De peilingen in Frankrijk, wat ze verder ook mogen waard zijn, geven Sarkozy  (32 %) een voorsprong op zijn twee voornaamse rivalen, de vals-knappe met de roos-in-de-hand (24%) en de kleurloze Bayrou (14%).

Hoe groter die voorsprong, hoe nijdiger de reacties.  De Franse linksen, die voor elk hoofdstuk uit das Kapital een aparte fractie of partij bezitten, betreuren al lang dat ze Ségolène Royal niet gevraagd hebben zonder parachute van de Eiffeltoren te duiken.  Het mens oogt niet mis voor de oppervlakkige kiezer maar bevindt zich in ideologisch niemandsgebied. Een beetje rechtse praat verpakt in links gedachtegoed of is het omgekeerd.  Dit tegenover een man die er géén doekjes omwindt. 

U weet het : wij hebben in eigen land niets in de pap te brokkelen, daarom glimlachen we graag over de haag bij de buren, kijk die buurman kan het mooi uitleggen en aan de andere kant loopt de buurvrouw met een gouden bikini in de tuin en ze is betoverd door de klanken van  een  geblondeerde Mozart.

 Sarkozy prikkelt graag en  is niet bang van een opruiende uitspraak die het volk behaagt. Zo verklaarde hij onlangs dat pedofilie aangeboren is.  Hij zegde net niet  dat het een "ziekte" is  , anders was hij op kruisweg mogen gaan met de bisschop van Namen, het is tenslotte Pasen.

Direct stond Madame Royal op de barrikade te roepen dat dergelijke verklaringen een presidentskandidaat onwaardig zijn, want dat zijn zaken voor de wetenschappers.  Precies alsof Sarkozy dàt niet weet : hij zegt echter wat de meesten onder de Fransen denken en de wetenschappers die zijn allen opgetrommeld om de mensheid te waarschuwen voor het nakende einde.  In afwachting van die treurige tijden zitten al de viespeuken en voorstanders van de kinderliefde bij Madame Royal te grienen.  Dat ze maar uitkijkt met al haar koters.

Ray

De Franstaligheid druipt van het scherm tegenwoordig. In alle mogelijke programma’s van tv-één, u weet wel, de zender die 6 miljoen Vlamingen vertegenwoordigt, duiken Franstaligen op, om ons rond de oren te slaan dat wij in België samenleven met onze broeders “ de Walen”. Het eenrichtingsverkeer van Vlaamse centen speelt even geen rol, het profitariaat en de schandalen van de PS evenmin, de onwil om aan Vlaanderen te geven waar het recht op heeft, de onverwijlde BHV-splitsing ... alle onopgeloste problemen worden even de Belgische diepvries ingestopt en men begint een groot charme-offensief. Onderliggende boodschappen in de verschillende uitzendingen :  “Hé Vlamingen, jullie weten zeker niet dat Franstaligen ook grappig kunnen zijn...” “Kijk eens hoe vriendelijk en sympathiek de Franstaligen zich kunnen gedragen ...” ”Jullie denken fout als jullie geloven dat Walen geen Nederlands willen spreken...”

Voilà, zo simpel is dat : Wij doen te weinig inspanningen om te begrijpen wat voor een brave mensen dat zijn, mensen zonder enige bedoeling om Vlamingen iets in de weg te leggen. Onze vrije mening moet dus dringend bijgestuurd worden. En alle mogelijke programma’s moeten deze opvoedende boodschap duidelijk verwerken.

Dat staat voor : Intergovernmental Panel on Climate Change.

Een intergouvernementeel clubje op kap van de klimaatverandering gesticht in 1988 door de WMO (World Meteorological Organization) en de UNEP (United Nations Environment Programme – het leefmilieuprogramma van de Verenigde Naties)

Eergisteren zijn die bevallen van wéér een windei.

Nu ben ik niet alleen ferm in mijn gat gebeten door hun eenzijdige visie en de slaafse berichtgeving, die er als het ware moet ingestampt worden bij het stom plebs, maar ook door hun taalgebruik.

