Het eikenblad verlangde heel de zomer hartstochtelijk naar het beukenblad.

Hij vond haar zó mooi, zo sierlijk, zo lief.

Hij wilde haar aanraken, voelen, ruiken, maar telkens als de wind hem naar haar toe waaide, waaide zij van hem af en als zij naar hem toe waaide, waaide hij bij haar vandaan.

De zomer ging voorbij, het werd herfst en op een kwade dag rukte de wind het eikenblad van zijn tak, hij draaide almaar sneller rond en rond, toen schoot hij omhoog en daarna viel hij op de grond……… meters bij zijn geliefde beukenblad vandaan. Hij kon haar nog nét zien. Wat een ellende, wat een verdriet, hij was verder van haar verwijderd dan ooit.

Hij huilde bittere tranen…….. maar het lot was hem gunstig gezind….. want toen de storm was gaan liggen, dwarrelde het beukenblad voorzichtig naar beneden……… en landde bovenop het eikenblad, zij kuste al zijn tranen weg……. en die nacht hadden zij elkander hartstochtelijk lief.

Dammie

ik wil nog zo graag met je praten

ik wil nog zoveel met je doen

ik hou van jou, zoveel van jou

ik hou van jou, alleen van jou

kom naar mij toe, ik ben zo moe

kom terug bij mij, maak me weer blij

kom naar mij toe, ik ben zo moe

kom terug bij mij, toe, maak me blij

ik hou van jou, zoveel van jou

ik hou van jou, alleen van jou

kom bij mij terug

toe kom terug

oh kom terug

terug bij mij

toe kom terug
dammie

Ik woon op een eiland, waar mensen uit alle richtingen welkom zijn en liefdevol ontvangen worden, het eiland bestaat uit een berg, er is een noordkant, met steile rotsen, daar diep beneden beuken grote golven op de rotsen, dat is de kant waar ik meestal met mijn rug naartoe zit, daar is het altijd nacht, maar het is best een mooie nacht, want het is volle maan en bijna onbewolkt,

aan mijn voorkant, mij is er de zuidkant van de berg, met de prachtig begroeide helling en uiteraard komt aan de ene kant de zon op en gaat hij aan de andere kant onder en ik kan voortdurend kiezen of ik me wil richten naar de ontroerende zonsopgang, het prachtige zuiden, of de weemoedige zonsondergang, Soms heb ik behoefte aan de zee en de volle maan, dan zit ik in het donker over zee te staren, en hoor ik diep beneden de golven op de rotsen slaan....... ik kan kíezen.......en ik wil soms hier en dan weer dáár zijn.

Zo af en toe komt er iemand naar boven, die heeft dan een hele pelgrimstocht gemaakt om bij mij te komen......

Als ik dat wil, kan ik, naar beneden gaan, naar het dal, waar de mensen zijn en ik kan me gewoon tussen hen begeven, zonder dat één van hen weet, dat ik eigenlijk op de berg hoor....

daarna kan ik weer gewoon terugkeren naar de top van mijn berg.

Dammie

we waren heel lang samen,
toen gingen we uiteen,
maar deze nacht heb je me laten roepen,
omdat je me nog eens wilde ontmoeten,
en toen we samen kwamen,
zag ik in je bleke, vermagerde gezicht
het oude, vertrouwde liefdeslicht
en ik wist: dit is ons laatste samenzijn,
want weldra verlies jij je levenslicht,
maar misschien bestaat er een ander zijn
en zie ik later in een ander licht
je gelukkig stralende liefdesgezicht
dammie

Vandaag zag ik het huis terug.

Ik liep er, bij toeval, langs en ik dacht nog, wat een mooi huis, zo lieflijk tussen de bloemen gelegen.

Pas toen ik er al voorbij was, besefte ik, dat dit het huis was, wat jíj bouwde.

De bouw, waarop ik je twee jaar lang, bijna dagelijks kwam bezoeken, met eten, wijn en tederheid.

