We staan te wachten om te vertrekken. Gisteren werd er afgesproken om tegen 10 uur te vertrekken. Nu vangen we op dat we om 9u15 zouden vertrekken. Wij zijn gelukkig klaar ! Een paar andere deelnemers hebben het nieuwe uur niet te horen gekregen en zijn nog rustig terug naar hun kamer gegaan en terecht ( nog 45 minuten tijd ) . Een voorbeeld van slechte communicatie. Wij gaan in konvooi rijden. Eerst rijden we de stad uit en gaan de deelnemers tanken die het nog niet gedaan hebben. Hier kopen we onze blauwe Sahara sjaal . Geeft mooie foto’s, maar misschien gaan we onze sjaal nog echt nodig hebben als bescherming voor zon , wind en zand.
Spulletjes weggegeven. De man stond met zijn armen vol en vroeg een zakje of een doosje. Ha ha. Precies gelijk in de supermarkt.
Ook petjes uitgedeeld !
Op weg .....
De wind raast vanuit de Sahara richting zee, het zand schuurt tegen de auto. Het lijkt of we in de mist rijden , maar het is zand.
Bij de pipistop kreeg ik het autoportier haast niet open door de wind.
Inderdaad sjaal gaat nog van pas komen. Zonnebril op en sjaal voor de mond!!
Straks splitst de groep op in 2 groepen, de asfaltrijders en de Sahara rijders.
Er gaan al een aantal teams niet meer mee door de Sahara, vooral om hun auto te sparen. Met het slechte weer ( zandstorm) vrees ik dat er nog gaan afhaken. Een tentje opzetten lijkt mij haast onmogelijk.
Ludwig gaat ook niet meer door de Sahara. Francis gaat de Land Roover wel nog mee. De Sahara gids zit bij hem in de auto en Ludwig zit bij Luc. Ludwig heeft last van zijn ogen en geeft genoeg zand gezien ( ha ha)
De hele tijd in de weer met de CB om achterliggers te verwittigen dat er diepe putten in de weg zijn alsook om tegenliggers aan te kondigen. Als er vrachtwagens passeert, krijg je een hele lading zand over je heen. Idem als bij ons met hevige regen.
We rijden ongeveer 60 km per uur.
13u30 al uren hetzelfde landschap : zand!!! Over een 30-tal km’s splitst de groep.
35 graden in de auto . We hebben geen Airco.
14u25 de Sahara rijders zijn vertrokken. Wij ook verder met nog 9 auto’s en de vrachtwagen. Nog 280 km voor de boeg.
Verder zandhappen. Het is de eerste dag dat het zweet langs alle kanten een weg zoekt naar buiten. We hebben al veel gedronken en blijven dorst hebben. Zou je hier in panne vallen , pffff , zou geen pretje zijn.
De auto die tot nu toe nog altijd vrij proper was , zit nu volledig onder het zand. Ook wij, in elke vouw zit zand!
We rijden zonder escorte , zou niet nodig zijn. Cor heeft een gezamenlijk document voor alle check points , daarom moeten we samen blijven. We rijden van check point naar check point en moeten soms ook nog een exemplaar ( van onze 35 ex) afgeven. Dit scheelt een pak tijd, anders moeten ze paspoort zien.
Ik heb een roestbruine T shirt aan om bij den decor van al het zand te passen ( ha ha). Maar helaas niet volledig katoen : stink naar het zweet ! Gelukkig wacht ons een goed hotel ( hopen we toch).
15u05 net een grote kazerne voorbij gereden. Hier 40 km per uur en veel zand op de weg . We rijden nu door een woestijn stadje. Kleine lage gebouwen, winkeltjes met auto onderdelen, autobanden, brandstof in plastieken bidons, geiten, koeien, mannen in lange gewaden, geen vrouw te zien.
Als ge iets in je mond steekt, voel je ook het zand tussen je kiezen knarsen.
We stopen niet om te eten, we blijven km’s maken om voor donker in Nouakchott te zijn. Amai, we zien er niet uit ( straks mogen we nog niet binnen in het hotel).
Nog altijd veel putten en zand op de weg. We slalommen om de putten zoveel mogelijk te ontwijken. Amai, weer een slecht stuk.
Terug een klein dorpje. Alle bewoners staan aan de kant van de weg . Joepie er komt een challenge langs, dan valt er iets te rapen. Letterlijk dan !! We mogen en kunnen ook niet stoppen ( anders raak je er niet meer weg ) . We gooien spullen naar de mensen vanuit het raam van de auto. Zoals de publiciteitskaravaan van de Tour de France. Ze grabbelen wat ze kunnen.
Erg !!!
Rijden maar ……… kleine stop in het midden van niets. We wisselen van plek, kleine pipistop.
Nu begint het landschap wat te veranderen duinen, grassen en kleine boompjes.
15u45. Nog 205 km !
Er stopt nog een auto die niet bij de challenge hoort. Een koppel franse toeristen uit Montpellier. Als wij aanzetten wil hun auto niet meer starten. Onze karavaan vertrekt . Ik verwittig Ludwig en Luc . We kunnen deze mensen hier toch niet achterlaten. Dat doe je toch niet. Luc en Ludwig keren om en gaan kijken wat het probleem is. Ze besluiten om de wagen van die mensen te slepen . Tot waar ??? Nouackchott is nog 205 km. Na zo’n 100 km begeeft de koppeling van Luc het. Slepen is niet meer mogelijk en ze zijn genoodzaakt om die mensen toch achter te laten.
