Ik had me wel voorgenomen om elke dag iets te schrijven maar het blijft bij goede voornemens. Ondertussen is het weeral zo druk geweest (ook al kan ik met de beste wil van de wereld niet zeggen wat we gedaan hebben) dat het schrijven er weeral overgeschoten is. Ik probeer toch wat chronologisch te werken. Toen we op de markt waren ( wat we feitelijk bijna elke dag doen want het is hier elke dag en overal wel een markt) merkte ik een camion met bier (zoals bijna altijd hier overladen) die probeerde te remmen wat volgens mij niet lukte. De weg liep bergaf en 100 m verder liep een drukke baan met 6 rijvakken, en het was spitsuur. Wat moest gebeuren gebeurde dan ook: de camion ramt een bus waarop die bus op een andere auto wordt gesmeten. Wat een ravage, overal bagage en mensen die gewond en verdwaasd rondliepen. Ik zag een blanke vrouw met bebloed gezicht haar rugzak oprapen en besloot haar maar aan te spreken. Bleek het een nederlandse vrouw te zijn die hier vrijwilligerswerk doet. We hebben haar dan maar zo goed mogelijk geholpen, haar visa en papieren en geld lagen nog in de bus. Wat me opviel was dat de hulpdiensten zo snel ter plaatse waren; binnen de 5 minuten waren er zeker zo'n tiental ambulances ter plekke. De chaos nadien is echter niet te beschrijven, iedereen is opeens een bevoegd persoon, en ze hebben allemaal een fluitje bij zich waarmee ze het verkeer "regelen". Ik zie nog een man toekomen op een scooterke, dat scooterke lelijk in de weg op straat zetten, begint met een fluitje het verkeer in de war te brengen, er waren ondertussen al zo'n 5-tal 'fluitisten' aan het werk. Na 10 minuten stopt hij er mee, stapt op zijn scooter en vertrekt terug...
Ongelooflijk maar al bij al geen al te zwaar gekwetsten,
Hierbij de nederlandse vrouw waar we ons een beetje over ontfermd hebben
Zoals gezegd was het een camion met kratten bier van de nabijgelegen fabriek, dus was iedereen er op uit om zo veel mogelijk flessen te recupereren, ook het personeel dat de depannage moest uitvoeren. Wat me ook opviel dat er een aantal vrouwelijke militairen in uniform rondliepen en zij hadden blijkbaar toegang tot de ganse site, ze liepen ook rond met kratten bier ... en dat in uniform, zal wel beroepsmisvorming zijn denk ik.
De zus van krit, Pui, heeft een vriend uit Engeland en die wenst hier een stuk grond te kopen. Nu wenst hij dat ik er mijn idee over geef want wij zouden er gratis kunnen gaan wonen, wat natuurlijk een zeer mooi aangebod is. We zijn zo al een aantal lappen grond gaan bezoeken en een ervan staat mij wel hard aan.15 rai (een rai is 1600 m²) met daarop een huis dat aan een vijver gelegen is. Het ganse stuk ligt redelijk dicht bij de dam, aan een doodlopende straat. Zal ik hier dan toch nog buffalo's kunnen houden? Misschien kan ik dan nu ook wat mais gaan verbouwen en dan buffalo's gaan verkopen voor T-bone steaks... ga ik op mijne oude dag nog gaan boeren, wie weet.
Het zicht vanuit de 'living' op het terras en de vijver.
Ook op culinair gebied weer wat meegemaakt. We waren uitgenodigd bij familie van Krit want die hadden een paar grote vissen op de kop kunnen tikken... en dan wordt er hier gedeeld. Nu vonden ze dat toch niet genoeg en hadden ze voor een delikatesse gezorgd: komt de zoon daar af met een plastiek zak met daarin kikkers, levend en wel zo'n kleine vuist groot. Ik dacht al dat het geen kikkerbilletjes zouden worden maar ja, een mens moet zich aanpassen. We hadden een paar dagen eerder al kikkers meegebracht van de markt voor krit's moeder: op zijn hele op een paar bamboestokjes geprikt en zo op de BBQ... ik heb niet geproefd. Terug naar onze avond: de kikkers krijgen een klap op de kop, worden gekuist (denk ik toch) en dan zo in kleine stukjes gekapt zodat je bij het eten telkens stukjes been uit je mond moet halen. Ik heb er van geproefd, best wel lekker, want nu ook weer goed gekruid, maar ik verkies toch de kikkerbillekes met lookboter.
Vandaag, zaterdag, moet Krit helpen koken voor een neef die monnik wordt en morgenvroeg om 5 uur vertrekken we naar de familie voor het trouwfeest van een nicht... vervelen doe ik me dus nog helemaal niet.
