De laatste zondag van het kerkelijk jaar.

Jouw naam die afgeroepen wordt.

Waardoor je weer aanwezig bent.

Jouw naam, die mij nog steeds iets doet.

Herinnering aan jouw lieve ogen.

Jouw naam die afgeroepen wordt.

Waardoor je weer aanwezig bent.
Dammie

Nieuw geluk is onderweg, het heeft mij bijna ingehaald.

Er staat in de tuin van het huis, waar ik juist ben komen wonen, een boom, die veel schaduw geeft op mijn terras. Als echte zonaanbidster kan ik daar absoluut niet tegen. Ik ben dus begonnen met hem drastisch te snoeien, met de handzaag heb ik er al zoveel mogelijk takken afgehaald, de onderkant van de stam is al kaal, maar de hogere takken, daar kan ik niet bij. Jij bent, toevallig, bezig in je eigen tuin. Je hebt me al een tijdje gadegeslagen en het eerste wat je opviel, was, dat ik helemaal niet voor het karwei gekleed ben. Ik draag een  kort, rood klokkend rokje, daarboven een felgeel topje en daaronder rode open schoentjes met een hakje. Het ziet er leuk uit, maar het is totaal ongeschikt voor werken in de tuin. Ik plaats een ladder tegen de boom, teneinde ook de takken die hoger zitten, af te zagen. Je ziet me op de ladder, die enigszins scheef staat, klimmen en je weet op voorhand dat het fout zal gaan. Je loopt alvast mijn erf op...... en juist als je bij de boom met ladder gearriveerd bent, val ik naar beneden, precies in jouw armen. Ik kijk naar wie mij zo liefdevol heeft opgevangen en zie een paar prachtige ogen heel liefdevol naar mij kijken. Ik voel me heerlijk in jouw armen en hoop dat je me voor altijd vasthoudt. Jij, op jou beurt, hebt het gevoel dat je mij voor altijd vast zou willen houden, dus zet je me niet onmiddellijk op de grond, maar draag je me naar mijn living. De schuifpui staat open, dus je kunt zó doorlopen. Ik zeg je, dat ik je heel dankbaar ben en jij antwoordt, dat een goede buur beter is, dan een verre vriend. Ik beaam dat volmondig en zeg dat ik hier helemaal alleen woon en dat ik nog geen enkele vriend heb. We kijken elkaar aan en ik verdrink in je lieve ogen.  Je kust me teder en je zegt: "Dit is liefde op het eerste gezicht! Vanaf het eerste moment, dat ik je daar bezig zag met die boom, werd ik door je aangetrokken, als door een magneet.......... en ik was zó blij dat die ladder scheef wegzakte, zodat ik een reden had om naar je toe te komen........ en toen ik je eenmaal in mijn armen voelde, wilde ik je nooit meer loslaten."............ Ik neem je lieve gezicht teder tussen mijn handen, kus je voorhoofd, je lieve ogen, je neus, je oren en tenslotte je mond........... het begint als een tedere ,liefdevolle kus ,maar het wordt steeds gepassioneerder..........ik heb je lief, mijn lief, zo lief heb ik jou en jou alleen............... ik verlies mezelf helemaal in jou.... er is geen verschil meer tussen jou en mij..........we zijn één....................
Dammie

Het is vroeg in de morgen, het is nog donker, je zit in de auto op weg naar je werk en je denkt aan mij.

Ineens voel je een zacht, warm briesje....... en even later zit ik naast je.

Ik kijk je stralend aan en zeg: "Wat fijn, dat je me geroepen hebt!"

"Deed ik dat dan?" vraag je verbaasd.

"Ja zeker wel" zeg ik, "als je heel sterk aan me denkt, kom ik vanzelf naar je toe, ik kan niet anders........en ik wíl niet anders. Ik ben blij, heel blij, dat je me geroepen hebt. Het is fijn om bij je te zijn."

Ik leg mijn hand op je dijbeen en mijn hoofd op je schouder.

