Van de blog van GERDA DE RYCK copiëren wij hierbij het artikel over stemmen bij volmacht, omdat dit enige voorbereiding en tijd kan vergen. De tekst komt uit de officiële toelichting van het Ministerie van Binnenlandse Zaken, vandaar de vaak tenenkrommende taal, waarvoor zowel Gerda als wij ons excuseren bij u.

Er zijn een aantal redenen waarom een kiezer niet kan gaan stemmen en een volmacht kan geven aan een andere kiezer.   1)    de kiezer is door ziekte of door een gebrekkigheid niet in staat om te gaan stemmen : “medisch attest bijvoegen bij de volmacht”.   2)   de kiezer verblijft om beroeps- of dienstredenen in het buitenland : de kiezer is in België, maar moet op de dag van de verkiezingen werken : “attest van werkgever bijvoegen bij de volmacht”.   3)   de kiezer oefent het beroep van schipper, marktkramer of kermisreiziger uit : “attest uitoefening beroep afgegeven door de burgemeester bijvoegen bij volmacht”.   4)   de kiezer die ten gevolge van een rechterlijke maatregel in een toestand van vrijheidsbeneming verkeert : “attest van de directie van de strafinrichting bijvoegen bij de volmacht”.   5)   zijn geloofsovertuiging laat de kiezer niet toe om te gaan stemmen : “attest van de religieuze overheid bijvoegen bij de volmacht”.   6)   de kiezer is student en kan om studieredenen niet gaan stemmen : “attest van de directie van de school bijvoegen bij de volmacht”.   7)   de kiezer verblijft om privé redenen (vb. vakantie) tijdelijk in het buitenland : “attest tijdelijk verblijf in het buitenland, afgegeven door de burgemeester bijvoegen bij de volmacht”. De kiezer moet een afschrift van een vliegtuigticket of een reserveringsbewijs van hotel en/of vakantiewoning of een e-mail van een boeking van vliegtuigtickets via internet enz. voorleggen aan de burgemeester.   Via de volgende link kan u een volmachtformulier downloaden en afprinten : website U kan een volmacht geven aan gelijk welke "andere kiezer" ook al woont die niet in uw gemeente. Wel is het zo dat  deze "andere kiezer" niet meer dan één volmacht mag hebben.  De persoon die in uw plaats gaat stemmen, begeeft zich uiteraard naar uw stembureau met volgende documenten : - uw stembrief of oproepingsbrief - het ingevulde volmachtformulier  - het attest waaruit blijkt dat u niet kan stemmen   De persoon die bij volmacht stemt voor een andere kiezer moet bovendien in het bezit zijn van zijn eigen identiteitskaart en zijn eigen oproepingsbrief.     Het is erg belangrijk om geen enkele stem verloren te laten gaan. Het is heel eenvoudig en het vraagt geen tijd om een volmacht te geven. Zet ook mensen uit uw omgeving aan om een volmacht te verlenen indien ze niet in staat zijn om zelf te gaan stemmen. Indien u niet weet aan wie een volmacht te verlenen, mag u mij steeds contacteren en ik zorg voor een betrouwbaar iemand. HTTP://blog.seniorennet.be/gerda_de_ryck

Laten we nog eens tegen een heilig huisje aanknallen.  Huisje ? Een instituut : de Wereldbank.  De Wereldboenk.

Enige tijd geleden hadden we het over de problemen van de Amerikaanse voorzitter, Wolfowitz. De man heeft een relatie met een Egyptische vrouw, die in eigen land bekend staat als een feministe, en die bij de Wereldbank een kleine functie vervulde. Toen haar loverboy grote baas werd, bepleitte die onmiddellijk een salarisverhoging voor zijn liefje, niet eens enorm veel en hij schakelde daarvoor de Hollandse melkboer, Melkert in.  Ook die hangt rond in de gangen van de Wereldbank, nadat hij door zijn socialistische partij verbannen werd na zijn fantastische falen als opvolger van Wim Kok en vooral zijn arrogante optreden tegen Pim Fortuyn. 

