Ik ben Camiel
Ik ben een man en woon in Lokeren (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 14/06/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek, politiek, schrijven, litteratuur, toneel, kletsen, de tijd nemen....
Het leven is veel te kort om te kniezen en te treuren en ook na 50 valt er nog heel wat te beleven en te ontdekken
Hasta la victoria siempre!
1965 - The Rolling Stones: Out Of Our Heads (US versie)
In de US was dit het vierde album voor The Stones en in de Uk het derde. De lp's hadden dan wel dezelfde naam maar de tracklists waren wel heel verschillend. Ik verkies de Amerikaanse versie omdat daar het onsterfelijke 'Satisfaction' op staat naast nummers als 'Play with Fire', 'The Under Assistant West Coast Promotion Man', 'The Last Time'... Het album bevestigt tevens het songschrijverstalent van het duo Jagger/Richards.
In de US werd dit voor The Stones ook hun eerste nr. 1 album en bovendien haalde het ook platinum.
Vroeg in het jaar 1965 had The Who met de hitjes 'I Can't Explain' (met backing vocals van The Ivy League en met de toen onvermijdelijke Jimmy Page op slaggitaar) de neus al aan het venster gestoken maar met hun debuut-album nestelde de groep zich definitief tussen de groten van die tijd.
Zelf zou de groep zich enigszins distantiëren van de plaat maar nu, zoveel jaren later, wordt dit debuut nog altijd beschouwd als één van de beste rockplaten ooit en dat is, volgens mij, zeer terecht.
Van de 12 nummers op het album werden er maar liefst 8 geschreven door Pete Townshend. Er waren 2 covers van James Brown, 'Please, Please, Please' en 'I Don't Mind', 'I'm A Man' van Bo Diddley en 'The Ox' was een gezamenlijke inspanning van Townshend/Moon/Entwhistle en Nicky Hopkins, die op de plaat instaat voor het toetsenwerk.
Veel heavy metal bands en punk rock groepen zijn schatplichtig aan het titelnummer dat de nr. 2 zou bereiken op de hitparade en het lijflied zou worden van een hele generatie jongeren dakzij het onsterfelijke '...I hope I'll die before I get old...'. En wat later power pop zou genoemd worden is dan weer schatplichtig aan een nummer als 'The kids are alright'. Als we daar nog 'A Legal Matter' en 'La-La-La-Lies' aan toe voegen, hebben we genoeg om rustig van een klassiek rockalbum te kunnen spreken.
1964 - The Ronettes: Presenting the Fabulous Ronettes Featuring Veronica
Elf songs waarvan vijf hits en de stem van Veronica Bennett, beter bekend als Ronnie Spector, zonder wiens zangtalent The Ronettes nooit zouden geworden zijn wat ze geworden zijn, en Spector's Wall of Sound verrechtvaardigen ruimschoots de aanwezigheid van dit album in mijn muziek-canon.
Deze lp is het enige echte studio-album van de groep en het was geen geweldig commercieel succes. De hoogste notering was amper een 96ste plaats in de USA.
Songleveranciers van dienst waren Barry/Greenwich (liefst 4 waaronder 'Be My Baby'
en 'Baby, I Love You'), Weil/Mann, en Poncia/Andreoli. Voeg daar nog een paar nummers van Spector zelf en de Ray Charles' cover 'What'd I Say' aan toe en we zijn rond.
Op 'Be My Baby' is ook voor de allereerste keer het stemgeluid van Cher te horen als backing zangeres en op 'Baby, I Love You' horen we naast Cher ook nog Darlene Love als backing zangeres. Op dat laatste nummer horen we ook een piepjonge Leon Russell op piano.
De toestand in de Hoorn van Afrika en de monsterlijke slachtpartij in Noorwegen zetten mij er toe aan om, na een lange schrijfstilte, toch nog eens de toestand van de wereld zoals die zich aan ons presenteert te overschouwen. Ik zal hier geen vrolijk beeld schetsen maar ik weiger ook te vervallen in pessimisme. Om Tony Judt te citeren: "Zolang we durven na te denken, is er hoop."