Wij vragen over de CB aan de groep om een beetje langzamer te zijden zodat Luc terug kan aansluiten. Groep stopt tot ze er terug zijn. Probleem met koppeling , maar hij kan nog rijden.
Het is al donker als we aankomen in de stad. Eerst de tank nog eens vol gooien ( zoals de Nederlanders het hier zeggen) .
20 u aankomst in het hotel. Pffff wat een dagje.
We leken al een kleurtje te hebben, maar na de douche waren we toch terug een tintje lichter. Het vuil was er afgewassen.
Nog iets over gisteren. We hadden goed snor gegeven en waren al om 14u30 in het hotel Doumss in Dakhla( bij de eersten!!!!) Francis is op het strand gaan slapen en Ludwig is bij ons gebleven. We hebben terug de kamer met 3 gedeeld.
De kamer zag er op het eerste zicht proper uit. Doch er liepen mieren in de badkamer ( kamer op 2 de verdieping) en er lagen zwarte lange haren op mijn laken en er lag zand in bed........ wie was mijn voorganger????? Ik heb op het laken geslapen! Geen beten deze morgen, dus geen andere akelige dingen aanwezig . Ha ha!
We zijn met ons drietjes de stad ingewandeld en zijn een lekkere pizza gaan eten met een colaatje erbij.
Helaas voor Ludwig geen pintje beschikbaar.
In de namiddag heb ik geprobeerd om te bloggen , maar de wifi viel steeds weg.
Geen nieuws- goed nieuws) Is niet plezant want we willen graag ons verhaal met jullie delen.
Na het eten zijn we in de lobby gaan zitten waar de wifi een stuk beter was. We hadden ook nog een fles Gin in de auto en hebben deze dan samen met Maarten en Nick en wij 3 gekraakt en Gin Tonic gemaakt.
De verhalen van de vorige dagen hebben jullie nu al kunnen lezen ondertussen.
5u15 wekker. 6 uur vertrek !!!
Zonder ontbijt want dat kon maar vanaf 8 uur. Ze zetten er een laat uur op omdat ze weten dat iedereen vroeg weg gaat. Zo hoeven ze niets te doen.
Rijden in het donker en met regen is toch niet simpel. Het werd licht om 7u45.
290 km voor de boeg tot onze plaats van afspraak voor de briefing voor de grensovergang.
Rijden maar.........weerom smalle weg met putten. Het landschap : zand, duinen en kleine struikjes. Dit zover je zien kan.
9u30 de auto volgetankt!
Omelet en thee besteld, deed deugd. Ik had grote honger. Van de straffe bittere thee kwamen mijn haren haast rechtop staan , pfffffff. Veel suiker moeten toevoegen ( anders echt niet te drinken) .
Vervolgens de briefing om de grens over re geraken. Grensovergang : speciaal moment !!
Eerst nog 90 km in konvooi tot aan de grens. Niet voor de veiligheid, wel om allemaal samen door het hele ritueel te geraken, veel controle’s , visum, checken dat je geen alcohol bij hebt, betalen van smeergeld........
We zijn benieuwd. Later hier meer over.
Straks komen we aan onze linkse zijde een noodlandingsbaan tegen van de Space Shuttle. Ze hebben hier plek genoeg om dit hier aan te leggen. Hier woont geen kat!
We rijden langs de kust maar zien de Oceaan niet op dit moment, alleen zand en duinen.
De weg gaat een beetje op en dan weer naar beneden.
Het witte kaartje met QR code dat we in Marokko kregen en zeker niet mochten verliezen moet mee naar het kantoortje. De auto moet worden uitgeschreven in Marokko.
Eerste check van de auto, zou vlot gaan want we verlaten Marokko.
We rijden tussen 2 torens en komen zo in niemandsland. Dit gedurende enkele kilometers. Militairen ( Rosario?moet ik later nog eens opzoeken) zitten in dit gebied. Aan beide kanten mijnenvelden. Van de weg afrijden is geen optie!
In de 15 jaar dat Cor de Challenge georganiseerd heeft hij nog geen enkele mijn zien ontploffen.
Grens Mauritanië !!
Nu begint het : een slagboom !!
We spraken eerder een koppel die de andere richting uitgingen, zij werden afgeperst en hebben 900 € moeten betalen om de papieren van hun moto terug te krijgen.
We moeten ons melden bij de politie met paspoort voor aanvraag van Visum + 55 Euro!
Vervolgens alcoholcontrole. Er mag geen druppel alcohol de grens over richting Mauritanië.
Indien je het bij hebt moet je het goed verstoppen, goed kunnen liegen en ook een beetje geluk hebben.
Wij hebben niets meer mee!
Er moet ook 10 € betaald worden/ douane?
Het volgende kantoortje in ( eén per één en we wij met een 50-tal personen) bij de gendarmerie met paspoort. Gaat een beetje duren. Vele uren , zal het uiteindelijk duren.
Dan in konvooi verder naar het douanekantoor.
Het plan was om de nacht door te brengen op het strand , maar Camping Dauphin in niet bereikbaar omwille van het zand. Duinen verplaatsen zich en er was de voorbije dagen veel wind.
Dan naar hotel Algeciras te overnachten.
Ondertussen moeten ook nog de verzekeringspapieren voor de auto in Mauritanië worden geregeld. Onze eigen verzekering loopt tot en met Marokko.