Melkert is voorzitter van de Ethische Commissie bij de Wereldbank en wordt geacht toe te kijken of de handelingen die gesteld worden  door de bank niet in aanvaring komen met de opvattingen aangaande het geweten. Ethiek... Melkert heeft niet alleen het smoelwerk van een derderangsboef, hij bezit het karakter van een pandjeshuisbaas en kan, net zomin als Lubbers, zijn fikken thuishouden als hij een vrouwelijk achterste ziet. Ethiek ...

Wat ik graag in de marge even meegeef : zolang socialisten in openbare functies zetelen als minister, staatssecretaris of parlementsvoorzitter, schreeuwen zij van de daken hoe fantastisch bekwaam ze wel zijn en hoeveel meer zij zouden kunnen verdienen in de privé sector als Manager. Met een hoofdletter a.u.b.  Tot ze hun job kwijtspelen : dan moet de partij met ze gaan leuren om ze ergens onder te brengen in een nationale of internationale organisatie waar het volzit met afgedankte figuren uit de wereldpolitiek.  Vader Van den Bossche is baas van het vliegveld,  De Batselier zit in de kofferzaal van de Nationale Bank en partijgenoot Melkert werd ook zoiets in de schoot geworpen.  Nog nooit gehoord dat een van die grote lichten door Procter & Gamble of General Electric gevraagd werden. Dit tussen haakjes.

Wolfowitz smeekt als een kleine jongen om zijn job te mogen behouden, tot op het gênante en smakeloze af. Hij zegt dat Melkert hem erin geluisd heeft en deze ontkent zoals te verwachten valt. Heel deze smakeloze grap schaadt  uiteraard het imago van de internationale Wereldbank die 185 landen omspant en die geleid wordt door 24 Executive Directors van diverse nationaliteiten.  Allen zijn door hun thuislanden aangesteld en u voelt het al komen, zeker ... met velen van die aangename heren is er ook wat aan de hand, dat nu komt naar boven drijven.

Zoals in elk groot bedrijf bestaat ook hier een Gedragscode voor de medewerkers en een commissie die toekijkt op de handhaving ervan. 

De Engelse socialist Tom Scholar, 37 jaar, vroeger secretaris van Gordon Brown (Blair's opvolger) heeft volgens een mail gericht tot de Hotline van het Bureau voor Integriteit, net hetzelfde geflikt als Wolfowitz : zijn liefje die bij de onderste loonschalen bengelde langs de paal laten omhoog wippen.

 Het gaat niet om affaires tussen mannen en vrouwen, die dingen gebeuren nu eenmaal en wie zonder zonde is, is een onnozelaar.  Wel om  het ontbreken van controles in grote  internationale instellingen en   het volstouwen van die organisaties met partijpolitieke creaturen die zich aanstellen als sultans in een harem. Als middeleeuwse despoten die ontdaan van scrupules streven naar macht, geld en seks.  Hoe kan men van dergelijke figuren verwachten dat zij hun taak in onafhankelijkheid zouden uitvoeren, dat zij grote morele beslissingen zouden nemen, onafhankelijke verantwoordelijkheden opnemen als zij zelf schatplichtig zijn aan de kleinste en grootste ondeugden van de eigen immoraliteit ?

De basisgegevens van dit bericht staan in Opinion Journal van The Wall Street Journal van 17.05.07

+ AANPASSING 18.05.07

Vandaag wordt meegedeeld dat Wolfowitz ontslag neemt eind juni.  Dat de druk vooral via de EU-landen gekomen is, zal best waar zijn en wie dit gebeuren wenst te situeren in de links-rechts verhoudingen in de wereld, kan gelijk hebben. 

De politiek voert haar perfiede spelletjes graag boven de hoofden van de domme burgers, dat is steeds zo geweest en dat is nu niet anders.  Wie voldoende kritisch gewapend is, laat zich niet voor om het even welke kar spannen.  In deze affaire gaat het al lang niet meer om de "rechtse" Wolfowitz (de architect van de Irakese invasie en oorlog) die gedwongen wordt tot ontslag door de "linkse" EU ; dat is een stukje van de politieke puzzel.  De realiteit legt de verziekte structuren van een goedbedoelde instelling bloot die bestaat bij de gratie van ons aller centen en die kreunt onder het wanbeleid van een aantal onbekwame politici. 