Het (Avond)land is moe en doodziek.
Wat in Noorwegen gebeurd is, kunnen we niet zomaar afdoen als een individuele actie van een doorgedraaide extreem-rechtse gek. Het is een extreme uiting van hoe het continent er aan toe is. Waar men ook komt in Europa, overal heerst ontevredenheid, haat, verzuring en onverschilligheid. Individualisme en eigen volk eerst vieren overal hoogtij. De steeds groter wordende groep zwakkeren in de samenleving wordt steeds meer aan zijn lot overgelaten. Door brede lagen van de bevolking wordt van de politici geen heil meer verwacht ongeacht of die politici nu van rechtse, centrum of linkse signatuur zijn. Door populisten van allerlei slag en door extreem-rechtse groepen en partijen en ja, ook door wat dan genoemd wordt 'respectabel' rechts wordt daar handig op ingespeeld. Voorbeelden? Bij ons de N-VA dat dan wel het Vlaams Belang naar de zijlijn verwezen heeft maar terzelfdertijd heeft die partij heel wat van de Vlaams Belang programmapunten overgenomen en ze in een 'democratisch' sausje gegoten. En de Vlaming, wel die vindt dat ok. In Nederland is er de PVV van Wilders, in Denemarken is er nog altijd, dankzij de steun van extreem-rechts, een minderheidsregering aan de macht. In Finland haalde extreem-rechts een puik resultaat bij de verkiezingen, in Groot-Britannië heeft rechts het voor het zeggen, in Duitsland voert Merkel de meest asociale politiek in decennia, in Frankrijk heeft de extreem-rechtse Marine Le Pen (dochter van, ja) een reeële kans om de volgende Franse president te worden, in Spanje en Portugal zit rechts in de lift, in Griekenland gaat de bevolking gebukt onder de zwaarste besparingen in tijden en dit enkel om de rijken nog rijker te maken, in alle landen van het voormalige Oostblok viert het nationalisme hoogtij en heerst verzuring en politieke en sociale onverschilligheid, Ierland kent de grootste emigratiegolf in tijden en, vergeef het mij want het is wel een ander continent, in de USA houdt de uiterst conservatieve en onverdraagzame Tea Party beweging een heel land en bij uitbreiding de wereldeconomie, in zijn greep. En dit is dan nog slechts een greep uit wat er allemaal overal aan de hand is.
Dan is er ook nog de EU (lees: Duitsland en Frankrijk) die op een totaal ondemocratische manier miljoenen mensen naar de rand van de afgrond drijft en dit ter meerdere eer en glorie en vooral rijkdom van speculanten van allerlei slag, banken en grote multinationals.
Dan heb ik het nog niet gehad over links (lees: de sociaal-democratie) in Europa. In het beste geval staan zij erbij en kijken ernaar zonder één poot te (kunnen) uit te steken. In het slechtste geval voeren zij de dictaten uit die door EU en IMF worden opgelegd met als voorwendsel dat zij niet anders kunnen. Dit is zo in Griekenland en Spanje en binnenkort ook in België als het van de 'socialist' Di Rupo afhangt. De sociaal-democratie heeft zich in die mate afgekeerd van wat eens haar natuurlijke basis was dat die basis zich nu keert naar de haat- en verdeeldheidzaaiers.
Al het bovenstaande is de ideale voedingsbodem voor figuren als die in Noorwegen en erger nog voor figuren zoals we die in het verleden al meer dan voldoende gekend hebben. Ik vrees alleen dat, zoals het er nu naar uitziet, het orkest blijft spelen en het volk blijft dansen terwijl het schip al goed en wel aan het zinken is.
Afrika.
Hongersnood in de Hoorn van Afrika. Het is al zo goed als geen nieuws meer en het beroert brede lagen van de bevolking nauwelijks of niet. Ook wat men dan noemt 'de Internationale Gemeenschap' blijft schromelijk in gebreke. De noodhulp komt er pas als het al vijf na twaalf is en van structurele hulp is ook nauwelijks sprake. Nochtans gaat het hier niet om een plots toeslaande hongersnood. Neen, allerlei experten hebben al lang geleden aangekondigd dat deze hongersnood er zat aan te komen. Ze weten nu ook al perfect te zeggen wanneer de volgende golf van grote hongersnood zich zal voordoen. Niettegenstaande een perfecte kennis van de toestand blijft het Westen samen met China dit continent verder leegplunderen zonder zich ook maar één ogenblik te bekommeren om de ellende die zij aanrichten.
