 |
|
|
| DE ZOETE INVAL |
|
|
| 27-11-2005 |
 Nummer 1 Paul JANSSEN |
Paul Janssen (1926-2003), zakenman en industrieel
Arts, onderzoeker en stichter van Janssen Farmaceutica. Paul Janssen werd geboren te Turnhout op 12 september 1926. Zijn laboratoria ontwikkelden meer dan 80 geneesmiddelen, waarvan er vijf door de Wereldgezondheidsorganisatie werden erkend als essentieel geneesmiddel.
Na zijn studies geneeskunde in Gent behaalt Paul Janssen een postdoctoraal diploma farmacologie. Net zoals zijn studiegenoot Corneel Heymans (Nobelprijswinnaar Fysiologie en Geneeskunde 1938) wijdt hij zijn leven aan de wetenschap. Hij ontwikkelt o.a. de antipsychotische geneesmiddelen Haldol en Risperdal, wat hem in 2000 de CINP-Pfizer-prijs oplevert. Paul Janssen zocht tot aan zijn dood in 2003 naar nieuwe medicijnen, samen met tien topresearchers in zijn villa nabij Turnhout, die hij volledig had ingericht als laboratorium.
Dokter Paul deelde zijn passie met anderen via grapjes en korte, kernachtige uitspraken. Zo definieerde hij het begrip wetenschappelijk onderzoek als“datgene wat een mens doet om zijn nieuwsgierigheid te bevredigen. Vaak daagde hij zijn laboranten uit met de vraag En, heb je vandaag al iets nieuws ontdekt?. Die onderzoekende instelling ligt aan de basis van zijn speurwerk, dat tal van nieuwe medicijnen heeft opgeleverd, o.a. tegen Alzheimer, kanker, schizofrenie, maag- en darmaandoeningen.
Paul Janssen was niet alleen een pionier in de farmacologie, maar ook een vooruitziend zakenman. In 1953 sticht hij in Beerse Janssen Farmaceutica. Sinds haar ontstaan heeft de onderneming al 84 000 nieuwe scheikundige stoffen samengesteld voor diverse farmaceutische toepassingen. In 1961 sluit Janssen Farmaceutica aan bij de bedrijvengroep Johnson & Johnson. De combinatie van een slanke, wendbare autonome onderneming binnen een krachtige multinationale groep maakt het mogelijk soepel in te spelen op nieuwe opportuniteiten en volop te investeren in research. In 1973 opent Paul Janssen een eerste Amerikaans filiaal. Anno 2003 zijn er vestigingen in 45 landen. Er werken wereldwijd ruim 20 000 mensen voor Janssen Farmaceutica, waarvan 4 000 in België. Ze scharen zich allen achter de visie van Dr. Paul: Voor heel veel ziekten bestaat er nog geen geneesmiddel, en het is onze taak goede medicijnen te ontwikkelen.
Paul Janssen stierf op 11 november 2003
27-11-2005, 17:07 geschreven door Ooikenaar
|
|
|
|
|
|
| Bezoek |
Gisteren hebben we bezoek van Chris en Natalie gekregen. Hun vrienden waren er bij met twee kinderen. Direct huisje vol. Was wel plezant. Zjn toffe mensen en opgevoede kinderen.
Ze hebben eerst een tijdje met Adhémar gespeeld en met Tobie. Dan zijn we naar de lokale zoo afgedaald. De kinderen waren echt van niets bang en luisterden direct als er iets gezegd werd.
Zo mensen ontvangen is een plezier.
In de late namiddag zijn we dan naar Zulte afgezakt en zijn daar 's avonds blijven eten. Beetje blijven napraten en rond 21h00 huiswaarts gereden.
Zo vliegt het weekend voorbij. Vandaag er een "lazy sunday" van gemaakt.
Verder geen wereldbrekend nieuws.
27-11-2005, 16:57 geschreven door Ooikenaar
|
|
|
|
|
|
| priester Adolf Daens |
ADOLF DAENS
Geboren in 1839 te Aalst als zoon van een leidekker en winkelier, die naast Adolf nog twee zonen, Augustus en Pieter, en drie dochters, Marie-Francisca, Leonie en Paulina, had.
Augustus, zijn broer, werd voor Adolf priester. Zijn jongere broer Pieter was drukker-uitgever.