We rijden rustig door de donkere ochtend. Je voelt je gelukkig en je wilt dat deze rit heel lang duurt. Als je de parkeerplaats van je werk opdraait, vraag je: "Blijf je bij me?"

"Graag!" antwoord ik, "ik zorg ervoor dat alleen jij mij kunt zien, ik zal onzichtbaar zijn voor alle anderen."

Je lacht en zegt: "Mooi zo, dat spaart een heleboel uitleg."

We lopen samen naar binnen. Mensen groeten je, hebben je nodig, je moet dingen oplossen en onder al die drukke werkzaamheden,  zie ik je regelmatig naar me kijken, met een liefdevolle blik; je bent blij dat ik bij je ben.

Aan het eind van de werkdag zitten we weer samen in de auto.

Ik zie dat je moe bent en stel voor om even te stoppen op een rustige plek.

Ik masseer je nek, je rug, streel je lieve gezicht, je zachte haren, geef je  kusjes en knuffels,

tot je je weer helemaal fit en gezond voelt.

Daarna rijden we verder. Bij jouw huis aangekomen, moet ik afscheid nemen.

"Tot morgen?" vraag je. "Als je me roept......" antwoord ik.

Met hetzelfde zachte, warme briesje waarmee ik die ochtend gekomen ben, ga ik nu weg.

Je weet, dat je me altijd roepen kunt.........
dammie

het is een koude, winderige dag, je bent bezig met je werk, het is één uur en ik kom naar je toe met friet en stoofvlees,

we zetten ons neer op een plekje waar we enigszins tegen de wind beschermd zijn ik kijk naar je terwijl je eet; je ziet er moe uit en ik denk aan al die lange dagen, die je maakt, in weer en wind

het is tijd om op reis te gaan

als je klaar bent met eten, zeg ik: kom eens mee...........je volgt me naar de auto, ik doe de deuren open en zeg: stap in, we gaan weg

je zegt dat je niet zomaar wegkunt

ik zeg........jawel, gewoon instappen en je overgeven, alles loslaten en erop vertrouwen dat ik weet wat ik doe, kom, stap in.........

jij bent te moe om weerstand te bieden aan het verlangen om weg te gaan van waar je nu bent

je stapt in, ik start de motor, zet een rustgevend muziekje aan en rij richting Denemarken,

nog voordat we de Duitse grens bereikt hebben, lig je al heerlijk naast me te snurken, je bent echt aan vakantie toe

het is een prachtige nacht, volle maan en sterrenpracht.
Ik besluit om gewoon door te rijden, tot je wakker wordt en dat is dus uren en uren later, als we in Denemarken zijn, juist als de zon opkomt

ik zeg: "Welkom in Denemarken"

je kijkt eerst verbaasd en zegt dan heel gelukkig: "tof!" , "echt tof"

we hebben honger en aangezien er nog nergens een winkel open is, haal ik mijn noodrantsoen tevoorschijn: knäckebröd, kaas en sinaasappelsap.

we genieten van ons ontbijt, terwijl de zon begint te klimmen

we staan geparkeerd op een lieflijk weggetje, in een wijds landschap, in de verte ligt een dorpje, daar gaan we straks naartoe, maar eerst zitten we hier gewoon en genieten, ik streel je hand, je wang, ik kijk je aan en zie dat je gelukkig bent, tevreden en ontspannen, je maakt je nergens zorgen over..........je geniet gewoon van het moment.............jij en ik in dat prachtige landschap...........het klimaat is mild, weinig wind, zonneschijn, zachte temperatuur, we besluiten om, op ons gemak, door te rijden naar Noorwegen, onderweg stoppen we om te lunchen, eten heerlijke zalm met vers brood, en gaan dan door, naar de pont, alleen het overvaren al vind ik een belevenis, ik hou van de zee, van varen, en van de bergen,

we staan tegen de reling aan en je slaat een arm om me heen, trekt me tegen je aan en zegt: "dit is een fantastisch cadeau, deze trip, ik ben heel blij met je"