Ook kan er geld worden gewisseld. De munt in Mauritanië is de Ouguiya .
1 € = 394,51 Ouguiya
Wij rijden morgen langs de asfaltweg naar Nouakchott en dat is een grote stad. Dus wij gaan niet wisselen. Ze nemen overal Euro’s aan. Deze die Sahara gaan rijden moeten wel een beetje wisselen. Ze moeten ook hun reserve jerry kannen vullen met brandstof.
17u45 nog altijd bezig met de formaliteiten om Mauritanië binnen te geraken.
Kantoortje in- kantoortje uit,
wachten, wachten, wachten,.....
55€ visum
In het kantoortje waar we het visum moesten gaan halen zaten 2 grote spinnen op het plafond.
Visum : vingerafdrukken , alle vingers van beide handen + foto.
1€ ??? Parkeergeld , we weten het niet. We krijgen wel een betalingsbewijsje.
10 € douane / smeergeld . Geen betalingsbewijs ,ha ha .
19 uur nog niet van het terrein.
Het wordt al donker.
Nog eens stoppen.
We reden net over een spoorlijn. De trein die hier over rijdt zou de langste ter wereld zijn ( 200 wagons??) Ons geduld werd al de hele dag op de proef gesteld, gelukkig kwam er nu geen trein.
Er wordt zand geëxporteerd naar Europa voor de glasindustrie.
En zand hebben ze hier genoeg !!!
19u15 we zijn nu naar het hotel aan het rijden. Daar moeten de verzekeringspapieren nog worden geregeld. We zijn stikkapot! Velen hebben hoofdpijn en ook honger.
Hopelijk geraken we aan een kamer.
19u30 controle gendarmerie
We zijn nog niet aan de nieuwe patatjes! Straks een goede frisse pint gaat er ook niet inzitten.
19u37 contole police nationale
20u30 na vermoeiende rit door de stad Nouadhibou. Er wordt kris kras door elkaar gereden, zonder licht, dan komt er kar met ezel tussen, rode lichten worden genegeerd. Niet simpel! Bij Carine breekt het zweet. Ogen op je gat ( cru gezegd ) is niet genoeg.
Nouadhibou of Nawadhibu is de tweede stad van Mauritanië en een belangrijk economisch centrum. De stad is gelegen in het noordwesten van het land op het schiereiland Ras Nouadhibou en ligt vlak bij de grens met de Westelijke Sahara. Nouadhibou telt ongeveer 90.000 inwoners.
Het hotel Al Jazeera is prima. We zijn eerst vies en vuil gaan eten in een Spaans restaurant, lekkere paëlla en ja hoor frisse pintjes!!!! Wel aan 5€ per blik!
Dan douche en hopelijk goed slapen.
Morgen rijden we naar Nouakchott, zo’n 440 km. Dit is nog een lange dag. Dan beginnen de km’s serieus te zakken en komen er alvast 2 rustdagen aan . (Met daar hopelijk goede wifi).
Geen insecten gehad! Dat weet je niet op voorhand, voor het zelfde geld wordt je wakker vol beten en bulten.
Krakotje gegeten en een mini kattewasje gedaan , tanden gepoetst , spullen in de auto en terug op pad.
Eerst moesten we terug de 4,5 km gravel trotseren. Lange rit ( zoals elke dag) naar Dakhla.
Of voor die dat het zien zitten kunnen
nog een stuk verder. Maar er is een “ MAAR”. Je wint tijd de volgende dag maar het hotel zou zo slecht en vuil en vies zijn dat je er beter niet verblijft. Er zou geen water uit de kraan komen, de toiletten zouden niet doorspoelen,....... is het dan wel een hotel vragen we ons af???
Onze keuze is dan snel gemaakt. We stoppen in Dakhla en moeten morgen om 6 uur vertrekken om tegen 10 uur op de briefing te zijn ivm de grensovergang naar Mauritanië.
11u. Getankt en op die plek zou je bij helder weer de Canarische eilanden moeten zien liggen, helaas donker en bewolkt en al een regenbui gehad.
Het is buiten ook zeer fris. De man van het tankstation had zijn dikke winterfrak aan.
We hopen dat het stopt met regenen zodat we straks ons kommeke water kunnen koken voor een goeie tas thee en Carine ne warme choco.
We hadden thuis een registratiefiche moeten invullen met al de info van onze paspoorten, info van de auto,.... en er werd ons gevraagd om er 35 exemplaren van mee te nemen.
Gisteren hebben we er 1 nodig gehad, vandaag al een stuk of 6. Hier in de Zuidelijje Sahara is heel veel politiecontrole. Ze zijn wel zeer vriendelijk en wensen ons steeds een veilige reis.
Bij de laatste controle verliep het iets anders. Een 4-tal ( wilde) honden kwamen blaffend naast en voor onze auto staan. We geraakten daar haast niet weg ! Grote camion naast ons en de politieman zijn tussen beide moeten komen om de honden weg te jagen. De mannen rijden achter ons en die hebben nog saucissen in hun auto. Benieuwd wat dat gaat geven, ha ha.
12u30 het lijkt op een maanlandschap, zandheuvels, kraters, geen enkele vorm van bewoning......wel net politiecontrole gehad met speedgun. Zo halen ze hier op deze rechte wegen ( waarop te hard wordt gereden) hin centen binnen. Wij volgen de borden langs de kant van de weg. Meestal max 100 km uur, soms 80.