Dat hun besprekingen tijdens hun bijeenkomsten in het Engels verlopen is normaal.  Als ik  informatie over het IPCC wens dan kan ik die lezen in het Russisch, Arabisch en nog wat talen maar niet in het Nederlands. Doet me denken aan de Walen: uw geld afdokken en voor de rest stilzitten en zwijgen.

Wel als mijn moedertaal te min is dan moeten ze ook uit mijne portemonnee blijven. Punt. Vooral als ze dan, via onze politici, macht willen over mijn doen en laten, met als rentmeester voor hun bevelen Sieg Friet Bracke van de onvolprezen regimezender. 

Terug naar het IPCC.

Enkele citaten:

Volgens hen is de nakende klimaatcatastrofe te vergelijken met de voorspelling van rampen als het sterven van de wouden als gevolg van zure regen of de millennium bug – voorspellingen die nooit zijn uitgekomen.

Maar wat mij wél opvalt, is dat het klimaatdebat, in tegenstelling tot de discussie over tal van andere maatschappelijke vraagstukken, wordt gekenmerkt door praktijken die doen denken aan dictatoriale samenlevingen.

Twee van hen, George Taylor (Oregon) en Patrick Michaels (Virginia), zijn van hun titel dan wel baan beroofd, vanwege het feit dat zij zich klimaatsceptische uitlatingen hebben veroorloofd die in strijd waren met het beleid van de betrokken staten om de uitstoot van broeikasgassen te verminderen.

Zij pleitten ervoor dat weermannen en -vrouwen die de menselijke broeikashypothese niet onderschreven, hun beroepslicentie zouden kwijtraken – waarmee dus inmiddels een begin is gemaakt.

Verder hebben klimaatsceptici in Duitsland gemerkt dat hun kritische bijdragen aan Wikipedia stelselmatig – vaak binnen twee uur – door andere worden vervangen.

In Frankrijk heeft de bekende klimatoloog Marcel Leroux jarenlang gevochten tegen het broeikasgeloof, zonder dat hij bij het establishment een voet aan de grond kreeg. In arren moede heeft hij zijn visie maar opgeschreven in een boek van ruim vijfhonderd pagina’s: Global Warming, Myth or Reality. The Erring Ways of Climatology. Jan en alleman schrijft in Frankrijk boeken die door Franse uitgevers worden gepubliceerd. Zo niet Leroux. Hij was gedwongen in het Engels te publiceren.

Ik kan mij niet herinneren dat de Volkskrant, een van oorsprong katholieke krant, de laatste decennia ooit standpunten heeft ingenomen met een beroep op de pauselijke onfeilbaarheid. Het is bevreemdend dat thans wél een beroep wordt gedaan op de onfeilbaarheid van het IPCC.

Dit zijn fragmenten uit “Een kille discussie over het klimaat” van Frits Bolkenstein.

Ik dacht ook hier een link naar toe te leggen maar gezien hij met zijn betalingen achter loopt vrees ik dat het “al toop geen avans is” (intern mopje)

Tot slot.

Ik ontken niet dat er een opwarming van het klimaat aan de gang is maar ik weiger de weco-stellingen klakkeloos over te nemen.

Ik weiger aan te nemen dat alleen de mens verantwoordelijk voor die opwarming als vaststaat dat er een algemene opwarming van ons planetenstelsel aan de gang is.

Ik ben mij bewust dat er moet worden nagedacht over het gebruik van fossiele brandstoffen al was het maar omdat die niet onuitputtelijk zijn.

Maar.

Waarom werd er niet tot een besluit gekomen om de houtkap in de tropische regenwouden een halt toe te roepen? Daar wordt ook in alle talen over gezwegen in het Kyoto-akkoord. Waarom?

Vroeger werden de regenwouden de longen van moeder aarde genoemd, met recht en reden me dunkt. Nu zijn het weeral wij Westerlingen, Europeanen op kop, die zullen moeten opdraaien voor een niet bewezen schuld.

De tropische regenwouden beslaan zo’n 7% van de aardoppervlakte maar leveren 25% van de nodige zuurstof en verwerken navenant de overtollige CO2.

Het is niet overdreven te zeggen dat er per dag 2.500ha regenwoud wordt weggekapt.

