Door de gebeurtenissen van de laatste weken - het overleven van mijn hartinfarct - had ik uiteenlopende en gemengde gevoelens. Gevoelens die niet of nauwelijks te plaatsen zijn door mensen die geen hartinfarct hebben overleefd. Gevoelens die ikzelf niet of nauwelijks begrijp. Ik lag daar in de Intensieve Care afdeling. Het ene moment was ik totaal onverschillig tegenover de situatie waarin ik me bevond. Het andere moment wou ik weer vechten om er zo vlug mogelijk bovenop te komen. Ik lag daar - bijna hulpeloos verbonden met de medische apparatuur - en zag mijn vrouw staan. De blik in haar ogen was vervuld met ongeloof, met angst, met zoveel meer dat ik niet of nauwelijks kan omschrijven. Ik kon amper reageren en toch wou ik haar troosten, haar zeggen ... dat ik geen afscheid wou nemen van de vrouw die alles voor me betekent. Ik wou haar zeggen dat ik onderweg was ... dat ze niet langer bang hoefde te zijn ... dat ik onderweg was ... de genezing tegemoet en terug naar haar, mijn thuis. Omdat ik dit toen niet onder woorden kon brengen ... en dit beeld door mijn hoofd blijft spelen ... heb ik het nu in onderstaande tekst gegoten Ik ben onderweg . Ik weet dat je van me houdt Maar zie je niet komen Dus ik kom naar jou toe Ik ben onderweg Ik zie je daar staan zo dicht Amper buiten mijn bereik Ik wens dichterbij te komen Ik ben onderweg Ik ken jouw kussen Herinner ze op mijn lippen Ik wil ze terug proeven Ik ben onderweg Ik hoor jouw lieve stem Hoe perfect ze klinkt Ze lokt me dichterbij Ik ben onderweg Ik ruik jouw parfum Die me laat smelten De passie doet oplaaien Ik ben onderweg In gedachten voel ik jouw armen Je lijkt me wel te verzwelgen Ik wil dat gevoel opnieuw Ik ben onderweg Ik wil absoluut beter worden Maar hoelang zal dit duren Ik wil je nooit kwijt Ik ben onderweg naar jou Alberto Malloma http://blog.seniorennet.be/schrijverke/