Nog niks uit onze weggeefzak vandaag, a neen, ge komt geen kat tegen.
13u10 kamelen op de weg ( dromedarissen : 1 bult) Geen regen meer, zon ook nog niet doorgebroken. Om te rijden is dat wel prima zo.
De space shuttle zou hier ergens eens geland zijn?
Na het ontbijt stipt om 8u30 vertrokken voor een lange rit naar camp Bedouine bij Luc en Hafida. Overal zijn ze hier aan de weg aan het werken. Tegen de volgende Challenge ligt er hier een goede baan. Nu : putten , bulten.
Carlientje is in form, maar haar schokdempers vooraan beginnen toch wat af te zien. Volhouden meisje , in Laäyoun kunnen we indien nodig naar garage Ali. Het lijkt dat alle garagisten hun naar Ali is , ha ha !
Het landschap was bij vertrek mooi, nu al lange tijd wat saai en eentonig. We rijden richting Atlantische oceaan. We hebben net onderweg , samen met de mannen, casserolleke water gekookt voor onze Knorr bolgonaise. De mannen aten noedels.
Aan een paar kleine gasten hebben we wat spulletjes uitgedeeld.
13 uur Tan Tan over 13 km.
Camp Bedouine, nog 290 km en 6 uur rijden volgens Maps.
De laatste 4,5 km naar het camp moeten we over zandpiste naar de camping. Deze avond tentje zetten en koken.
De bergen worden heuveltjes.
13u45 nog 255 km, schiet niet op.
We denken in de verte de oceaan gezien te hebben ???? Een fata morgana ????
Gisterenavond stonden er 4297 km op de teller.
15 uur Westelijke Sahara binnengereden. We rijden nu langs de oceaan , een ééntonige weg.
17 uur aangekomen aan de witte steenblok waar we moeten afslaan naat het Camp Bedouine. Na 4,5 km gravel ( amai ons Carlientje) kwamen we aan midden in de duinen en de zoutvlakte , super afgelegen. Een aantal deelnemers van de groep hadden op voorhand een bedouinen tent geboekt. Wij hadden er op de briefing in Poppel geen nota van genomen dat je deze best wel reserveerde : gevolg geen tent voor ons beschikbaar. Op zich geen probleem want we hebben als bij. Door de sterke wind leek het ons haast onmogelijk om onze tent recht te zetten. Uiteindelijk “ omdat we het ook ik het Frans konden uitleggen” stelde de man van het camp ons voor om in de grote tent te slapen ( genre hun salon ). Er stonden 3 banken die we met onze slaapmatjes en slaapzakken hebben omgetoverd tot bedden. We hadden een diner besteld :
Het was een moeilijke rit geweest en op zulke momenten komt ge uw eigen wel een tegen , veel emoties. Met moeilijk bedoel ik veel kilometers op slechte , smalle, drukke wegen.
Daar we zoveel mogelijk alle putten willen vermijden , rij je minder snel en kan je niet meer aanklampen bij de voorgaande challengers. Op zich ook geen probleem, maar geeft toch stress. Dan doet een schouderklopje en een knuffel wel deugd. Dank aan Regina en Richard hiervoor. Uiteindelijk mogen we fier zijn op onze prestatie !!!! Regina is ook een kanjer , zij rijden om beurt met de vrachtwagen .!!!! Francis en Ludwig gingen spaghetti maken en wilden voor ons wat extra maken. Maar wij ze zijn ook koppig en gingen dromedaris eten. We hebben ons een Bacardi cola gemaakt met een chipske erbij. Even rusten apéro time ! Toen kwam Richard vragen of we al gegeten hadden. Ze hadden nog een hele grote portie spaghetti over. Zo zijn we deze dan bij hen gaan opeten. Ik heb nog het groentensoepje van het diner opgegeten maar de dromedaris hebben we aan aan ons laten voorbij gaan. We hoorden van anderen dat het lekker was ( stoofvlees ) .
Onze rustdag ! Het is helaas niet gelukt om iets op de blog te plaatsen. De wifi was echt niet goed. Spijtig want nu hadden we net tijd. We hebben Carlientje herschikt en uitgekuist, een halve vuilzak vol ! , lege flesjes van water , papiertjes , ....
Olie bijgevuld !
Een beetje gerelaxt. We hadden een dag voorsprong op de mannen. Zij rijden de piste , zand en keien, dat is zwoegen en zweten. ( vertellen ze ons ).
Af en toe moet er team beroep doen op een garage omdat ze brokken hebben gemaakt.
Tot nu toe is iedereen nog in de running. Auto achterlaten in Marokko is geen optie want dan moeten er invoertaxen worden betaald en deze kunnen oplopen tot 5000 Euro. Rond de middag kreeg ik een sms ke van Ludwig dat ze later zouden aankomen.
De nacht van zaterdag op zondag hebben zij een onweder gehad, gelukkg hadden ze ook een kamer geboekt. Bij de kampeerders tenten nat !!!
Zondag in de loop van de dag kwam er een massa water uit de bergen. Ludwig zag de modderstroom naar beneden komen , water , modder , stenen , ..... Niet meer door te komen.
Wachten , wachten , ..... er is politie komen kijken en volgens hen zouden ze 4 uur moeten wachten. Of .... even terugrijden en een andere weg rijden. Dat hebben ze dan ook gedaan.
Ondertussen hebben wij een zwemmeke gedaan in het kleine zwebad van de Auberge.
