Vannacht kom ik op gouden engelenvleugels naar je toevliegen.

Ik maak me mooi, speciaal voor jou.

Ik land op het terras, de deur staat op een kiertje

zachtjes loop ik naar de kamer, waar je ligt te slapen, ik kijk naar je, je ziet er zo lief uit.

Ik heb je lief, zo oneindig lief.............

Stilletjes kruip ik naast je.

Je wordt niet wakker.

Ik sla mijn armen om je heen

en dek ons toe met mijn vleugels.

Teder wieg ik je in mijn armen

Ik heb je lief mijn lief,

zó lief heb je en jou alleen.........

dammie

Ik word wakker...... hoor de vogels fluiten........kijk op de wekker 09.09 uur, een mooie tijd om wakker te worden op een herfstochtend.....

er ís iets, maar ik weet niet wát, iets, dat me vaag verdrietig maakt.

Ik blijf nog even liggen, heb immers geen haast om op te staan, geen afspraken vandaag, vrije dag, dus geen haast.

Dan, ineens, wéét ik wat er is............ dit is de eerste ochtend in maanden, dat ik wakker werd, zonder meteen aan Jou te denken.

Ik begin je te vergeten............

denken aan jou gebeurt niet meer automatisch, zelfs niet bij het wakker worden

denken aan jou brengt geen vreugde meer en ook geen verdriet

Ik mis de vlinders die ik voelde, als ik aan je dacht, ik mis het geluk dat ze brachten

maandenlang hield ik van jou, dacht ik altijd aan jou, droomde ik constant over jou, ging ik slapen met een gedachte aan jou, stond ik op met een gedachte aan jou

en nu is dat voorbij

de vlinders van verliefdheid, die er heel de winter waren, ondanks sneeuw en kou, die sterke vlinders

zijn gestorven in de lente, kort voordat de zomer beginnen zou,

op een mooie pinksterdag, gingen ze dood, zómaar,

zonder waarschuwing vooraf

ze zijn weg

ik mis ze, een beetje,

maar het is beter zo

want jij hield nooit van mij.

dammie

Ik maak een rondreis door Namibië.
Niet ík heb deze reisbestemming uitgekozen, maar jij. Jarenlang praatte je over niets anders dan een bezoek aan het zuiden van Afrika.
Evenzoveel jaren kwam er telkens iets tussen, werk, projecten, waardoor we de reis nog een jaartje uitstelden.
Dat ik hier uiteindelijk toch rondtrek, is dus dankzij jouw droom..........
De reis gaat vanaf Windhoek via Khomashochland en de Gamsberg pas naar de NamibWoestijn.
Daarna met een 4x4 voertuig naar de Sossusvallei, een enorme kleipan in het centrum van de Namib woestijn, de oudste woestijn. De duinen zijn er soms meer dan driehonderd meter hoog en behoren tot de hoogste zandduinen ter wereld. De kleurschakeringen van de duinen variëren van geel over feloranje tot vuurrood.
Ik mis je, meer dan ooit, zó graag had ik deze reis sámen met jou gemaakt..........
Ik daal af in de Sesriem canyon en bewonderde de grillen van de natuur.
Ik zie Walvisbaai, Damaraland, Opuwu, de Rucanawatervallen, het prachtige Etosha National Park
en ik schreeuw tot het universum:
Wáárom was er dat ongeluk, dat jou voor altijd uit mijn leven rukte? Waarom?
Tenslotte ga ik via Otjiwarongo terug naar Windhoek.
Al die tijd ben je in gedachten bij mij. Spreek ik tegen je en meen ik, soms, je stem te horen, je gestalte te zien.
Een enkele keer denk ik zelfs dat ik je arm om mij heen voel.
Morgen vlieg ik terug naar huis, de reis is bijna voorbij.
Ik laat je hier achter, in je geliefde Afrika.
Mijn rouwen om jou, het moet voorbij zijn.
Ik wil mijn leven hervatten.
In mijn herinnering zul je altijd voortleven,
hier in Afrika.
Ik moet verder, zonder jou.
dammie

ik mis je,
ik mis het dat ik niet meer van je hou......
ik mis het samen vliegen,
en in de wolken wiegen,
de hoge toppen, de diepe dalen,
waaruit je me kwam halen,
zodat ik dan weer pijlsnel stijgen zou,
om hoog in de lucht te zijn bij jou,
ik mis het fladderen van de vlinders,
het gelukkig zijn, als waren we nog kinders,
ik mis het, dat ik niet meer van je hou.......
Dammie

Ik ben op verlof.......