"ik ook met jou lieverd, wat heerlijk dat je me vertrouwde en meeging", antwoord ik,

nog even en de pont legt aan, we rijden van boord, zoeken  een terras met uitzicht over zee en genieten van een heerlijk maal

ik heb je lief mijn lief, zó lief, zo woordeloos lief,

 je ziet het in mijn ogen en ik zie het in jouw ogen

we hebben elkaar lief

we slapen met het raam open, zodat de combinatie van zee- en berglucht onze kamer binnenstroomt, de maan is vol, de sterren stralen

ik val in een diepe slaap met jouw armen om mij heen

Dammie

Mijn lief,

Ik voel me geborgen in jouw armen

beschermd door je liefde en je kracht.

Vol vertrouwen geef ik me over

aan je warmte, je passie en je macht.

Versmolten in een tedere omhelzing,

bij het ontluiken van de nacht.

Dammie

Het eikenblad verlangde heel de zomer hartstochtelijk naar het beukenblad.

Hij vond haar zó mooi, zo sierlijk, zo lief.

Hij wilde haar aanraken, voelen, ruiken, maar telkens als de wind hem naar haar toe waaide, waaide zij van hem af en als zij naar hem toe waaide, waaide hij bij haar vandaan.

De zomer ging voorbij, het werd herfst en op een kwade dag rukte de wind het eikenblad van zijn tak, hij draaide almaar sneller rond en rond, toen schoot hij omhoog en daarna viel hij op de grond……… meters bij zijn geliefde beukenblad vandaan. Hij kon haar nog nét zien. Wat een ellende, wat een verdriet, hij was verder van haar verwijderd dan ooit.

Hij huilde bittere tranen…….. maar het lot was hem gunstig gezind….. want toen de storm was gaan liggen, dwarrelde het beukenblad voorzichtig naar beneden……… en landde bovenop het eikenblad, zij kuste al zijn tranen weg……. en die nacht hadden zij elkander hartstochtelijk lief.

Dammie

het is een koude, sombere dag, ik kom naar je toe, de achterdeur staat los, zodat ik zó door kan lopen
ik heb bami bij me en geroosterd vlees met pindasaus,
je bent al heel de ochtend aan het werk,
dus is het de hoogste tijd voor een lunchpauze
ik heb wel honderd kaarsjes meegenomen en die steek ik allemaal aan,
we genieten van het eten en worden slaperig van de wijn,
ik sta op en neem je lieve hoofd tussen mijn handen, streel je over je haren, geef je een kusje op je voorhoofd, je ogen, je neus, bijt zachtjes in je oor, geef je teder kusje op je mond,
ik vlij me in je armen en ik weet één ding heel zeker:
er is geen plaats ter wereld waar ik liever ben, dan in jouw armen............
dammie

ik beleef mijn zoveelste slapeloze nacht.

iedereen slaapt.

het is juist, of ik helemaal alleen op de wereld ben.

drie uur in de morgen.

ik voel me eenzaam en alleen,

loop wat rond in huis

en dan zie ik haar

een nachtvlindertje.

ze fladdert heen en weer

en landt dan op mijn arm

"kun je niet slapen?" vraagt ze me

als ik verdrietig nee schud

zwaait ze met haar toverstafje

en maakt mij juist zo klein als zij is, met dezelfde ragfijne vleugels

"je hoeft niet bang te zijn" zegt ze,

"straks maak ik je weer groot...........

vlieg nu maar met me mee,

slapeloos door het huis dolen is niks gedaan,

kom.............. "

voorzichtig probeer ik mijn vleugels,

het lukt!, ik schater het uit van plezier.

vliegen is verrukkelijk!

mijn nieuwe vriendinnetje en ik vliegen het raam uit,

buitelen over elkaar heen,

zitten elkaar achterna,

we hebben het grootste plezier.

wanneer ze ziet, dat ik helemaal moe en uitgelaten ben,

brengt ze me terug naar huis,

als ik in bed lig, zwaait ze met haar toverstafje en word ik weer groot.

ze geeft me een kusje op mijn voorhoofd en zegt: "slaap wel"

terwijl ik haar het raam uit zie fladderen, val ik in een diepe, gelukkige slaap.

dammie

Vandaag zijn we al vroeg opgestaan, want we gaan een rit maken op een olifant.

