Op de plek, waar zielen wachten tot het hun tijd is om geboren te worden, in een mensenleven, op aarde, was er een zieltje, dat heel bang was, om naar de aarde te gaan, want op aarde, zo had ze gehoord, zou ze  iemand ontmoeten van wie ze zou gaan houden en die ander zou dan zómaar bij haar weg kunnen gaan.
Ze wist zeker, dat ze dat niet zou overleven.
Ze had op voorhand al heel grote angst, paniek zelfs, als ze er alleen maar aan dacht, dat die ander, van wie ze zóveel zou houden, weg zo gaan...........

Ze was zo bang, dat ze maar liever niet naar de aarde wilde gaan.

Er was daar nog iemand, die bang was, maar hij was juist bang voor mensen die in paniek raakten.

Hij had gehoord, dat hij op aarde van iemand zou gaan houden én dat er op aarde heel veel mensen waren, die in paniek raakten.

Hij was bang dat hij juist van iemand zou gaan houden, die heel vaak in paniek raakte.
Hij wilde dat niet; hij had een grote hekel aan paniek.

God, in al zijn wijsheid, stuurde hen op hetzelfde moment naar de aarde, en in het ene zieltje plaatste Hij een magneetje met Angst + en in de andere ziel een magneet met Angst -

zodat Hij zeker wist, dat ze elkaar aan zouden trekken,

om samen hun angst te overwinnen.

Ze konden zich aan elkaar slijpen.

dammie

Ik kom naar je toegevlogen, op vlindervleugels.

Je bent aan het werk in de hof.

Ik neem je liefdevol in mijn armen,

aai je over je lief bolleke,

geef tedere kusjes op je voorhoofd,

je lieve ogen, je neus, je mond......

We horen bijen zoemen, vogels fuiten.

Rozen verspreiden hun heerlijke geur.

Wat is de wereld mooi, hier in de hof.

Ik zou op deze plek willen blijven,

met jou in mijn armen..............

voor altijd............
dammie

Ik, Dammie, heb een rijk en bruisend leven, vol aangename ontmoetingen, prettige activiteiten, liefde, tederheid, romantiek, geld, geluk, gezondheid, rijkdom, welvaart, welzijn en welbehagen.

je kwam naast me zitten
en vertelde me uitgebreid
waarom je niet verder wilde
met mij
en al die tijd
voelde ik slechts jouw dij
tegen die van mij
dammie

Ik zit in de trein en zie dat de heide in bloei staat..........

ik herinner me, hoe we verliefd we waren, jij en ik,........onze wandelingen, de picknicks...........

impulsief neem ik de beslissing uit te stappen bij het eerstvolgende station.
Het is een prachtige, zonovergoten dag.

Ik wandel een heel stuk over de heide, genietend van de mooie bloemetjes, de zon, het zingen van de vogels, de berken met hun mooie witte stammen.......

Dan zie ik een lieflijk tafereeltje, een man die in zijn eentje zit te picknicken onder een berk.

Als ik langs hem wil lopen, nodigt hij me uit om bij hem te komen zitten.

Even aarzel ik.......zomaar, bij een wildvreemde op het picknickkleed aanschuiven.........kan dat wel.........

De man heeft een vriendelijke uitstraling, die maakt dat ik mijn schroom overwin en gewoon bij hem op het kleed ga zitten.

Hij schenkt me een glas jus d'orange in en geeft me een bruin broodje met kaas, tomaat en komkommer,

het smaakt heerlijk, we genieten zwijgend van de mooie natuur.

Hij vertelt over zijn grote liefde, die hem helaas, ontvallen is en ik durf hem over jou te vertellen, jij die mijn grote liefde was.

We herkennen gevoelens van verdriet, bij elkaar, maar ook van verlangen naar nieuwe liefde.

Aan het eind van de middag nodigt hij me uit, met hem mee naar huis te gaan, hij woont aan de rand van het heideveld, in een schattig wit huisje, met groen/rode deuren en blinden.

Hij maakt een eenvoudig maal voor ons beiden,

hij dekt de tafel buiten met een vrolijk rood/wit geruit kleed.