Tot op de dag van vandaag blijft Wolfowitz zich beroepen op "ethische" motieven om zijn werk van, de voorbije jaren te verantwoorden.  Words, words, words ... Fatsoenlijk Rechts staat vaak tegenover luidschreeuwend, graaiend links en waar onze voorkeur zich bevindt is duidelijk.  Elk maatschappelijk gebeuren moet niet herleid worden tot deze antithese.

De Engelse BBC- journalist Alan Johnston werd op 12 maart ll. ontvoerd in de Gazastreek door mensen die klaarblijkelijk handelden met de beste bedoelingen maar  onder een niet te weerstane drang.  Als het procesje ooit voorkomt, kunnen ze rekenen op veel clementie.

Deze brave ontvoerders eisen in ruil voor het leven van de christenhond Johnston de vrijlating van de toffe Imam Abou Qatada die vastzit in Engeland omdat hij verdacht wordt van terroristische activiteiten. En hij zou moeten uitgeleverd worden aan Jordanië.  In 1998 heeft den Abou enkele aanslagen gepleegd, maar pfft ... niets noemenswaardigs, explosies, een paar gekwetsten, wat bloedingen, schade- het is daar toch allemaal rommel- dus de moeite niet.

Den Abou is een imam, een soort geestelijke die in de moskee het woord voert,  de boeken van Allah en de profeet verkondigt, toelicht en aan de gelovigen duidelijk maakt wat er in de wereld zo allemaal gebeurt.  Kleine ontploffinkjes links en rechts, alleen maar bedoeld om de christenhonden een lesje te leren.  Den Abou, die ook Omar Mamoud genoemd wordt, kwam in Spanje helemaal ten onrechte in aanvaring met het gerecht voor een of ander kleinigheidje, het vermelden niet waard, en de rechter noemde hem "de geestelijke ambassadeur van Bin Laden".  Dat is toch meegenomen, zo'n eretitel toegekend door een christenhond-rechter. 

Den Abou, die naast Omar Mamoud ook wel eens Omar Abou Omar genoemd wordt, kwestie van over enkele papieren meer te beschikken als hij zich verplaatst en opgejaagd wordt, liep dus ook in het nochtans politiek-correcte en tolerante Londen tegen de Engelse lamp die ze daar al hebben sedert Florence Nightingale er op de Krim mee rondzeulde. En nu eisen de ontvoerders van de ongetwijfeld linkse journalist van de Britse regering  dat Abou, alias Omar vrijgelaten wordt en naar de Gaza komt.  Om de vrede te prediken natuurlijk.

Zeer bereidwillig en hoffelijk heeft vanuit de jail onze imam laten weten bereid te zijn te overleggen met "de broeders-ontvoerders" en zich naar de Gazastreek te begeven.  In Jordanië wacht hem geen onpartijdig proces.  Zegt hij en zijn broeders-ontvoerders bevestigen dat. En als er iets is wat die mensen kennen, dan is het rechtvaardigheid en wettelijkheid.

Ik denk morgen of zo een petitie te starten om den Abou te steunen.  Wie tekent er ?

Ray

Op vraag van sommigen van onze getrouwen zullen wij van volgende week af een aantal artikelen publiceren die verband houden met technische  aspecten aangaande de verkiezingen van 10 juni a.s.

- Op welke manier geldig stemmen (lijststem - voorkeurstemmen - effectieven - opvolgers)

- Volmacht geven en gebruiken

- Samenstelling van de Kamer

- Samenstelling van de Senaat

- Toepassing Systeem D'Hondt (indien gewenst) inzake zetelverdeling

- Controlemogelijkheid bij electronisch stemmen (ja !)

Indien u nog andere voorstellen, opmerkingen, vragen heeft, laat ze ons weten : onze slaven zitten klaar voor u.

"Vlaamse staat op het dak van de wereld."


Deze titel siert de webstek van de VRT-Nieuwsdienst. Zou dit de oplossing zijn voor de splitsing van België : Vlaanderen op de Himalaya ?

(Het gaat om een Vlaamse bergbeklimster die de top bereikt heeft)

Jarenlang heb ik tijdens mijn actieve leven elke zondagnamiddag om vijf uur afgestemd op de VPRO om de Plantage van Hanneke Groenteman mee te maken.  Een uur cultuurtelevisie met veel eruditie en liefde gemaakt.  In die jaren speelden de maatschappelijke tegenstellingen tussen links en rechts zich op een veel humaner niveau af dan tegenwoordig : een dialoog bleef steeds mogelijk, een bepaalde vorm van respect was zelden afwezig.  En de cultuur hield zich veel meer afzijdig van het partijpolitieke gebeuren. 

