordelen.  Tegelijk maken wij duidelijk aan andere naties, dat zij niet ten eeuwige dage een bloed-en bodempolitiek kunnen voeren door het toevallige geboorteplekje  als een doem te laten wegen op de rest van  het leven. Ius soli, het recht van de heilige grond geldt bij ons als een racistische vloek maar als de koning van Marokko het toepast, is het in orde, dan wordt er politiek correct geknikt : "Zeker, Majesteit, zou het u behagen mij nog een stamp tegen mijn klokken te geven, gaat u vooral uw gang."

België zou weer eens Gids kunnen zijn voor de rest van de Weireld. En u zou aan dat grootse project uw naam niet verbinden ?

Ray (de anonieme weldoener van de democratie)

In de Waalse Spaar- & Graaikas met speciale klantenkaarten, bonussen, extra-legale premies, BMW's, Tombola's-met-altijd-Prijsformules, kortom in de razend gezellige stad Charleroi werden  nu ook de stadsontvanger en de stadssecretaris geschorst.  Dat is niet erg, er blijven nog enkele leden van de schoonmaakploeg over om de reputatie van het Stedelijk Ambt hoog te houden !  Zoals altijd en overal : de groten pikken, de kleinen stikken.

Dit is prettig  nieuws om deze trieste dag enigszins op te fleuren.  En er komt nog !

Op de Brusselse Beurs werd het aandeel van de Nationale Bank geschorst.  Het is maar voor eventjes, in afwachting van een uitspraak van de Rechtbank.  Niets aan de hand, zegt Guy Quaeden, de partijpolitieke slaaf en  Franstalige Gouverneur, als de rechter een verkeerde uitspraak doet, hebben wij een peloton Marokkanen ingehuurd bij burgemeester Moureaux uit Molenbeek, om de rechter tot andere gedachten te brengen...  Vous me comprenez ... en hij lacht zijn bek groene tanden vrij.  Aantrekkelijke man, die Quaeden, doet me altijd denken aan een pot mosselen.

Waar het om gaat is een van die typische schanddaden die eigen zijn aan de Belgische foefelaars, zwendelaars en sjoemelaars, ik ben me weer vreselijk aan het opwinden en dat is niet verstandig.  Ik heb het er al over gehad in het verleden : onze goudvoorraad, onze goudreserve, het klassieke appeltje niet voor de dorst maar voor ernstige calamiteiten, zoals een niet denkbeeldige ineenstorting van de economische en financiële markten.

In 1988 : hadden wij 1303 ton die stelselmatig uitverkocht zijn geworden tot er in 2005 nog slechts 218 ton overbleef.  Het kan geen kwaad, hoor, roepen ze aan de Montoyerstraat, goud heeft geen zin !

De Nationale Bank is een semi privé instelling met onduidelijk statuut (uiteraard ! da's makkelijk om beter te foefelen, uw partijvriendjes een mooie job te gunnen en er tegelijk zorg voor te dragen dat ze niet achter de tralies verzeilen).  De maffia zwemt ook in juridisch onduidelijk bloedwater.  Deontologisch klopt het natuurlijk niet, dat een natie zijn goudvoorraad verkoopt zonder parlementaire inspraak, want dat goud is niet het privé bezit van Guynokkio of die andere mispunten maar wél van ons allemaal.  Ja ?

De Nationale Fraudeursbank voert die verrichtingen uit in opdracht van de liberale sukkelminister van financiën en stort de meerwaarde door aan de regering.  Voilà, zo doen wij dat.  Als dat in Nederland gebeurt, staat den Haag in brand.

Dus, de onbenullen verkopen niet alleen elk jaar onze nieuwe en oude gebouwen om hun tekorten te verdoezelen, ze verkopen ook het staatsgoud uit !  De schorsing op de beurs van Brussel is het gevolg van klachten van kleine aandeelhouders die het autoritaire optreden van de Nationale Bankiers niet langer slikken 

La Belgique, wat een tragedie !  Dit land verzorgt zijn eigen begrafenis : Taratarata boem boem ! Dat zal een van de mooiste dagen van mijn leven zijn.


Ray

Op 47-jarige leeftijd is de VB-volksvertegenwoordiger overleden. 

Hij heeft in het district Deurne (met zijn circa 75.000 inoners) het grootste aantal voorkeurstemmen behaald, op zijn eentje meer dan alle lijsttrekkers samen en leidde de partij naar de monsterscore van 43,50%.

De moeilijke bestuursperikelen hebben Guido nooit verleid om beslissingen te blokkeren die tegen het belang van de inwoners indruisten.  In het in memoriam dat de Gazet van Antwerpen vandaag schrijft, heeft men vergeten te vermelden, dat Guido Tastenhoye gedurende vele jaren bij hen werkte als Wetstraat-journalist.  In de Kamer zal Guido opgevolgd worden door Paul Meeus.

Aan de familie betuigen wij ons oprechte medeleven. 


Angeltjes.

Het bericht over de vechtpartij in het Antwerpse Justitiepaleis, de rechters die op de vlucht sloegen en  even hetzelfde lot ondergingen als de Vlaamse slachtoffers die zij net hadden vrijgesproken, dit alles is véél meer dan de feiten waar het om gaat.  In onze steden en gemeentes, die al lang niet meer van ons zijn, heerst onzekerheid, onveiligheid en angst bij de burgers. De lafaarden van de pers die elke dag op de bres staan om de multikul toe te juichen, moeten in steeds kortere artikels en kleinere letters het toenemende nieuws over de om zich heen grijpende onrust en misdaad verbergen.