Ik herinner me onze gelukkige uren en ook de pijn die ik voelde, toen ik afscheid van je moest nemen,

omdat het huis af was en jij vertrok naar een ander deel van het land, op weg naar een nieuw project.

Ik miste je zo heel heel erg,maandenlang.

En nu ben ik zomaar aan het huis voorbijgaan, zonder het nog met jou en mij te verbinden.

Het spreekwoord is dus waar!

De tijd heelt alle wonden.

Dammie

Ik zag je met háár

en voor het eerst zag ik haar gezicht,

ik kende haar wel van foto's

en ik zag eens vluchtig haar gestalte,

maar ik zag haar niet eerder in het gezicht.

Ze kijkt ongelukkig en ontevreden,

ondanks dat ze bij joú is.

Ik weet heel zeker, dat ik, alle malen

dat ik naast jou liep, straalde van geluk,

zelfs die keer dat we in de kou over de markt liepen

en ook de keer dat we het ongemakkelijke modderpad

door de duinen bewandelden.

Voor haar doe jij er niet toe, haar maak jij niet gelukkig.

Als je mij mee uit fietsen zou nemen,

zou ik heel de weg naast je strálen,

van geluk en dankbaarheid, dat je met mij ging fietsen

op een mooie dag.......... ik zou strálen van geluk.

Zij fietste naast jou en ze was ongelukkig.

Voor haar doe jij er niet toe.............
Dammie

Ik dwaalde door het bos en riep, in wanhoop, 

naar de bomen:

"Mijn lief houdt niet meer van mij!"

De bomen antwoordden:

"Vergeef hem.........."

Ik schreeuwde naar de bomen:

"Ik hou nog wel van hem!"

Ze antwoordden:

"Vergeef jezelf......."

Ik huilde:

"Hij houdt van een ander!"

De bomen zeiden:

"Gun het hem......."

Ik snikte:

"Ik kan niet zonder hem!"

De bomen zeiden:

"Laat los............."

dammie

Ik loop over het strand van Torremolinos.

Het is winter.

Er liggen diverse bootjes omgekeerd op het strand.

In de winter worden die bewoond.

Ik blijf even staan om ernaar te kijken.

Iemand komt vanonder een van de bootjes vandaan.

Er gaat een schok door me heen.......het lijkt wel of jíj het bent, jíj van lang geleden........

Je komt naderbij......en herkent mij, zoals ik jou herkende.........

Met een stralende lach kom je naar me toegelopen.

Je neemt me in je armen en draait me in het rond.............

Dan zet je me op de grond, pakt me bij de hand

en neemt me mee naar je bootje.........

Dit is jouw droom: de ultieme vrijheid, leven op het strand in een omgekeerd bootje..........

Wat tof dat je het leven bent gaan leiden, waarvan je altijd droomde.

Wat heerlijk dat je er zo goed uitziet, zo gelukkig en ontspannen.

Je vraagt me, of ik bij je blijf

en ik hoef daarover geen seconde na te denken,

het antwoord is een volmondig ja.
dammie

het is een frisse herfstdag

je bent bezig in het huis

eindeloos de ladder op en af

eindeloos stenen in cement leggen

je houdt niet van cement, je houdt niet van metselen

je verveelt je rot bij het eentonige werk en je droomt van leuker werk,

maar je weet ,dat je gewoon door moet gaan met de stenen, totdat ze op zijn, dag in ,dag uit, je zet je verstand op nul en gaat door met het metsen........

dan hoor je een licht geruis en voel je een windje, zomaar, binnen in huis,

je ruikt een heerlijke etensgeur.............

je draait je om en je ziet dat ik er ben, op bezemke

ik kijk je stralend aan, knip en mijn vingers, zeg: tafeltje dek je

en er staat een prachtig gedekte tafel

ik schep het eten op de borden en schenk er heerlijke wijn bij

je komt de ladder af, naar beneden, wast je handen en neemt plaats aan tafel........

