Wat is het toch donker weer, daar kan ik niet goed tegen. Ik voel me dan toch zo triestig, dat ik voor het minste zou huilen. Het is nu bijna vier maanden dat mijn hondje overleden is! Ik heb de kans nog niet gehad om een ander te gaan halen, het doet nog zoveel pijn als ik aan haar denk. Alle dagen denk ik aan haar en moet ik een traan weg pinken. Maar ik hoop dat ik mijn wens kan vervullen,en dat heb ik niet vaak een wens.Maar ik hoop dat ik het nieuwe jaar kan in zetten met een ander lief hondje. Want ik moet terug meer buiten gaan komen,en met een hondje moet je toch eens een wandeling doen. Het moet niet ver zijn! Want dat gaat toch niet met al die pijnen en die slechte rug,en dat gaat met zo veel van je krachten lopen dat je vlug moe bent. Maar het zou verandering brengen in mijn leven!Ach,en de tijd gaat zo vlug!Nog een beetje een we zitten weer aan de feest dagen,waar is dat jaar naar toe gevlogen het is zo snel gegaan.

Het school is uit! Ik hoor de kindjes thuis komen bij de geburen,en dat gaat gepaard met veel kabaal.Maar daar zit ik mij niets mee in, het is al heel de dag stil en dan hoor ik eens dat kleine grut. Het zijn marokkanen maar heel lieve mensen, en schatten van kinderen twee meisjes. Ze spreken heel goed nederlands, dus als we elkaar zien verstaan we elkaar. Anders zou het wel moeilijker zijn,maar dat is nu niet het geval. En als dan nog de papa thuis komt is het feest, het is alsof hij bij de kinderen een jaar weg is geweest.Het zijn echt lieve mensen!

Zo dat was het voor deze keer,hopelijk de volgende keer wat beter nieuws in:MIJN DAGBOEK !!!!!!!!!!!!!

                                                              groetjes  Cilleke