In mijn eigen buurt werd twee weken geleden een man die terugkeerde van een zakenreis overvallen door drie bewapende kerels ; bij herhaling worden ramen uitgeklopt bij geparkeerde auto's, wandelaars zijn meermaals overvallen en inbraken legio, gisteravond rond negen uur hing een politiehelikopter gedurende ruim een kwartier boven onze hoofden met zijn onheilspellend geklop en drie reusachtige schijnwerpers die de hele buurt afzochten.  Wij zaten verdomme precies in Vietnam "Apocalypse now" na te spelen.

Er loopt een man in mijn stad rond die per se burgemeester wilde worden en daar ook in geslaagd is met zijn humbug campagne.  Dat hij nu bewijze dat hij in staat is om te zorgen voor de veiligheid van zijn burgers : een stadhuis is méér dan een historisch decor om met artiesten een glas flutchampagne te drinken, het is een symbool van onze stedelijke zelfstandigheid, onze welvaart en ja, waarom niet, ons overdreven chauvinisme.  Janssens wenste dààr te resideren en hij beloofde dat "morgen alles beter zou worden" in zijn multiculturele stad.  In zijn droomstad zal hij bedoelen. DE realiteit van deze verplichte samenleving is bitter, stemt tot wrevel en is gedoemd tot mislukken, niet omdat WIJ  niet kunnen, wel omdat ZIJ niet willen.

Ik weet niet of Janssens kandidaat zal zijn bij de federale verkiezingen, of hij laat zich nog wat langer pramen maar ik heb toch enkele vragen voor de burgemeester :

- Wil u er met het gewicht van uw functie mee op aandringen dat België zijn grenzen beter bewaakt zodat er een einde komt aan de instroming van illegalen en vluchtelingen ?

- Wil u er mee voor ijveren dat in alle Vlaamse steden op een ernstige manier een inventaris gemaakt wordt van mensen die hier niet thuishoren, volgens de wetten van dit land ?  Volgens uw vroegere veiligheidsschepen gaat het om 30.000 mensen in uw eigen stad ; vindt u dat normaal ?

- Wil u er mee uw  schouders onder zetten, dat de wetten op gezinshereniging tijdelijk opgeschort worden, omdat het hier bijna exclusief om sociale en financiële misbruiken gaat ?

- Wil u, weer eens met het gewicht van uw ambt, in de straten van uw stad verschijnen, u laten zien, met uw burgers praten (en niet alleen tijdens bals en feestjes van uw vrienden), hen overtuigen dat u weliswaar gekozen bent met de stemmen van moslims maar ook bereid bent te zorgen voor de veiligheid van àlle inwoners ?


Ray

Ik had beloofd over deze zaak niets te schrijven maar nu ze uitgebreid in de dagbladpers ter sprake komt, doorbreek ik mijn belofte. 

Enkele jaren geleden vond tijdens een familiewandelingetje om de hond uit te laten, een schermutseling plaats die ontaardde in een rauwe vechtpartij, een massale belegering van een woning die enkele dagen aanhield en een Vlaamse familie die haar normale gezins- en beroepsleven zag omslaan in een drama zonder weerga.  Alles begon met het kleine hondje aan de leiband,  dat parmantig voorbijdrentelde aan  een oude Marokkaan, die met  zijn fiets stond te morrelen.  Neen,  het beestje hief geen  pootje op want het is een teef.  We weten allemaal  hoe diervriendelijk  woestijnkoppen zijn : de kerel stampte naar het diertje, allerlei verwensingen uitbrakend en het spel zat op de wagen. 

Het baasje van de hond, een politiecommissaris, liet dit niet gebeuren, er werd geroepen, gescholden, geduwd, getrokken, de bruine familie kwam huilend het huis uitgelopen, er werden gsm's uit de wijde broeken getoverd, in een oogwenk, was de straat veranderd in een stroom van Arabische roepers en schreeuwers.  De man, zijn vrouw en schoonmoeder konden gelukkig vluchten in een apotheek, waar ze de eerste zorgen kregen toegediend en ze zijn door het gedrum en gedrang heen in hun eigen huis terechtgekomen, na een hele tijd.

De politie was inmiddels verschenen maar er werd niet opgetreden tegen de bende woestelingen die voor het huis waar die Vlaamse familie woont, stond te schreeuwen : gevreesd werd dat er een racistische motivering zou gegeven worden aan deze affaire.  Het Antwerpse politiekorps, dat politiek geleid werd door de zwakke Leona Detiège was intern verdeeld in allerlei fracties en groepen, de Visa affaire stond op het punt uit te deinen, kortom in plaats van een collega in nood bij te staan, deed men aan politiek, voerde men zijn eigen oorlogje !

Ik bespaar u verdere details maar deze brave mensen, die nog nooit van hun leven wat dan ook te maken hebben gehad met racisme, partijpolitiek, burenruzies, of wat dan ook, hebben gedreven door angst hun jobs opgeschort (in zijn geval mits vastgestelde werkonbekwaamheid) en hebben zich teruggetrokken.  Gevlucht.  Het lijkt een film, een roman, het is helaas pure werkelijkheid uit de stad van Allah.

Na jarenlang ondergedoken geleefd te hebben,  is de zaak vandaag in het Antwerpse vlinderpaleis uitgesproken : de Vlaamse familie, de politiecommissaris, zijn vrouw en schoonmoeder, zijn vrijgesproken.  Men heeft hen, niettegenstaande de meest smerige insinuaties en leugens, niets kunnen aansmeren. Mocht er slechts een zweem van schuld of fout bij hen gelegen hebben, ze hadden ervoor geboet, wees daarvan verzekerd.

