Een alfabet is een systeem dat letters gebruikt die klanken weergeven. De overeenkomst tussen hiërogliefen, spijkerschrift en Chinees ,is dat tekens hele woorden of lettergrepen weergeven. Met het alfabet werkt het anders. Met zo'n dertig tekens kan in principe alles geschreven worden.
.
Van waar komt ons Alfabet? ENwie heeft ooit bepaald dat het alfabet in de volgorde abcdef en zo verder werd opgesteld?
*De volgorde van de letters van ons alfabet is dezelfde als die van het Latijnse (Romeinse) alfabet. De Romeinen hebben hun alfabet overgenomen van de Etrusken, die het op hun beurt weer van de Grieken hebben. De letters van het Griekse alfabet hebben een enigszins afwijkende volgorde. De volgorde van het Griekse alfabet is die van het Fenicische alfabet, waarop het Griekse gebaseerd is. De namen van de letters zijn eveneens ontleend aan het Fenicisch.
Het Fenicische alfabet ligt aan de basis van een heleboel andere alfabetten, zoals het Hebreeuwse, het Arabische en, via het Griekse, het Armeense en het Georgische. Toch zijn het niet de Feniciërs die het alfabet uitgevonden hebben. De oudste alfabetische inscripties komen uit de Sinaï en Egypte en worden gedateerd rond 1900 v.Chr. De taal is Semitisch (de taalfamilie waartoe ook het Fenicisch, het Hebreeuws en het het Arabisch behoren) en de tekens zijn gebaseerd op Egyptische hiëroglyfen. De "letters" van dit oudste ("Proto-Sinaïtische") alfabet zijn dan ook in feite "pictogrammen", d.w.z. afbeeldingen van concrete zaken. Onze A stond oorspronkelijk ondersteboven en is de afbeelding van een runderkop: het Fenicische alef betekent "rund". Zo ook bèth = "huis", gimel = "kameel", etc. ..
De eerste drie letters van het Fenicische alfabet werden dan ook als volgt voluit geschreven: lp, bt, gml (de klinkers moesten er bijgedacht). De Grieken hebben vervolgens ook klinkerwaarden toegevoegd. De vraag naar de volgorde van de letters van het Fenicische (en Proto-Sinaïtische) alfabet, tenslotte, kan niet beantwoord worden: men weet het gewoonweg niet. De reden waarom men een vaste volgorde bepaald heeft, is louter en alleen "mnemotechnisch", d.w.z. met de bedoeling om gemakkelijker gememoriseerd te kunnen worden. Er zijn talloze voorbeelden van oude "abecedaria", alfabetische lijsten die als geheugensteun gebruikt werden. Toen ik leerde lezen, werden daarvoor "leesplankjes" gebruikt, die begonnen met Aap, Noot, Mies, d.w.z. /a/, /n/, /m/, volgens het acrofonisch principe. Niet de eerste drie letters van ons eigen alfabet, waarschijnlijk omdat de /c/ niet meteen de eenvoudigste letter van ons alfabet is, aangezien hij zowel voor /k/, b.v. cactus, als /c/, b.v. cent, gebruikt wordt.
. Ons alfabet met de kleine en grote letters.
.
Ons alfabet en het Brailleschrift er naast.
Het Brailleschrift.
Lezen als je blind bent?
Schrijven is natuurlijk heel erg handig.
Je schrijft iemand die ver weg woont een brief of e-mailtje , zodat je het hem niet zelf hoeft te vertellen. Maar hoe doen blinde en slechtziende mensen dat dan?
Blinde en slechtziende mensen hebben een eigen 'schrift'. Het Brailleschrift.
Kalligrafie
Kalligrafie
Kalligrafie is een schoonschrijfkunst. Er zijn verschillende soorten van kalligrafie.
. . het Chineese schrift.
Het Chinese schrift
Het Chinese schrift gaat terug tot ca. 1500 v. Chr. Een schriftteken (karakter) geeft in principe een volledig woord weer. In de moderne taal is het merendeel van de woorden samengesteld. Dit heeft als gevolg dat de meeste Chinese woorden tegenwoordig uit twee (soms zelfs uit meer dan twee) schrifttekens bestaan.
Het aantal schrifttekens is in de loop der tijden toegenomen. We kunnen deze toename kennen door het aantal karakters in een woordenboek te tellen.
Tegen het einde van de 11de eeuw v.Chr. waren er ongeveer 4.000 à 5.000 karakters.
In 100 n.Chr. waren er 9.353 karakters.
In de 10de eeuw waren er 53.525 karakters. Dit is ook ongeveer het aantal karakters dat nu bestaat.
Niet al deze karakters worden courant gebruikt. Een gemiddeld geletterd persoon gebruikt ongeveer 3.000 à 4.000 karakters. Geleerden hebben een actieve woordenschat van ongeveer 5.000 à 6.000 karakters. ..
