Ik ben uitgenodigd om bij Madammeke op visite te komen, iets wat ik een hele eer vind.Nicole is mijn naam maar ik gebruik gewoonlijk de naam "Prullemieke". 54 Jaar geleden werd ik in Leuven geboren en ik ben moeder van 2 dochters en oma van 3 kleine meisjes. In 1996 kwam ik door een ongeval in een rolstoel terecht.
1972 - 20 jaar jong
Ik verzamel graag dingen. Als bv de kleindochter morgen zeven wc- rolletjes en vijf kaasdoosjes nodig heeft om te knutselen op school, is dat zeker geen probleem! Ik hou namelijk alles bij, in stapeltjes, veel stapeltjes ... Ik vind daar perfect mijn weg in terug, maar het klassement ontgaat mijn parnter keer op keer, hij noemt dit dan ook ten onrechte "rommel"!
Liesje, Daniël, ik en Emma
Ik verzamel graag dieren om mij heen, ik heb twee poezen , Pruts en de kleinste poes is "Micky", die ik zelf groot bracht met de papfles. Twee honden, een kleintje "Pim" en een grote "Mischa. Daardoor lijkt ons huis wel op een " bijhuis van de Zoo" en dat moet toch lastig zijn voor een partner die liever geen huisdieren houdt!!.
Micky Mischa
Mijn vorige partner overleed 9 maanden na mijn ongeval. Dat was wederom een zware slag in mijn leven. Nadien heb ik terug een lieve man ontmoet, die zeer lief voor me is en goed voor me zorgt, alhoewel ik nog heel zelfstandig ben en het ganse huishouden nog doe vanuit mijn rolstoel. Sommige klussen, zoals de ramen lappen, kan ik niet meer, maar verder kan ik goed mijn mannetje staan.
Ik ga u even beschrijven hoe goed we het met elkaar kunnen vinden ...
Het is een grote kunst te aanvaarden dat hij s'morgens in zijnboxershort de deur openmaakt en nog liever bij de Noordpool uitkomt als even de weg te vragen. Hij is een kei in dweilen en waant zich soms het neefje van Mister Proper. Ik daarentegen, heb nog wel eens valse plooien in zijn hemden of strepen op de glazen na de afwas. Hij niet hoor!
In "schoonmaakvrije" tijd ben ik dan weer een schatje. Ik supporter als hij petanque gaat spelen, kan lachen om zijn moppen en zijn imitaties van een koe of een ezel (hetgeen niet aan iedereen gegeven is). Ik ben ook zeer begripsvol als hij "per ongeluk" de doos met 500 schroefjes laat vallen, om dan ijverig, zonder mopperen, mee te zoeken naar dat ene schroefje dat hijnu nét nodig haden ja, ik vind het dan nog ook en daarom alleen zou hij van mij een dubbel moeten laten maken.
Birgit & Sophie
Mijn 2 dochters (foto's boven) zijn nu 34 en 32 jaar oud en hebben vele trekjes van mij, vooral dan de "humor". Van toen ze nog klein waren zat het er al in, ga maar eens lezen op mijn blogje onder het artikel: "Uit de kindermond". Echt grappig.
Lotte, Lies en Emma zijn mijn kleindochtertjes. Ze zijn 2, 2,5 en 6 jaar jong. Alle drie hebben ze ook de "humor" van hun mama's en oma overgenomen. Zo komt er hier vaak een tamme kip op bezoek en de twee kleinsten vinden dat geweldig. Soms komen ze dan een "versleten" boterham vragen voor de kip en zo zijn er nog vele leuke anekdotes die ik met hen meemaak.
De ommekeer ...
Tien jaar geleden, op 2 oktober 1996, veranderde mijn leven op één moment volledig. Ik maakte een "salto fatalé" ... Ik viel van een platform en brak mijn rug. Hierdoor belandde ik in een rolstoel.
Interview
Is het niet pijnlijk om te schrijven over zo'n aangrijpende gebeurtenis in je leven ?
Neen, integendeel , het werkt zelfs bevrijdend: ik moest iets met m'n ongeluk doen. Na 13 maanden ziekenhuis, na de dood in de ogen te hebben gekeken, wil ik aan iedereen vertellen dat er, ondanks alle miserie, altijd hoop is. Dit hier schrijven is eigenlijk voorgoed afsluiten van mijn oude leven en het opstarten van mijn nieuwe. Nu ben ik een mens met een handicap, maar niettemin een vrouw met even veel hoop en kansen op geluk als elk ander.
"Hoop en geluk" zijn nu twee sleutelwoorden in je leven?
Ik ben altijd een optimist geweest, ik moest mezelf terug uitvinden, m'n levenwas letterlijk aan duigen gevallen. Met de scherven moest ik mijn leven opnieuw gestalte en inhoud geven, dit ging zeker niet vanzelf maar toch besef ik hoe mooi en rijk het leven kan zijn. Ik hoop met dit neer te schrijven de mensen doen in te zien hoe mooi het leven is, ook zonder zo een traumatische ervaring!
Ben je veranderd sinds je ongeval?
Ja, vroeger was ik veel meer met mezelf bezig, vriendschappen waren leeg , ze betekenden niets. Het waren mensen om mee te feesten en niet om emoties mee te delen. Mijn ongeval heeft mij anders doen denken over liefde en relaties, het heeft van mij een ander mens gemaakt en ik ben nu gelukkiger dan ik ooit ben geweest.
Hoop je ooit nog te kunnen lopen?
Een mens moet altijd blijven hopen , voorlopig zijn er nog geen technieken gevonden om ruggewervels te genezen, opnieuw kunnen lopen is een doel, maar ik lig er niet wakker van , ik leef en dat is het voornaamste!
Prullemieke
Breng zeker een bezoekje aan dit blogje! http://blog.seniorennet.be/nida1952/
Ik hou namelijk alles bij, in stapeltjes, veel stapeltjes ... Ik vind daar perfect mijn weg in terug, maar het klassement ontgaat mijn parnter keer op keer, hij noemt dit dan ook ten onrechte "rommel"! 
en zo zijn er nog vele leuke anekdotes die ik met hen meemaak.