Het is heerlijk warm en wolkeloos

Ik mis jou zo heel erg, mijn lief........

Overdag lig ik in de zon, of zwem ik in zee,

's Avonds wandel ik langs de vloedlijn.

's Nachts zit ik op het strand en kijk ik naar de sterrenhemel

en denk ik aan jou.

Er hangt hier een heel bijzondere sfeer.

Het is net, of ik steeds jouw aanwezigheid voel.........

Ik zie je niet écht, maar ik voel je aanwezigheid.......

Het is nonsens, het kán niet

en toch voel ik je, hier, dicht bij mij..........

Op de derde dag van mijn verlof,

als ik voor de zoveelste maal een verkoelende duik in zee neem,

voel ik ineens een paar bekende handen, die mij vasthouden.........

Wanneer ik boven water kom, ben jíj daar...........

Je neemt mijn hoofd teder tussen je handen

en geeft mij een innige kus.........

Ik ben zó blij, dat je mij gevolgd bent,

dat we sámen hier zijn.......

Nu begint het verlof pas écht..........

dammie

hoe ga je om met een groot verdriet
je gaat er Niet mee om,
het verdriet gaat met jou om
het is alom aanwezig
je kunt je er niet voor verstoppen
je kunt er niet even pauze van nemen
het ís er
en het doet met je wat het wil
het houdt je vast ,zolang het wil
je kunt er niets tegen doen,
het is er, groter dan je zelf bent, veel en veel groter dan je zelf bent
het heeft oneindig veel meer macht dan je zelf hebt
en je hebt het maar te gehoorzamen
het vervult je helemaal
en zodra je eens denkt aan iets anders dan aan het verdriet
is het onmiddellijk terug aanwezig
het heeft je in zijn macht,
het heeft zich met duizend tentakels aan je gehecht
en je moet wachten, tot het u loslaat
er is geen enkele manier waarop je het verdriet los kunt laten
je moet wachten totdat het joú loslaat
en dat gebeurt langzaam, tentakel voor tentakel
een groot verdriet
dat heeft  je in zijn macht
al dat je kunt doen
is wachten
tot het je loslaat
dat is, nochtans, míjn ervaring
dammie

Het is een zwoele nacht, jij bevindt je ver bij mij vandaan, in een ander werelddeel.
Ik kijk naar de maan en denk aan jou.
Ik mis je enorm ............. ik wenste dat je hier kon zijn, naast mij, op dit verlaten strand, je arm om mij heen, samen kijken naar de de maan die zo mooi weerspiegelt wordt door de zee........
Ik heb je lief mijn lief, zo lief heb ik jou en jou alleen.
In mijn verbeelding ben je bij me, nu hier, naast me.
Ik ruik je geur, ik voel je warmte, en als ik mijn hoofd tegen je borst leg, hoor ik zelfs het kloppen van je hart.
Tijd, ruimte, afstand, het is allemaal verdwenen,
je kwam naar me toe op een gedachtestroom,
juist toen ik hevig naar je verlangde..........
op deze manier zul je altijd bij me zijn
Soms kom je op een gedachtestroom en voel ik je naast me "landen" als een zuchtje wind..........
dan weer kom je als een klein wolkje aan de (bijna)wolkeloze hemel.........
Telkens weer is er die groet van jou,
dat teken van leven,
van liefde,
van nabijheid.
Hoe ver ik ook bij je vandaan ben,
je bent altijd dicht bij me.
Dank je voor je vriendschap
Dank je voor je genegenheid
Dank je voor je trouw
Dammie

ik word wakker, veel te vroeg, en heel verdrietig en ik weet ……dit is de dag van het afscheid van de bouw en van jou.

Het huis waaraan jij twee jaar bouwde is af.

Een jaar geleden leerde ik je, bij toeval, kennen, omdat ik langs het huis kwam, dat je aan het bouwen was.

We raakten aan de praat, ik vond je leuk en zo gebeurde het dat ik een jaar lang bijna iedere dag naar je toe kwam, voor een babbeltje en al rap bracht ik eten en drinken mee, voor de gezelligheid.

Soms hielp ik je met stenen aangeven, maar meestal zat ik gewoon naar je te kijken.

Ik zag je graag, toen al en dat gevoel is alleen maar gegroeid.

Je bouwde het huis niet voor jezelf, maar in opdracht en morgen komen de eigenaars het huis in bezit nemen.

