POLEN


.

Wieliczka is gelegen op 12 km van Kraków. Het stadje ligt in het voorgebergte van de Karpaten. Daar bevindt zich de oudste nog werkende zoutmijn van Europa. De zoutmijn van nu is een ondergronds doolhof van gangen met gezamelijke lengte van ruim 200 km, die 2040 ruimtes verbinden. Bekwame gidsen geven je een rondleiding, er is zelfs een gids die héél goed Nederlands spreekt. Eerst brengt een houten trap met 378 treden ons 64m onder de grond. daar heet een heuse harmonie je welkom. In het toeristisch seizoen speelt de harmonie, in 3 shiften, de ganse dag. Vandaar daalt het nog verder tot 135m door de eindeloze gangen en verschillende mooie zalen. Op 135 m diepte bevindt zich een mijnbouwmuseum. Alle sculpturen die er staan, zijn uit zout gemaakt. Is heel mooi!!! De ronddtocht doet slecht 2% van het complex aan. Op 211m is een sanatorium ter behandeling van de luchtwegen ingericht. Dit is echter niet toegankelijk voor toeristen. In de mijn heerst er een constante temperatuur van 14° C.

 Een laag zout bevindt zich op plaatsen waar vroeger een zee is geweest. De mijnen kunnen op twee manieren worden bewerkt. De laag zout wordt letterlijk uit de bodem gehakt of er wordt water in de mijnen gespoten waardoor er pekelwater ontstaat. Dit pekelwater wordt uit de bodem gezogen. Door verhitting van dit water blijft het zout over. 
.

Zoutmijn Wieliczka Polen.

   Ook andere landen hebben zoutmijnen, ook Nederland.
 In Nederland is er zout gevonden in de buurt van Hengelo, Harlingen en Delfzijl. De methode die wordt gebruikt is het maken van pekel. Water wordt in het zout gespoten waarna het pekelwater wordt opgezogen en gedroogd. Op deze manier ontstaan holtes in de aarde waardoor de grond kan verzakken. De bodemdaling door deze manier van zoutwinning begint vooral in Friesland een probleem te vormen.

Zoutmijnen Roemenie


.

De grootste toeristische attractie in de buurt van Cluj in Roemenie zijn de zoutmijnen: in 1932 zijn die gesloten, en nu als industrieel erfgoed toegankelijk.

Ze zijn echt prachtig om te zien! De wanden waren zwart en glanzend: dat komt door de aanslag die erop zit. De gids gooide in het donker een handje zout omhoog en scheen daar met een zaklantaarn op, waarna een fluorescerende mist van zout neerdaalde prachtig. Alles was zout: muur, vloer, plafond.

Langs de enorme koepel van de ‘ Rudolf’ klommen we 13 verdiepingen naar beneden. Op de bodem van die gigantische bel zat een strijkkwartet (de hal heeft een fantastische akoestiek), en op hun klassieke klanken liepen we de trappen naar beneden. Wat een belevenis.

Een tijdje beneden geweest en toen ook weer naar boven, en ineens bleek er een zanger onder ons.

..


Zoutmijnen Spanje



.

CARDONA - Bij vakantie in Spanje ben je al snel geneigd te denken aan lekker luieren aan de Costa's, een pilsje drinken op de Ramblas of een fikse snuf cultuur in het Madrileense Prado of het Alhambra van Granada. Het laatste waar je op vakantie op het Iberische schiereiland aan denkt is een bezoekje aan een mijn. Toch is een bezoek aan de mijn La Salina in Cardona, een dorpje 88 km ten noorden van Barcelona, een onvergetelijke gebeurtenis en een zeker hoogtepunt van een tripje door de Catalaanse binnenlanden.

La Salina is dan ook geen gewone mijn, maar zoals de naam al zegt, een van de weinige echte zoutmijnen in de wereld. Al bekend en beroemd bij de oude Grieken en Romeinen. De Griekse geoloog Estrabon en de Romeinse schrijver Aulo Gelio roemden al rond het begin van de jaartelling het witte goud en schreven lovend over het 'natuurlijke wonder van de zoutberg die alleen maar leek te groeien, naarmate er meer zout gewonnen werd'.

Na de Romeinen exploiteerden vanaf 1925 ook de Spanjaarden op grote schaal de zoutmijn. Maar aan het eind van de jaren tachtig was de exploitatie niet langer rendabel: op 1308 meter diepte konden de mijnwerkers vanwege de hoge temperaturen niet meer in ploegendiensten van acht uur werken en dus werd het zout gewoon te duur. Ook al bedraagt de voorraad naar schatting nog zo'n slordige 500 miljoen ton, toch ging de mijn in 1990 dicht.