Lichtpunt Zuid-Amerika.
Toch is niet alles kommer en kwel in de wereld. Na jaren van rechtse dictaturen en onderdrukking waait er doorheen Zuid-Amerika een nieuwe wind. Overal op dat continent wordt er volop geëxperimenteerd met nieuwe samenlevingsvormen en proberen regeringen van linkse signatuur de bakens te verzetten. Toegegeven, het is allemaal nog erg embryonaal maar er gebeurt tenminste wat en de bevolking is er nog niet murw geslagen. De vraag is alleen hoelang Big Brother uit het noorden dit zal tolereren?
Conclusie.
De toestand wordt van jaar tot jaar penibeler en voor wat Europa betreft heb ik er geen goed oog in maar op wereldvlak is er nog hoop. Zolang er mensen zijn die oprecht bekommerd zijn om deze aarde en om alles wat er groeit en leeft is er hoop maar we hebben steeds minder tijd. Zoals het er nu naar uitziet vallen grote delen van deze planeet in handen van de hebzuchtigen en de egoïsten.
Dit vierde studio-album van Bob Dylan werd indertijd niet zo goed onthaald door de critici. Vooral de folk-puristen gaven hem er toen al van langs omdat hij te ver van het rechte (folk)pad afweek, volgens hen. Het grote publiek scheen hen in het gelijk te stellen want deze plaat zou bij het uitbrengen commercieel geen hoge ogen gooien. De plaat haalde in de VS als hoogste notering een 43ste plaats en in de UK een 8ste maar dan pas maanden na de release in 1965.
Trok Dylan zich daar veel van aan? Neen. Had hij gelijk? Ja want songs als 'Chimes of freedom' en 'To Ramona' mogen nu nog altijd bij zijn betere werk geclasseerd worden. Ook de haatsong 'Ballad in Plain D' (die gaat over zijn breuk met Suze en waarvan hij later zei dat hij de song beter niet had opgenomen) mag er best zijn.
Toegegeven, met 'Black Crow Blues' en 'I Shall Be Free no. 10' slaat Dylan hier ook de bal een paar keer mis maar anderzijds is het zo dat we op deze plaat al kunnen horen dat Bob tekstueel nog veel meer in zich heeft. Hij toont hier al (bv. in 'To Ramona') dat een liefdeslied veel meer kan zijn dan het traditionele 'I love you, I miss you, I need you'.
Binnen Dylan's oeuvre mag dit dan al een overgangsplaat zijn maar de 11 songs op het album zijn nu nog altijd zeer de moeite waard, veel meer dan het meeste werk van anderen uit die tijd dat nu al lang in de vergetelheid beland is.
We zijn nog altijd in 1964 en in Frankrijk was een zangeresje opgestaan die luisterde naar de naam Françoise Hardy. Met 'Tous les Garçons et les Filles' had zij al een monsterhit gehad. In dat jaar had zij ook al 3 albums op haar naam staan maar het was pas met haar, oorspronkelijk titelloze, vierde album dat zij bewees meer te zijn dan het zoveelste Franse tieneridool in de lange rij.
Zoals gezegd was het album oorspronkelijk zonder titel maar al snel werd het omgedoopt tot 'Mon Amie La Rose' naar het succesvolste nummer op de plaat. Op dit album staat ook 'Dans le Monde Entier'. Voor Hardy werd dit in de Angelsaksische wereld, onder de titel 'All over the World' haar bekendste nummer.
Met deze plaat ontpopte Hardy zich ook als een meer dan degelijk songschrijver. Liefst zes van de twaalf nummers zijn van haar hand. Op dit album staat ook een cover van het Italiaanse 'Non Aspetto Nessuno' met als titel 'Je N'attends Plus Personne'. Naar verluidt zou Jimmy Page hier de gitaar voor zijn rekening nemen.