Vandaag leg je er de laatste hand aan, vandaag is de laatste dag dat ik bij je kan zijn, morgen vertrek je naar een ander deel van het land, om daar aan een nieuwe opdracht te beginnen.

Ik trek mijn mooiste kleedje aan, maak je lievelingseten en kom naar je toe.

Ik zie, dat je blij bent, dat ik gekomen ben.

Je neemt me in je armen en omhelst me teder, ik voel het kloppen van je hart, het klopt zo lief voor mij...............

Na een paar minuten maak je je voorzichtig los van mij, neemt me bij de hand en samen lopen we nog eenmaal het huis door, eerst beneden: keuken, hal, living......... dan de trap op, de slaapkamers, het weidse uitzicht.

Ik herinner me dat de stelling hier stond en hoe we hier zaten en aten en uitkeken over de weidevelden.

Het is een prachtig huis geworden, je mag fier zijn op je werk en toch denk ik........was het nog maar vorig jaar, was het  huis nog maar níet klaar, dan hoefde je nog niet weg.

We hebben al de tijd geweten, dat onze liefde zou eindigen, als het huis af was, je hebt immers elders andere verplichtingen...........

Ik pak de mand met eten uit en voor de laatste keer eten we samen, drinken we samen,

na het eten neem ik je, als altijd, in mijn armen,

kus je teder op je voorhoofd, je lieve ogen, je neus, je mond,

nog eenmaal liggen we in elkaars armen

en dan is het sprookje voorbij,

Ik moet gaan,

jij moet gaan

Vaarwel mijn lief, vaarwel

je woont voor altijd in mijn hart

Dammie

Ik werk als vakantiehulp in Spanje, in Mijas, bij een gezin, dat woont in een villa die tegen de berg aangebouwd is. Vanaf het terras heb ik een schitterend uitzicht over het dal en over andere villa's. In de villa juist onder die waar ik vertoef, woont een aantrekkelijke man. Hij is leuk om te zien en ik vind hem sympathiek. Telkens als hij me ziet zwaait hij joviaal. Na een paar dagen ontstaat er een ritueel. Iedere morgen om elf uur zwaaien we naar elkaar en iedere middag om drie uur opnieuw.

Op een nacht, als ik niet slapen kan door de warmte en ik verkoeling zoek op het terras, zie ik hem zwemmen, bij het licht van de volle maan. Gefascineerd sla ik hem gade.

Op een gegeven moment ziet hij mij en gebaart hij mij naar beneden te komen en met hem mee te zwemmen. Even aarzel ik, want de smalle paadje, dat van onze villa leidt naar die van hem, is vrij steil. Hij merkt mijn aarzeling en komt mij tegemoet, over het smalle pad en neemt me bij de hand. Veilig leidt hij mij naar zijn villa, naar zijn zwembad.

We duiken in het water,dat verrukkelijk koel is, in deze hete zomernacht.

Hij zegt dat hij me leuk vindt. Ik voel mijn hart sneller kloppen. We kijken over het dal, dat zo mooi belicht wordt door de volle maan. Hij houdt mijn hand vast.

Tegen het ochtendgloren moet ik terug naar de villa waar ik werk, om voor het ontbijt te zorgen.

Hij kust me teder en zegt...............kom je iedere nacht bij me terug?

Ik zeg, dat ik dat heel graag wil, maar dat ik nu echt moet gaan. Als ik bovenaan het pad ben aangekomen, draai ik me om en zwaai naar hem, hij zwaait terug..........

Dat is de laatste maal dat ik hem zie.........

de volgende nacht is hij er niet, en de daaropvolgende nacht ook niet.......

ook overdag zie ik hem niet meer..........

de villa ziet eruit alsof ze nooit bewoond is geweest.........

Iedere nacht ga ik naar beneden, over het smalle pad, dan zwem ik in zijn zwembad, in de hoop dat hij ineens naast me opduikt.......... maar niets van wat ik wens gebeurt.

Hij is verdwenen.........het prille geluk is zomaar voorbij.

Dammie

Saai

Het leven is oneindig saai,

Niet nu pas, maar al mijn hele leven.

Soms is er iemand om mee te spelen,

of om ruzie mee te maken.

Maar onder al die ruzie en al dat spelen

Ligt altijd weer de saaiheid,

De oneindige saaiheid van het bestaan,

Niet nu pas, maar al mijn hele leven.