Pas in 1997 ging La Salina weer open voor het publiek en het succes is overweldigend. Voor een kleine ingangs som ,krijgt de bezoeker absoluut waar voor zijn geld. Na een obligate rondleiding door het zoutmuseum en langs de imposante takelmachines, waarmee de kompels destijds naar de bodem van de twee schachten werden getransporteerd, begint het eigenlijke avontuur pas goed. Met een razende vaart dendert de omgebouwde landrover, die goed dienst zou doen in de Rally Dakar-Cairo, over de met houten balken geschraagde weg van anderhalve kilometer over de berg mijnafval, de diepte in naar de 80 meter lager gelegen in de mijn ingang

..

Na het passeren van een stalen hek, en getooid met een verplichte plastic helm als in een bouwput, ontplooit zich in de mijn een adembenemend palet van de meest uiteenlopende van kleurenvariaties. Niks witte korrels zoals uit een zoutvaatje, maar een doolhof van galerijen met stalagmieten en stalagtieten, in de meest bizarre vormen en tinten. De 'Sixtijnse kapel' heeft niets met Leonardo da Vinci te maken maar is daarom zeker niet minder indrukwekkend dan de gelijknamig zaal uit het Vaticaan. Het magnesium en andere metalen, die zich met het zout vermengd hebben, hullen de galerij in een terracotta gloed. In de Sala de Corales (De Koralen Zaal) waan je je echt als een duiker tussen de riffen. Met dit verschil dat je hier geen zuurstoffles of duikbril nodig hebt.

Het advies van de gids om de leren en suède jasjes en kostbare kledingstukken binnenste buiten te keren, blijkt niet overbodig. De zoutdruppels laten fikse vlekken achter op trui of bloes. En het met zout verzadigde water in de gangen laat hardnekkige kringen achter op de schoenen. Maar een kniesoor die daar in zoveel praal en pracht op let.

Maar de zoutmijn is niet de enige die een bezoek aan Cardona rechtvaardigt. Op de 154 meter hoge heuvel boven het 5600 zielen tellende dorpje prijkt een van de juweeltjes van de Catalaanse historie. Het oude kasteel dateert al van voor de 8e eeuw, al veranderde de Moorse veldheer Al-Mansur de burcht in 985 in een ruïne. De kerk van Sant Vicente, grenzend aan het kasteel en een van de pronkstukken van Romaans-Lombardische architectuur in Europa, werd in 1040 officieel ingewijd en is na de restauratie die in 1986 werd afgerond weer volledig in zijn oude glorie hersteld. De lichtval, de graven van de heren van Folch, de eerste eigenaren van Cardona en gelieerd met Karel de Grote, en de in ongekend gave staat verkerende crypte doen de bezoeker wegdromen in de vroege Middeleeuwen.

Sinds 1975 is het kasteel ingericht als Parador of staatshotel. De inrichting van het hele complex, vooral van de schitterende eetzaal en de talloze knusse nisjes, zijn in perfecte harmonie gerestaureerd en uiterst sfeervol. Zelfs de traditionele kasteelgeest ontbreekt niet. Volgens de overlevering waart nog steeds de geest rond van de dochter van een van de generaties Folch.

In de 11e eeuw, zo gaat de legende, werd de jonge maagd Adales verliefd op de Moorse heer van de naburige burcht van Malda. De liefde voor de aartsvijand vond geen genade in de ogen van haar ouders die hun dochter opsloten in de kasteeltoren tot ze op haar dwaling terugkwam. Maar ook toen was liefde al blind en Adales stierf van verdriet. De gevangenis, de Torre de Minyones (toren van Eerbied) is nog steeds een gewild bedevaartsoord voor bezoekers met liefdesverdriet. En de geest van Adales huist volgens de overlevering nog steeds in kamer 712, niet de meest favoriete kamer van de gasten die de sage kennen.

Frankrijk  

.

Minstens 1250 jaar voor onze jaartelling werd er al zout gewonnen in het dal van de Seille. Sindsdien is de productie ononderbroken in Lorraine. Tijdens de Merovingers waren Vic, Mayenvic, Marsal en Dieuze al bekend en in die tijd werd ook zout gewonnen in Rosières aux Salines. Zout is onregelmatig verdeeld over het Franse grondgebied en betekende macht. In de 13e eeuw legden bisschoppen en abdijen beslag op deze rijkdom. Later werden ze verplicht die rijkdom veilig te stellen voor de Hertogen van Lorraine. In de loop van de 20e eeuw zijn praktisch alle zoutmijnen van Lorraine, gesloten. De Compagnie des Salines in Varangéville is de laatste nog werkende zoutmijn en de grootste raffinaderij in Frankrijk. Museum in Marsal.

.
 Departement Nancy, region,Meurthe- et Moselle

zoutfabriek en zoutmijn Varangéville.


..

Drijven op de dode zee te Jordanie

door het hoge zout gehalte kun je er alleen maar drijven