De eigenaars van deze Auberge zijn Fransmannen. Een super leuke plek om te verblijven. Niks , niks , in de buurt. Ze hebben op Booking.com 9.2 tevredenheid.
1 minpunt is de slechte wifi !!!
Diner : pompoensoep , runds- en kalkoenbrochette, cheese cake. Ze hadden ook frisse pintjes.
Op tijd in bed, morgen lange rit naar Icht in Zuid Marokko, provincie Tata.
We kijken ernaar uit om te logeren bij Bjorg Biramane.
410 km !!!
Snel op de parking van de kasbah een zak vullen met weggeefspullen .
Zoveel indrukken, soms moeilijk om alles een plaatsje te geven in ons geheugen, daarom is een dagboek /blog dan ook handig.
Maar eerst naar Ali voor onze band!
Bij de check van de band bleek er toch schade te zijn aan de band. Ze hebben de band in een badje gestoken en op die plek kwamen er broebeltjes. 3 mogelijkheden :
band uit onze kofferruimte bleek niet de juiste maat te hebben.
Reservewiel onder de auto gebruiken, maar dan zouden we niks meer hebben als er een andere band stuk gaat
2 de handsband. We hebben voor die optie gekozen. Dan beginnen ze rond te bellen en binnen de 15 minuten was er een band met de juiste afmetingen.
Terwijl de mannen van de garage beginnen te sleutelen aan de auto hebben we een glaasje thee gekregen en een babbel gedaan met een fransman die er ook stond voor een reparatie aan zijn monstertruck.
600 Dinar, zo’n 60€ voor band en werktijd.
Olie is ietsje gezakt, maar nog ok. Morgen bijvullen.
Plots alarm, olie....aan de amotiseurs!?
Geen groot probleem volgens de garagist als we geen piste’s rijden met veel zand en stenen.
Hij informeert wat het zou kosten om ze te vervangen. 3600 dirham ( 360€) voor 2 nieuwe en werktijd ( 3 uur).
Hij vond geen 2 de hands.
We beslisten om ze niet te vervangen en letten extra goed op voor putten en bulten.
We zijn al goed opgeschoten , ondanks de tijd die we verloren bij de garage.
12u30 Foum-Zguid voorbij. Nu op weg naar Tata.
Juist een krachtreepje gegeten , pipi stop en verder.
Vandaag een stuk warmer dan gisteren. Wij rijden nu al een hele tijd ( wel op asfalt) door de woestijn. De vlakke weg loopt als een lang lint door de woestijn met aan elke zijde bergen.
Er staat regelmatig een bord dat er kamelen de weg kunnen oversteken, maar nog geen gezien.
Onze weggeefzakken worden leger. Met pluchen beesten zijn ze supercontent. We zouden het graag eens zien als de papa s’avonds thuis komt met pluchen hond.
T’Shirts willen ze ook graag, maar petje vinden ze de max. Begrijpelijk dat ze ook hun hoofd willen beschermen tegen de brandende zon,
We hebben veel petjes bij : veel dank hiervoor aan Marleen ( overbuurvrouw van mijn ouders). De petjes geraken dan wel niet in Gambia, maar maken hier in Zuid-Marokko ook mensen blij.
Hier alle tinten rood-bruin-mosgroen.
Afgestompte bergtoppen
Plots hele karavaan kamelen op de weg. We hebben de auto stilgezet en ze zijn langs beide kanten van de auto voorbij gestapt. Mooie foto’s.
14u30 net Tata voorbij, nu op weg naar Akka. Nog 140 km te doen vandaag. Eindbestemming is Icht.
De baan ligt er goed bij, soms beter dan in den Belgique.
Carine is aan het rijden en kreeg hete voeten. Ze wou haar sandalen uit de koffer pakken. Helaas de auto koffer wil terug niet open. Dat probleempje hadden we eerder ook al eens .
Rustig blijven ( met hete voeten verder rijden) en straks zal hij hopelijk wel terug opengaan.
Fonske doet het goed. We moeten goed op hem letten want iedereen wil hem hier hebben. Maar hij moet absoluut mee tot Banjul.
Carlientje is nog altijd content . Temperatuur is prima, ze verbruikt niet teveel diesel. Alleen al een probleempje met haar schoenen. Ha ha.
Na deze rit van vandaag gaat de teller net over de 4000 km staan.
Er zijn ons net militairen voorbij gereden. Gisteren zijn we moeten stoppen aan de kant van de weg tot de hele colonne voorbij was , voertuigen met tanks erop. De grens met Mauritanië is niet zo ver meer.
Ook het geval “zuidelijke Sahara “ligt hier gevoelig.
14u45. Hete woestijnwind!!!!!
Buiten ons omzeggens geen kat op de weg. Prima : zo kunnen we goed doorrijden.
We hebben nog altijd omzeggens geen vuile was. We vinden dat we er nog behoorlijk proper uitzien. Elke avond een ondergoed wasje. Onze reistassen zien er nog hetzelfde uit dan toen we vertrokken. We hebben veel te veel kleren mee. Gelukkig laten we er een deel van acher in Gambia.
Daar de kasbah hotels veel trappen hebben( geen lift) laten we onze tassen in de auto staan en trekken wr af en toe er iets proper uit. Werkt prima zo, we zijn goed bezig ( vinden we zelf).