De Marokkanen zijn wél veroordeeld, tot een voorwaardelijke straf.  Ik ken de details nog niet, u vindt ze wellicht in de dagbladpers.

Het onwaarschijnlijkste is echter, dat het veroordeelde tuig bij het aanhoren van het vonnis, slaags is geraakt in de rechtbank en dat het hof op de vlucht is geslagen !  Ik weet op dit ogenblik ook niet wat er verder aan de hand is. In zo'n geval moet natuurlijk het crapuul onmiddellijk terug aangehouden worden en wacht hen een nieuw proces mét veroordeling.

Aan de Vlaamse familie maak ik enerzijds onze felicitaties over dat eindelijk na zovele jaren sidderen en wachten het gerecht hen in het gelijk heeft gesteld.  Hun leven is zovele jaren een hel geweest en of dat ooit nog in orde komt, kunnen we enkel voor ze hopen.

Langs de andere kant, is het  absoluut onontbeerlijk dat die mensen moeten beveiligd en beschermd  worden.  In deze zaak gaat, volgens mij, de korpsleiding en de stedelijke politiek absoluut niet vrijuit.

Ray

De Jo Vandeurzen liep weer te snikken, die man heeft al wat verdriet in zijn leven gekend.  Gisteren  bij de voorstelling van de campagne van zijn christendemocratische partij (gelukkig, is ze van hem, ik zou ze nog niet voor niets willen) : "Samen werkt", was het weer van dàttum. 

Het is echt waar, snotterde de Jo, sààmen dat is fijn, sààmen dat werkt echt. En terwijl de Leterme zich gegeneerd wegdraaide van dat sentimentele gedoe, riep de Jo hem na : "Yves, morgen wil ik geen voorzitter meer zijn, want de NV-A van Leuven vraagt meer verkiesbare plaatsen".

Je las het zo op het gezicht van  Leterme, dat hij er niet kon mee lachen.  In plaats van lekker ontspannen in de fitness moppen te tappen en naar de slanke wùvetjes te lonken, zat hij hier bij die bleitsmoel propaganda te maken en morgen opdraven om de profiteurs van de NV-A  in hun kakstoel te hijsen en een draai tegen hun oren te verkopen.  Een mens moet wat presteren tegen zijn zin om premier te worden van dit uitdeelparadijs.

Terwijl de Deur een nieuwe zakdoek vroeg aan een van de Van Rompuys, die ook menen dat de aarde niet meer draait als zij ergens ontbreken, kwam Bart de Wever binnengestapt met een dikke dubbele hamburger van de Quick, recht afstevenend op Leterme.  Die schrok zich te pletter, want hij kent de kleine nog van de miserie met Dedecker en den Baard had opdracht gegeven de kleine overal buiten te houden.  Na de verkiezingen, wordt  hij  staatssecretaris van "Nieuwe nucleaire ontwikkelingen bij de behandeling van verkouden zeehonden" met kantoor op de Zuidpool.

Leterme zag ineens het licht schijnen en sloeg twee vliegen tegen mekaar : "Bartje, als gij die mannen uit Leuven stil houdt, vertel ik u welke grootse toekomstplannen wij voor u koesteren ...Kunt gij goed tegen de kou ?"

Poltiek is mooi, vooral Sààmen.

Ray

Ik wist niet wat ik hoorde toen ik, na een nachtje stappen, Bracke bezig hoorde terwijl mijn vrouw, met de deegrol in de aanslag, gelukkig al sliep.

De RTBF, daar zijn ze tenminste nog consequent de B in hun naam te houden, komt naar Vlaanderen om zijn oor te luisteren te leggen wat de Vlamingen nu wel of niet willen.

In het stadhuis van Gent hebben ze een debat georganiseerd met enkele Nederlandstalige Belgische politici uit Vlaanderen. Voor zover ik het heb begrepen zaten er geen Vlamingen bij.

Heel ernstig kan de uitzending niet geweest zijn gezien de karikaturale benadering van de RTBF door Eddy Wally als hét monument van het Vlaamse lied naar voor te brengen en Xavier Waterslagers als theatermonument.

Hilarisch schrijnend was volgend fragment dat Ter Zake er uitpikte.

Isabelle Durant in vertaling aan het woord: “ Ik zou willen weten, beste Nederlandstalige vrienden, vindt u niet dat de obsessie voor ’n verdere regionalisering grotesk is in vergelijking met het samen redden van de planeet (én het redden van België).(Dit laatste werd door de ondertitelaars van de PRT er niet bij gezet) Tenzij u ook denkt aan een splitsing van het weer om zo de voeten droog te houden in Vlaanderen. Het ergste is dat deze groene tomaat het nog ernstig meent ook.

Het eerste wat mij opviel was dat de journalisten het debat in het Frans voerden.

Dit getuigt van pretentieuze minachting, niet meer of minder tenzij het toch onkunde is.

Kunt u zich voorstellen dat de PRT in Luik een debat organiseert en het Nederlands als voertaal gebruikt? Omdat er een paar mindere goden tussenzaten, die de taal van Marianne niet machtig genoeg zijn, mochten de panelleden antwoorden in het Nederlands. Wat ze dan ook allemaal deden al wou Eric van Rompuy – uit respect (sic) – liever in het Frans zijn zegje doen.