Het is, zoals alle dagen ,verrukkelijk warm.

We stappen in de bus, de airco staat aan, dat vind ik wel een beetje jammer, want de airco staat altijd te hoog, veel te koud,

ik doe dus een vestje aan, en je lacht me uit.

Even later trek je me tegen je aan en sla je je arm om me heen, zodat ik heerlijk warm word.

Ik val in slaap tegen je borst , ik ben, als nachtuiltje, niet gewoon om zo vroeg op te staan.

Ik lig lekker tegen je aan, heb nog nooit zo goed geslapen als tegen jouw hart aan.

Als we er bijna zijn, streel je me zachtjes over mijn haren en fluister je in mijn oor....

opstaan luiwammes, het is tijd voor onze olifantenrit.

Ik druk me nog even iets dichter tegen je aan; wil het moment van wakker worden uitstellen........

maar, je bent onverbiddelijk: het is echt tijd om de bus uit te gaan en de olifant te bestijgen.

Wat is hij hoog!,

Hij tilt zijn voorpoot op, als opstapje, en ja hoor, het lukt me om hem te bestijgen.

Je komt achter me zitten en slaat je armen om mij heen.

De tocht begint, we zijn met wel twintig olifanten en veertig mensen, twee aan twee op een olifant.

We gaan door het bos en dan door de rivier.........

Het is schitterend mooi.

Ineens staat onze olifant stil,: hij doet zijn slurf in het water en daarna spuit hij het water over zijn rug.

We krijgen een gratis douche van rivierwater!

Maar goed dat het lekker warm is!, geen koude douche dus, maar lekkere lauwwarme rivierdouche.

De mensen voor en achter ons, op de andere olifanten, lachen ons uit, maar dat geeft niks.

Heel mijn witte T-shirt is drijfnat, maar het droogt vanzelf, want het is hier heerlijk warm.
Als de tocht op de olifant voorbij is, gaan we met de bus naar de kust, waar we picknicken op het strand, zwemmen in de warme zee en genieten we van de prachtige zonsondergang.
Het is een heerlijke dag.

Ik wil hier nooit meer weg, ik wil voor altijd hier blijven,samen met jou.

Dammie

Ik zit in de trein van Utrecht naar Hilversum en moet er straks in Hollandsche Rading uit.

Na al die jaren, heb ik weer een afspraak met jou. Ik ben nerveus en opgewonden tegelijkertijd.

Het verheugt me dat ik je weer zal ontmoeten, en ik maak me zorgen over hoe ik eruit zie, vraag me af of je me zult herkennen, of ik de juiste kleren aanheb: suède jasje, rokje, schoenen met een hakje, kousen.

De ontmoeting is op het heideveldje, waar we als kind zo vaak gespeeld hebben, waar zoveel herinneringen liggen, ook uit onze tienertijd. Dertig jaar heb ik jou niet meer gezien, vijftien was ik toen ik je voor het laatst zag. Ik weet nog precies hoe je er destijds uitzag: blonde krullen, achttien jaar, klaar om te gaan studeren, ver hier vandaan. De trein nadert Hollandsche Rading. Wat raar, hij mindert geen vaart. Ik besef dat ik in de intercity zit, en niet in de stoptrein. Nu moet ik door tot Hilversum. Ik ga te laat komen!, de schrik slaat me om het hart. Zul je op me wachten? of zul je denken, dat ik me bedacht heb en afzie van de ontmoeting..........