ik vind het heerlijk om bij je te zijn, ik straal helemaal van geluk, dat ik hier zo met je aan tafel zit

het eten smaakt je goed en dat maakt me gelukkig

als de maaltijd gedaan is, knip ik wederom in mijn vingers, zeg een toverspreuk  en er staat een heerlijk, groot, zacht en warm bed

we gaan een middagdutje doen

we kleden ons uit en kruipen heerlijk dicht tegen elkaar aan

vergeten zijn de stenen, vergeten is het cement

er is alleen maar dit zachte bed en mijn zachte warme lichaam tegen het jouwe

teder verkennen we elkaars lichaam

ik streel je lieve haren, geef je vlinderkusjes op je ogen,voorhoofd, neus en oren,

mijn lippen beroeren de jouwe, onze tongen dansen met elkaar..........

we vergeten de saaiheid van het dagelijks bestaan

we doen een heerlijk middagdutje, waaruit we ontwaken als herboren,

als je wakker wordt, zie je me nog juist wegvliegen op bezempje

je zwaait me na

ik zwaai terug en roep........tot volgende keer!

 dammie

het monster is er!

ik voel het..........

het monster belaagt me,

staat achter me

en tegelijkertijd vóór me,

naast me,

onder me en boven me;

het omringt me,

niet als een goede fee.

maar als een kwade geest,

angst genaamd.........

ik ben verstijfd van angst!

vluchten kan dus niet......

ik kijk angst aan

en angst kijkt terug,

even bang als ik angst aankijk

kijkt angst mij aan.........

angst is bang voor mij?

ik ontspan me en vraag aan angst:

"wat maakt jou zo bang?"

angst begint te vertellen

eerst angstig, maar allengs rustiger,

vertelt angst dat hij mij te naïef vindt,

te goed van vertrouwen;

hij maakt zich daar grote zorgen om,

want hij ziet al aankomen, dat ik beduveld zal worden,

ik vráág daar gewoon om, zegt angst, doordat ik te goed van vertrouwen ben, vraag ik erom, dat ik bedonderd zal worden..........

angst maakt zich grote zorgen om mij.

als angst helemaal uitgesproken is,

bedank ik hem voor zijn bezorgdheid

en zeg ik hem dat ik vertrouwen aan het kweken ben.

dat ik dat nooit eerder kon, in mijn leven, vertrouwen hebben in iets of iemand,

dat ik altijd juist zo bang geweest ben

als hij is,

maar dat ik dat niet meer wil, bang zijn

en dat ik daarom Vertrouwen uitgenodigd heb in mijn leven,

omdat ik gelukkig wil zijn i.p.v. bang.

ik bedank angst nogmaals voor zijn bezorgdheid

en vraag hem vriendelijk te vertrekken

omdat Vertrouwen klaar staat om mij te steunen

dat zij achter mij staat,

en ook voor mij,

maar ook naast mij

en boven mij en onder mij

en terwijl angst zich terugtrekt

voel ik hoe Vertrouwen mij helemaal omringt

dammie

Ik ben met verlof aan zee,

ik mis je

het is een mooie avond,

de maan schijnt, ik wandel langs de vloedlijn en staar over zee

als ik moe word, ga ik even liggen, onder de sterrenhemel

en val in slaap..........de vloed komt op, ik voel water aan mijn voeten en juist als ik denk: ik moet wakker worden en opstaan,  zijn er die armen om me heen.........., jouw armen.

ik open mijn ogen .........en zie jou, je bent bij me! slaap ik of droom ik?............

je legt je hoofd tegen mij aan, ik streel je over je lieve bolletje, druk me dicht tegen je aan en de droom gaat verder, ik geniet van de warmte en de zachtheid, van je armen om mij heen.......

het maakt niet uit of het een droom is of dat het echt is.........jij bent bij me, dat is het enige wat telt..........