Toen ook werd beschuldigend met de vinger naar de BRT of de BRT-N gewezen, die niet in staat bleek een cultuurpogramma te vervaardigen dat nog maar aan de enkels reikte van wat Nederland te bieden had.  Ook al was Hanneke Groenteman een linkse tante, dit bleek niet uit haar programma.  De tweedeling in de maatschappij was aanwezig maar veel minder schrijnend dan tegenwoordig het geval is.  

  Bij geenstijl.nl vond ik volgend nieuwtje over de inmiddels gepensioneerde presentatrice die uiteraard een prominente aanhangster is van de  politiek-correcte filosofie :

"De innerlijke beschaving van Hanneke Groenteman hangt aan een zijden draadje. Ze is ontdaan van haar politiek correcte verstand. Dit is geen psychoanalyse, het zijn haar eigen woorden nadat ze door twee Marokkanen beroofd is. Hanneke zat als werkende vrouw zijnde (en dat zullen we weten!) in haar auto in de Watergraafsmeer, toen de deur open zwaaide en haar tas uit haar handen gerukt werd. De buit: een gsm, een portemonnee, een overvolle agenda met allemaal belangrijke dingen, een fototoestel, make-up, een bloesje, een rijbewijs, foto’s en een iPod met het hele oeuvre van Paul de Leeuw. De politie heeft pas tijd  over drie dagen om de aangifte op te nemen, dus misschien kunt u in de tussentijd uitkijken naar twee Marokkanen op een fiets die luidkeels ‘Blote jongens in het park’ zingen. We wensen Hanneke veel succes met haar innerlijke beschaving."

"Wij beschouwen het als onze belangrijkste opdracht de mensen goed te informeren zodat ze met kennis van zaken hun stem kunnen uitbrengen".  Dat is een uitspraak van Martine Tanghe van de VRT.

Waarom word ik cynisch bij zulke woorden ?  Omdat ik al lang geleden gestopt ben de regimezender te bekijken, precies omwille van het schrijnend gebrek aan neutraliteit en objectiviteit en omdat ik geen beunhazen nodig heb om "mijn kennis van zaken bij te spijkeren".

Als het juist is wat Frank Vanhecke beweert, dat zijn partij uitgesloten wordt van een aantal debatten tussen de lijsttrekkers of partijvoorzitters, is dit  een zoveelste bewijs van de partijpolitieke vooringenomenheid bij de VRT.  Bovendien zouden bepaalde thema's tijdens de programma's waar het VB wel aanwezig is, niet ter sprake komen : de zelfstandigheid van Vlaanderen, de vreemdelingenpolitiek, de inburgering en de veiligheid.  Nèt die thema's van de grootste partij van Vlaanderen.  Het is zoals Leterme interviewen en zeggen dat hij moet zwijgen over goed bestuur. Of den Baard opleggen niet te piepen over sociale thema's.

 Alle andere programma's van de VRT bieden tussen de lijnen door de domme bevolking tips om de politiek-correcte en multiculturele filosofie aan te hangen.  De loensende en zichzelf extreem grappig vindende Ben Crabbé schaamt er zich niet voor tijdens een uitzending van Blokken uit te roepen : "Wij zijn links want dat is  fatsoenlijk".  Zie je, die man heeft tenminste het lef er voor uit te komen. En niemand reageert op dergelijke misplaatste uitspraken, want de leiding is het er uiteraard mee eens en snapt niet dat zulke uitlating niet hoort. Bourgeois van de NV-A is enkel uit op zich en zijn groepje te laten aanvaarden en durft natuurlijk niet optreden.

Ik wil in herinnering brengen dat de VRT 2800 man personeel telt voor 2 televisiestations en een vijftal radiozenders (VTM doet hetzelfde met 500 eenheden), de best bekeken televisieprogramma's worden uitbesteed aan externen tegen betaling.  