Wat erg dat ik in de verkeerde trein zit. Als je nu maar wacht. Hollandsche Rading trekt in sneltreinvaart aan mij voorbij. Kdeng, Kdeng en weg is het. Een kwartier later stap ik uit op Hilversum Sportpark uit en kijk op de dienstregeling. Het duurt vijftigminuten uur voordat er een stoptrein vertrekt naar Hollandsche Rading, vijftig minuten! Ik besluit te gaan lopen. Binnendoor moet ik binnen een half uur op het heideveldje kunnen zijn.

dan ben ik maar een half uur te laat daar ter plekke, zou je zo lang op me wachten?

Ik begin vol goede moed, in rap tempo te lopen, de weg is niet veranderd in dertig jaar, maar het wordt nu rap donker, ik kan zo tussen alle bomen, al rap geen hand meer voor ogen zien. Ik ga nóg sneller lopen, daarbij zeer gehinderd door mijn hoge hakken........ik struikel over een boomtak.................au, een felle pijnscheut door mijn enkel................ik moet verder, pijn of niet, trek mijn schoenen uit en ga op kousenvoeten verder, hoe laat zou het zijn? ik kan het niet zien op mijn horloge..........ik loop zo rap ik kan in de juiste richting, en dan ineens, blijkt de weg op te houden.........ik heb me vergist in de weg, hoe kán dat nu, ik ben hier geboren en getogen, hoe kan ik hier nu verdwalen? Op goed geluk kies ik een andere weg. Zou je nog op me wachten? Het liefst wil ik gaan zitten, mijn enkel doet zeer en ik ben moe, maar de angst om je mis te lopen, drijft me voort, ik roep je naam, zo hard ik kan.............maar natuurlijk antwoord je niet.........ik blijf lopen en lopen, tot ik hard met mijn hoofd tegen een boom aanloop.........

ik verlies mijn evenwicht en kom op de grond terecht, ik wil overeind komen, maar ben te moe, te duizelig,

Wanhopig roep ik nog eenmaal jouw naam.

Ik hoor gekraak van takken en dan zijn daar jouw armen om mij heen.

Je neemt me in je armen, wiegt me zachtjes heen en weer en zegt:

"Je bent nog net als vroeger..................................een warhoofd!

Je streelt me teder over mijn haren, kust mijn tranen weg, en ik weet: dit is een heerlijk weerzien!

Dammie

Ik mis je zo, heel erg, mis ik je,

de tijd heeft je nog niet uit mijn hart gewist.

Ik droomde dat ik weer bij je was.

Het voelde zo écht, zo werkelijk, zo tastbaar,

maar toen ik ontwaakte,

was er slechts de herinnering

aan wat mij ooit gelukkig maakte.

Nu lig ik hier eenzaam en alleen

en ween........

Dammie

Vandaag zag ik het huis terug.

Ik liep er, bij toeval, langs en ik dacht nog, wat een mooi huis, zo lieflijk tussen de bloemen gelegen.

Pas toen ik er al voorbij was, besefte ik, dat dit het huis was, wat jíj bouwde.

De bouw, waarop ik je twee jaar lang, bijna dagelijks kwam bezoeken, met eten, wijn en tederheid.

Ik herinner me onze gelukkige uren en ook de pijn die ik voelde, toen ik afscheid van je moest nemen, omdat het huis af was en jij vertrok naar een ander deel van het land, op weg naar een nieuw project.

Ik miste je zo heel erg, maandenlang.

En nu ben ik zomaar aan het huis voorbijgaan, zonder het nog met jou en mij te verbinden.

Het spreekwoord is dus waar!

De tijd heelt alle wonden.