Priester Daens kreeg zijn opvoeding aan het Aalsterse Jezuïetencollege, waar hij primus perpetuus was. In 1958 trad hij toe tot de Jezuïetenorde.
Hij verliet deze orde in 1871. Zijn zelfstandig karakter en ook zijn Vlaams-sociale opvattingen gaven aanleiding tot moeilijkheden. In 1873 in het Bisdom van Gent tot priester gewijd.
Kapelaan ( onderpastoor ) te Sint-Niklaas in 1876 en te Kruishoutem in 1878.
Daarna richtte hij zich meer naar het onderwijs ( college van Oudenaarde en Dendermonde).
Van 1894 tot 1898 was hij volksvertegenwoordiger vor het arrondissement Aalst en va 1902 tot 1906 voor het arrodissement Brussel.
De 19e eeuw is een eeuw van de Industriële Revolutie: van technische vooruitgang en van grote sociaal-economische veranderingen. Zeg maar gerust wantoestanden. De ambachtelijke textielnijverheid wordt geïndustrialiseerd. Plattelandsbewoners trekken massaal naar de stad om er in de fabrieken te werken. Het fabrieksproletariaat werkt zes dagen per week, tien tot twaalf uur per dag, voor een schamel uurloon. Kinderen worden tewerkgesteld vanaf zes jaar. Er bestaat geen enkele vorm van arbeidsbescherming of sociale wetgeving. En om het nog erger te maken: omdat men geen stemrecht heeft, heeft men ook geen vertegenwoordiging in het parlement. Tot het jaar 1894: het jaar van het eerste algemeen meervoudig stemrecht en het jaar van de verkiezing van priester Adolf Daens.
De verkiezing van Daens als volksvertegenwoordiger is vooral mythisch geworden door zijn strijd met de behoudsgezinde voorzitter van de Katholieke Partij: Charles Woeste. Adolf Daens was lijsttrekker van de Christene Volkspartij (1893), waar zijn broer Pieter ook toe behoorde. Het partijprogramma, geschreven door Adolf, spreekt van onmiddellijke sociale hervormingen en van de invoering van het algemeen enkelvoudig stemrecht. Maar ze willen niet gelijkgesteld worden met de ketterse socialisten. Ze willen een christelijk alternatief bieden en niet zoals de Katholieke Partij de te grote wonden zalven met paternalistische liefdadigheid. De christen-democraten, of daensisten, willen de ogen van kerk en overheid openen voor het sociale onrecht. Ondanks bakken kritiek en tegenwerking blijft Adolf Daens politiek geëngageerd tot 1906. Na zijn volksvertegenwoordigersschap leefde hij te Aalst, eerst bij zijn broer Pieter, later bij diens dochter Maria, waar hij in juni 1907 kwam te sterven.
Tot aan zijn dood in 1907 wordt priester Daens bekritiseerd door overheid en kerk. Arbeiders die het daensisme steunen of daensistische bladen lezen ("De Werkman", "Het Land van Aelst"), riskeren op staande voet ontslagen te worden. In de zondagsmis preken de pastoors tegen de 'afvallige priester'. Wie hem volgt, verraadt de kerk en begaat een doodzonde.
27-11-2005, 16:47 geschreven door Ooikenaar
|
|
|
|
|
|
| Pater Damiaan |
Pater Damiaan
Uitvoerig
In tegenstelling met wat sommige vrome auteurs beweren, is Jef de Veuster opgegroeid als een normale, gezonde knaap, die zich door niets van andere kinderen onderscheidde, tenzij misschien door zijn waaghalzerij. Naar 's-Gravenbrakel gestuurd om Frans te leren (vader De Veuster, een graanhandelaar, zag in hem zijn opvolger), ontdekte lef er zijn levensopgave.
Toen hij zich bij de paters picpussen te Leuven ging aanmelden, werd hem duidelijk gemaakt dat hij, wegens zijn onvoldoende vorming, alleen frater kon worden. Dank zij zijn opvallende prestaties, werd de weg naar het priesterschap nadien toch voor hem opengesteld. Zo is hij als pater Damiaan de geschiedenis kunnen ingaan.