In 1964 had het zwarte platenlabel Motown natuurlijk singlesgewijs al wat hits gehad maar als we het over albums hebben dan ging de grote massa pas overstag toen deze tweede plaat van de meisjes Florence Ballard, Mary Wilson en Diana Ross aka The Supremes op de wereld losgelaten werd.
12 songs waarvan er maar liefst 8 van de hand van het fameuze componistentrio Holland-Dozier-Holland kwamen waaronder liefst 3 nummer 1 hits, 2 Smokey Robinson composities en dan nog één Norman Whitfield song en ééntje van Motown stichter Gordy die het schreef samen met Harvey Fuqua. Inderdaad, 'Baby Love', 'Where did our love go' en 'Come see about me' werden alle drie gigantische hits. De stemmen van de drie meisjes samen met de muziek van The Funk Brothers, het Motown huisorkest en de prima productie van mensen als Holland, Robinson, Whitfield, Dozier en Gordy zelf zorgden er voor dat alles netjes op zijn plaats viel zodat het album in de VS op nummer 1 belandde en maar liefst 89 weken in die albumcharts vertoefde.
In Memoriam Clarence 'The Big Man' Clemons (11/1/1942 - 18/6/2011)
Pas op donderdag 23 juni in het holst van de nacht vernam ik de dood van Clarence Clemons. Het was ergens in een onooglijk gat in de Auvergne dat via het radioprogramma RTL Nocturne, weliswaar met vijf dagen vertraging maar dat hoeft niet te verwonderen in een streek waar de tijd geen vat op heeft, het nieuws tot mij kwam. Ik kreeg het helemaal koud en om de krop in de keel weg te krijgen schonk ik mij nog maar een groot glas witte Saint-Pourçain in. Vervolgens troostte de presentator van dit nachtprogramma mij door een waardig eerbetoon te brengen aan, wat mij betreft, het belangrijkste lid van Springsteen's E Street Band.
Zijn dood is blijkbaar redelijk onopgemerkt voorbijgegaan. Tussen de verjaardag van Dylan en het begin van het festivalseizoen in is dit mediagewijs begrijpelijk maar niet goed te keuren.
Alhoewel Clemons ook samengewerkt heeft met artiesten als Jackson Browne, Ringo Starr, Aretha Franklin, Janis Ian, Joan Armatrading e.v.a. en hij ook heel wat solo-projecten gehad heeft, blijft hij voor mij toch de muzikant die Springsteen nummers als 'Born to Run', 'Jungleland', 'Badlands', 'The Ties That Bind' et j'en passe met zijn tenor-saxofoon kleur gaf en mee groot gemaakt heeft. En net zoals de rest van The E Street Band gaf 'The Big Man' ook op het podium altijd het beste van zichzelf. Dat heb ik zelf tot drie keer toe mogen ervaren.
Voor mij zal Clemons voor altijd een essentieel deel zijn van Springsteen's muziek en The E Street Band kan nooit meer zijn wat hij ooit geweest is. R.I.P. Clarence Clemons.
Amper weken na het succesvolle 'A Hard Day's Night' kwamen The Fab Four, onder druk van hun platenmaatschappij, met alweer een nieuw album: 'Beatles for Sale'. In de UK bleef deze plaat gedurende 46 weken in de album top-lijst staan waarvan maar liefst 9 weken op één. Door hun drukke leven van touren, promo, schrijven en opnemen blijven de eigen nummers op dit album enigszins achterwege. Er werden voor dit album maar liefst 7 covers geselecteerd waaronder het hele goeie 'Rock 'n' Roll Music' van Chuck Berry. Met uitzondering van 'I'm a Loser' en 'Eight Days a Week' zijn de eigen nummers ook niet van de beste die ze ooit geschreven hebben.
Verder valt ook nog te vermelden dat The Beatles, onder invloed van Dylan, voor het eerst ook de persoonlijke song ontdekt hebben. Getuige daarvan Lennon's 'I'm a Loser'.