 Dammie

Het is ochtend, je ligt op bed, je bent moe, niet meer zo ziek als je was, maar nog wel heel moe, deze ochtend mag je uitrusten............je ligt wat te soezelen, blij dat je niet op hoeft te staan, dat je lichaam mag rusten, herstellen , weer op kracht komen.........je weet, er is nog veel te doen: boodschappen, huis, hof, maar je weet ook: er is altíjd veel te doen, daar komt geen eind aan,
als je pas rust, wanneer al het werk gedaan is, kom je nooit aan rust toe

en soms moet je lichaam rusten en regenereren

je hoort een zacht geruis ......... je doet je ogen open en ziet mij staan.........ik ben gekomen op engelenvleugels ..........ik lach je stralend toe.........kom naar je toe, geef vlinderkusje op je voorhoofd, help je overeind te zitten, schud je kussen op en geef je groot glas vers sinaasappelsap, ik hou je vast terwijl je drinkt 
ik voel de moeheid in je lijf, en sla behalve mijn armen nu ook mijn vleugels om je heen
als de sinaasappelsap op is, zet ik het lege glas weg en kom naast je liggen, ik neem je in mijn armen en dek je toe met mijn vleugels,

we zeggen niets, ik hou je gewoon vast , zonder dat je maar íets hoef te zeggen, voel ik je moeheid: de eindeloos lange dagen van werken, ze zijn in je lijf gaan zitten, in je ziel, in je hart, werken, werken en nog eens werken, uur na uur, dag na dag ,een eindeloos lange rij van dingen die gedaan moeten worden

je bent moe van werken, van volhouden , van doorzetten, doorgaan door alle vermoeidheid heen, en je bent moe van nog iets anders, het noemt verdriet, je praat daar nooit over, je weet: dat heeft geen zin, het is maar zielig doen en helpt nergens voor, praten daarover........

ik weet, je wilt daar niet over praten, ik mag daar niet naar vragen,

ik voel het gewoon

ik hou je vast en voel je moeheid, je verdriet

ik lig naast je , hou je teder vast

streel je over je lieve hoofd, en voel hoe je het gevecht tegen het voelen van je verdriet opgeeft

je lichaam ontspant zich,
je voelt je verdriet , woordeloos verdriet, het mag er zijn, je voelt het, helemaal, ik hou je vast, zeg niets, vraag niets, hou je gewoon vast, terwijl je voelt, wat je al zo lang niet hebt willen, durven voelen..............je voelt het nu helemaal......de pijn, het verdriet en je neemt er tijd voor en dan laat je het los............je voelt het, met de tranen, uit je wegstromen,

ik hou je vast, streel je over je rug, over je lief bolleke, je valt in slaap, ik blijf bij je,
en als je uren later wakker wordt, is al je vermoeidheid weg, je voelt je gelukkig en vrij

je kijkt me, ietwat verlegen, aan,
ik lach je stralend toe, we praten nergens over

is niet nodig, ik hou je vast, je hebt nieuwe energie, en honger, ik zie het en zeg, kom je mee naar de keuken, ik ga koken!
ik maak je lievelingskostje, je zit in je zetel en kijkt naar mij

je verdriet is weg, moeheid is weg, je bent herboren

het eten ruikt verrukkelijk

ik schep het op de borden

schenk wijn erbij

we genieten van het eten, van het samenzijn

van je hernieuwde kracht

het leven is goed

zie, de zon schijnt, we maken wandeling door de hof

horen de vogels zingen

vlinders fladderen rondom ons, strijken op ons neer, ze houden van ons

en wij houden van het leven

hand in hand lopen we door de hof

het voelt gelijk het paradijs

dan is het tijd voor mij om weg te gaan,

je weet: als het leven weer eens moeilijk is en zwaar,

kun je altijd terug naar dit moment

naar deze ochtend in het paradijs

dammie

ik word wakker, veel te vroeg, en heel verdrietig en ik weet ……dit is de dag van het afscheid van de bouw en van jou.

Het huis waaraan jij twee jaar bouwde is af.