De bewuste uitzending heb ik niet gezien maar wel Ter Zake die het over “débat à la une” had. Voor zij die TZ niet hebben gezien hier letterlijk volgend fragment:

Aan het woord zijn Siegfried Bracke, Eric van Rompuy en Christian Laporte journalist bij La Libre Belgique.

Let goed op de platbroekerij van Bracke.

SB: Er is ook, meneer VR, een incident geweest over het feit dat alle politici daar aanwezig, u dus ook, Nederlands spraken. Voor de krant Le Soir bv. is dat “not done”. Waarom doet u dat wel? Want sympathiek is het niet, hé.

VR: Het is niet sympathiek maar wij waren daar in Gent en ja..we zitten onder Vlaamse politici..(Bracke slaat er zijne zeg tussen)

SB: Voor een uitzending van de RTBF hé.

VR: ja, en als er dan..ja, niet iedereen zo maar bereid is om zo maar direct van te zeggen ik wil Frans praten dan zijt ge beter van allemaal Nederlands te praten.

VR gaat dan verder om te zeggen dat hij bij interviews op de RTBF altijd Frans spreekt en vergeet er dus bij te zeggen dat het van elementaire beleefdheid zou getuigen dat ze een Vlaamse politicus in het Nederlands zouden moeten aanspreken.

Ja, sorry, VR is geen Vlaming.

Het was de zeer goed Nederlands sprekende Waalse journalist die het die twee Nederlandstalige Belgen moest duidelijk maken: “Het is een kwestie van hoffelijkheid. Ik vind dat absoluut heel normaal. Wanneer ik bij u kom, spreek ik natuurlijk Nederlands.”

Hierop repliceerde SB nog maar eens: “Maar meneer VR zat bij de RTBF.”

Erg dat de enige die kritiek heeft op de onbeleefdheid van de RTBF een Waal is.

Zegt veel over de Brackes en Vanrompuys in Vlaanderen.

En die deegrol? Die had ze klaarliggen voor Bracke.

Erik

Correctie:

Guynokkio was er blijkbaar ook en was de enige die Frans sprak. Die verrader, niet alleen van zijn eigen volk maar bovenal van al zijn eigen principes en ideeën,  is toch tot alles in staat om aan de macht te blijven. Al vrees ik dat het niet veel zoden aan de dijk zal werpen tegen de maffiabende van Di Pipo & Co.

Soms ontmaskert de partijpolitiek zichzelf tot het niveau van het sprookje van Andersen, de Kleren van de Keizer : het gaat om niets, het is voorspelbaar als de smaak van jonge kaas, en het is slechts een minieme minderheid die zich zit op te jutten over de resultaten van dat niets.. 

De Provinciale Raden, twaalf eerbare instellingen zijn opnieuw samengesteld en een hondertal Nederlanders kunnen zich tooien met de versierselen der gewichtigheid als gedeputeerden voor het onderhoud van tweederangswegen, de hoogte van bomen, de afrastering tussen boerderijen en de klopjacht op wilde konijnen.  Zo belangrijk allemaal dat er  in de verkiezingsuitzending nauwelijks gerept werd over uitslagen maar enkel prognoses werden geprojecteerd van hoe deze provincieslaven per partij de senaat zouden samenstellen ... die op zijn beurt niets in de pap te brokken heeft.  Aan dat laatste werd zelfs een debat gewijd door senatoren die geacht werden relativerend over zichzelf en hun goedbetaalde job te discussiëren. In België doen we het schijnheiliger : wij zwijgen erover, want ook de kinderen van de koning maken deel uit van het senaatscircuit of -circus.

Het goede nieuws is dan weer, dat iedereen gewonnen heeft in Nederland , net zoals bij ons.  Zelfs als je niet deelneemt, niet aanwezig bent in de bescheiden provincies en in de nieuwe senaat, dan kan je nog winnen : de PVV van Geert Wilders heeft een flink stuk campagnegeld bespaard, moet zich niet bezighouden met het aantal takjes heidekruid dat mag afgerukt worden op de Veluwe en wipt hypothetisch van 9 tot 16 zetels.  Kabouter Bos verliest op zijn zegetocht 4 van de 19 zetels maar hij staat te glimlachen als een ware triomfator : "Goed hé !" glundert hij recht de camera in "en volgende keer halen we nog minder !"  Socialisten huldigen overal in Europa dezelfde slogan : wij zijn volksbedriegers.  Ze hebben de gewone mensen weggepest uit hun partijen, deze vervangen door een zootje net niet gebuisde universitairen, syndicale graaiers, hufterige wietrokers,  ze wriemelen zich in  belangrijke functies in verschillende bestuursapparaten en ze zakken electoraal overal  de dieperik in, want de gewone man die zij verwijderd hebben, blijft bestaan en zoekt elders onderdak. De socialisten zijn zoals de musici op de Titanic : ze doen alsof het allemaal niet waar is en ze spelen de Internationale en sourdine in driekwart maat op een gestolen Stradivarius.

In Nederland zoekt de moegesarde burger zijn toevlucht tot de  SP, wat een zeer grote druk moet betekenen op de schouder van deze crypto-communistische lieden die dagelijks geconfronteerd worden met de jammere consequenties van hun iedereen-is-gelijk stelling.  Dat is zeker niet de opvatting, noch strookt het met de ervaringen van velen van hun nieuwe kiezers. Die hebben precies omwille van de onrechtvaardigheden van de multikul de traditionele denkburchten verlaten.