Velen van de linkse, progressieve roepers beschikken over een eigen bedrijfje of VZW-tje om zich te laten uitbetalen en alzo de sociale en fiscale verplichtingen niet na te komen :  zo links als een deur in woord en uitdrukking maar als het op de centen en de profijten aankomt is elke vorm van solidariteit met de kleine man gesmolten als sneeuw voor de zon. Het gewone grut geniet uiteraard de voordelen van het openbaar ambt.  De mistoestanden swingen de pan uit, de greep van de syndicaten op het personeelsbestand en -beleid is van een zelfde orde als bij het failliet gegane Sabena.

Die stal moet uitgemest worden, de misbruiken bij de VRT moeten aan de kaak gesteld worden : laten we daar eens wat uitzendingen aan wijden.  Van dat soort mensen moeten de burgers geen politieke lessen ontvangen, Martine Tanghe en aanverwanten.

Ray 

Al geruime tijd vermijd ik het nieuws van de VRT te bekijken of te beluisteren.  Soms gok ik nog eens op VTM, waarmee ik mezelf gewoon in slaap wieg. 

De commerciële omroep laat het nieuws presenteren door  afdankertjes van de openbare (die voor de centen overgestapt zijn) en omroepsters die zich omgeschoold hebben.  Aan het hoofd staat de superrode dwerg Staf Wouters die elke morgen tusen zijn boterhammetje een Vlaams Belanger verorbert.

Toch heb ik vandaag mezelf overwonnen en met geloken blik de voorlezing van goed en kwaad gevolgd door Danny Verstraeten, eens een ideale schoonzoon, inmiddels een brave schoonvader. 

Het hoofdthema betrof het ongelooflijke verhaal van Franse pedofielen die in het land B. een klein meisje zouden ontvoeren om haar in Rouen onder te brengen in een complex en daar te mishandelen.  Je kan niet anders dan de speurders die dit sinistere opzet verijdeld hebben, feliciteren en dankbaar zijn.  Ook hun oversten, zoals Audenaert delen terecht in het applaus.  Maar wie zat in het midden van het triomfantelijke gezelschap grijnzend te kakelen en graantjes van het succes mee te pikken ?  De tang van Justitie, Onkelinx.

 Zegt de begeleidende en slaafse tekstlezer van VTM : "Het lijkt alsof met deze zaak de ongunstige reputatie die Justitie zich op de hals haalde in het verleden, helemaal verdwenen is" terwijl de camera inzoomt op een sereen glimlachende minister.

Dit is een afschuwelijke affaire maar is het niet schandelijk dat de politiek zich net voor de verkiezingen voor een stuk meester maakt van dergelijk feit om zich in het zonnetje te wringen ?  Hoe politiek iemand tot dergelijke schaamteloosheid kan brengen, vind ik niet te verklaren.

Ray

"Met of zonder hoofddoek, 't stad is van iedereen".  Met deze slogan stelt Groen zich te Antwerpen voor aan de kiezer. 

Het zal u niet verwonderen maar  ik ben het niet eens met deze uitspraak.  Antwerpen heeft eeuwen gefungeerd als receptionist van het "Pension Vlaanderen" als een gastvrij oord voor vreemdelingen van alle landen.  Wij hebben op dat vlak geen lessen te ontvangen.  Zeker niet van jonge vrouwen met een dubbel paspoort, afkomstig uit een land dat struikelt over de essentiële mensenrechten.  In de straten van mijn stad en tot in de kleinste uithoeken van dit land lopen vrouwen rond met of zonder hoofddoeken, mensen met gekleurde huid en exotische trekken, geen normaal mens legt die allochtonen  een strobreed in de weg.

Ik ga niet de geschiedenis herschetsen om mijn stelling te onderbouwen, wie hier woont en leeft, zal het beamen.

Het is voor velen van ons essentieel dat wie zich bij ons vestigt, zich aanpast aan de zeden, de gewoontes, de taal en met alle begrip voor ieders individuele eigenheid en geloof, zijn rancunes en heimwee binnenskamers beleeft.  Deze stad en dit land kunnen pas van iedereen zijn, als  iedereen zich schaart achter de grote tradities van vrijheid,  verdraagzaamheid en gelijkheid, die ouwe tantes van de Franse Revolutie. Marokkanen kunnen niet in deze stad Joodse mensen op de Meir uitschelden, zoals het meermaals gebeurt. Dàt is geen kattenkwaad noch humor, dat is puur racisme.