Op het grootste van de 8 Sandwich-eilanden (later werd deze groep eilanden Hawaii genoemd en sedert 1959 vormt Hawaii de 50e staat van de U.S.A.) heeft Damiaan zijn eerste vreugde en ook zijn eerste ontgoochelingen beleefd. De Kanakken (zo werden de inlanders genoemd) waren vriendelijke, onbezorgde en gastvrije mensen. Damiaan, een ijverig missionaris en in het begin al te naïef, verheugde zich in het groot aantal doopsels dat hij mocht toedienen. Een diepe teleurstelling volgde, toen hij merkte dat zijn schapen over de hele linie ontrouw waren, dus ook wat hun geloof betrof. Jarenlang heeft hij gezwoegd in een parochie, die zo groot was als een Belgische provincie. Het waren afmattende zwerftochten door een dun bevolkt gebied, langs veelal verlaten wegen. Als men hem vroeg waar zijn thuis was, wees hij naar het zadel op zijn paard. De eenzaamheid was voor hem een kwelling.
Reeds vóór de aankomst van pater Damiaan te Honolulu, had men melaatsheid vastgesteld op de Sandwich-eilanden. In 1865 had die angstwekkende ziekte dermate uitbreiding genomen dat de regering zich verplicht zag een interneringscentrum op te richten op het eiland Molokai. De zieken kregen er voor elke dag een portie voedsel -dikwijls onvoldoende en van slechte kwaliteit -en een gering bedrag per jaar voor een deken en een minimum aan kledij. Verder werden ze aan hun lot overgelaten. Eén enkele keer per jaar daalde er in 'de hel van Molokai' een priester af en daar bleef het bij, zodat de zieken ook niet konden rekenen op geestelijke bijstand. Dat kwelde bisschop Maigret en naar aanleiding van een kerkwijding te Wailuku (1873) deelde hij zijn zorg mee aan vier jonge confraters, onder wie Damiaan. Hij drukte het verlangen uit dat er bestendig een priester bij de melaatsen zou verblijven, maar omdat het een haast bovenmenselijke opgave was, wilde hij niemand verplichten. Hij dacht trouwens aan een beurtstelsel, wat hij gemakkelijker te verwezenlijken achtte.
De vier jonge paters waren allen bereid aan het verlangen van hun bisschop te voldoen. Mgr. Maigret duidde Damiaan aan om als eerste te vertrekken.
Bij zijn aankomst in het interneringscentrum had Damiaan als enig reisgoed zijn brevier en een kruis. In afwachting dat hij voor zichzelf een huisje zou kunnen bouwen, sliep hij wekenlang onder een puhalaboom. Voor al zijn behoeften was hij aangewezen op de hulp van de melaatsen, die nooit een dokter te zien kregen en met hun stinkende, etterende wonden de lucht verpestten. Als er nieuwe zieken ontscheept werden, riepen de 'anciens': hier gelden geen wetten meer. Behandeld als beesten, gedroegen ze zich ook als beesten. De morele ontreddering voltrok zich nog sneller dan de lichamelijke aftakeling. Ondergedompeld in die sfeer van verrotting en ontbinding, werd Damiaan geconfronteerd met de vraag of hij daar bestendig zou willen blijven. Het waren de zieken die er hem om smeekten. Zijn toewijding had hen getroffen en ze verwachtten geen heil van het aangekondigde beurtstelsel.
|
Damiaan heeft het offer aanvaard. De plaatselijke pers was vol lof over zijn houding. Een protestants blad schreef: 'Wij moeten een feit signaleren dat luider spreekt dan duizend redevoeringen. Wij moeten vertellen over een man, een broeder, die spontaan, zonder geld of krediet, zonder hoop op een beloning in deze wereld, zich is gaan wijden aan de arme melaatsen van Molokai. Ziedaar de werkelijke geest van Christus. Ziedaar een liefde onverklaarbaar voor het menselijk verstand. Ziedaar Xaverius doordringend tot de schuilhoeken van de menselijke ellende om er de meest weerzinwekkende wonden te wassen... Ziedaar de redder die zijn leven offert voor zijn medemensen en wiens werk al de werken van barmhartigheid overtreft.'
Damiaan verbleef als enige gezonde mens te midden van zowat 700 afschuwwekkende zieken. Om de twee dagen werd er een nieuw graf gedolven. De doden werden geregeld vervangen, want de leprozenjacht ging ongenadig verder. Damiaan kon de zieken niet genezen, maar wel hun levensvoorwaarden verbeteren. Daar heeft hij zich dan ook rusteloos voor ingespannen, waardoor er geleidelijk aan een ordeijke gemeenschap is ontstaan.