Wat neerkomt dat in geen 8 jaar een gebied ter grootte van België en Nederland samen verdwijnt en daar is geen sprake van herbebossing.

Integendeel: de groene tomaten zouden het liever vol koolzaad en andere biodiesel zetten. Nog zo'n miskleun van die wereldkankeraars. 

Dat ze eerst daar eens gaan kijken of hier voor ze ons met doemscenario’s het leven zuur gaan maken.

Erik

We hebben het hier al over hem gehad : de progressieve Geert Mak, die als hij een islamaat op straat tegenkomt -en dat durft al eens te gebeuren in Amsterdam- door zijn knieën gaat en lispelt : "Heer  Allochtoon, mijn reet is u niet waardig, maar mocht u zin hebben mij een trap te verkopen, of iets anders dat in uw nobel hoofd opkomt, gaat uw gang."

Mak schreef het Nederlandse boekenweekgeschenk, een ode aan Turkije, de bakermat van de beschaving, een lik-en lebberboek door een kwijlende ouwe gek, die jaagt achter een frisse jonge bloem. Alles om het pad te effenen voor een spoedige toetreding van de Ottomanen tot de EU.

BAM staat voor Beheersmaatschappij Antwerpen Mobiel en is een groots project van het Vlaams Gewest, de provincie en de stad,  dat een ambitieus "Moederplan" beheert om de ingewikkelde verkeerssituatie het hoofd te bieden. Antwerpen is een Europees knooppunt inzake transport, aankomst, vertrek en verdeling van goederen over weg, water en spoor.

Het gaat om zeer veel geld, ruim 10 tot 15 miljard euro gespreid over 16 projecten en de grootste financier is het Vlaams Gewest.  In de Anwerpse haven zijn zowat een zeventigduizend mensen tewerk gesteld in de meest diverse sectoren, Antwerpen is en blijft de economische motor van Vlaanderen en dat heeft niets met chauvinisme te maken.






De grootstad trekt  ook heel wat mensen aan die de illusie van geborgenheid zoeken : dat is een heel ander verhaal dan dat van BAM maar het heeft er wel mee te maken.

De jammerlijke manier waarop deze stad bestuurd wordt en haar burgers verwaarloost, vreemdelingen hun gang laat gaan en illegalen aan hun lot overlaat, vertaalt zich politiek in de grote aanhang van het Vlaams Belang dat 33,50% van de Antwerpse kiezers bekoorde.   Het Vlaams Belang is de enige politieke partij die naar de Sinjoren luistert.  Veiligheid en vuilighuid los je niet op door een park aan te leggen en de mensen een fotootje van de geliefde volkskomiek Gaston Berghmans in de hand te stoppen  terwijl een stokoude zangeres op de Groenplaats staat te kreunen naast de modieuze homodichter van 't stad, dat de Boerentoren zijn liefde verklaart aan de katedraal.  Goed gevonden, dat wel, maar daar gaat het even niet over.  

 Angst voor een nog grotere overwinning van het Vlaams Belang heeft aangezet om zware budgetten ter beschikking te stellen en allerlei projecten te financieren om de inwoners de bittere multiculturele pil te laten slikken.  De beloftes moeten bovendien ingelost worden.

Het stond in de sterren geschreven na de gemeenteraadsverkiezingen : eens de Janssens-euforie voorbij,  zullen de "collega's" in het Vlaams Parlement van zich laten horen en slokop Antwerpen op de vingers tikken.  Nu is het aan de rest van Vlaanderen om zijn part van de budgetten op te eisen.  Kan je hen ongelijk geven ?  Als je ziet dat de cumulerende burgemeester van de geldverslindende moloch zit te dutten in het parlement in plaats van de belangen van zijn poorters te verdedigen.

  Deze man gaat politieke confrontaties uit de weg, deze man is ongeschikt om een stad van deze omvang te besturen, deze man is een ballonnetjes-reclamemaker zonder allure. Een man die zijn onkunde en ongeschiktheid verbergt achter een dictatoriaal optreden.