Er leven momenteel nogal wat mensen die hun landen van oorsprong ontvlucht zijn, omdat ze er geen werk hadden, geen vrijheid kenden, zich niet konden ontplooien, geen sociale noch financiële rechten konden laten gelden en veel van die mensen krijgen hier kansen die bij hen ondenkbaar zijn.  Ironisch genoeg zijn er nogal wat, die wel de voordelen van onze maatschappij willen maar voor de rest teruggrijpen naar de gedragspatronen uit hun vorige bestaan dat ze ontvlucht zijn.

Laat me duidelijk zeggen : iedereen kan zijn godsdienst beleven bij ons binnen de muren van de tempels, onze maatschappij is niet gesteld op godsdienstige interventies in het dagelijkse leven,  wij zijn die bemoeiingen ontgroeid. Vandaar dat wij niet wensen in aanraking te komen met religieuze symbolen als wij ons tot onze openbare ambtenaren richten.  Zo hebben wij dat democratisch beslist.  Voorlopig.  Als puntje bij paaltje komt, zijn wij allen die hier opgegroeid zijn, in een open en tolerante maatschappij van overleg, menselijke producten met een christelijke achtergrond en cultuur.  Ook de ongelovigen, de atheisten, de agnosten en de twijfelaars.  Bij ons kan  dat allemaal. Affiniteiten met de islam bezitten wij echter niet, omdat de contacten die er bestaan hebben, steeds conflictueus van aard waren.

Tot slot wil ik nog zeggen tot Meyrem Almaci, de lijstaanvoerder van Groen in de kieskring Antwerpen, dat ik helemaal niet gecharmeerd ben door haar kandidatuur. Ik zal ook daar duidelijk over zijn : Antwerpen moet in de federale Kamer niet vertegenwoordigd worden door een bipatride Belgisch/Turkse, een vrouw met dubbele nationaliteit.
 
Dat heeft weer niets met racisme te maken, wel met het feit dat ik niet begrijp aan welke natie zij in geval van conflict loyaal zou zijn.  Stel dat zij minister wordt van Buitenlandse Handel (wat het lot haar en ons bespare)  en er ontstaat een conflict tussen onze EU-partners Griekenland, Cyprus en Malta enerzijds en Turkije, dan heeft Turkije het recht zich op onderdaan Almaci te beroepen om de Turkse belangen te verdedigen.  Ik wil haar die pijnlijke gewetensstrijd besparen.  Los van een andere concrete bedenking : op haar webstek heb ik met tanende belangstelling kennis genomen van ellenlange beschouwingen over de hoofddoek, de onbestaande onderdrukking door de islam, de vrouwenbesnijdenis in Afrika, al die dingen waar een Antwerpenaar door begeesterd wordt. En dat alles in een pover Nederlands.  Ik citeer er eentje : "de Vlaamse feministen zijn net als ons van gedacht".

Ik zen net als die van ons van gedacht dat u een braaf maske bent en wij wensen u een voorspoedige bevalling toe en veel geluk met uw kindje. En maak er een echte Antwerpenaar en Vlaming van.

Ray

Het filmpje duurt 157 seconden maar onze vriend ratelt nogal snel door en voor hen die het interesseert hier de vertaling.

Verkiezingsverhalen, mevrouw, mijnheer, ze zijn als visserslatijn : ze worden bij voorkeur verteld onder militanten, ze zijn eentonig, zelden grappig maar er wordt hard om gelachen. Want er is steeds overtuiging en emotie mee gemoeid en onder eensgezinden is die ontlading electriciteit.

In de onverdachte jaren was uit plakken gaan zeer avontuurlijk : het gebeurde altijd in het donker en na tien uur, want het was verboden.  Er waren nauwelijks officiële plakborden en iedereen geloofde in de kracht van slordige, kris-kras door mekaar aangebrachte affiches die uitsluitend  het straatbeeld ontsierden en de militanten die al overtuigd waren nog meer overtuigden.  De eerste vijand was de politie, de tweede waren de socialisten en de cvp-ers.  Liberalen waren er nauwelijks. En die van de Volksunie hadden de reputatie meesters van de straat te zijn.  Enkelen stonden op uitkijk, anderen papten in en kleefden en de chauffeur zat achter het stuur te wachten.  Als er gevaar dreigde klonk het wachtwoord "Jules", behalve als er een Jules in het gezelschap was, want die wilde dat niet.  Soms ontmoetten twee plakkersploegen mekaar en dan werd er luid geroepen, gescholden en gedreigd.  Meestal bleef het daarbij.  Achteraf kwamen alle ploegen bij mekaar met hun fantastische verhalen in café Tyrol of café Tijl.  En de laatste avonden trokken alle individuele groepjes er samen op uit als een donkere autokaravaan doorheen de straten.  Dan kon het wel spannend worden bij een ontmoeting van een andere karavaan "wakers".

