Jeanne Hébuterne en Hébuterne by Modigliani

Op 2 november 2010 veilt Sotheby's in New York een topwerk van Modigliani, Nu assis sur un divan.
/
Jeanne Hebuterne (6 april 1898-25 januari 1920) was een Franse kunstenares , het best bekend als de frequente onderwerp en common law- vrouw van de kunstenaar Amedeo Modigliani . 

Geboren in Parijs in een rooms-katholieke familie, haar vader, Achille Casimir Hebuterne, werkzaam bij Le Bon Marche warenhuis. Ze was een mooi meisje, ze werd geïntroduceerd aan de artistieke gemeenschap in Montparnasse door haar broer Andre Hebuterne die wilde uitgegroeid tot een schilder. .
Ze ontmoette een aantal van de toenmalige hongerende artiesten en  stond model voor schilders als Tsuguharu Foujita ...
Ze had talent om te teken en ze koos ze om te studeren aan de Academie Colarossi . .

Het was daar in het voorjaar van 1917 dat Jeanne Hebuterne werd voorgesteld aan Amedeo Modigliani door de beeldhouwer Chana Orloff (1888-1968), die kwam met vele andere artiesten om modellen te profiteren Academie .
Jeanne begon al snel een affaire met de charismatische artiest, en de twee werden  verliefd .
Ze verhuisde al snel met hem, ondanks de sterke bezwaren van haar diep katholieke ouders.

Aan het einde van het jaar 1919 ging de gezondheid van Modigliani verder achteruit. Nadat hij een paar dagen niet gezien was, vond de benedenbuur het paar in bed, Modigliani met een delirium, Jeanne vasthoudend, die bijna negen maanden zwanger was. Naar later verteld werd, probeerde hij Jeanne aan te zetten tot zelfmoord, zodat hij haar als favoriet model bij zich kon houden in het paradijs. Er werd een dokter gehaald, die het leven van de 35-jarige kunstenaar evenwel niet meer kon redden.

copyright Mark Dedrie

Mark Dedrie
 'Een kunstwerk moet worden uitgevoerd als een perfecte misdaad, naadloos, zonder een spoor van de dader.' Constantin Brancusi

Geboorte
Dertien jaar werkte Mark Dedrie als dienende bronsgieter voor gerenommeerde beeldhouwers vooraleer hij het waagde eigen ontwerpen uit te voeren. Zo'n aangekondigde maar vaak uitgestelde geboorte als kunstenaar wijst alvast op discretie en zelfkritiek, twee deugden waarvan de doorsnee beeldhouwer zelden heeft gehoord. Ook in de uitgevoerde beelden zelf geeft Mark blijk van een gezond gebrek aan zelfoverschatting.

Als autodidact mist hij de brede artistieke vorming door serieuze meesters in een notoire academie. (Maar bestaan er nog meesters en waar vind je nog een terecht beroemde academie?) Anderzijds blijft hij gespaard van onverschilligheid, laat staan misprijzen voor het kunstambacht. Zijn onmiskenbare degelijkheid als kunstambachtsman dankt Mark aan de hoogste kunstschool die praktijk heet.

Om zijn spontane expressiedrang niet aan banden te leggen werkt Mark zonder bozzetti, voorstudies waarmee academische beeldhouwers graag werken.
Gedetailleerde beeldhouwerstekeningen hoef je in zijn laden dan ook niet te gaan zoeken.
Voor Mark is een beeld geen tekening die je als een trekharmonica in de ruimte openschuift. Mark doet niet aan taille directe; voor hem geen wegsnijden en wegkappen tot wanneer de ideale vorm, verborgen in steen of hout, zich prijsgeeft.

Mark droomt en ziet het beeld mentaal. Hij boetseert met handen die in het kneedklare plastiline of was van los en liber naar ferm en vorm evolueren. Telkens opnieuw bouwt en monteert hij. Eerst na het bronsgieten, waarbij het was verloren wegstroomt, mikt Mark op perfectie van het ruw gestolde brons. Het schuren en strelen kan dan beginnen. Zoals de alchimist onophoudelijk wrijft en polijst aan de Steen der Wijzen, zo slijpt Mark geduldig de grofstoffelijkheid tot wanneer het metaal gaat lichten - met een glans die het sublieme voorafspiegelt.

Het gaat om eindeloos repetitieve, meditatief opgehoogde gebaren die ooit moeten raken aan dàt beeld met dié vergeestelijkte patinastraling.