Ik voel me zo vertrouwd bij hem, zo veilig en zo gelukkig,

en ik weet.........dit is een nieuw begin,

het oude is voorbij, het nieuwe is begonnen....

dammie

moed betekent voor mij  volhouden,
in donkere tijden, als ik de weg kwijt ben en almaar in kringetjes ronddraai,
zonder te weten waarheen te gaan, 
ik ben dan stil en wacht tot het licht gloort........
dammie

een viool klinkt in de nacht

het is mijn lief die op mij wacht

ik haast mij naar hem toe

regen en wind doen er niet toe

een viool klinkt in de nacht

het is mijn lief die op mij wacht

het waait en regent dat het giet

ik denk: vannacht ga ik maar niet

een viool klinkt in de nacht

het is mijn lief die op mij wacht

het sneeuwt en het vriest

ik blijf thuis en voel me triest

een viool klinkt in de nacht

het is mijn lief die op mij wacht

ik haast mij door de mist

maar zie: het is een list

het spel was niet voor mij

zijn liefde is voorbij

dammie

Op een koude winteravond

kom ik op de fiets, door de sneeuw naar jou toe

het is een bar koude, donkere avond,

maar mijn hart is warm en mijn hoofd is vol geluk,

want ik ga de nacht doorbrengen bij mijn grote liefde,
bij mijn lieve, warme, tedere, passievolle geliefde

heel de weg naar jou zing ik, jubelt mijn hart van blijdschap.

Als ik eindelijk bij je aankom is het al elf uur.

Jij bent heel blij dat ik, ondanks sneeuwstorm heelhuids bij je aangekomen ben.

Je sluit me teder in je armen en kleedt me uit,

als verrassing en verwelkoming heb je het bad vol warm water laten lopen............

het is echt zó tof, zó lief, zó teder en zó zorgzaam van je............

ik stap in het warme bad, jij komt erbij en samen genieten we van de weldadige warmte..........

je hebt  wijn binnen handbereik staan,

we klinken op een heerlijke nacht samen.......

als het badwater koud begint te worden en wij helemaal warm zijn, stappen we uit bad en drogen elkander teder en liefdevol en heel zorgvuldig af

je steekt de kaarsen in de slaapkamer aan

we nemen de wijn mee

we kruipen onder het dekbed, dicht tegen elkaar aan, 
we zijn eindeloos gelukkig, alleen al door elkaar vast te houden........

we vallen zielsgelukkig in elkaars armen in slaap...........een verrukkelijke slaap........telkens als we even wakker worden, kijken we elkaar blij verheugd aan, in de wetenschap: je bént er nog.........de nacht is nog niet voorbij......en je bent er nog........nog altijd bij mij...........

ik hoor de lieve geluidjes waarmee je ademhaalt als je slaapt.........en ik heb je zo lief, zo eindeloos lief.......

jij houdt mij vast terwijl ik slaap en je hebt me lief, zo eindeloos lief.........samen slapen.........in elkaars armen...........het toppunt van geluk

jouw Dammie

Iedere dag gaat het in ieder opzicht steeds beter met mij.

Ik word wakker...... hoor de vogels fluiten........kijk op de wekker 09.09 uur, een mooie tijd om wakker te worden op een herfstochtend.....

er ís iets, maar ik weet niet wát, iets, dat me vaag verdrietig maakt.

Ik blijf nog even liggen, heb immers geen haast om op te staan, geen afspraken vandaag, vrije dag, dus geen haast.

Dan, ineens, wéét ik wat er is............ dit is de eerste ochtend in maanden, dat ik wakker werd, zonder meteen aan Jou te denken.

Ik begin je te vergeten............

denken aan jou gebeurt niet meer automatisch, zelfs niet bij het wakker worden

denken aan jou brengt geen vreugde meer en ook geen verdriet

Ik mis de vlinders die ik voelde, als ik aan je dacht, ik mis het geluk dat ze brachten

maandenlang hield ik van jou, dacht ik altijd aan jou, droomde ik constant over jou, ging ik slapen met een gedachte aan jou, stond ik op met een gedachte aan jou

en nu is dat voorbij

de vlinders van verliefdheid, die er heel de winter waren, ondanks sneeuw en kou, die sterke vlinders

zijn gestorven in de lente, kort voordat de zomer beginnen zou,

op een mooie pinksterdag, gingen ze dood, zómaar,

zonder waarschuwing vooraf

ze zijn weg

ik mis ze, een beetje,

maar het is beter zo

want jij hield nooit van mij.