Damma

Dwars tegen alle regels en logica in
ben ik van je gaan houden,
heeft dat zin?
Dwars tegen alle regels en logica in
zie ik op jouw gezicht
de glans van hetzelfde licht.......
dammie

Hij zal zo af en toe nog weleens aan mij denken,

niet al te vaak, daar ben ik mij terdege van bewust,

maar soms, als hij zich eenzaam voelt en verlaten,

zal hij wensen, dat ik weer op hem zit te wachten

en spijt hebben van alle keren dat hij mij liet zitten.

Hij ging weg, omdat hij vrijheid wilde.....

al wat hij kreeg is eenzaamheid........

nooit zit er op hem nog iemand te wachten,

er is geen mens die nog van hem  houdt.

Lang geleden, was er iemand die naar hem smachtte

maar die liet hij barsten.........

nu is hij eenzaam, alleen en oud.........

dammie

Kom, laten we nog eenmaal vliegen.
Ga je met me mee?
We stijgen op, hoog boven het dal,
vliegen over de rivier,
voelen de kracht van onze vleugels,
maken een duikvlucht
en landen in de kruin van onze lievelingsboom.
We genieten nog eenmaal van het uitzicht
en vliegen dan terug, langzaam en verdrietig,
want we weten:
morgen worden we opgehokt.
dammie

jij en ik

liefdevolle  ogen

warmte

tederheid

gevoel

begrip

jij en ik

samen één

dammie

ik heb gemerkt dat ik kan reizen op een gedachtestraal

het gebeurde toen ik je zo erg miste,

dat het pijn deed,

dat ik ontdekte dat ik op een gedachtestraal

naar je toe kon reizen

ik kon je zien, voelen, horen, ruiken,

alle nachten kom ik nu naar je toe

op de kracht van een gedachtestraal........
dammie

We zijn op een grasveldje aan de Maas.

we zijn er helemaal alleen, er is niemand anders dan wij,

wel ligt er wel een bootje aan het steigertje, maar dat ziet er verlaten uit

het is een prachtige dag,

gelukkig hebben we onze badkleding bij ons, rap kleden we ons om en dan lopen we hand in hand over het gras

ineens laat ik jouw hand los en ren een stukje voor je uit

terwijl ik roep: "pak me dan ,als je kan........"

jij hebt mij al rap ingehaald, maar ik probeer weer los te komen

we stoeien en vallen om, beiden, in de brandnetels........

het brandt, het prikt, het steekt!

we rennen naar het steigertje en springen in het water

brrrrrrrrrrrrrrr koud, maar ook heerlijk genezend

we zwemmen en spelen in het water, tot we het heel erg koud krijgen, dan klimmen we op het steigertje

en nemen we een kijkje bij de boot

die ziet er helemaal verlaten uit.....

als we grote badlakens zien liggen, klimmen we aan boord,

we drogen elkaar af

heel teder en liefdevol

en plagend.......

het bootje deint op en neer..........
dammie

Vandaag is het de laatste dag dat ik je kom bezoeken op de bouw.

Het huis is af. Anderhalf jaar lang kwam ik bijna iedere dag hierheen en bracht eten en drinken mee, soms hielp ik je met stenen aangeven, maar meestal zat ik gewoon naar je te kijken.

Ik zie je graag.

Morgen komt de eigenaar het huis in bezit nemen.

Vandaag is het huis nog van jou en mij.

Het is een bewolkte dag, een beetje motregen, het past bij mijn stemming, afscheid nemen is niet leuk.

Ik zie, dat je blij bent, dat ik gekomen ben.

Nog  één maal eten we spaghetti piripiri, drinken er sangria bij, chocolade ijs als dessert.

Je neemt me bij de hand voor een laatste rondgang door het huis.

We kussen elkaar teder en dan is het afscheid daar.

Anderhalf jaar vriendschap en liefde.......het is gedaan!

De motregen is overgegaan in zware regenval.

Terwijl ik wegvlieg hoor ik het lied: de regen valt neer als een doek op het toneel. Hoe toepasselijk...........

Vaarwel mijn lief, vaarwel.
dammie

Mijn grote onbeantwoorde liefde.

Overal waar ik ga en sta.

Draag ik je met me mee.

Met wie ik ook praat en lach,

altijd overschrijft jouw gezicht het beeld van de ander. 

Telkens als ik probeer van je weg te vluchten,

leidt mijn weg terug naar jou.

Vaak zocht ik een nieuwe liefde, altijd tevergeefs,

niets en niemand kan jou vervangen.

Het voelt als reuma van de ziel.

Dammie