De protesten zwellen  inmiddels aan, BAM krijgt de wind van voren en heeft geen pleitbezorgers, behalve een onbehendige voorzitter die in de commissie van het parlement uitroept, dat hij te veel gehinderd wordt door controles ... U zegt ? Nog een dikke nek ?  U heeft helaas gelijk. 

Het Moederplan is geen bijbel maar het heeft advocaten nodig met visie, welsprekendheid en charisma.  Mensen die Vlaanderen kunnen overtuigen dat het geen Antwerps dossier is van Burgemeester Slaapmans maar een noodzakelijke besteding ten dienste van de ganse Vlaamse economie en welvaart.

Ray

De Heer Kastaar verstrekt enige toelichting bij zijn inzending :

Bij mijn vlag heb ik het geel, wat toch kan aanzien worden als de kleur van de Vlamingen, weggelaten gezien die toch niet van tel zijn voor den Belziek en als minderwaardige te vermijden racisten worden beschouwd.

Anderzijds heb ik er wel de symbolen van de Algerijnse, Turkse en Marokkaanse vlag in gestoken gezien die hier  op de eerste plaats komen.

U kent onze slogan : " Wij zijn niet-neutraal maar wel onafhankelijk en zo politiek-incorrect als de neten."

Wij kunnen niet anders, want in dit land heerst een regime dat de individuele  vrijheid van denken bedreigt en dat daarvoor akkoorden afsluit met de privé media en de openbare omroep en televisie schaamteloos inschakelt.  Over de onafhankelijkheid van justitie valt ook een en ander te rapporteren met vraagtekens.

Het is niet omwille van Goede Vrijdag, dat we onze eigen doelstellingen oprakelen maar wel, omdat we het over de VB- "kartelpartner", of ex-kartelgenoot VLOTT willen hebben zonder onze principes te schenden.  En indien wel, spijt het ons nauwelijks.  

Het gebeurt niet vaak dat er van Nederland uit een bekommernis opklinkt voor onze gemeenschappelijke taal. Zeker niet uit politieke hoek.  Vandaar dat wij met vreugde het initiatief van Tweede Kamerlid Maarten Haverkamp  en Jan Schinkelshoek, beiden van het Christen-Democratisch Appel in de kijker plaatsen. 

U weet dat op onze redactie enkele taalpuristen werken, die zich nu in de handjes wrijven en in het adressenbestand de naam van de blonde Mozart uit Limburg schrappen om hem te vervangen door deze van de twee Neerlandici.  Wij bemoeien ons niet met de politieke voorkeuren van de medewerkers, zolang ze maar niet  politiek-correct worden.  Anders kunnen ze zich inschrijven voor een cursus bagage-sjouwen op Schiphol, voorlopig nog omschreven in steenkolengels als luggage-shower. 

Borden Schiphol ook in Nederlands

Het CDA wil de ‘verengelsing’ van de nationale luchthaven Schiphol een halt toeroepen.
Dat is de strekking van schriftelijke vragen die de kamerleden Maarten Haverkamp en Jan Schinkelshoek hebben gesteld aan minister Plasterk (cultuur) en Bos (financiën).
Op het spoor gezet door de stichting ‘Taalverdediging’, dringen beide kamerleden er bij de ministers op aan in actie te komen tegen ‘de afschaffing van het Nederlands op de luchthaven van Amsterdam’.
‘Het kan niet zo zijn’, zeggen Haverkamp en Schinkelshoek, ‘dat op Schiphol, nota bene onze nationale luchthaven, het Nederlands stilletjes wordt begraven.’
Op Schiphol wordt, begrijpelijk, Engels steeds meer de voertaal. Maar dat gaat zo ver dat steeds meer informatieborden, tekens en andere verwijzingen alleen nog maar in het Engels zijn. ‘Op onze nationale luchthaven - voor meer dan 75 procent in handen van de rijksoverheid - moeten aanwijzingen tenminste ook in het Nederland worden vermeld’, vindt het CDA-tweetal.
Daarom dringen Haverkamp en Schinkelshoek er bij de ministers op aan de uitsluitend Engelstalige borden op Schiphol te vervangen door borden waarop de aanwijzingen ook in het Nederlands zijn gesteld.
Eigenlijk zou dat, menen beide kamerleden, voor alle mededelingen, opschriften en andere aanduidingen in alle openbare ruimten in ons land moeten gelden.