Carine rijdt lange stukken stukken van onze route. Ik heb last van mijn ogen. Die beginnen dan de tranen en dan zie ik niet goed meer. We rijden met open venster, anders smelten we.
Wind en stof is niet ok voor de ogen.
Carine begint in de rotsen langs de weg dieren te zien????? Tekenen van??? Ha ha...
Als we nu deze weg nog voor 250 km zouden blijven volgen ( wat we niet gaan doen) zouden we uitkomen in Agadir aan de Atlantische Oceaan.
16u30 goed aangekomen in de Auberge In Icht. Superleuke kamer, mooi klein huisje.
Ludwig en Francis hebben een probleempje met de koppeling ( dat had Ludwig verwacht).
Luc een andere deelnemer heeft de radiator stuk, ....volgens Ludwig is hun route loodzwaar.
Supergoed geslapen in Kasbah Tomboctou. Mooi hotel ! Zeer proper, vriendelijke mensen, lekker eten. De tajine met kip en citroen heeft goed gesmaakt. Waarom het moeilijk maken als het makkelijk ook kan. De tocht is al zwaar genoeg. Wij ( Carine en ik) kiezen voor wat meer luxe indien mogelijk. We hadden dat op voorhand afgesproken en hebben er de euro’s voor over. In onze kamer was airco , een fan en 3 dikke dekens. Zou het hier in de winter dan zo koud worden ????
Vandaag gestart met het checken van de bandenspanning. We hebben een band die wat afgaat. Wat lucht erbij en weer weg. Vandaag terug een toeristische rit voor ons, wel zo’n 350 km.
Door valleien en over de bergen, langs kasbah’s uit vervlogen tijd en heel veel palmbomen langs de weg. In de reisgids staat deze route als een van de mooiste van Marokko.
Vallei van de Dadès. Ruige bergen in alle kleuren en vormen.
We bezochten een kasbah waar nu nog 10 families wonen. Vergeef ons , maar de landkaart ligt in de auto ( de naam kunnen we jullie nu niet meegeven ) . Zeer indrukwekkend, mooie foto’s !!! Een klein slangetje gezien. Er zitten er hier dus !!! Zou volgens de man die de rondleiding gaf , niet gevaarlijk zijn??? Lees “rondleiding = geld “. Maar bon , trekken we ons niet aan. Ook deze regio is arm en wij rijden met onze spullen naar Gambia terwijl ze dit hier ook kunnen gebruiken. Ze vragen naar geneesmiddelen, kleding , schoolgerief. We hebben al spullen uitgedeeld hoor.
12u30 Quarzazate, hier bgegint de vallei van de Draa. Hier zouden de filmstudio’s zijn ( jammer , geen tijd om te bezoeken ) waar films opgenomen worden met Arabische woestijnachtergrond en bergen. Game of Thrones , Lawrence of Arabia, The Jewel of the Nile , The last Temptation of Christ , Gladiator , The English Patient ……..
Na ons broodje en cola reden we stroomafwaarts richting Zagora. Slingerende wegen , dorpjes , moskeeën , palmtuinen en imposante bergen.
De vallei van de Draa is een van de grootste oase’s van Noord -West Afrika. We waanden ons in de sprookjes van Aladin en Ali Baba en de 40 rovers. De Draa is een rivier die door het gebied stroomt en bestaat uit smeltwater die komt uit het Altasgebergte. Het is een vruchtbare strook, de lokale boeren gebruiken het water voor hun gewassen ( net als in Egypte ). Op dit moment is er bijna geen water meer in de rivier ( opwarming van de aarde ?? ) Officieel mondt de Draa rivier uit in de Atlantische Oceaan, ( in de buurt van Agadir) , maar het is al lang geleden dat het water het tot daar gered heeft.
In deze regio bevinden zich vele kasbah’s . Ze zijn te vergelijken met Europese kastelen, vestingen en burchten. Ze werden uit leem, steen, kiezel en hout gemaakt. Deze bouwwerken beschermden de stammen voor aanvallen van buitenaf. Sommige zijn nu nog bewoond.
De bewoners zijn hier al iets donkerder van huidskleur. Berbers zouden vaak lichte ogen hebben, daar moeten we vanaf morgen op letten. We hebben ze nog niet echt van kortbij in de ogen gekeken. Ha ha.
Hier in deze regio zie je overal gekleurde hoofddoeken wapperen in de wind. Hoe zuidelijker we reizen, hoe exotischer het wordt.
Eens in Zagora voel je dat je de Sahara nadert. Hier sloegen vroeger de handelskaravanen die richting Timboektoe reisden , hun proviand in. De mannen duiken hier morgen terug de duinen in . Wij rijden naar Icht. Daar wacht ons zondag een rustdag.
Daarnet Ludwig gezien, ze zitten hier 300 meter van ons vandaag op een camping. Zij gaan hun potje zelf koken. Challenge hé … Ze zitten compleet onder het stof, maar het was ook wel heel plezant geweest. Hun auto doet het nog altijd prima. Er zijn er hier al wat gesneuveld, de garage van Ali heeft al veel werk gehad. Brengt natuurlijk extra kosten mee voor deze teams.
Nu snel douchen ( want Carine is al klaar ) en dan nog iets gaan eten. Terug wat vermoeid , maar een goed bedje gaat weer wonderen doen.
Ons wacht morgen terug hopelijk een leuk hotel voor 2 nachten. Veel groetjes.