Lofbetuigingen wekken gemakkelijk afgunst. Daarnaast was er een begrijpelijke, hoewel overdreven angst voor melaatsheid. Het ene en het andere hebben de burgerlijke overheid ertoe bewogen Damiaan volledig af te zonderen. Omwille van het mogelijke besmettingsgevaar werd hem verboden de leprozerie nog te verlaten. Dat was voor Damiaan echter ondraaglijk. Niet het bestendige contact met de leprozen, wel de totale vereenzaming ontmoedigde hem. Na verloop van enkele maanden werd het verbod gelukkiglijk opgeheven.
Damiaan achtte het niet mogelijk een vader te zijn voor de melaatsen, hun wonden te verzorgen, de reeds aan ontbinding overgeleverde stervenden bij te staan, en gelijktijdig zich tegen de gevreesde ziekte te beschermen. Als hij de gelovigen in de kerk toesprak, zegde hij soms: 'wij, melaatsen'. Tien jaar na zijn aankomst was dat harde werkelijkheid geworden. Zijn heldhaftigheid -door hem gewoon als liefde ervaren -had intussen in de hele wereld bewondering en ontroering gewekt. Hij ontving het bezoek van prinses Liliuokalani (tijdelijk regentes), nadien ook van de koningin. Men heeft hem een ridderorde toegekend die hij nooit heeft gedragen, tenzij op de dag van de overhandiging.
Naast deze sympathie betuigingen wachtte hem echter een zwaarder kruis dan hij zich ooit had kunnen voorstellen. Een Japans dokter was naar Honolulu gekomen om een nieuwe behandeling toe te passen op de melaatsen, die daar in een doorgangsziekenhuis verbleven. Damiaan wilde zich ook laten behandelen, met de hoop door deze ervaring zijn lotgenoten te Molokai nog beter te kunnen helpen. Zijn oversten, vermoedelijk door angst gedreven, wezen zijn verzoek af. Toen de zieke Damiaan, die voor geen enkel offer was teruggeschrokken en nooit grenzen aan zijn toewijding had gesteld, onder de indruk van het besluit dat hij niet begreep toch op de toelating aandrong, ontving hij van zijn nieuwe provinciaal overste een zeer pijnlijke brief, waarin hij van... egoïsme werd beschuldigd!
Ten slotte is hij toch naar Honolulu mogen gaan, maar zolang zijn ziekte heeft geduurd, nl. van 1883 tot 1889, heeft hij noch zijn bisschop, noch zijn provinciaal overste te Molokai op bezoek gekregen.
Op 15 april 1889 kwam er een einde aan het lijden van pater Damiaan. Door enkelen werd hij benijd, door miljoenen bewonderd en beweend. In 1936 werd zijn stoffelijk overschot in triomf naar zijn geboortestreek overgebracht. Was dit zinvol? Was het een vergissing? Vast staat dat het stralend voorbeeld van Damiaan over de hele wereld talloos velen tot edelmoedigheid en offervaardigheid heeft geïnspireerd.
|
27-11-2005, 12:12 geschreven door Ooikenaar
|
|
|
|
|
| 26-11-2005 |
| De top 3 van de Groten der Belgen |
Al de voorgaande hebben ook verdienstelijk werk geleverd, maar als men op grote schaal kijkt en het effect dat ze op de mensen gehad hebben, denk ik wel dat mijn top 3 een goede keuze is.
Ongetwijfeld bestaan er nog veel mensen die in aanmerking zouden kunnen komen voor gootste Belg, maar zijn die in alle eenvoud verdwenen of is er nooit in de geschiedschrijving melding van gemaakt geweest. Wie weet zaten er onder de mensen van het verzet in WO II ook geen grote mannen en/of vrouwen die geen vermelding gekregen hebben.
De grootheid van bepaalde mensen ligt in hun eenvoud en onbekendheid.
Het zijn niet altijd de grootste bekken die het meest presteren.
Je weet wel "veel beloven en weinig geven, doen de ..................