De grote links-rechts polarisatie in Europa legt een zware hypotheek op de toekomst van het avondland en blijft oplossingen voor de grote problemen in de weg staan.  Wie dit niet inziet, is m.i. zo blind als een mol.  By the way, zouden we deze diersoort niet gaan beschermen, zoals de pimpelmees en de dopdoornheidrozenstruik ?

De opkomst lag rond de 46% : in Hoboken noemen ze dat een ruime meerderheid om comfortabel mee te besturen.

Ray  

Mensen die het niet meemaken, hebben makkelijk praten :  als je belooft cultureel nieuws te brengen, moet je het doen. Als je echter artikels schrijft voor Mijnheer Erik moet je het volledige werelwijde web uit je hoofd kennen en "overal linken leggen, anders verstaan de mensen niet waar je het over hebt".  Zegt hij. Die man heeft nog nooit een krant in de handen genomen.

Welnu, ik kàn dat niet werken met linken maar Mijnheer Erik heeft  mooie foto's gevonden uit de film en een van Dame Katelijne Verbeke die purper uitslaat van wanhoop als ze merkt dat haar portretje terechtgekomen is bij de politiek incorrecten. Kusje, Katelijne ?

De cinefielen onder u kennen ongetwijfeld de sfeervolle film van Ettore Scola met Sophia Loren en Marcello Mastroianni, Italiaanse filmiconen bij uitstek, hier gekleed als dutsen zonder schmink noch glamour,  ineen decor dat je stil maakt door zijn eenvoud,  en met dialogen die zo weggeplukt schijnen uit het eentonige bestaan in een huurkazerne, dit is een uitzonderlijke en mooie film, ja. 


Omdat het zo sterk theatraal is, sta je er niet bij stil dat dit een origineel filmscenario is en het is pas nu het Raamtheater uit Antwerpen deze productie op de affiche plaatst, dat je merkt dat een film omgewerkt wordt tot een theaterstuk.  Zeer ongebruikelijk.

 

Hitler bezoekt in mei 1938 zijn compagnon Mussolini en alhoewel beide fraaie figuren mekaar niet kunnen luchten, doen ze natuurlijk alsof ze de beste maatjes zijn.  Heel de Romeinse bevolking is opgetrommeld om deze historische gebeurtenis toe te juichen.  Antonietta is thuis gebleven, want nu heeft ze de tijd om rustig haar huishouden af te werken.  Ook overbuurman Umberto deelt niet in de feestvreugde buitenshuis : ongehuwde mannen betalen niet alleen een extra belasting,  zij zijn nadrukkelijk ongewenst bij de parade.  Tussen deze twee mensen ontstaat een delicate spanning, soms zacht erotisch  maar vooral begrip voor mekaars verschillende leefwerelden,  met op de achtergrond het rommelende gedruis van de zich aankondigende wereldbrand. 

Een politieke film ?  Ongetwijfeld.  Echter geen film van het grote gelijk of de grote veroordeling van een tegenpartij.

Katelijne Verbeke en Koen de Bouw proberen niet te gelijken op hun filmische evenknieën, de regisseur kan zeuren wat zij wil over haar eigen politieke inzichten, je m'enfous, de productie is de moeite.  Wij scheiden op een zeer evidente manier kunst en partijpolitiek van mekaar.  U zoudt het niet zeggen maar wij zijn verdraaid tolerante mensen ; ik heb daar helaas geen link over om het te bewijzen.


Ray

Het was weer zo'n moment dat mijn tenen automatisch de Brabançonne begonnen te roffelen in mijn schoenen van nationale trots toen ik de beelden zag van Guynokkio die sympathiek de hand stond te schudden van die gortige Al Gore.  Twee Braakmiddelen zonder weerga, ijverig in de weer om mekaar te misbruiken.

Die van ons kennen we, alhoewel er nog wat leuke verhalen in de lucht hangen om onze kennis aan te scherpen, en die Gore werd K.O. geklopt door de kleine Bush, expert-goochelaar in het wegmoffelen van verkiezingsformulieren, en heeft voor de rest steeds in de schaduw geleefd van Bill Clinton. U weet, de man die beweerde nooit seks gehad te hebben met die vrouw, terwijl het sperma van het kind haar blauwe jurk droop en zij sedertdien door het leven moet als de wandelende sigarenknipster. Mijn verontschuldigingen, als het over Grote Politiek gaat, kent mijn engagement geen grenzen.

Vandaag verkiezen de Nederlanders, althans zij die dat wensen, hun provincieraadsleden.  Belangrijk voor de kandidaten, de ambtenaren en wat later voor de samenstelling van de Senaat.  Voor de rest zijn de bevoegdheden net als bij ons vrij summier en overschat.
 
Het blijft altijd wel boeiend om te weten welke partijen de gunst van de kiezer behouden en wie uit de gratie ligt.  De PVV van Geert Wilders heeft opgeroepen niet deel te nemen, gezien zij zelf geen lijsten hebben neergelegd : te weinig tijd en vrees voor niet voldoende behoorlijke kandidaten.  Prijzenswaardige houding.