Ik begin stillekes aan op mijn positieven te komen. Na de drukke weken voor mijn vertrek, de voedselvergiftiging, het al dan niet op tijd zijn bij het leegmaken van het huis, het niet kunnen uitvoeren van alle geplande werken bij Els en het zenuwslopende gedoe voor het invullen van de nodige documenten ben ik eindelijk in Thailand aangekomen. We hebben ondertussen onze auto, , we hebben een huis gehuurd %%%FOTO2%%% en geraken zo stillaan gesetteld. Het afhalen van een auto is hier in Thailand niet zo evident als ergens anders: volgens Krit's moeder moest die afgehaald worden op maandag, voor 9 u, anders: 'bad car'. Je kunt maar beter goed overeenkomen met je toekomstige schoonmoeder (en met je toekomstige ook) dus was ik vlug akkoord om de ganse ceremonie te laten gebeuren. Tegen alle verwachtingen in kreeg ik dan ook nog een vervangwagen tot de maandag dus was alles OK..
De Thai zijn wel plezante mensen: regelmatig pikken ze hier het stuur van de auto en plaatsen ze die aan de andere kant; voor de rest valt de auto goed mee; vlot rijden, goeie airco en genoeg power als het eens nodig is. In de stad rij ik nog niet te veel: ik versta nog niks van de voorrangsregels hier (als die er dan al zijn) en het recht van de grootste wagen vertrouw ik nog niet ('t is tenslotte een nieuwe auto). Krit daarentegen heeft hier geen problemen mee: als ik dan denk dat er een auto voorrang heeft dan gaat ze daar vlot voor, of stopt ze als ik er van overtuigd ben dat wij voorrang hebben. Parkeren kan ze echter niet, trouwens geen enkele Thai denk ik, allemaal een grote auto (klein pietje ?) en als ze dan willen parkeren 100 keer vooruit en achteruit... als je echter niet aan het stuur draait kom je wel telkens op dezelfde plaats te staan. Niemand maakt zich hier echter druk over, gewoon wachten tot je verder kunt. Er wordt hier trouwens weinig agressie vertoond in het verkeer, zelfs niet tegenover de miljoenen scooters die hier links, rechts, voor, achter, tussen, onder en boven je voorbijzoeven. Ik dacht dat er veel scooters in Rome waren, maar had dit nog niet gezien. Met 1, 2, 3, 4 of meer op ene scooter, zonder helm, ondertussen gsm'en, scooters met een sidecar aan gelast, scooters met een dak boven gelast, scooters met een barbeque op gemonteerd... hier kan alles. Ik probeer een verzameling aan te leggen van speciale uitvoeringen van scooters, kunnen jullie es meegenieten.
Deze week moeten we naar Bangkok om alle documenten in orde te brengen; hier op de amphur in KK is dat al gebeurd. Vorige keer was Krit alleen en kreeg ze niks gedaan van de vrouw achter het loket. Ikke nu dus meegegaan en met mijn natuurlijke charme was alles zo opgelost, we regen zelfs voorrang op andere mensen die er al stonden. Misschien zal de 500 TBath die ik ze toestopte ook wel geholpen hebben, wie weet.
Allez, morgen weer wat meer, ik zal eerst es zien of dit allemaal wel lukt.
Inderdaad een grote teleurstelling. Sinds ik te horen heb gekregen dat mijn, met zoveel liefde en werk, tot stand gekomen litteraire hoogtepunten niet in aanmerking komen voor een Pulitzer is de goesting er een beetje uit. Het is dat ik mij een beetje schuldig voel ten opzichte van mijn schare trouwe lezers (ondertussen reeds 3) want anders was ik er zeker mee gestopt. Net zoals bij andere grote meesters, Bach e.d.) zal ik na mijn dood pas erkend worden. Dus iedereen weze gewaarschuwd: je kunt mijn schrijfsels beter opslaan want eens zullen ze veel geld waard zijn.
Van geld gesproken: het is niet zo dat Nederlanders van nature uit gierig zijn. Via Thailandblog.nl was ik in kontakt gekomen met Fred Stas, een Nederlander die in Thailand woont. Het onderwerp e-books kwam ter sprake en hij beloofde mij om mij een deel van zijn verzameling over te maken, in totaal zo'n 25000 boeken. Hij stuurde mij inderdaad een memorie-stick op, 16 G, vol met boeken, en dit helemaal gratis. Hij wou niets horen van betaling. Fred, bij deze, hartelijk dank en ik zal vanaf heden nooit meer over 'gierige hollanders' praten... tenzij het er een is die echt gierig is natuurlijk.
