Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Clementine
Beeld/dichters/kunstschilders
30-12-2007
Neo - Impressionisme (1886-1910 ) of Postimpressionisme
Une baignade
Met postimpressionisme bedoelt men vooral de Franse bewegingen na 1886.
Het pointillisme of divisionisme van Georges Seurat en van Alfred Sisley was wel de meest merkwaardige en meest bediscussieerde uitloper ervan.
Zelfs na 1905 wordt het tachisme van Les Fauves, met Henri Matisse en Maurice Vlaminck herkend als late erfgenaam van het divisionisme.
Bij de Belgische luministen, met oa. Emile Claus, Theo Van Rysselberghe, Georges Lemmen, James Ensor, Willy Finch, Willy Schlobach, Adrien Joseph Heymans, Franz Courtens, de School van Tervuren of de School van Kalmthout, heeft men het eerder over neo-impressionisme.
Hetzelfde geldt voor de Nederlandse Haagse School met oa. Jozef Israëls en de gebroeders Maris, de Larense School met Albert Neuhuys of De Amsterdamse Impressionisten met George Hendrik Breitner.
Al dekken beide termen ongeveer dezelfde lading, toch kan men postimpressionisme interpreteren als bestemd voor enkele NA-impressionistische bewegingen, na deze van 1874-1886, in Frankrijk. Terwijl het in België, Nederland, Duitsland en de Scandinavische gebieden met de neo-impressionistische sympathieën eerder gaat over LAAT-impressionisme.
Neo-impressionisme is een benaming voor een schilderstijl in België, Nederland, Duitsland en Scandinavië, ook wel laat-impressionisme genoemd. In Frankrijk noemt men deze schilderstijl in dezelfde periode postimpressionisme. Beide zijn een onderdeel van het impressionisme.
Het impressionisme liep in 1885 in Parijs uit op zijn 8e en laatste expositie. Camille Pissarro, Tom Slager, Berthe Morisot en Edgar Degas namen er nog aan deel, in totaal waren er 17 deelnemers met 249 gecatalogeerde nummers. De expositie werd gehouden in de rue Lafitte, van 15 mei tot 15 juni. Het werd toen al een contestatie-ontmoeting met Georges Seurat en Paul Signac.
Hoewel bijvoorbeeld Claude Monet tot aan zijn dood in 1926 de stijl nog beoefende en tot grote hoogte bracht met zijn meesterlijke "Waterlelies" gemaakt in de tuin van Giverny, kreeg het neo-impressionistische pointillisme van Georges Seurat, Paul Signac, Henri Edmond Cross en Camille Pissarro de overhand.
In hetzelfde 1886 vormden Paul Gauguin, Claude Emile Schuffenecker en Emile Bernard, in Bretagne, de School van Pont-Aven, met meer symbolistisch gericht werk. In 1889 hielden ze hun eerste expositie, in het Parijse café "Volpini", tijdens de "Exposition Universelle".
In 1888 ontstonden Les Nabis, een groep postimpressionistische Franse kunstschilders, met het representatieve "Talisman" van Paul Sérusier. Tot 1893 werd de groep uitgebreid met o.a. Pierre Bonnard, Edouard Vuillard, Félix Vallotton, Maurice Denis en Aristide Maillol
Schilderij : Baders bij Asnières , 1884 van Georges Seurat
De Prerafaëlieten ook Prerafaëlisme is een 19de eeuwse Britse kunststroming.