Hieronder staan de vragen zodra de antwoorden binnen zijn laat ik het u weten.

Afschaffing van het Nederlands op de luchthaven van Amsterdam

Schriftelijke vragen van de leden Haverkamp en Schinkelshoek aan de ministers van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap en Financiën

1. Bent u bekend met het artikel Nieuwsbrief van de stichting “Taalverdediging”, met de bijbehorende foto’s, over de vermeende afschaffing van het Nederlands op de luchthaven van Amsterdam? 1

2. Deelt u de stelling dat op Schiphol het aantal borden in de Nederlandse taal afneemt, terwijl het aantal borden in de Engelse taal toeneemt? Zo nee, waarom niet?

3. Moeten, wat u betreft, op onze nationale luchthaven, voor meer dan 75% in handen van de rijksoverheid alle borden de aanwijzingen tenminste in het Nederlands worden vermeld? . En hoe denkt u over de borden in het “Nederlandse deel” aan de landzijde van de douane? Zo nee waarom niet?

4. Bent u als aandeelhouder bereid om de borden in het landzijdige gedeelte van de luchthaven zijn en uitsluitend informatie bevatten in de Engelse taal te vervangen door borden waarop ook de aanwijzingen in het Nederlands zijn?. Zo ja op welke termijn, zo nee waarom niet?

5. Hoe staat u tegenover het voorstel van de stichting “Taalverdediging” om in alle openbare ruimten in Nederland alle aanduidingen, mededelingen en opschriften in de eerste plaats in het Nederlands te stellen?

1) Nieuwsbrief van de stichting “Taalverdediging” jaargang 9 nummer 1 lente 2007

We herinneren ons allen nog  de berichtgeving over de moord op Guido Demoor als incident en de latere insinuaties die een smeerlap als Douglas De Coninck  de wereld instuurde.

Tegen deze schandalige manier van journalistiek – die wij trouwens van Humo gewoon zijn – had de familie Demoor een klacht ingediend bij de Raad voor de Journalistiek.

Hierbij, met dank aan Achter Het Nieuws, de volledige tekst van het besluit. Niet dat er op zich al een uitspraak is maar hoopgevend is dat de klacht tenminste als gegrond wordt aangenomen.

Hoe smerig vals en hypocriet hun denkwijze bij Humo wel is bewijst dat ze zelfs durven beweren dat de aanvankelijke mediaberichtgeving na het busincident zeer eenzijdig was en dat daardoor bij het publiek de indruk was ontstaan dat een allochtone jongerenbende een moord had gepleegd. Blijkbaar zijn ze daar nog altijd overtuigd van de onschuld van die bloedjes van kindjes.

Erik

Beslissing van de Raad voor de Journalistiek over de klacht van mevrouw Marie-Claire Hamelrijck, mevrouw Vera Demoor en de heer Kris Demoor tegen Humo en Douglas De Coninck, journalist.

Met een brief van 11 augustus 2006 dient mevrouw Marie-Claire Hamelrijck klacht in tegen het weekblad Humo en tegen journalist Douglas De Coninck. Aanleiding is het artikel dat in Humo van 18 juli 2006 is verschenen onder de titel ‘Het lichaam van Guido Demoor toonde nauwelijks sporen van geweld: twee blauwe plekken en een gescheurde vingernagel’.

De ombudsman van de Raad voor de Journalistiek heeft de inhoud van de klachtbrief meegedeeld aan de hoofdredacteur van Humo en journalist Douglas De Coninck, die erop geantwoord hebben met een nota van 16 oktober 2006. Mevrouw Hamelrijck heeft hierop gerepliceerd met een brief van 9 november 2006, die mee ondertekend is door haar dochter Vera.

De rapporteringscommissie van de Raad voor de Journalistiek heeft een hoorzitting gehouden op 11 januari 2007. Mevrouw Hamelrijck is persoonlijk haar standpunt komen toelichten, vergezeld door haar zoon Kris. Zij bevestigt dat haar klacht door haar kinderen Vera en Kris mee wordt onderschreven. Journalist Douglas De Coninck is in persoon verschenen.