dammie 

Op een mooie heldere winterdag land ik in Kuusamo, voor een week sneeuwplezier in het noorden van Finland. Ik ben alleen op reis en hoop dat ik een leuke vakantievriend zal ontmoeten.
De eerste avond, tijdens de korte informatiebijeenkomst in het hotel, val je me direct op.
Je leuke, jongensachtige houding, je vrolijke lach, je twinkelende ogen...........
Je straalt levensvreugde en kracht uit en tegelijkertijd bescheidenheid.
De volgende morgen, na het uitzoeken van de thermokleding, handschoenen, enz. volgen we de gids naar de sneeuwscooters. We krijgen een korte introductie over hoe ze te besturen en dan zoeven we achter de gids, het track op.
Dit is echt genieten, de helderblauwe lucht, de witte sneeuw, de zonneschijn.......het zoeven over het track, dit alles is een heerlijke ervaring. Ik ben blij dat ik voor deze vakantiebestemming gekozen heb. We maken een tocht van honderd kilometer in de richting van de Russische grens. De lunch gebruiken we rond een kampvuur. Jij komt naast mij zitten, kijkt me aan met je leuke ogen en noemt je naam. Ik hoor je lieve stem en ben op slag verloren. Hopeloos verliefd en heel verlegen.
Je praat rustig, vertelt iets over jezelf; stelt me een paar vragen over mijzelf en mijn verlegenheid smelt als sneeuw voor de zon.
Je zegt dat ik je gisteravond al opgevallen ben en dat je me heel graag nader wilt leren kennen.
Dan is het tijd om verder te trekken, in de richting van de bossen, waar we vanavond zullen eten en overnachten in een Finse blokhut.
Terwijl we over de vlakte rijden, zweef ik op roze wolkjes van verliefdheid......
ik droom over de week die voor ons ligt, de excursies die we nog gaan maken: de tocht met de sledehonden, de tocht met de rendierslede en bovenal droom ik van jou.......
dit is echt liefde op het eerste gezicht.........
dammie

Hoe gaat men om met een grote teleurstelling........

Je had iets gehoopt, verwacht, geloofd en je krijgt het niet, je wordt bedrogen.

Hoe ga je dan verder met je leven?

iI ga dan in een hoekje zitten, mijn hoofd omlaag,

rol me op als een foetus, kruip weg, wil niet meer leven, deze pijn is te groot, te erg.
Dit wil ik niet voelen, hier kan ik niet mee overweg.

Na verloop van tijd durf ik de pijn wel te voelen.

Dat moet wel, als ik verder wil met mijn leven.

Ik stel me open en laat de pijn toe.

Het doet immens zeer.

Ik kronkel van de pijn,

maar ik hou vol

en drink de beker tot het einde toe leeg.

Als alle pijn is weggevloeid, ga ik me baden,

daarna trek ik mijn wandelschoenen aan

en maak een wandeling door de natuur,

ik verbaas me over haar schoonheid

laaf me aan haar pracht.

Dan wordt het rustig in mij.

Het oude is voorbij, ligt achter mij,

het nieuwe ligt voor mij, in mij, om mij,

onder mij en boven mij.

Ik weet: je kunt altijd opnieuw beginnen,

ook na de allergrootste teleurstelling.

dammie

Het is een heerlijke zwoele zomeravond aan zee.

Ik slenter langs het strand en zie een bootje liggen.

Ik loop ernaartoe, kijk erin en merk dat het leeg is.

De volle maan weerspiegelt haar zilveren licht op het zeewater.

Wat zou ik graag uit varen gaan.

Ineens staat er iemand naast mij die zegt:

"Stap maar in, ik roei wel."

Onmiddellijk stap ik in, geen seconde hoef ik er over na te denken.

De man duwt het bootje de golven in, springt er in en vaart er behendig mee over de golven.

Hij zingt een lied, het bekende Santa Lucia en kijkt me heel teder en liefdevol aan.
Het is een heel mooie man met een prettige, liefdevolle uitstraling.

Het lijkt wel of ik hier op zee vaar met een heuse engel.......
en wie weet, ís dat ook zo........
dammie

Ik ben geboren op de top van een berg.

Ik koesterde mij overdag in het licht van de zon

en ’s nachts in het licht van de maan en de sterren.

Zo’n duizend meter onder mij begon een dicht en donker bos.

Daaronder was een dal, met mensen.

Zij waren samen en dat wilde ik ook.

Ik wilde samenzijn met andere mensen, niet langer alleen op de berg,

Dus trok ik door het donkere, dichte bos, naar het dal.

Ik struikelde en viel, doorstond pijn en angst en bereikte het dal.

Eindelijk niet meer alleen........

maar de mensen waren heel anders dan ik had verwacht.

Ze vonden mij niet aardig, hielden niet van mij,

ze bedrogen, mishandelden en bestalen mij.

Ik dacht dat ik iets fout deed en probeerde almaar om dingen beter te doen,

maar wat ik ook deed, niets hielp, de mensen mochten mij niet.

Dus ging ik de weg terug, door het dichte,donkere bos, omhoog naar de top.

Heel tevreden zit ik daar nu, helemaal alleen, in het licht van de zon en van de maan.