Het zal vooral uitkijken worden naar de resultaten van de regeringspartijen, die zich sedert de installatie van Balkenellende IV heel wat Nederlanders tegen de haren in hebben gestreken met ondermeer de aanstelling van twee staatssecretarissen met Marokkaanse en Turkse nationaliteit, de uitlatingen van de socialistische minister Vogelaar dat de boerka best aardig in het straatbeeld past, de lankmoedigheid waarmee openbare ambtenaren aan pasgeborenen de verkeerde nationaliteit bezorgen en de perikelen over Khadija Arib, een rood kamerlid dat ook in Marokko jobs vervult voor de koning aldaar en die hierover het volgende verklaart :

"...Ik ben niet loyaal aan Nederland, ik ben niet loyaal aan Marokko, maar ik ben loyaal aan mijn principes. En dat zijn respect voor mensenrechten en vrouwenrechten...".

Wij kijken toe over de grenspalen heen maar ook, zoals we dit al sedert onze jeugd gewoon zijn, via de televisie.  De opkomst van de journalist Hans van Mierlo met  D'66, inmiddels de flop van de vorige eeuw wegens  dubbelzinnigheid en onbekwaamheid,  Joop den Uyl op vakantie met zijn VW-kevertje met camper, Kok met een scheve tulband op zijn kop in de moskee, de antipathieke Melkert die Pim Fortuyn niet wil aankijken (tiens, dàt kennen wij hier ook)  dat hebben wij allemaal gretig gevolgd.  Nu is er een nieuw fenomeen in de PvdA opgestaan : ene Tichelaar. 

De man is fractieleider wat in Nederland heel wat meer aanzien en macht oplevert dan bij ons.  Die Tichelaar gaat nog voor veel vreugde en ontspanning zorgen, dat is nu al duidelijk.  Hij heeft een smoel als Brezjnev, een lijf als een worstelaar die jaren niet meer traint maar wel blijft spuiten en hij liegt bij de beesten af, zonder een spier te verrekken van zijn lekker dikke hangkop.  Heerlijk !  Die man leidt de socialisten recht naar de ondergang, ook al plaatsen ze heel den Haag  vol met beelden van Bos zijn kop en kont.

Om die reden alleen kijk ik vanavond naar de uitslagen en commentaren op de Nederlandse televisie. 

Ray

Onder ons gezegd en gezwegen, Mijnheer Erik kan het soms uithangen.  Een beetje toch. Eigenlijk nauwelijks het vermelden waard.  Wacht, ik begin opnieuw.

Onder ons gezegd en gezwegen, Mijnheer Erik is écht een toffe, fijne man, een crème van een baas om voor te werken.  Hij telefoneert me zonet om te zeggen, dat we vandaag, volgens zijn "bescheiden" mening, té weinig publiceren. 

- Zieje ghie oan 't sloape ghinderachtere in Diknekville ?

Daar moet ik altijd heel erg mee lachen, zie, als Mijnheer Erik mijn stad, die al lang mijn stad niet meer is, Diknekville noemt.  Liever dat als Sidi-Bel-Amberes. 

Het punt is, dat ik bijna de ganse dag op internet mij suf zit te zoeken op allerlei Marokkaanse sites naar de samenstelling van de fameuze "Conseil consultatif des droits de l'homme" of daar ook het fameuze parlementslid Khadija Arib bij vermeld staat.  Vanuit de PvdA en op alle Nederlandse nieuwsmedia wordt er plots gesproken over deze Raad voor Mensenrechten, terwijl het in eerste instantie ging over een adviesraad die de Marokkaanse gemeenschappen in de EU moest bijstaan. Het een sluit het ander niet uit en democratische opnheid om gegevens op te sporen moet je niet verwachten in een land van vliegende tapijten, gestenigde vrouwen en tegenstribbelende kamelen. We weten inmiddels van de Egyptische professor in Engeland, Ramadan, hoe het zit met controle via de ambassades op de moslims in hun nieuwe leefomgevingen.

Men zou er alles aan doen om deze zaak in de doofpot te stoppen of te herleiden tot een dienstbetoon aan een bevriend staatshoofd. Het zou kunnen maar dan nog blijft het een merkwaardig verhaal.  Leren wij daar nu iets uit in eigen land ?

Ray

Welgekomen lezer, maakt u a.u.b. even tijd.

Niet zo zeer om mij te plezieren maar om aandachtig de artikelen te lezen waarnaar ik verwijs in deze bijdrage : het loont de moeite.

Gisteren heeft de Kamercommissie Justitie zich ontfermd over de antidiscriminatiewet die, ondanks de verlichte geesten van Paars en andere multikul tuig, als een scheet de lucht werd ingeblazen door het Arbitragehof.

 Voor alle duidelijkheid: dit Arbitragehof schiet slechts in werking onder druk en tot op vandaag mogen we ons gelukkig prijzen met mensen zoals Matthias Storme die dit aanhangig hebben gemaakt.

Het weze een zéér magere troost dat onze machtspotentaten in dit apenland niet alleen staan met hun oikofobie.   

Het is tegenwoordig zo ver gekomen dat we in Belziek zelfs beschikken over ene minister van Gelijke Kansen: Christian Dupont van de Parti Scandaleux. Ge moet maar durven.

Lees aandachtig wat Roger Scruton verwoordde en wat Matthias Storme schreef op 06-02-2005 in zijn artikel: “De fundamenteelste vrijheid: de vrijheid om te discrimineren.”

Over deze antidiscriminatiewet verscheen eergisteren in de gazet van “A”,  een artikel van John De Wit: “Hervorming antidiscriminatiewet op de agenda” 

Alleen jammer dat meneer De Wit niet tot het besluit komt om deze onzinnige wet samen met het spionnencentrum radicaal naar de prullenmand te verwijzen ondanks zijn vlijmscherpe analyse en de absurde hiaten die hij  aanhaalt. Slaan en zalven, of beter sneren en smeren, vooral dan de paarse broodheren smeren. De auteur is bovendien niet overal consequent.

