Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Clementine
Beeld/dichters/kunstschilders
28-08-2008
Iman Maleki (2)
Iman werd geboren in 1976 in Teheran. Hij was vrij vlug gefascineerd door de schilderkunst. Op 15-jarige leeftijd begon hij met leren schilderen onder impuls van de begeestering van zijn eerste en enige leraar. Ondertussen begon hij professioneel te werken. In 1999 studeerde hij af in de Grafische Vormgeving aan de Art Uni, maar sedert 1998 nam hij reeds deel aan diverse tentoonstellingen. In het jaar 2000 was hij gehuwd en in het volgende jaar realiseerde hij de ARA Painting Studio en gaf hij schilderles, waarbij klassieke en traditionele waarden centraal stonden. De belangrijkste tentoonstellingen waaraan hij heeft deelgenomen, zijn: de tentoonstelling van realistische schilders uit Iran in het 'Teheran Museum van Hedendaagse Kunst' (1999) en de groepstentoonstelling van de KARA Studio Schilders in de SABZ Gallery (1998) en in het SA'AD ABAD Palace (2003 ). In 2005 ontving Iman de William Bouguereau-prijs en de 'Voorzitter's Choice award' tijdens het 'Tweede internationale ARC Salon'.
Door een verkeerd gelezen signatuur met een tot 'F' vermomde 'P', stond het schilderij 'Grazende kalfjes' jarenlang te boek als een werk van zijn oom Frits Mondriaan.
Frank Buunk kocht het doek vanaf enkele foto's, omdat hij overeenkomst zag met het werk van Piet Mondriaan uit de vroege 20e eeuw. Als zodanig vond hij het een interessant studieobject bij de vergelijking van het oeuvre van Frits en Piet.
Toen hij het schilderij onder ogen kreeg, bekroop hem het gevoel - kijkend naar stijl, verf- en lichtbehandeling, compositie en signatuur - dat het hier wellicht om een vroeg werk van Piet Mondriaan ging.
'Harde feiten' waren er echter nog niet. Maar de achterkant van het schilderij bleek waardevolle aanvullende informatie te geven.
Op het spieraam staat geschreven 'Mondriaan', 'No. 2 Grazende kalfjes' en 'Ringdijk 81'.
Na onderzoek bleek dat deze notities de sleutel vormen tot het kunnen toeschrijven van het werk aan Piet Mondriaan.
De eerste is onvervalst een signatuur van zijn hand.
Met de tweede notitie werd het werk teruggevonden in de catalogue raisonné van het oeuvre van de kunstenaar.
Het schilderij is afgelopen weekend onderzocht door dr. Joop Joosten, mede-auteur van de catalogue raisonné van het werk van Mondriaan, en drs. Hans Janssen, conservator moderne kunst van het Haags Gemeentemuseum, die de authenticiteit van 'Grazende kalfjes' onderschrijven.
Officieel: Pieter Cornelis, buiten Nederland bekend als Piet Mondrian (Amersfoort 7 maart 1872 - New York 1 febr. 1944), Nederlands schilder, was een van de grote pioniers van de abstracte schilderkunst Hij kreeg onderricht van zijn vader, Pieter Cornelis ('s-Gravenhage 18 juni 1839 - Arnhem 10 febr. 1921), en van zijn oom Frits (officieel: Frédéric Hendrik) Mondriaan ('s-Gravenhage 16 april 1853 - aldaar 16 dec. 1932) en studeerde aan de Rijksacademie in Amsterdam (1892-1897), in welke periode hij vnl. landschappen in de trant van de Haagse School en de Amsterdamse School schilderde.
Nadien kwam hij tot een meer persoonlijke stijl. Hij verbleef enige tijd in Brabant (Uden 1904-1905) en Overijssel (Oele, bij Hengelo, 1907), waar hij landschappen schilderde die zowel in vorm als in kleur afwijken van het visueel waargenomene. Door contact met Jan Toorop (Domburg, 1908) vatte hij interesse op voor de theorieën van het Franse divisionisme, (neo-impressionisme), wat hij verwerkte in een aantal in Zeeland geschilderde molens, torens en kerkfaçades. Kenmerkend was het doorwerken van een bepaald thema tot een steeds grotere mate van abstractie (bijv. in het motief van een alleenstaande boom).
Abstract en rechtlijnig denken ging meer en meer de plaats innemen van het visuele waarnemen. Parallel met zijn zoeken naar een nieuwe vorm van schilderkunst liep zijn zoeken naar een nieuwe levensbeschouwing. In 1909 trad hij toe tot de Theosophische Vereniging .
Nadat Mondriaan in Amsterdam kennis had kunnen maken met het werk van de Franse kubisten, vertrok hij in 1911 naar Parijs, waar hij mede door contacten met kunstenaars als Picasso, Braque en Léger zijn eerder begonnen ontwikkeling naar abstractie voortzette.