Dammie

het is een frisse herfstdag
je bent bezig in het huis
eindeloos de ladder op en af
eindeloos stenen in cement leggen
je houdt niet van cement, je houdt niet van metselen
je verveelt je rot bij het eentonige werk en je droomt van leuker werk,
maar je weet ,dat je gewoon door moet gaan met de stenen, totdat ze op zijn, dag in ,dag uit, je zet je verstand op nul en gaat door met het metsen........
dan hoor je een licht geruis en voel je een windvlaag, zomaar, binnen in huis,
je ruikt een heerlijke etensgeur.............
je draait je om en je ziet dat ik er ben, op mijn bezempje
ik kijk je stralend aan, knip en mijn vingers, zeg: "tafeltje dek je"
en er staat een prachtig gedekte tafel
ik schep het eten op de borden en schenk er heerlijke wijn bij
je komt de ladder af, naar beneden, wast je handen en neemt plaats aan tafel........
ik vind het heerlijk om bij je te zijn, ik straal helemaal van geluk, dat ik hier zo met je aan tafel zit
het eten smaakt je goed en dat maakt me gelukkig
als de maaltijd gedaan is, knip ik wederom in mijn vingers, zeg een toverspreuk en er staat een heerlijk, groot, zacht en warm bed
we gaan een middagdutje doen
we kleden ons uit en kruipen heerlijk dicht tegen elkaar aan
vergeten zijn de stenen, vergeten is het cement
er is alleen maar dit zachte bed en mijn zachte warme lichaam tegen het jouwe
teder verkennen we elkaars lichaam
ik streel je lieve haren, geef je vlinderkusjes op je ogen, je voorhoofd, neus en oren,
mijn lippen beroeren de jouwe, onze tongen dansen met elkaar..........
we vergeten de saaiheid van het dagelijks bestaan
we doen een heerlijk middagdutje, waaruit we ontwaken als herboren,
als je wakker wordt, zie je me nog juist wegvliegen op bezempje
je zwaait me na
ik zwaai terug en roep........tot volgende keer!
dammie

Ik zit in de trein en zie dat de heide in bloei staat..........

ik herinner me, hoe we verliefd we waren, jij en ik,........onze wandelingen, de picknicks...........

impulsief neem ik de beslissing uit te stappen bij het eerstvolgende station.
Het is een prachtige, zonovergoten dag.

Ik wandel een heel stuk over de heide, genietend van de mooie bloemetjes, de zon, het zingen van de vogels, de berken met hun mooie witte stammen.......

Dan zie ik een lieflijk tafereeltje, een man die in zijn eentje zit te picknicken onder een berk.

Als ik langs hem wil lopen, nodigt hij me uit om bij hem te komen zitten.

Even aarzel ik.......zomaar, bij een wildvreemde op het picknickkleed aanschuiven.........kan dat wel.........

De man heeft een vriendelijke uitstraling, die maakt dat ik mijn schroom overwin en gewoon bij hem op het kleed ga zitten.

Hij schenkt me een glas jus d'orange in en geeft me een bruin broodje met kaas, tomaat en komkommer,

het smaakt heerlijk, we genieten zwijgend van de mooie natuur.

Hij vertelt over zijn grote liefde, die hem helaas, ontvallen is en ik durf hem over jou te vertellen, jij die mijn grote liefde was.

We herkennen gevoelens van verdriet, bij elkaar, maar ook van verlangen naar nieuwe liefde.

Aan het eind van de middag nodigt hij me uit, met hem mee naar huis te gaan, hij woont aan de rand van het heideveld, in een schattig wit huisje, met groen/rode deuren en blinden.

Hij maakt een eenvoudig maal voor ons beiden,

hij dekt de tafel buiten met een vrolijk rood/wit geruit kleed.

Ik voel me zo vertrouwd bij hem, zo veilig en zo gelukkig,

en ik weet.........dit is een nieuw begin,

het oude is voorbij, het nieuwe is begonnen....

dammie

Vannacht kom ik op gouden engelenvleugels naar je toevliegen.

Ik maak me mooi, speciaal voor jou.

Ik land op het terras, de deur staat op een kiertje

zachtjes loop ik naar de kamer, waar je ligt te slapen, ik kijk naar je, je ziet er zo lief uit.

Ik heb je lief, zo oneindig lief.............