Deze groep schilders verenigde zich in 1848 en werd opgericht door William Holman Hunt, John Everett Millais en Dante Gabriel Rossetti. De Prerafaëlieten (een vertaling van de Engelse naam Pre-Raphaelite Brotherhood) noemden zich zo, omdat ze de schilder Raphaël overgewaardeerd vonden en terug wilden naar de schilderkunst van voor zijn tijd. Ze legden de basis voor de Jugendstil. Het Prerafaëlisme sluit aan bij de renaissance en Neorennaisance. De schilderijen zijn romantisch van aard en leunen aan tegen de populaire Arts-and-craftsbeweging De doeken hebben een schijn van vroom Piëtisme, de schilders waren dan ook academisch opgeleid . John William Waterhouse (1849-1917)
Na zijn huwelijk vestigde John William Waterhouse zich in de Primrose Hill Studios. De schilderijen "Consulting the oracle" en "The lady of Dhalott" werden aangekocht door Sir Henry Tate. Waterhouse werd mede beïnvloed door de schilders van de prerafaëlieten. Regelmatig beeldde hij krachtige femmes fatales af. Vanaf het midden van de jaren tachtig exposeerde John William Waterhouse ook bij Crosvenor en de New Gallery. Daarnaast was zijn werk te zien in steden als Manchester, Birmingham en Liverpool.
Schilderij : "Ophelia " van John William Waterhouse (1910 )
Een mooie oeuvre van een Amerikaanse Impressionist
The White Bridge
The White Bridge : John Henry Twachtman (1853-1902 )
National Gallery of Art Washington D.C
Het Impressionisme
Kenmerken Qua
inhoud en techniek was het impressionisme dus een reactiebeweging tegen
de heersende conservatief-classicistische opvattingen van de
salonjury's. De bedoeling bij de jongeren was het onmiddellijke beeld
weer te geven van het direct geziene en op dat moment precies. Er was dus geen sprake meer van de fijn afgelijnde tekening van de voorwerpen. Zelfs
bij de onderwerpkeuze richtte men zich op het alledaagse leven, ver weg
van elke allegorie of enig nationalistisch triomfalisme.
Vooral
de kleurenverdeling, of de menging ervan, werd totaal anders aangepakt.
De elementaire kleuren werden in los naast elkaar geplaatste toetsen op
doek gebracht, zodat ze op afstand de gewenste kleurvariaties vormden
en aldus subtielere nuancering toelieten.
Belangrijk was hierbij niet meer de stoffelijke preciesheid van de
vormen in de natuur, dan wel de kleurrijke oplossing die zon, licht en
lucht als indruk weergeven.
Hoe zijn zij ontstaan?
Waarschijnlijk door de uitvinding van de tube (door Geoffrey Rand in 1836). Al
in 1838 waren er drie Engelse firma's die verf in tuben op de markt
brachten en daarmee de schilders de gelegenheid gaven om buiten te
werken. Vóór die tijd werd de verf in dierlijke blazen meegenomen, maar
die laten zuurstof door en de verf hardt uit. Door de tube kregen ze de
kans om direct buiten te werken en de toenmalige belangstelling voor
licht deed de rest (De kleurenleer van Chevreuil is dan al bekend).
Paul Verlaine studeerde rechten in Parijs, maar de literatuur trok aan hem en hij stopte met zijn studie. Hij ging werken op het gemeentehuis en besteedde de rest van de tijd aan de poëzie.
Hij trouwde in 1870 met Mathilde Mauté, aan wie hij de bundel la bonne chanson opdroeg. Verlaine werd alcoholist. Hierdoor kwam het steeds opnieuw tot uitbarstingen van geweld tegen zijn moeder en zijn vrouw. Ruim een jaar later kreeg hij een homoseksuele relatie met de 17-jarige dichter Arthur Rimbaud, die vlak na zijn huwelijk bij hem introk. Paul Verlaine verliet zijn vrouw in 1873 om naar België en Engeland te gaan met Rimbaud. Beiden verdienden geld als leraar Frans.
In 1873 probeerde Verlaine (in een staat van dronkenschap onder invloed van absint) Rimbaud te vermoorden. Deze laatste verliet hem. Als gevolg hiervan werd hij veroordeeld tot een gevangenisstraf van 18 maanden. Vanaf 1875 probeerde Verlaine terug te gaan naar een burgerlijk leven. Hij verdiende zijn levensonderhoud als leraar Frans in Engeland. Nadat hij terugkeerde naar Frankrijk, gaf hij les in de Engelse taal. Met een van zijn leerlingen (Lucien Létinois, die hij zijn adoptiefzoon noemde) probeerde hij zonder succes een boerenbestaan op te bouwen.