Ziekte van zijn vader was in 1914 aanleiding tot zijn terugkeer naar Nederland, waar hij tijdens de Eerste Wereldoorlog is gebleven. In 1914 ontstond zijn eerste abstracte schilderij, gebaseerd op lineaire en geometrische elementen. Van veel belang waren zijn ontmoetingen met de Larense filosoof en mathematicus M.H.J. Schoenmaeckers, auteur van Het nieuwe wereldbeeld (1915), en met de kunstenaars Theo van Doesburg en Bart van der Leck. Voor het tijdschrift De Stijl leverde hij vele theoretische bijdragen. Hierin droeg hij zijn idee over neo-plasticisme uit: een nieuwe ruimtelijkheid door geometrische helderheid en strenge harmonie. Mondriaans schilderkunst beperkte zich vanaf dat moment tot het meest essentiële gebruik van lijnen (horizontalen en verticalen) en kleuren (rood, geel en blauw als de drie primaire kleuren; zwart, wit en grijs als de drie niet-kleuren); alle andere beeldmiddelen en elke vorm van willekeur bande hij uit. Hij realiseerde harmonieuze composities in uitgebalanceerde verhoudingen, bij het tot stand komen waarvan echter intuïtie (en niet wetenschappelijke berekening) de voornaamste rol speelde. Tot 1938 verbleef hij in Parijs. Naderend oorlogsgeweld verdreef hem naar Londen en ten slotte naar New York (1940), waar zijn schilderkunst een laatste beslissende impuls ontving. Het laatste werk is, hoewel nog steeds gebaseerd op een stramien van horizontalen en verticalen, dynamischer dan het voorafgaande, vnl. wegens het ontbreken van zwarte lijnen en het gebruik van tussenkleuren.
Het Haags Gemeentemuseum, het Stedelijk Museum te Amsterdam en het Museum of Modern Art te New York bezitten de belangrijkste verzamelingen van Mondriaans werk.
Amedeo Modigliani was een zeer knappe man, die een sterke aantrekkingskracht had op vrouwen. Vrouwen kwamen en gingen, totdat Beatrice Hastings zijn leven binnenkwam. Zij bleef twee jaar, en werd onder andere geschilderd als "Madame Pompadour". Zij leed echter erg onder zijn drankzucht, maar als hij nuchter was, dan was hij wel erg charmant, citeerde Dante Alighieri en gedichten van Lautreamont. Toen de Engelse schilder Nina Hamnett in Montparnasse kwam, in 1914, ontmoette zij op haar eerste avond een glimlachende man aan het tafeltje naast haar in het café, waarbij hij zichzelf voorstelde als "Modigliani, schilder en jood". Er ontstond een diepe vriendschap tussen deze twee.
Schilderij van liggend naakt uit 1917, nu in het Guggenheim Museum
Schilderij van liggend naakt uit 1917, nu in het Guggenheim Museum
Op 3 december 1917 werd de eerste en enige solotentoonstelling geopend tijdens het leven van Modigliani, in de galerie van Berthe Weill. Voor de galerie verzamelden zich opgewonden mannen, die graag de schilderijen van de volledig naakte vrouwen wilden zien. Het hoofd van de politie van Parijs vond de tentoongestelde naakten echter pornografie, waarop de tentoonstelling enkele uren na de opening gesloten moest worden. In hetzelfde jaar ontving Modigliani een brief van een oude minnares, Simone Thirioux, die hem meldde dat ze een zoon van hem had gekregen. Modigliani erkende het kind echter nooit. Bij de 18-jarige kunststudente Jeanne Hébuterne kreeg hij in Nice op 29 november 1918 een dochter, die zij ook Jeanne noemden.
In Nice verkocht Modigliani enkele werken aan rijke toeristen, maar slechts voor enkele francs per stuk. Het geld dat hij had, verdween overigens toch gauw richting drugs en alcohol. In mei 1919 keerde hij terug naar Parijs, met Jeanne en hun dochter. Ze huurden een appartement in de Rue de la Grande Chaumière, waar Jeanne en Modigliani portretten van elkaar schilderden.
De tijd daarna ging de gezondheid van Modigliani verder achteruit. Nadat hij een paar dagen niet gezien was, vond de benedenbuur het paar in bed, Modigliani met een delirium, Jeanne vasthoudend, die bijna negen maanden zwanger was. Naar later verteld werd, zette hij Jeanne aan tot zelfmoord, zodat hij haar als favoriet model bij zich kon houden in het paradijs. Een dokter werd gehaald die echter weinig kon doen om het leven van de 35-jarige kunstenaar te redden.