Stilletjes kruip ik naast je.

Je wordt niet wakker.

Ik sla mijn armen om je heen

en dek ons toe met mijn vleugels.

Teder wieg ik je in mijn armen

Ik heb je lief mijn lief,

zó lief heb je en jou alleen.........

dammie

Het is lente en ze zeggen dat ik je nog deze zomer zal ontmoeten, dat je me nog deze zomer komt halen.

Ik schrik: deze zomer al. De lente is zo koud, de koudste in veertig jaar.

Ik verheug me op een warme zomer met veel zonneschijn en zwoele nachten onder een heldere sterrenhemel.

Toe, doe me een plezier en kom pas in de herfst, als de zon lager staat, de avonden donker zijn en koud. Kom me pas halen als de herfst valt, gun me nog deze zomer en laat het een mooie warme zomer zijn, vol zonneschijn.

Kom me halen als de herfst valt.

Dammie

Dat ik dood zou gaan,

juist nu iedereen verder mag gaan

dat had ik niet verwacht

daar was ik niet op bedacht

het is een hard gelag

dat ik niet verder mag

mijn tijd zit erop

dat is een strop

alles gaat weer open

maar mijn ogen worden voorgoed gesloten

mijn leven is voorbij

maar ik maak geen stampij

ik heb het goed gehad

straks valt mijn laatste blad

dammie

Ik kom naar je toegevlogen, op vlindervleugels.
Je bent aan het werk in de hof.
Ik neem je liefdevol in mijn armen,
aai je over je lieve bolletje
geef tedere kusjes op je voorhoofd,
je lieve ogen, je neus, je mond......
We horen bijen zoemen, vogels fuiten.
De rozen verspreiden hun heerlijke geur.
Wat is de wereld mooi, hier in de hof.
Ik zou op deze plek willen blijven,
met jou in mijn armen..............
voor altijd............
dammie

Het is een mooie zomerdag, ik sta langs de kant van de weg, met mijn rugzakje in de hand en hoop op een lift.
Jij rijdt langs, ik steek mijn duim op, je stopt en zegt: "Ik ga naar Gent."
Ik zeg: "tof", gooi mijn rugzakje op de achterbank en stap in.

Je ziet er leuk uit: slank, lang, mooie haren, leuke ogen en een lieve lach.

Ik voel me helemaal op mijn gemak bij jou in de auto.

Mooie muziek heb je opstaan...... the power of love, dat is een van mijn lievelingsliedjes.

We rijden onder de bomen, alle raampjes staan open, de warme zomerlucht, prettige geuren,

wat mij betreft mag de weg naar Gent eindeloos lang duren.

Tegen tweeën parkeer je de auto langs de kant van de weg.

Etenstijd, zeg je en je pakt een thermoskan en twee bekers van achter je stoel en een brooddoos.

Ik zeg.........kom, laten we onder de bomen gaan zitten en er een echte picknick van maken.

Ik pak mijn rugzakje van de achterbank, we stappen uit en lopen een stukje het bos in, tot we een mooi bemost plekje vinden , ik maak mijn rugzakje open en haal er een kleed uit, een zak met appels en banen en een thermoskan met koele witte wijn, ook nog twee glazen.

We eten van jouw brood, van mijn fruit, drinken van de koffie en van de wijn.

We voelen ons loom en verliefd. Ik buig me naar je toe, kijk je in je lieve ogen en kus je teder op je lieve lippen, ik streel je over je zachte haren.

Je neemt me in je armen, beantwoordt mijn kus.

Ik heb je lief, mijn lief, zó lief..............

Tegen vieren breken we op en lopen naar de auto, je moet om vijf in Gent zijn.

Onderweg zeggen we niets, luisteren naar de muziek, genieten we nog na van onze picknick.

Eenmaal in het centrum van Gent aangekomen, zeg je: vanavond om tien uur rijd ik terug............

Mijn hart springt op van vreugde en ik antwoord........ ik zal er zijn!
dammie