Ik heb al een paar keer gezegd dat men in de Isaan alles, maar dan ook alles, eet. De Isaan is de armste streek van Thailand, het noord-oosten. Meestal is dit uit pure noodzaak wegens gebrek aan geld maar, in het geval van Krit, is het ook omdat ze het graag eet. Ondanks het feit dat we hier in Hua Hin alles kunnen kopen en, wonder boven wonder, heel veel zaken zijn hier dan ook nog een stuk goedkoper dan in Khon Kean, is ze de koning te rijk als ze weer eens iets uit de natuur kan verzamelen om op te eten. We gaan hier dagelijks een ice-coffee drinken bij Nat die ook van origine uit de Isaan komt.
Nat, de koffiemadam...
Nat is ook een verzamelaar van alles wat eetbaar is in de natuur. het is hier nu al een paar weken regelmatig aan het regenen, niet ganse dagen maar regelmatig een ferme bui. Opeens staat de natuur hier dan ook helemaal groen en komt alles tot leven. Zo ook na een regenbui: alle kikkers die, veronderstel ik, tot dan in de grond zaten te wachten komen opeens tot leven... en ze willen niets anders dan sex, sex en nog eens sex... Na elke regenbui is het hier een gebrul van die kikkers, uren en uren aan een stuk, om horendol van te worden. Ik ben al eens naar buiten gegaan omdat het werkelijk de spuigaten uitliep, zo luid. En dan verwacht je natuurlijk van daar zo een kikker van formaat aan te treffen maar dat is niet zo... juist zoals in het leger in de tijd: hoe kleiner hoe meer lawaai ze maken.
Wat krijg je na die kikkersex...
In elke poel water krioelt het van de kikkervisjes die ... inderdaad ... een lekkernij blijken te zijn. Ze vangen ze nog niet allemaal want binnenkort, als de achterste pootjes uitkomen, zijn ze blijkbaar nog beter, en is er ook meer eten aan.
En ze leefden van de jacht en de visvangst...
De jacht was goed...
De kikkervisjes worden overvloedig gekuist en gewassen en daarna worden ze gemengd met allerlei pikante kruiden, waaronder ook hun zelfgemaakte vissaus: gefermenteerde (in andere woorden rotte) saus van ingewanden en koppen van vissen. Het stinkt enorm maar de Thai zijn er verzot op... ik dus niet: een keer geprobeerd was genoeg voor mij. De, nog steeds levende kikkervisjes worden nu in verse palmbladeren gewikkeld, wat verse basilicum erbij en dan wordt dan boven een houtskoolvuur gebakken.
Inpakken in palmbladeren, met kruiden en basilicum ...
Ze eten ook zoetwatergarnalen. Niks speciaal zul je denken, tenslotte zijn de Noordzeegarnalen een delicatesse (nu ik er aan denk: Tomate crevette met zelfgesneden frietjes, zelfgemaakte garnalen en een fris pintje... lekker). Niks speciaal dus behalve dat men, in een restaurant, die garnalen levend opdient. Ze worden in een aantal pikante kruiden gelegd, in een diep bord op tafel gezet met daarop een deksel. Je moet regelmatig kijken, en als ze niet meer uit het bord springen kun je ze opeten. Rauw dus. De smaak is voor mij niet zo speciaal vermits je door die pikante kruiden maar weinig van die garnalen proeft. Scampi's kun je hier trouwens ook rauw eten, terug met kruiden... smaakt al wat beter. Ik kan me echt niet voorstellen dat ik pakweg 10 jaren terug zou praten over het opeten van rauwe scampi's.
De levende zoetwatergarnalen...
Hier thuis worden de garnalen eerst gekookt.
Binnenkort moeten we naar het strand om torren te vangen om op te eten. Met een lamp ga je ze 's nachts vangen, ze worden met kruiden gekookt en hup... weeral een maaltijd uitgespaard.
Er is al wat eten aan...
Door al dat eten krijg ik natuurlijk wel honger. Ik kan nog een paar gelegenheidsbeelden plaatsen en, de rest, zal moeten wachten tot de volgende maal.
Een mierennest in de bomen...
%%%FOTO8%%%
Tijdens een van onze dagelijkse wandelingen...
%%%FOTO9%%%
Er komt nog ... later... als ik tijd heb... en goesting heb... allez, we zien wel.
Ongelooflijk maar al bij al geen al te zwaar gekwetsten, 
Hierbij de nederlandse vrouw waar we ons een beetje over ontfermd hebben
, we hebben een huis gehuurd %%%FOTO2%%% en geraken zo stillaan gesetteld. Het afhalen van een auto is hier in Thailand niet zo evident als ergens anders: volgens Krit's moeder moest die afgehaald worden op maandag, voor 9 u, anders: 'bad car'. Je kunt maar beter goed overeenkomen met je toekomstige schoonmoeder (en met je toekomstige ook) dus was ik vlug akkoord om de ganse ceremonie te laten gebeuren. Tegen alle verwachtingen in kreeg ik dan ook nog een vervangwagen tot de maandag dus was alles OK..