Nu worden affiches overdag op door de gemeente ter beschikking gestelde borden geplakt door partijmilitanten en er gebeurt niets clandestiens.  Als rivaliserende militanten mekaar op het lijf lopen, wordt er meestal fatsoenlijk overlegd en misschien achteraf wat afgescheurd, ja dat kan. 

In Borgerhout (waar het VB normaal de grootste partij zou zijn die 60% van de oorspronkelijke bewoners bereikt, volgens een studie van de UIA, mochten er geen allochtonen wonen) werd gisteren een eigen-volk-eerst plakploeg het leven zuur gemaakt door Marokkaanse  hangjongeren.  Als je de dag van vandaag een woord durft zeggen over het crapuleuze en hatelijke optreden van deze categorie, ben je een racist.  Op haar blog heeft Janice Laureyssens het over die gebeurtenis.

Het onderstreept nog maar eens welke toekomst wij tegemoet gaan met deze ontwortelde jeugd.  Ik weet het, wij jonge Vlamingen waren ook rebels, ontevreden, wij zetten ons ook af maar wij koesterden idealen en velen van ons hadden een behoorlijke opvoeding en opleiding.  We kunnen enkel hopen dat in de komende jaren zo spoedig mogelijk onze grenzen en die van onze buurlanden gesloten worden voor verdere inwijkelingen.

Laten we in ieders belang proberen dat de huidigen zich aanpassen en integreren.  En als dat gebeurd is, mogen ze bij toekomstige verkiezingen met kennis van oordeel een discussie aangaan met de militanten van om het even welke partij.

Ray

Michael Chertoff, de Amerikaanse minister voor Binnenlandse Veiligheid onderhandelde gisteren in Brussel met leden van het Europees Parlement en de Italiaanse EU-commissaris Franco Frattini.  Op het einde van het overleg bracht Chertoff zijn gesprekspartners in herinnering : "Jullie schijnen te vergeten dat wij een land in oorlog zijn..."

De minister was speciaal naar Brussel gekomen, omdat voor de zoveelste keer de EU dwars ligt in de strijd tegen het terrorisme op basis van "aantasting van de persoonlijke vrijheid van zijn burgers".

Kort samengevat willen de Amerikanen dat alle vreemdelingen die in hun land toekomen per vliegtuig (dus de grote meerderheid) behoorlijk gecontroleerd kunnen worden.  In vakjargon gaat het om de PNR-gegevens (Passenger Name Record) : de naam, telefoon,  adres,  paspoortnummer, doel en duur van de reis, eventueel kredietkaart, al die gegevens die normaal ingevuld worden bij grenscontroles.  De Amerikanen vergelijken, via een soort kruisbank-systeem, deze gegevens met wat zij zelf bezitten aan details over verdachte personen. En kunnen op die manier eventueel de toegang weigeren tot hun land. 

  De luchtvaartmaatschappijen beschikken over deze passagiersgegevens en spelen ze door aan de grenscontroleurs op de plaats van bestemming. In 2006 leverden de zes grootste Europese luchtvaartmaatschappijen 140 miljoen gegevens over aan de Amerikaanse Border Controllers.  Het Europees Hof van Justitie ligt dwars en wenst de privacy van zijn burgers te beschermen door een einde te stellen aan de uitwisseling van gegevens.  Daarvoor kwam Chertoff  pleiten om de grenscontroles tussen de EU en de VS te handhaven en de periode van stockage ervan uit te breiden tot 40 jaar in plaats van 4.  