Een voorbeeld uit het artikel hoe absurd die wet is:

Als ik dit allemaal lees dan vraag ik mij toch af: waar gaan we naar toe?


Erik

Ludo, een van onze trouwe lezers, had het gisteren over de onwaarachtige   multiculturele wendingen in de VRT-soap Thuis.  Ook in de Kinderen van Dewindt wordt het probleem niet uit de weg gegaan door een onnadenkende, impulsieve moeder neer te zetten tegen een nobele, gevoelige, mooie Marokkaanse schoondochter die uit een stijlvol gezin komt waar moe en va mekaar toespreken als twee gedichtenbundels van Herman de Coninck en Guido Gezelle.

De kroon wordt gespannen bij de draak Emma die vier maal per week het scherm teistert : een absoluut flutverhaal in het enge televisiewereldje met drie Turkse bijrollen. Een gezette jonge man is huisbaas en hij vertegenwoordigt het conservatisme.  Als hij bv. klaagt over de regen, lachen de anderen hem uit, dat het hier niet Turkije is.  In het script staat : "kijkt sip".  Dat doet de acteur dan ook. Nadrukkelijk, zoals op de Turkse televisie, met vooruitgestoken lip en diepe rimpels.  In het echte leven hier om de hoek in de Brederodestraat, is het vechten.

 Zijn vriend is een werkzoekende brave jonge papa, die heel de dag de vaat doet, het stof afneemt, de luiers van "de kleine" ververst en alle bevelen van zijn vrouwtje stipt uitvoert.  Echt zoals het in die families er aan toegaat.  Soms gaat hij 's nachts uit werken. Op voorspraak van de huisbaas doet hij iets met containers en nadien koopt hij dure cadeaus voor zijn vrouwtje, die dan telkens huilt.  Zij is de spil, een niet onaantrekkelijke actrice die  genoten heeft van de voordelen van de positieve discriminatie op de toneelschool bij de lessen dictie,  stembeheersing en intonatie, want ze zeurt als een buitenboordmotor bij  windstil weer.

Bestaan er cijfers, gegevens over het kijkgedrag van allochtonen naar onze openbare omroep ?  Ik vrees dat hun aandeel zeer gering is, net zoals  bij de meest uiteenlopende culturele activiteiten.  De bossen schotelantennes die je overal ziet, hangen er niet zomaar als reclame voor Maansikkel en Ster. Wat is dan de bedoeling van deze onwaarachtige, opgefokte sprookjes die doorheen de verhaallijnen gestrooid worden ? 

Dat onze intelligentie niet hoog aangeslagen wordt door de promotoren van het linkse maatschappijmodel, weten we.  Dat na de vergiftigde voorlichting op de nieuwsredacties nu ook de zogenaamde ontspanning gelardeerd moet worden met onwaarachtige propaganda, zal de aan gang zijnde beschavingscrisis niet ten goede keren. Dat wij  met zijn allen dommer worden ingeschat dan  we zijn, is helaas een werkelijkheid en geen sprookje.

Na Emma begint de Laatste Show met de brave bomma Frieda en steeds dezelfde zeventien terugkerende Woestijnvissers en politici-die-in-de-smaak-vallen om mekaar te bewieroken, te masturberen en te lachen met mekaars onweerstaanbare grappen. 

Ray

Wij hebben er onze buik van vol, en hopelijk het merendeel van de mensen net zo  : de pogingen van de media om de islam, de moslims, de koran door ons keelgat te persen als hét wondermiddel dat al onze kwalen op slag geneest. Het lijkt wel alsof men elke dag   de hemel  met uitsluitend heiligen en engelen wil laten ontdekken.

Ik krijg zonet van Knack een overzicht  van hun nieuwste nummer met  diezelfde arrogante fotokoppen,  gremelig glimlachend, die ons per se willen inpeperen, hoe tof het is met al die geweldige moslims die zulk een fantastische koran tot hun beschikking hebben en ze gunnen ons, domme kloten , het unieke voorrecht daar ook tegen applausvoorwaarden kennis mee te maken.  Dank ! 

De Standaard heeft  een journaliste, Ine Roox, naar Marokko gestuurd en daar is het ook allemaal koek en ei, zeker in het vluchthuis van de ongetrouwde moeders, waar de geforceerde meisjes vrolijk   kwekken, hoe fantastisch het is een kindje te baren in die zanderige contreiën zonder papa. Alles is niet comme il faut in Marokko, zelfs de progressieven kloppen hun wijven af maar dat is helemaal niet erg, ze hebben het daar altijd wat moeilijker gehad in hun relatie  tot vrouwen, het heeft met de genen te maken ... Als ik Ine nog eens tegen het lijf loop in de Kammenstraat en ze stapt niet opzij, kan ze zich verwachten aan wat meppen, ik heb ook lastige genen en losse handjes van mijn grootvader.  Tradities, nietwaar, ach 't is niet erg, madame Roox, een beetje zalf en vanavond een goede beurt. 