DE FEITEN

Eerste klaagster is de weduwe van Guido Demoor, die op 24 juni 2006 is overleden na een incident met een groep jongeren in een Antwerpse bus. Over het incident en het overlijden van Guido Demoor is door alle media uitvoerig verslag uitgebracht. In zijn nummer van 18 juli 2006 publiceert Humo een artikel van vier bladzijden over de zaak van de hand van Douglas De Coninck.

DE STANDPUNTEN VAN PARTIJEN

In hun klachtbrief, hun repliek en hun uiteenzetting voor de rapporteringscommisie betogen klagers dat Humo een verkeerde weergave van de feiten heeft gegeven, die neerkomt op smaad en eerroof van Guido Demoor en zijn familie.

Klagers voeren een aantal feitelijke onjuistheden aan die volgens hen in het artikel staan. Zo ontkennen ze formeel dat er zich in hun woning extreemrechtse literatuur en wimpels van de groep Voorpost zouden bevinden. De wimpel waarvan in het artikel sprake is, is een vlag van Chinese herkomst. Eerste klaagster betoogt ook dat ze in haar verklaring bij de politie niet heeft gezegd dat haar echtgenoot een ‘heel aparte kijk op de vreemdelingenproblematiek’ had, zoals in het artikel staat, maar wel dat hij ‘een mening over het vreemdelingenprobleem’ had, wat iets heel anders betekent. Om dit te staven, geeft eerste klaagster inzage van een uittreksel van het proces-verbaal met haar verklaring voor de politie. Klagers houden ook vol dat de feiten op de bus zich anders hebben afgespeeld dan in het artikel van Humo beschreven

wordt. Zij wijzen er voorts op dat hun echtgenoot en vader een rustige man was, met een goede gezondheid. Ten slotte is het gedicht waarvan in het artikel sprake is, niet geschreven door een 14-jarige maar door iemand anders.

2

Klagers wilden niet ingaan op het voorstel van Humo om hun versie in het blad toe te

lichten. Dit had volgens hen moeten gebeuren in het oorspronkelijke artikel, maar de

journalist heeft hen toen niet gecontacteerd. Ze betogen dat de journalist van Humo zijn bronnen niet heeft gecontroleerd en een eenzijdige versie heeft gepubliceerd, hoewel hij de indruk wekte dat in zijn artikel de waarheid over de gebeurtenissen naar voren werd gebracht.

In hun schriftelijke repliek van 16 oktober 2006 wijzen hoofdredacteur Jörgen Oosterwaal van Humo en journalist Douglas De Coninck erop dat de aanvankelijke mediaberichtgeving na het busincident zeer eenzijdig was. Daardoor was bij het publiek de indruk ontstaan dat een allochtone jongerenbende een moord had gepleegd op de echtgenoot van eerste klaagster.

Humo besloot daarom om de feiten grondiger te onderzoeken, wat uiteindelijk leidde tot het artikel van 18 juli 2006. Dat artikel moet volgens Humo beschouwd worden als een vorm van weerwoord op wat voordien in de overige media was verschenen. Het was daarbij zeker niet de bedoeling om de nabestaanden van de heer Demoor te kwetsen. Maar in het artikel van Humo kwam, nagenoeg voor het eerst, de versie van de verdachten aan bod. Journalist De Coninck zegt dat hij er zich van bewust is dat het artikel een kritiek van eenzijdigheid verdient. Hij wijst erop dat hij graag ook de versie van de familie van het slachtoffer in het artikel had verwerkt, maar hij hield rekening met hun vraag om gerust gelaten te worden. De Coninck betoogt dat hij wel hun advocaat heeft gecontacteerd, maar dat die niet wou reageren op de zaak. Humo en De Coninck zijn van oordeel dat een aantal punten van kritiek op het artikel betrekking hebben op elementen die door het gerechtelijk onderzoek moeten uitgewezen worden, en dat de Raad hierover geen uitsluitsel kan geven. Wel erkennen ze dat

er in het artikel mogelijk bepaalde onzorgvuldigheden staan. Zij herhalen hun aanbod aan de familie van het slachtoffer om in het blad omstandig op het stuk te reageren.