Wij zijn in Europa zo vrij dat we onze eigen civilisatie, waarden en verworvenheden  glimlachend opruimen en al wie kritiek uitoefent de mond snoeren : in name of the holy freedom, mister Secretary of State. Als mijnheer Chertoff het niet mocht beseffen, kan hij het navragen bij zijn medewerkers van de CIA. 

De Europese parlementsleden hebben zich kunnen laten gaan zoals te verwachten. Een Griekse socialist die "respect eiste voor de fundamentele rechten in de strijd tegen het terrorisme" en  de Nederlandse D 66 Sophia in 't Veld (een in de linkse partijpolitiek gepekelde akela) opperde "geen vertrouwen te hebben in wat er gebeurt met die gegevens". Wat dacht je, domme gans, dat Clint Eastwood je zal komen ontvoeren ? 

Er moeten keuzes gemaakt worden : Amerika staat in de vuurlinie tegen het terrorisme.  In het door moslims overstroomde Europa bloeit de islamitische revolutie ongestoord.  Lees wat de staatsveiligheid van het land B. er onlangs over zegde : "We zijn op de hoogte maar we mogen niet meeluisteren, trouwens we verstaan die Arabische dialecten niet en van de vakbond mag er niet gewerkt worden na de uren en van de minister krijgen we niet meer personeel."   Met dat soort argumenten, heb je redenen te over om te roepen dat je bevreesd bent voor de schending van de privacy van je burgers.

Elk land bepaalt wie zijn grenzen overschrijdt en wie niet.  In vele ontwikkelingslanden die leven bij de gratie van toerisme, word je gecontroleerd en geïnspecteerd alsof je een staatsgreep kwam plegen, terwijl je alleen een week komt zonnen.  Vragenlijsten en formulieren worden ingevuld, afgestempeld, visa van de buitenlandse ambassades worden niet aanvaard (Egypte !), neen je moet extra afdokken op de lokale luchthaven.  Allemaal goed en wel : zij hebben het recht hun regels te bepalen. Ook als we het niet aangenaam vinden, het is hun land, het zijn hun voorwaarden.

Als echter de Verenigde Staten, die in oorlog zijn (tegen de zin van Flahaut weliswaar) een medewerking vragen aan Europa,  dat een veiliger schuilplaats is voor terroristen dan  het Bora-Toragebergte, dan sluipen de linkse en slinkse figuren die in eigen land de dictatuur toejuichen naar voren om uit naam van de vrijheid van het individu de terroristen te beschermen.

Wij zullen wel weer opruiende en hatelijke taal voeren met dit te schrijven.  Het zij zo.

Ray

Eindelijk nog eens aangenaam nieuws : het gaat goed met de drugs in het land B.

Het gebruik van cannabis neemt toe bij onze jongens en meisjes, velen zijn verslaafd, weten van toeten noch blazen en zijn het geschikte kiesvee om het regime blijvend te ondersteunen.  Dank u, mannen van de VLD die samen met de PS onze jeugd volop laat genieten van dit leven.

Alsof het niet meer op kon, verscheen gisteren Brice de Ruyver, adviseur van de premier, doctor in de criminologie en cabaretier in zijn vrije tijd met een fijn nieuwtje.  Vermoedelijk geïnspireerd door het succes van marihuana  bij de jeugd kwam onze man voor micro en camera met de mededeling : "België wil als eerste land de handel in heroïne (opium) en cocaine legaal importeren.  Op die manier helpen wij de arme boeren in de ontwikkelingslanden om uit handen te blijven van de maffia".  De volgende stap ligt voor de hand : eens we de spullen in het land hebben, kunnen we er niet onderuit het gebruik te gedogen.

En zo worden we wellicht de eerste natie ter wereld met een door het Regime georganiseerd, gelegaliseerd en gepromoveerd drugsgebruik.  Is dat niet fijn ?

En wat zeggen we nu ?  Dank u, Premier ?  Dank u, Mijnheer de Grote Zot.  Ook namens al die verslaafden, hun families en de vele verwoeste levens.

Angeltjes.

Naschrift : Mocht het Noodlot toeslaan en ons van de Premier beroven, kunnen we wellicht Landis vragen om hem te vervangen.  Hij liegt ook zéér goed en hij weet een en ander van verboden producten. Om het land B op het kromme spoor te houden : volgt de adviezen van Angeltjes, ze zijn beter dan die van Bruis de Rijver