Ontsnapt aan de hel, die mensen heet.

Dammie

Het is vroeg in de morgen, ik lig naast je en kijk naar je.

Over een paar uur ga je weg, terug naar je eigen land, je werk hier zit erop.

Tien  maanden lang logeerde je hier in dit dorp, in deze straat.

Vanmiddag vlieg je weg, duizend kilometer ver weg.

Nu ben je nog hier.

Nog even doen we alles samen.

Straks, als jij wakker wordt, zullen we opstaan, maar nu lig ik naast je, nog even dicht bij je, onze laatste nacht samen is bijna voorbij.

Ik kijk naar je lieve gezicht, je donkere krullen, nog bijna nergens kalend, behalve op je kruintje.

Ik buig me naar je toe en streel heel zacht je lieve hoofd, voorzichtig, om je niet wakker te maken, nog even genieten van het samenzijn.

Ik herinner me onze eerste ontmoeting, niets bijzonders, je was gewoon de nieuwe kostganger, beetje stug, eenzelvig.

Soms vertelde je, 's avonds na het eten, iets over je werkdag, nooit veel,

en voornamelijk feiten, niets over je gevoelens bij die feiten.
Ik vroeg je wel, voorzichtig, of je het moeilijk vond, zo ver van  huis, wennen in een nieuwe baan, een ander land, andere taal en dan somde je gegevens op, gebeurtenissen, geen gevoelens. Gevoelens kwamen pas later. 
Na maanden begon je wat meer over jezelf te vertellen, hoe je je voelde, je eenzaamheid je verlangen.

We groeiden naar elkaar, hoe meer jij je opende des te  meer ging ik van je houden.

Je bent zo mooi van binnen, zo teder en zo zacht.

Ik heb me zó aan je gehecht. Het ging vanzelf, je bent zo liefdevol, zo teder, zo zorgzaam, zo behoedzaam, zo oprecht.

Ik wil je niet laten gaan, ik wil zo heel graag, dat je blijft.

Ik hoor almaar in mijn hoofd het lied.............ne me quitte pas..........laat me niet alleen.....

ach lieverd, hoe moet dat nu straks.........als jij niet meer hier bent, maar ver weg van mij.......

Ik hou me groot, wil ons laatste samenzijn niet verknoeien met tranen, maar juist ervan genieten, om het later te koesteren als een mooie herinnering. Het moet een mooi afscheid worden, geen tranen, dat beloofde ik je.

Het is inmiddels tijd om op te staan.........ik maak je zachtjes wakker, kus je op je oor, je wang je neus, je voorhoofd. Je kijkt me teder aan. Ook voor jou is het afscheid moeilijk.

We staan op, gaan douchen, ik maak koffie, toast met confiture.

We voeren elkaar stukjes toast, en lachen, gelijk vanouds.

Dit wordt een gelukkig ontbijt, een gelukkige laatste ochtend, een perfecte herinnering.

Tranen zijn voor straks, niet voor nu, nú is er het laatste samenzijn, het laatste geluk.

Je doet je koffers dicht, pakt je papieren voor de reis. We gaan de trap af, het huis uit, de deur slaat voor de laatste maal achter ons dicht.

De weg naar het vliegveld is kort: de rij voor de incheckbalie is kort en ook het afscheid is kort. Je houdt me vast, kijkt me aan en zegt: Wees gelukkig!

Door mijn tranen heen zeg ik: Ja!

Ik heb je beloofd: geen moeilijk afscheid.

Ik hou me eraan.

Ik lach door mijn tranen heen en zeg: ik beloof je: ik ben gelukkig.

Gelukkig om tien maanden samen met jou.

Een mooie herinnering.

Nog even, dan ben je door de douane heen en kan ik je niet meer zien.

Dag lieveling, ik heb je lief , zo lief mijn lief, zo lief heb ik jou en jou alleen.

Ik blijf wachten bij het hek van Zestienhoven. Het mag niet van jou, je zei: ga direct terug, blijf niet wachten tot het vliegtuig opstijgt............maar ik kan niet terug naar huis, niet zonder jou,

nóg niet, ik hoop op een wonder.......misschien heeft het vliegtuig een dag vertraging, of misschien  bedenk jij  je en keer je terug, en dan wil ik er zijn, om je mee naar huis te nemen..............

Het wonder gebeurt niet.

Een uur later, zie ik je lopen naar het vliegtuig...........even is het net of je je om wilt draaien, om te kijken of ik er sta, maar je doet het niet...........dat is echt hoe jij bent.......stel: je kijkt om en ik sta er niet..........dus kijk je níet om.