BESLISSING

Zoals Humo en journalist De Coninck aangeven, kan het artikel van 18 juli 2006 beschouwd worden als een aanvulling op de eerdere mediaberichtgeving over de zaak, waarbij Humo de bedoeling had om de versie van de verdachte jongeren en hun advocaten naar voren te brengen. Dergelijke berichtgeving kan bijdragen tot een volledigere kijk op de gebeurtenissen.

Het probleem is echter dat de versie van de verdachten in het artikel wordt voorgesteld als de uiteindelijke waarheid over de zaak. De ondertitel (‘De reconstructie: wat er echt gebeurde op bus 23) en de aanhef van het artikel (‘Maar wat gebeurde er die middag écht op bus 23?’, en iets verder: ‘Wat nu volgt, is de grootste gemene deler uit het gerechtelijke dossier zoals dat er bij het ter perse gaan van deze Humo voorstond’) wekken minstens die suggestie.

In een dergelijke gevoelige zaak was het aangewezen om te wijzen op de eenzijdige aard van de berichtgeving en op het feit – dat in het artikel onvermeld is gebleven – dat de familie van het slachtoffer en hun advocaat in die periode geen mededeling wilden doen aan de media.

Dat had de lezers beter in staat gesteld om zich een mening te geven over de verstrekte

informatie.

In de klacht wordt ook gewezen op een aantal feitelijke gegevens uit het artikel die fout zouden zijn. Omdat die feiten nog door de rechtbank moeten uitgewezen worden, kan de Raad voor de Journalistiek zich er niet over uitspreken. De Raad stelt wel vast dat de verklaring van eerste klaagster voor de politie in het artikel verkeerd is weergegeven, waardoor de suggestie gewekt wordt dat het slachtoffer er racistische ideeën zou op nahouden. Vanwege de zeer gevoelige aard van de gebeurtenissen, zowel voor de nabestaanden als voor de publieke opinie, was letterlijk citeren hier aangewezen geweest.

3

Om die redenen is de raad voor de Journalistiek van oordeel:

De klacht is gegrond.

Brussel, 8 februari 2007

De belwinkels klagen dat ze vervolgd worden door allerlei soorten inspecties, die hen het leven zuur maken. Dat zij vaak louche affaires verrichten die het daglicht schuwen, is de pijnlijke hoofdoorzaak van de menigvuldige controles.

De belwinkels maken  echter mee, wat elke zelfstandige of initiatiefrijke Vlaming meemaakt, die niet voor de openbare dienst wil werken of bij de privé sector zijn boterham verdienen.  Wie een eigen zaak start of bezit, wordt als opgejaagd wild behandeld. 

In België waar de liberalen de premier leveren worden zelfstandigen beschouwd als potentiële gevaren voor de samenleving.  De socialisten in de regering behandelen   werknemers  als koeien in de wei, samengedreven naar de melkmachines, bediend door venten en vrouwen met rode, groene of blauwe plasticjasjes en helmen.  Beeeeuuuuu ... Ja, zo willen wij nog vele jaren gelukkig leven onder Paars.

De initiafnemers voor de telefoonwinkelinspecties  zijn klaarblijkelijk niet gespeend van humor, want ze hebben hun strooptochten "actie Tam-Tam" genoemd.  Kan de racisme-gestapo daarmee lachen ?

De handelaars in telefoongesprekken zijn deze heksenjacht beu.  Zouden ze snappen dat zij behandeld worden als elke Belgische zelfstandige ?  Alleen die doet er alles aan om de wetten van Kafka toe te passen en niet tegen de lamp te lopen.  De belwinkeleigenaars kennen één zaak heel goed in dit land : een VZW, het wondermiddel voor  al uw problemen.

Ze gaan zich verenigen "in een VZW" om hun belangen te verdedigen.  Jammer dat de naam Tam-Tam al in gebruik is. En misschien moet de wet van 1921 over de VZW's nog eens aangepast worden.

Ray