Tegenwoordig zijn kleine digitale cameraatjes al bijna even ingeburgerd als de GSM.  Het is niet moeilijk: ze zijn handig compact, niet duur en leveren goede kwaliteit.  Neem daar dan nog de bezitters van een GSM mét fotocamera bij én de die-hards die met een traditionele reflexcamera rondzeulen, en het lijkt alsof iedereen die in Brugge rondloopt aan fotografie doet.
Deze heer heeft zojuist een van de vier Apocalyptische ruiters op zijn digitaaltje opgeslagen, uitgerekend dat manneke dat afgelopen winter gegrepen werd door een omvallende boom maar ondertussen alweer hersteld is door zijn meester, kunstenaar Rik Poot. 

In dit huis woont de dichteres Christine D'Haen.  Als ik goed rekenen kan telt zij nu 82 of 83 lentes.  Schrijfster D'Haen woont er al lang, heel lang.  Pech heeft zij dat ze langsheen het parcours van de koetsen woont.  Dat was vroeger niet zo, maar nu wel.  En dat maakt(-e) haar hoorndol. In zoverre dat zij de stadsdiensten bestookte met giftige brieven.  En de pers had het graag over haar vooral wanneer zij  uithaalde naar (mede-)schrijver Pieter Aspe die Brugge meer toeristen bezorgd heeft maar zelf de stad ontvlucht is en nu zit zij met de gebakken peren.  Ik zit hier niet zomaar wat te fantaseren, anderen hebben het er ook al over gehad.  

Flater maakte een goede opmerking.  Wat alle papieren rompslomp betreft spant Brugge de kroon.  Het is niet zo dat vlug, vlug een bouwaanvraag ingediend wordt en enkele maanden later men in onze stad al aan de slag kan.  Meestal sleept een restauratie, ik bedoel de voorbereiding tot men definitief mag beginnen jaren aan.  Dit huis is er het sprekend voorbeeld van.  De architect heeft in februari van dit jaar een nieuwe bouwaanvraag ingediend maar ondertussen is het huis zodanig bouwvallig geworden dat men het afgeschermd heeft.  We zijn benieuwd.

Het is weekend, dus de quizvraag komt er iets eerder aan.  We zijn nog altijd met nummerke 16 bezig.  Poke en Flater waagden zich al aan een gok, maar ik moet hen voorlopig teleurstellen.  Trouwens, de naam van een wijk opnoemen is natuurlijk maar heel vaag.  Het is nochtans simpel.  Al wat ik vraag is de plaatsnaam die normaal gezien geschreven staat op het groene plaatsnaambord.  Ik zeg wel normaal, want voor deze quiz heb ik het gewist natuurlijk!  Ik zal er nog één ding bijvertellen.  De drie foto's dateren van twee jaar geleden.  Ondertussen is het huis nog meer in vervallen staat geraakt.  In die mate zelfs dat men er hekkens rond geplaatst heeft.

Voor het buitenstappen viel mijn oog nog op het imposante orgel (1717-1719) en daaronder de uitbeelding van God de Vader (1681-1682).  Beiden werden enkele keren verplaatst, maar nu staan ze boven de uitgang naar de straat Sint-Salvatorskerkhof.  Volgens bevoegde musicologen is van het oorspronkelijke orgel, gemaakt door de Ieperling Jacob Van Eynde, weinig overgebleven na veranderingen in 1854, 1901-1902 en 1935-1936.  Ook de verplaatsingen hebben het orgel weinig deugd gedaan.

Sommigen onder u zaten er al op te wachten.  Quizvraag no. 15 werd opgelost door Flater, ziehier nummer 16.  Die eerste fotovraag kan soms heel moeilijk zijn omdat het meestal maar een detail is van een gebouw.  Maar woont of woonde u in die wijk, of hebt u er ook al op gelet en vindt u dit ook al zo verschrikkelijk afgetakeld, ons Brugge onwaardig, dan weet u misschien waar dit is.

Komt u in groep naar Brugge afgezakt, dan kunt u meestal in plaats van beroep te moeten doen op een papieren reisgids, genieten van de diensten van een reisgids van vlees en bloed.  Hoe goed deze gids ook haar best doet om de hele groep te betrekken, kijk, ze gaat er expres voor op een paaltje staan, voor de would-be fotografen onder hen zal haar commentaar worst wezen.  Dit is geen alleenstaand feit, het gebeurt praktisch altijd.  Fotografen komen thuis en dan pas weten ze waar ze geweest zijn zonder er echt geweest te zijn.

Heb u er ook genoeg van, van al die verkiezingen?  Ik heb het nog niet eens over miss-verkiezingen.  Neen, verkiezingen van de beste sportman, van de ondernemer van het jaar, het mooiste woord, de West-Vlaming van het jaar, ... enz.  Het stopt niet meer.  Nu is er de verkiezing stadsfiguur 2006 bijgekomen.  Och God!  Voor Brugge zijn nog vijf namen overgebleven van personen die dingen naar de titel.  Dat zijn: Jan Darthet, de stadsfotograat, Geert Van Hecke, uitbater van restaurant De Karmeliet, Raymond Van het Groenenwoud, de zanger, Luc Van Lierde, de triatleet die twee keer de Iron Man gewonnen heeft, en deze baron Polydor.  Terwijl de overige vier heren er geen seconde van wakker liggen of zij de titel krijgen of niet, vult 'baron Polydor van 't Smouthuus' momenteel zijn dagen met het ronselen van stemmen.  Nu moogt u één keer raden wie stadsfiguur Brugge 2006 wordt.
Brugge heeft altijd al aparte volksfiguren gekend die gewone volksmensen waren maar graag in de belangstelling stonden en daar werkelijk alles voor over hadden.  Kent u Vincent De Groof?  Neen?  Hij was nochtans een echte Bruggeling.  Hij stierf op 9 juli 1874 te Londen en duizenden Londenaars hadden betaald om dat te zien.  Wat was er nu gebeurd?  Wel, Vincent De Groof, plakker en ornementenmaker van beroep, was altijd voor een stunt te vinden en in 1874 ontwierp hij een toestel waarmee hij beweerde te kunnen vliegen.  Eind juni van dat jaar plande hij een eerste proef.  Hij liet zijn toestel aan een luchtballon hangen en ging samen met de luchtballon omhoog.  Er stond veel wind.  De luchtballon dreef ver van Londen af.  Eenmaal hoog genoeg liet hij zijn vliegtuig loskoppelen en naar het schijnt heeft hij een half uur gevlogen.  Of dit waar is laat ik in het midden, maar het nieuws liep in alle geval als een lopend vuurtje door de stad en bij Vincent De Groofs tweede poging waren duizenden Londenaars samengekomen op het plein van Cremorn Gardens waarboven De Groof opnieuw zou stunten.   Zo gebeurde.  Wanneer ballon en 'vliegmachien' 5000 Engelse voet hoog waren sneed de ballonvaarder de koord die de twee verbond door en Vincent De Groof stortte met zijn vliegtuig recht naar beneden en viel te pletter voor de ogen van duizenden Londenaars.
"Duizende oogen, op dat enkel punt gevestigd zagen plots den grooten vogel, die van het schuitje los gemaakt was, vooruit vallen, omdraaien en in eene onkennelijke en bloedige massa ten gronde storten.
Arme duivel!  Hij kende, de glorie niet, maar hij bezat het gedacht het geloof, dat bergen doet opstaan, en nu bezig is het mirakel te verwezenlijken waarvan hij gedroomd had."  schreef de Gazette van Brugge er later over.