Ik sta sceptisch tegenover de idee van complotten maar dat er afspraken gemaakt zijn tussen een aantal hoofdredacteurs, praat niemand mij uit het hoofd :  "Laten we gezamenlijk een onopvallende pro-islam actie voeren". Het is geen toeval dat met nauwelijks enkele dagen verschil zowel de VRT (de oertempel van het linkse gestook, gezien té veel vrije tijd en té veel geld), de Standaard (met een hoofdredacteur die zijn tweede verblijf heeft in de gangen en zalen van diezelfde openbare omroep), Knack (met de absolute  mislukkingen en minkukels  Van den Broeck en Zure Van Cauwelaert) eenstemmig een lofzang aanheffen op de Fantastische Verwezenlijkingen die ons uit de Woestijnwereld komen aangewaaid.

Vrienden, het is nog maar een begin, vrees ik.  De volgende golf zal handelen over de "ontzettende Verrijking voor onze dogmatische stugge maatschappij" dankzij de veelkleurige medemensen, hun kleding, hun look- en schapenvleeskeuken, hun gastvrijheid, hun geweldig bloemrijke taal, hun scherpe messen, hun tolerante godsdienst, hun kleurrijke niet te vreten noch te verteren paprika's, hun eentonige jengelmuziek, hun sandalen ... 

Er staat ons nog wat te wachten aan ridicule scenario's tot de tiende juni. 

Ray

Mimosa is een bescheiden, fel-geel welruikend bloempje en tevens de naam van een Molse vrouwenvereniging die de integratie beweert na te streven en de Turkse dames enige ontspanning wil bijbrengen, andere dan die van het voortdurende prijzen van de verdiensten van de Heer Amal Atatürk, zijn Rijk, Zijn Moustache en zijn Genocide.

De vorige vereniging met dezelfde doelstellingen is in de dieperik der vergetelheid vergaan, reden waarom men nu opnieuw begint met zwemlessen.  Wat, bemoedigend dat al die allochtone dames zich gaarne komen vermeien in onze zwembaden, niet !  Na Temse, nu ook in Mol.  Wij uit het water, zij er in. Maar daar blijft het niet bij : er staan ook koranlessen op het programma.  Best aantrekkelijk  en absoluut bevorderlijk voor de integratie in onze Vlaamse islamitische gemeenschap.  Een zeer praktisch voorstel is beslist de cursus EHBO : kan altijd van pas komen als Mijnheer zich weer eens heeft opgewonden.  Het gemeentebestuur van Mol heeft subsidies en logistieke steun toegezegd.

Ray

Aanpassing : Amal Attatürk bestaat niet !  Het is KEMAL en het is mijn goede vriend, ex-schepen en ex-senator Gerard Bergers die me hier op wijst.  Merci, Gerard, ge zijt  goed aan het integreren.

Paul Doevenspeck onderstreept het in zijn Scenario voor de Vlaamse onafhankelijkheid nog eens duidelijk : in België worden de burgers, de Staatsbelgen geregeerd door ministers en departementen waar zij slechts voor de helft democratisch verhaal op hebben, de andere helft behoort tot het landsgedeelte waarmee zij enkel een ingebeelde grens delen.

Dat geldt zowel voor Vlamingen als voor Walen.  Wij hebben uitgesproken de pest aan de kleine zwarte feeks Onkelinx van Justitie maar electoraal kunnen we dat nooit tot uitdrukking brengen.  De Walen zitten opgescheept met een minister van Binnenlandse Zaken met de voorbestemde naam, Dewael, maar hij is en blijft een Vlaams mandataris onbereikbaar voor Franstalige goed- of afkeuring. In het beste geval kunnen ze een taartengooier sturen of een Brusselse uitgave van Greet Opdebeeck, Marguerite Duruisseau.

Sedert Paars hier de lakens uitdeelt, weldra acht jaar, hoor je weinig van de Waalse oppositie die gevoerd wordt door de christendemocratische CDH, Centre démocratique humaniste, een partij die met 8 kamerleden weinig indruk maakt.  De meest gekende figuur is Joëlle Milquet, een donkerharige schone die voorbestemd was om in Franse films die Canvas uitzendt na middernacht voor achtenzeventig kijkers, de rol te vertolken van een aan pinot verslaafde lesbo die op het einde van het drama terugkeert naar haar man die zieltogend in haar  armen de geest geeft, terwijl de lichtjes van de Eiffeltoren langzaam doven. De  Franse filmindustrie is ook niet meer wat ze geweest is met Louis Defunès.

 Wathelet heeft ook een bekende kop, alhoewel hij niet meespeelt in "films noirs" maar wel in Villa Politica voortdurend in beeld komt op de storende achtergrond, als de man die constant zit te telefoneren tijdens het vragenuurtje.  Die Wathelet wordt zwaar gesponsord door Belgacom, wees daarvan overtuigd.  Hij zou nu zelfs in onderhandeling zijn met de NMBS om in de toekomst met een locomotief door de Kamer te tsjoeken. 

Diezelfde Waalse oppositie van de CDH is zowat de mentale tegenhanger van de Vlaamse CD&V en alhoewel ze humanisten beweren te zijn, zitten ze ons Heer van het kruis te bidden in Wallonië om na 10 juni mee te mogen regeren.  Milquet heeft het zonet verkondigd : Leterme is ne ferme maar met de staatshervorming gaat hij te ver : pas d'oeufs de ce paysan.  Laten we alles bij het oude vertrouwde houden en er nog een schep bovenop doen, zegt Madame Joëlle.  10% verlaging van de bedrijfsbelasting, dat levert méér investeringen op en vermindering van de sociale lasten, dat is ook tof.  En wie gaat dat betalen ?  De ferme Leterme en zijn bende Vlaamse idioten.  Het is dus zoals het altijd geweest is : de Vlamingen mogen betalen maar moeten hun kop houden.  

Ray