In 1880 trok Verlaine naar Parijs en begon opnieuw zijn tijd in cafés en bordelen door te brengen. Hij woonde bij prostituees en vrienden in armzalige omstandigheden. Hij bereikte in die tijd enige bekendheid door zijn literaire publicaties, maar stierf desondanks verarmd en eenzaam. Na zijn dood in januari 1896 werd zijn lichaam begraven op het Cimetière des Battignolles bij Parijs
Werk
Hij stelde in 1884 de bundel les poètes maudits samen, waarin hij de werken van Corbière,Rimbaud, Mallarmé en Pauvre Lelian (anagram van Paul Verlaine) bijeenbracht. De gedichten van deze dichters werden erg populair onder het grote publiek. Dat was opmerkelijk, omdat hun gedichten moeilijk te lezen zijn en nooit populair waren geweest.
Verlaine werd met zijn werk een van de leidende Franse dichters van het symbolisme en decadentisme en beïnvloedde vele anderen. Zijn gedichten zijn muzikaal en proberen de schakeringen uit het gevoelsleven tot uiting te brengen. Paul Verlaine volgde het devies: "De la musique avant toute chose." Zowel morbide erotiek als religieus gefundeerde mystiek komt in zijn werk aan de orde. Daarmee beïnvloedde Verlaine de neoromantische beweging. Zijn gedicht "Art poétique" werd een manifest van de symbolisten. Verlaine vond de klank van een gedicht belangrijker dan de inhoud.
Paul Verlaine wordt, in de geest van Baudelaire, gezien als een van de grootste Franse dichters.
Een aantal regels uit het gedicht 'Chanson d'automne' werd gebruikt om de Franse Maquis te laten weten dat de invasie in Normandië aanstaande was. Het complete gedicht uit de bundel 'Poèmes saturniens' (1866) is te vinden op Wikisource-Chanson d'automne
De Bloemen van het Kwaad Sub titel:
Baudelaires `Les fleurs du mal' is een onbetwist hoogtepunt uit de wereldliteratuur, waarvan tot dusver geen integrale vertaling bestond in hedendaags Nederlands. Charles Baudelaire deelde een groot gedeelte van zijn moeilijk, door schuldeisers achtervolgd bestaan met de mulattin Jeanne Duval;
De gedichten voor haar en enkele andere vrouwen in zijn leven vormen het hart van dit boek en behoren tot de mooiste liefdespoëzie die er geschreven is. Baudelaires werk staat enerzijds in het teken van de zwarte romantiek, door zijn fascinatie met het lugubere en satanische, het onbehagen van de mens met zijn lot; anderzijds stond hij als eerste poète maudit lijnrecht tegenover de romantische opvatting van de dichter-ziener die de mensheid verlicht op haar reis naar een betere toekomst. Hij verwierp fervent ieder geloof in vooruitgang. Na verschijning van Les fleurs du mal (1857) werd hij veroordeeld wegens de obsceen geachte inhoud van zes gedichten, die uit de bundel moesten worden verwijderd. Vertaler Peter Verstegen nam voor deze tweetalige editie de tweede druk uit 1861, met 35 nieuwe gedichten, als uitgangspunt. Hij bracht de veroordeelde gedichten terug op hun oorspronkelijke plaats en reconstrueerde de volgorde die Baudelaire voor ogen stond voor de postuum verschenen derde druk (1869). Verstegen voorzag het geheel van een compact en verhelderend commentaar .
La rue assourdissante autour de moi hurlait.
Longue, mince, en grand deuil, douleur majestueuse,
Une femme passa, d'une main fastueuse
Soulevant, balançant le feston et l'ourlet
Agile et noble, avec sa jambe de statue.