Ik blijf wachten, wellicht, straks, in het vliegtuig, kijk je door het raampje en zie je me staan........misschien..............

Ik hoor de motoren van het vliegtuig starten.......zie het taxiën, zwaai, ook al weet ik niet of je het ziet..........en dan stijgt het vliegtuig op...........en wordt steeds kleiner en kleiner.

Je vliegt steeds verder weg........

Ik wil niet naar huis, wat moet ik thuis zonder jou?

Het is alsof ik geen thuis meer heb, nu jij wegbent.

Mijn thuis was in jouw hart. Mijn thuis is weg.

Wees gelukkig! zei je. Wees gelúkkig!, je zei dat zó vaak.

Je wilde altijd dat ik gelukkig was en ook nu wil je dat ik gelukkig ben.

Er is zoveel om dankbaar voor te zijn. Tien mooie maanden samen.

Het is voorbij en toch ook níet voorbij, want je leeft voort in mijn hart, gelijk ik in het jouwe.

Jouw Dammie

Je ging studeren, omdat je graag een taal wilde leren.

Je kreeg veel tegenwerking van thuis en je aanleg was matig, maar toch zette je door.

Ik vond je lief, dus hielp ik je.

We oefenden, urenlang, avondenlang de uitspraak, de grammatica, de idioom.

Je eerste proefwerk maakte je slechts matig, maar daarna ging je rap vooruit.

Ik was steeds fier op je en blij met je succes.

Vandaag is een Belangrijke Dag voor jou, je krijgt je bull uitgereikt.

Je zult op het podium staan, er zullen toespraken en na afloop is er feest, met hapjes, drankjes en muziek, je zult eten, drinken, dansen en gelukkig zijn,

maar ik mag er niet bijzijn,

want naast jou op het podium staat je vrouw..............

Dammie

Vandaag zag ik het huis terug.

Ik liep er, bij toeval, langs en ik dacht nog, wat een mooi huis, zo lieflijk tussen de bloemen gelegen.

Pas toen ik er al voorbij was, besefte ik, dat dit het huis was, wat jíj bouwde.

De bouw, waarop ik je twee jaar lang, bijna dagelijks kwam bezoeken, met eten, wijn en tederheid.

Ik herinner me onze gelukkige uren en ook de pijn die ik voelde, toen ik afscheid van je moest nemen, omdat het huis af was en jij vertrok naar een ander deel van het land, op weg naar een nieuw project.

Ik miste je zo heel heel erg,maandenlang.

En nu ben ik zomaar aan het huis voorbijgaan, zonder het nog met jou en mij te verbinden.

Het spreekwoord is dus waar!

De tijd heelt alle wonden.

Dammie

Om de sombere, natte zomer  in mijn eigen land te ontvluchten, boekte ik een reisje naar de costa del sol....
In het vliegtuig verheugde ik me gans de tijd op de heerlijke zonneschijn die me te wachten stond...........
Ik arriveerde 's avonds laat in mijn sombere appartement en vertrouwde erop dat al die somberte de volgende ochtend in licht en zonneschijn zou veranderen.................
Niets was minder waar.......
De volgende morgen werd ik wakker van onweder, en het geluid van stromende regen...........
Ik dacht nog: het is een bui, die trekt wel over, straks is de hemel stralend blauw...........maar dat gebeurde niet, het bleef maar regenen en regenen, dus ging ik door de regen, naar de supermarkt om de nodige boodschappen te halen.........
Ik bleef hopen op zonneschijn.......maar die kwam niet, wel werd het droog.......
Ik toog naar het strand.........er waren geen bedjes te huur, want alle matrasjes lagen hoog opgestapeld en stevig vastgebonden onder plastic..........
Ik ging in het zand zitten en keek naar de zee........ het leek juist of de lucht opklaarde, daarginds, in de verte, leek het wat klaarder te worden............
Ik bleef wachten op de zon..........maar de wolken werden toch weer dikker en dikker en donkerder en donkerder........en wederom begon het te stortregenen...........
Ik zat daar op het strand, in de stromende regen en weende............
Toen kwam jij........ je zette je eenvoudig naast mij neer, in kleermakerszit...........
We zaten daar een tijdje stil naast elkaar..........
toen raakte jouw hand de mijne aan; ik keek je aan; je lachte me bemoedigend toe en begon te zingen: I'm singing in the rain........ onder het zingen stond je op en danste, terwijl je zong.....I'm singing and dancing in the rain....
Ik moest er om lachen, werd er vrolijk van.......spontaan stond ik op en zong en danste ik met je mee........
Als twee zottekes dansten en zongen wij daar op het strand................helemaal gelukkig en tevree............
dammie