De hele kunstenaarsgemeenschap uit Montmartre en Montparnasse woonde de begrafenis bij. Jeanne Hébuterne, die naar het huis van haar ouders was gebracht, sprong twee dagen na de dood van Modigliani uit een raam op de vijfde verdieping, waarbij zowel zijzelf als haar ongeboren kind omkwamen. Modigliani ligt begraven op de begraafplaats Père-Lachaise. Jeanne Hébuterne werd begraven in het Cimetière de Bagneux, bij Parijs. Pas in 1930 mocht zij van haar verbitterde familie rusten naast Modigliani en werd zij herbegraven.
1 : Portret van Diego Rivera de man van Frida Kalho (1914 )
2 : Portret van Jacques en Berthe Lipchitz
Amedeo Modigliani
Joods-Italiaanse schilder en beeldhouwer, geboren 12 juli 1884 in Livorno - overleden 24 januari 1920 te Parijs.
Modigliani schilderde sterk gestileerde naakten en portretten die toch overeenkomst met het model bleef houden. Hij maakte gebruik van gestileerde en verlengde vormen als lange, ovale gezichten met uitgerekte halzen en lange ledematen, waardoor de figuren vaak een melancholieke stemming uitdrukken, de roestkleurige huidskleur en de omlijning van de vormen. Ogen, monden en neuzen staan in de gezichten niet op de 'juiste' plaats, maar vormen toch een sluitend en geloofwaardig geheel. Ondanks de verwrongen lichamen komen ze zeker niet onnatuurlijk over en hoewel hij zijn modellen heel economisch afbeeldt, herkennen we in enkele portretten zijn vriendenkring. Naast het verheerlijken van de vrouwelijke sensualiteit, slaagt Modigliani erin om zijn streng gestileerde naakten een grote psychologische diepgang te geven en ondanks de vervreemde effecten stralen zijn naakten een dusdanige zinnelijkheid uit dat de politie er één liet verwijderen uit de etalage bij Modigliani's eerste tentoonstelling.
Modigliani ging in 1906 naar Parijs waar hij behoorde tot de bohème van Montparnasse.
Vanaf 1909 werkte Modigliani als beeldhouwer onder invloed van negersculpturen en het werk van Brancusi.
Afrikaanse sculptuur was in artistiek opzicht belangrijk sinds 1905. Het debat over wie het eerste beeldje 'ontdekte' gaat nog steeds door, maar bijna elke jonge kunstenaar die een bijdrage van enige betekenis leverde aan de schilder- of beeldhouwkunst van omstreeks dat jaar tot aan de eerste Wereldoorlog, werd er door geraakt. .
Kunstenaars als Picasso, Georges Braque, Henri Matisse, Derain, Maurice de Vlaminck, Louis Marcoussis, Lipchitz en Epstein kochten Afrikaanse beelden en hun collecties waren voor Modigliani toegankelijk.
Federico Garcia Lorca / Casida IV / van de liggende vrouw
/
Casida IV van de liggende vrouw
Je naakt zien is de Aarde gedenken, de vlakke Aarde , schoon van paarden. De Aarde zonder riethalm, gave vorm voor toekomst dicht: zilveren einder.
Je naakt zien is de begeerte begrijpen van de regen op zoek naar broze leest, of de koorts van de zee met haar eindeloos gelaat die nooit de blos vindt op haar wang.
Het bloed zal schallen door alkoven en komen met vlammende zwaarden, maar jij kent niet de schuilplaats van paddenhart of van viooltje.
Je buik is een gevecht van wortels, je lippen onomlijnde dageraad. Onder de lauwe rozen van het bed kreunen de doden wachtend op hun beurt.
Schilderij van Amedeo Modigliani (1917 ) Vrouwelijk Naakt
Criminelen hebben woensdagnacht een schilderij dat is toegeschreven aan de Italiaanse kunstenaar Caravaggio, gestolen uit een museum in de Oekraïense havenstad Odessa.
Caravaggio schilderde dit werk, dat de gevangenneming van Jezus Christus uitbeeldt, tussen 1573 en 1602.
De dieven betraden het museum door voorzichtig de ramen te verwijderen, aldus lokale media in Odessa. Het alarm ging niet af omdat ze de ramen niet beschadigden.
Er bestond lange tijd twijfel of het wel echt om een werk van Caravaggio ging. Sommige deskundigen meenden dat het een kopie was van hetzelfde schilderij dat in de National Gallery in het Ierse Dublin hangt. In 1950 stelde een expert uit Moskou vast dat het wel degelijk een origineel werk van de Italiaanse schilder betreft. Het doek is ooit gekocht door de Russische ambassadeur in Parijs, die het aan het einde van de negentiende eeuw aan de Russische prins Vladimir Aleksandrovitsj Romanov heeft geschonken.
De gevangenneming van Christus bij het licht van een brandende toorts. Rechts de worsteling tussen Petrus en Malchus, naast Christus de kop van Judas. Hieromheen drie andere figuren, de man links trekt zijn zwaard.