Moi, je buvais, crispé comme un extravagant,
Dans son oeil, ciel livide où germe l'ouragan,
La douceur qui fascine et le plaisir qui tue .
Un éclair... puis la nuit ! - Fugitive beauté
Dont le regard m'a fait soudainement renaître,
Ne te verrai-je plus que dans l'éternité ?
Ailleurs, bien loin d'ici ! trop tard ! jamais peut-être !
Car j'ignore où tu fuis, tu ne sais où je vais,
Ô toi que j'eusse aimée, ô toi qui le savais !
In het voorbijgaan
Rondom mij kreet de straat haar oorverdovend leven.
Een vrouw, lang, slank in rouwkleed, triest als een vorstin,
Schreed mij voorbij: vol luister was de hand, waarin
Festoen en rokzoom deinden in balans, geheven
Als beeldsnijwerk de benen, adellijk en vlot:
Ik dronk, als een uitzinnige die krampen kwellen,
Uit ogen, bleek als lucht waarin orkanen zwellen.
Naast tederheid die kluistert dodelijk genot.
Een weerlicht... Dan de nacht! O pracht die mij ontglijdt,
Die met haar aanblik maakte dat ik werd herboren,
Zal ik je nimmer weerzien eer de eeuwigheid?
Niet hier, ver weg van hier! Te laat! Nooit meer misschien!
Want jóúw weg ken ik niet en jij volgt niet míjn sporen,
Jij die ik minnen zou, jij, die het hebt gezien!
Een 5.000 jaar oud beeldhouwwerkje uit de Mesopotamische periode, is woensdagmiddag voor 39,2 miljoen euro verkocht op de veilingbeurs Sotheby's in New York. Dat is meteen het hoogste bedrag dat ooit werd betaald voor een beeldhouwwerk, zo laat Sotheby's donderdag weten.
Het kalkstenen beeldje is ongeveer 7,5 centimeter hoog en wordt aanzien als een van de grootste meesterwerken aller tijden. Het beeld is een "buitengewone combinatie van een dierlijke vorm met een menselijke houding". Het werkje beeldt een leeuwin uit die over haar linkerschouder kijkt met de poten gekruist op de borst. Het werkje ging naar een Brit, die anoniem wenst te blijven. Het vorige recordbedrag werd voor "Artemis en het hert" betaald. Dat beeldje uit de Oudheid ging in juni voor 19,6 miljoen euro onder de hamer. De opbrengst van de verkoop wordt door de vorige eigenaar geschonken aan een liefdadigheidsinstelling.
De authentieke werkelijkheid Het werk van Sam Dillemans werd lang door de kritiek genegeerd. Het is pas de laatste jaren dat men zijn kunst naar waarde schat. Dillemans is een eigenzinnige schilder. Een meester in de zuivere betekenis van het woord. Hij schildert omdat hij niet anders kan, vol overgave en passie, eruit halend wat eruit te halen valt. Hij heeft doek, verf en penseel nodig om greep te krijgen op de wereld en leeft en slaapt tussen zijn schilderijen.
In zijn compromisloze zoektocht naar zijn eigen expressiekracht creëert Dillemans een authentiek oeuvre, dat ondertussen een heel eigen plaats heeft veroverd in de hedendaagse Belgische kunstwereld, wars van elke trend. Hij kiest een bepaald thema en werkt dat uit volgens zijn eigen picturaal systeem. Hij verkent het thema in een realistische benadering, maar gaandeweg verinnerlijkt hij het onderwerp waardoor de essentie op de voorgrond komt. De zichtbare werkelijkheid is maar een masker volgens Dillemans. Een masker waarachter de verscheidenheid van het onzichtbare schuilgaat, dat de echte, authentieke werkelijkheid verbergt. Het is die werkelijkheid die Sam Dillemans probeert te grijpen.