Goed geslapen, supergoed bed! Een goede nachtrust is belangrijk om weer de lange dag , vol concentratie in de auto, aan te kunnen. Ge moet hier ogen op uw gat hebben. Het verkeer komt van alle kanten. In de stad steken de voetgangers over waar ze het denken, fietsers, brommers, kar en ezel,.... Sommige banen liggen er goed bij, andere met putten en bulten. Dus ja goede concentratie is nodig. Mooie route vandaag! We reden deze morgen door het "Fôrèt de Cédres en zagen apen langs de weg. De baan loopt recht naar het zuiden als een zwart lint door de rood bruine rotsen. Geen bomen meer. Af en toe een slagboom die ze kunnen dicht doen bij sneeuwval. Onderweg veel hoeders met hun schapen. Voor de beesten is hier bijna geen eten. De nomaden trekken verder met hun kudde's.
Ik typ op mijn IPhone in notities terwijl we rijden en s'avonds is er geen tijd om tekst aan te passen of te verbeteren. Ik ben al blij dat ik hem met jullie kan delen.( met fouten)
*** Net even gestopt waar we de vrachtwagen van Rescue Baby zagen staan. Lekker kopje thee gekregen van Regina. Tijdens deze stop kwaten er mog een paar teams bij staan. We rijden allemaal op eigen tempo en allemaal op dezelfde weg. We hebben net van plek gewisseld en Carine is nu de chauffeur op de moment. Het wordt weerom een pittig dagje rijden van ongeveer 460 km. Op vele plekken rijden we aan 60 km per uur, in de stadjes aan 4O km per uur. Soms eens 80 km per uur. 100 km rijden op een uur halen we niet meer. We hopen er to komen vandaag binnen de 8 uur . Heel veel politiecontroles onderweg. Tot nu toe mochten we elke keer door. Op snelheid controleren ze continu en ze staan overal ( tot in het meest verlaten plekje).
Er wacht ons een berbertent en half pension. 12u10 nu op weg naar Arachidia. Carlientje doet het geweldig in de bergen. De stad vindt ze niet leuk, dan krijgt ze kleine vapeurtjes. Dan zetten we de chauffage weer eens volle bak. We rijden door een maanlandschap. Straks na Er Rich zou er volgens Michelin een mooi stukje moeten komen, les Gorges du Ziz. Kleine vertraging opgelopen wegens militaire voertuigen. Elke minuut telt, ha ha. We rijden met de navigatie App Here . Wase doet het hier niet. Follow the N13 N13......... 16 uur we hebben de bergen verlaten en zien nu aan beide kanten van de weg zand! Onze eindbestemming voor vandaag ligt nog op 120 km, Erg Chebbi, Merzouga. Hier bevinden zich de mooie duinen en ook de speeltuin voor de 4x4 voertuigen. Wij gaan de komende 2 dagen aan sight seeing doen. We rijden wel tegelijk meer naar het zuiden waar terug iedereen bij elkaar komt om samen in konvooi Mauritanië binnen te rijden. Hierover later meer info.
17 uur Erfoud. We zien de eerste volledig gesluierde dames. Straks Carlientje nog eens vol tanken. Vanaf Erfoud rijden we de woestijn in. 18 uur aangekomen in de Auberge du Sud in Erg Chebbi/ Merzouga, gelegen aan de duinen. Buiten het hotel is er niets. Het hotel zit vol , alle nationaliteiten. De meesten logees zetten hun tocht hier verder ,met hun4x4 , door de woestijn. Wij rijden met Carlientje terug ( over klein stukje gravel) naar de geasfalteerde weg.
18u30 Even de duinen opgekropen. Direct was er een bebermannetje die een babbel wou doen. Hij heeft foto's gemaakt van ons met Carine haar IPhone, onze namen in het arabisch in het zand geschreven.....dan weet ge direct hoe laat het is......dan gaat het rugzakhe open en komt er een winkeltje tevoorschijn. Prullen aan belachelijk hoge prijzen. Daar doen we niet aan mee. We hebben hem een paar dingen gegeven uit onze winkel ( ha ha) met weggeefspullen. De mannen gaan buiten slapen naast hun auto's . Benieuwd hoe dit Ludwig gaat bevallen? Misschien wel koud? Diner buffet om 20u30. Mooie kamer !
Deze morgen wakker geworden in het prachtige gebied van de Merzouga Duinen. Relax gaan ontbijten want er staan niet zoveel kilometers op de teller.
Ludwig heeft heerlijk geslapen in open lucht onder zijn sterrenhemel. Na ons ontbijt zijn we op het gemakske vertrokken richting Tinerhir. Eerst getankt , bandenspanning op peil laten brengen en dan op weg naar de Gorge van de Todra. We reden langs rechte wegen met heel veel palmbomen en veel zand, bergen in de verte. We hebben al 3200 km op de teller in 5 dagen tijd en er komen er nog veel bij. Het gaat wat minder snel op de weg, dus in tijd maakt het niet veel verschil .
Ondertussen bandenspanning en tanken ok.
Nu op zoek naar een telefoonwinkeltje. Iedereen die een telefoonkaartje in Tetouan heeft gekocht , heeft problemen. We hebben voor het kaartje betaald , alsook voor 10 gig. Het heeft 30 minuten gewerkt en dan niks meer. Ondertussen heb ik ook geen service meer. Heb terug mijn Belgische kaartje ingestoken. Of de man in het winkeltje heeft ons goed in het zak gezet of hij heeft iets fout gedaan ????? Het kaartje dat we bijhadden van Mo ( een collega van het werk) zou volgens die man in de winkel niet meer werken. Nummers die gedurende een periode niet worden gebruikt , worden geannuleerd ????? Mo , was je maar hier om dit op te lossen.