Een jaar geleden leerde ik je, bij toeval, kennen, omdat ik langs het huis kwam, dat je aan het bouwen was.

We raakten aan de praat, ik vond je leuk en zo gebeurde het dat ik een jaar lang bijna iedere dag naar je toe kwam, voor een babbeltje en al rap bracht ik eten en drinken mee, voor de gezelligheid.

Soms hielp ik je met stenen aangeven, maar meestal zat ik gewoon naar je te kijken.

Ik zag je graag, toen al en dat gevoel is alleen maar gegroeid.

Je bouwde het huis niet voor jezelf, maar in opdracht en morgen komen de eigenaars het huis in bezit nemen.

Vandaag leg je er de laatste hand aan, vandaag is de laatste dag dat ik bij je kan zijn, morgen vertrek je naar een ander deel van het land, om daar aan een nieuwe opdracht te beginnen.

Ik trek mijn mooiste kleedje aan, maak je lievelingseten en kom naar je toe.

Ik zie, dat je blij bent, dat ik gekomen ben.

Je neemt me in je armen en omhelst me teder, ik voel het kloppen van je hart, het klopt zo lief voor mij...............

Na een paar minuten maak je je voorzichtig los van mij, neemt me bij de hand en samen lopen we nog eenmaal het huis door, eerst beneden: keuken, hal, living......... dan de trap op, de slaapkamers, het weidse uitzicht.

Ik herinner me dat de stelling hier stond en hoe we hier zaten en aten en uitkeken over de weidevelden.

Het is een prachtig huis geworden, je mag fier zijn op je werk en toch denk ik........was het nog maar vorig jaar, was het  huis nog maar níet klaar, dan hoefde je nog niet weg.

We hebben al de tijd geweten, dat onze liefde zou eindigen, als het huis af was, je hebt immers elders andere verplichtingen...........

Ik pak de mand met eten uit en voor de laatste keer eten we samen, drinken we samen,

na het eten neem ik je, als altijd, in mijn armen,

kus je teder op je voorhoofd, je lieve ogen, je neus, je mond,

nog eenmaal liggen we in elkaars armen

en dan is het sprookje voorbij,

Ik moet gaan,

jij moet gaan

Vaarwel mijn lief, vaarwel

je woont voor altijd in mijn hart

Dammie

het is een mooie zomeravond

we maken een strandwandeling;  rollen onze broekspijpen op, trekken onze sokken en schoenen uit en lopen met onze voeten door het natte zand,

regelmatig rollen de golven over onze voeten, voel je het zeewater over je voeten, het zuigen van het natte zand?

meeuwen vliegen boven ons, maken een duikvlucht, zodat ze juist langs ons scheren en ze roepen naar ons:

geniet , geniet, geniet,  het leven is kort, dus geniet.............

we blijven aan het strand, tot de zon ondergaat, genieten van de zonsondergang en dan lopen we de boulevard op, om gezellig samen te dineren bij kaarslicht in een kleine bistro,

een intiem diner voor twee en dan gaan we naar de caravan, maar we besluiten, om niet ín de caravan te gaan slapen, maar buiten, onder de sterrenhemel, we leggen de slaapzakken op het gras, ritsen ze aaneen en liggen, ineengestrengeld in elkaars armen naar de sterren te kijken.......tot onze ogen moe worden en we vanzelf in slaap vallen....................................................... 
dammie

Lieve Beer

ik wat graag nog een paar jaartjes bij je gebleven......

ik hou van jou,

je konijntje

Dat ik dood zou gaan,

juist nu iedereen verder mag gaan

dat had ik niet verwacht

daar was ik niet op bedacht

het is een hard gelag

dat ik niet verder mag

mijn tijd zit erop

dat is een strop

alles gaat weer open

maar mijn ogen worden voorgoed gesloten

mijn leven is voorbij

maar ik maak geen stampij

ik heb het goed gehad

straks valt mijn laatste blad

dammie