Latijns Alfabet Zoals je ziet missen de volgende letters: J, K, U, W, Y en Z.
Veel talen komen van het Latijn, maar waar komt het Latijn van?
Het Latijn behoort tot de zogenaamde Italische taalfamilie, waartoe verder nog talen als het Oskisch, Umbrisch en Faliskisch behoren. Deze talen stammen af van de grote Indo-Europese taalfamilie, waartoe talen als het Grieks en taalfamilies als de Germaanse, Slavische, Keltische en Indo-Iraanse behoren.
De verwantschap tussen deze talen en taalfamilies wordt bepaald door woorden met een gemeenschappelijke oorsprong (etymologie): Latijn pater komt overeen met Grieks pater, Sanskriet pita- en Nederlands vader; Latijn mater komt overeen met Grieks mater, Sanskriet mata- en Nederlands moeder; enz.
Zoals het Latijn en de andere Italische talen afstammen van het Indo-Europees en zodoende Indo-Europese dochtertalen zijn, zo stammen de Romaanse talen op hun beurt af van het Latijn en zijn dus Latijnse dochtertalen: Spaans & Italiaans padre en Frans pèrekomen van Latijn pater, patre(m); Spaans & Italiaanse madre en Frans mère komen van Latijn mater, matre(m); enz.
.. Het Russisch alfabet.
Russisch
De Russische taal hoort bij de Slavische talen, samen met het Oekraïens en het Wit-Russisch. Ongeveer 120 miljoen mensen hebben het Russisch als moedertaal.
Russisch was vroeger een belangrijke handelstaal in de Sovjet-Unie. Het Russisch wordt geschreven in het cyrillisch schrift. Het cyrillisch schrift komt de oude Griekse hoofdletters en een deel van het schrift komt ook van het Hebreeuwse alfabet.
Ons alfabet in morse-tekens
Streepje is lang, puntje is kort. Voor diegenen die het vergeten zijn.
A .-
B -...
C -.-.
D -..
E .
F ..-.
G - -.
H ....
I ..
J .- - -
K -.-
L .-..
M - -
N -.
O - - -
P .- -.
Q - -.-
R .-.
S ...
T -
U ..-
V ...-
W .- -
X -..-
Y -.- -
Z - -..
Met dank aan Carine van het blog Wiely deze link naar gebarentaal woordenboek.
Op vraag van de schrijfster en dichter Mevrouw Manja Croiset en anderen hoort dit er ook bij.
Diakritisch teken
Een diakritisch teken is een teken dat boven, onder of door een letter gezet wordt en nodig is voor de uitspraak. Met diakritische tekens kunnen verschillende aspecten van de uitspraak worden aangegeven:
een geheel andere klank dan bij dezelfde letter zonder het diakritische teken, bv. de umlaut in het Duits;
de lengte van de klank, bv. het accent aigu in het
het apart uitspreken van de letter, bv. het trema in het Nederlands, het Frans en het Grieks.
Soms is een diakritisch teken niet (of niet meer) nodig voor de uitspraak maar wordt het alleen gebruikt om
etymologische redenen, bijvoorbeeld het accent circonflexe in het Franse woord maître, en/of om homografen te onderscheiden, bijvoorbeeld het accent grave in het Franse woordpaar ou ("of") en où ("waar").
ligatuur zijn. Zo is de Duitse ä eigenlijk een combinatie van a en e. Er zijn ook ligaturen die niet als letter met diakritisch teken beschouwd kunnen worden, zoals æ en ß.
Diakritische tekens kunnen in verschillende talen een verschillende status hebben:
Een letter met een diakritisch teken is een aparte letter met een eigen plaats in het alfabet van de desbetreffende taal. Dit is onder andere het geval met de
Het diakritische teken wordt in de praktijk soms weggelaten, vooral op hoofdletters. Volgens sommigen is het zelfs correct de tekens op hoofdletters weg te laten. In het Frans is dit vaak de praktijk, hoewel volgens de officiële regels van de Académie française ook op hoofdletters diakritische tekens verplicht zijn.
[1] Ook Spaanse schrijvers staan erom bekend dat ze zich weinig gelegen laten liggen de juiste plaatsing van de accentjes (ñ is daarop een uitzondering, want dat is een aparte letter). In het Nederlands worden officieel ook geen accenten op hoofdletters geschreven, maar in de praktijk gebeurt dit wel vaak als dat nodig is voor de uitspraak.
Het diakritische teken hoort niet bij het woord, maar wordt geschreven om nadruk te geven, de klemtoon aan te geven of te verplaatsen, of om verwarring met andere woorden te voorkomen. Dit wordt in het Nederlands nogal eens gebruikt.
.
.
.
.
.
.