Eens in Tinerhir aangekomen zijn we eerst een bezoek gaan brengen aan de gorge. Op de berg op , weer naar beneden …… zeer mooi gebied. Bij een tussenstop ( mooi uitzicht ) werden werden we direct aangeklampt door een aantal mannen met kleurige sjaals . Nederlands geen probleem, hij had in Gent gewerkt en sprak een goed mondje vlaams. Toen we vertelden wat we aan het doen waren heeft hij zijn verkooptruckjes niet meer toegepast. Zijn broer , wou me ruilen voor kamelen. Ludwig , ik weet niet dat die beesten in den Huibout gaan aarden ????? ha , ha ….
We werden aangesproken door een toerist. Een blanke man die ook nog eens nederlands sprak en ook nog eens in Londerzeel woont. Den Bizon kent hij goed. Hij is op reis door Marokko met Djozer.
Weer op weg met Carlientje. Ze was in form vandaag , geen vapeurkes.
We lazen via de WhatsApp dat er al een paar auto’s vast hebben gezeten in het mulle zand en dat er ook een aantal niet meer verder kunnen door het zand. Ze moeten zo snel mogelijk naar een garage om over 2 dagen met ons verder te kunnen richting Mauritanië.
Eens in de gorges aangekomen hebben we ons gasvuurtje aangestoken en ons potje water gekookt om à la minute een pasta klaar te maken. We hadden beziens !!! Weerom werden we aangeklampt, dat is hier heel normaal. We beginnen den truk al te kennen om hen af te schudden. Iedereen kan iets gebruiken……. Pennen , kleren , speelgoed…… we hebben al wat dingen uitgedeeld.
We zijn ondertussen aangekomen in ons hotelletje. Toppie !! Mooie kamer en we verheugen ons deze avond op een lekkere kost .
De wifi doet het hier niet zo goed. Ik hoop zoveel mogelijk verhalen met jullie te kunnen delen. We zakken steeds zuidelijker, dus ik vrees een beetje dat het niet alle dagen gaat lukken. Maar geen stress. Dan komt het wat later hé.
Heel veel groeten aan de thuisblijvers en ( hopelijk ) tot morgen met een nieuw verhaal.
Om 6u15 moesten we klaarstaan, met knipperlichten aan, om in konvooi naar de boot te rijden. Vreemd gevoel om in de steke donker met 21 voertuigen en Toontje met de moto op de autostrade te rijden. Op de boot rijden, verdiep omhoog rijden, parkeren, pfffff maar is gelukt hoor.
Onze mannen hadden voor ontbijt gezorgd (sandwichkes met kaas en ham). Dit hebben we op de boot opgegeten. Dan hebben er nog een paspoortcontrole ondergaan op de boot.
Van Algeciras , na ongeveer 1u30 varen , kwamen we aan in Tanger.
Douane formaliteiten zijn voor ons zeer vlot verlopen, voor andere wat minder. 2 uur aan tijd verloren.
Volgende stop was Tetouan.
Telefoonkaart in orde gebracht en nog gaan shoppen. Oa een fleske wijn voor bij het eten deze avond. 14u30 onderweg naar Moulay Isdriss (buurt van Mèknes). Hier zullen we ons tentje nog eens moeten opzetten en ons kookgerief moeten uitproberen.
Het is wel wennen aan het rijgedrag.
Andere geuren en kleuren, de oproep voor het gebed,.....
Na 1u30 minuten varen ben je in een compleet andere wereld.
Bergen hadden we ook nog niet ditect verwacht, maat het was direct patat.
Ik denk dat Carine stiekem op autocursus is geweest. Toen de temperatuur (koeling van de motor) omhoog ging , wist ze gewoon wat re doen. Chauffage in de auto vollen bak en dat helpt prima.
Wel wordt het dan een sauna in de auto, dat nemen we erbij. We moeten Carlientje goed verzorgen hé.
In Marokko 1 uur vroeger dan in België!!
15u30 muntthee gedronken langs de weg.
We hebben nog een heleboel kilometers voor de boeg. Dan 60 km per uur ,dan 40,dan 20, dan weer 60,plots mag je 100 rijden op een weg met putten en bulten. Pittig dagje op de weg en we zijn al van 5u 15 op de been. Geen vakantiegevoel = kilometers vreten.
Laat aangekomen op camping. De ondergrond bleek niet ok om onze tent recht te zetten. Even een dipje!!!!
In het donker zijn we op zoek gegaan naar een hotel. ( Menzeh Dalia hotel) Dit hotel ( super luxe ****) hebben we gevonden in Meknès.
Lekker pintje in de bar en dan een pasta gegeten.
Het goede bed gaat deugd doen.
Wel heel moe!!!!!!
Nu hopelijk goede nacht in ons goede bedje. Ontbijt om 7u30
*** we willen nog even vertellen dat onze overnachtingen, eten en drinken tijdens deze reis niet betaald worden uit de sponsorpot. ***
Ik ben Linda
Ik ben een vrouw en woon in Merchtem (België ) en mijn beroep is geen meer ! .
Ik ben geboren op 17/11/1958 en ben nu dus 65 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen , lezen en mijn hond .