26-11-2005, 13:00 geschreven door Ooikenaar
|
|
|
|
|
|
| Gerardus Mercator |
Gerardus Mercator (1512 - 1594) ( wiskundige en geograaf )
Gerardus Mercator werd geboren als Gerhard Kremer op 5 maart 1512 te Rupelmonde. Hij wordt beschouwd als de grondlegger van de moderne cartografie. Na zijn studies aan de Katholieke Universiteit van Leuven ging hij zich toeleggen op cartografie. Zijn eerste kaart dateert van 1537. Voor zijn kenmerkende cilindrische projectie steunde hij op wiskundige begrippen. In het systeem naar zijn naam genoemd, vertegenwoordigen evenwijdige lijnen de meridianen, en de parallellen zijn rechte lijnen die de meridianen loodrecht snijden. In 1569 werd de eerste uitgave van zijn beroemde wereldkaart gepubliceerd. Hij gebruikte ook voor het eerst de term atlas voor een collectie kaarten. Hij overleed op 2 december 1594 te Duisburg.
Gerhard Kremer trok in 1530 naar de Universiteit van Leuven waar hij wijsbegeerte, aardrijkskunde, meetkunde en wiskunde studeerde. Het is tijdens zijn Leuvense studies dat hij zijn naam verlatijnste en zich Gerardus Mercator liet noemen. Uit die periode dateert zijn interesse voor kaarten, hemel- en aardbollen, wetenschappelijke instrumenten en cartografie.
Tussen 1535 en 1540 tekende hij verschillende kaarten. Hij maakte een geloofscrisis door en in 1544 werd hij zelfs beschuldigd van ketterij. Dit had deels te maken met zijn protestants geloof maar vooral met zijn cartografische bezigheid. Hij kreeg zelfs zeven maanden cel. In 1552 verhuisde hij naar Duisburg en gaf een eerste Europese planisfeer uit die in 1572 zou worden heruitgegeven. Hij verbeterde de kaarten van Ptolomeus en gaf een eerste deel uit van zijn Atlas in 1585 en een tweede deel in 1589.
Het was zijn zoon Rumoldus die de Atlas Sive Cosmographicae Meditiones de Fabrica Mundi et Fabricati Figura uitgaf. Deze atlas of kosmografische beschouwingen over de schepping van de wereld en de schijn van de schepping, telt 107 kaarten getekend door Mercator. Zijn werk kende weinig succes tot na zijn dood in 1594. In 1604 kocht Jodocus Hondius de kaarten van Mercator van zijn erfgenamen en in 1609 gaf hij een atlas uit in verschillende talen met de kaarten van Mercator. Voor 1640 werden reeds 30 uitgaven gepubliceerd van de atlas.
26-11-2005, 12:43 geschreven door Ooikenaar
|
|
|
|
|
|
| Peter Paul Rubens |
PETER PAUL RUBENS
Peter Paul Rubens werd geboren te Siegen ( Duitsland) in 1577. Zijn ouders waren van Antwerpen naar Duitsland gevlucht vanwege hun protestantse geloofsovertigingen. Bij de dood van zijn vader, verhuist de familie terug naar Antwerpen.
Hij was een schatrijke ondernemer, een vriend van de machtigen en een trouwe volgeling van de reactionaire kerk die de lakens uitdeelde in de Contrareformatie. Op veel van zijn schilderijen staan religieuze en mythologische taferelen die wij niet meer begrijpen, en ze zijn overvloedig bevolkt met dikke vrouwen en smakeloze spierenbundels. Als Rubens De drie gratiën schildert, gaan je gedachten onvermijdelijk uit naar een gezond dieet. Het zeventiende-eeuwse schoonheidsideaal verschilde van het onze.
Toch is en blijft de Antwerpse meester de prins van onze schilders. Geen andere kunstenaar of geleerde heeft ooit, louter door de kracht van zijn talent en zijn persoonlijkheid, een vergelijkbare uitstraling aan onze gewesten gegeven. Vorsten, wetenschapslui, kunstverzamelaars en studenten uit heel Europa kwamen naar Antwerpen omdat Rubens er woonde. Door de introductie van de barokke bouwstijl drukte hij een blijvend stempel op het uitzicht van de stad.
Rubens was het tegendeel van een vakidioot. Hij maakte prenten, ontwierp wandtapijten en illustreerde boeken. Als een door de wol geverfde gentleman en wereldburger bracht hij bovendien in vele landen zijn waar aan de man: als hoveling en diplomaat van de Habsburgers, als humanist die met de grootste geleerden correspondeerde, als kunstkenner die een van belangrijkste collecties van zijn tijd bijeenbracht.
Successen verbleken en persoonlijkheden worden vergeten. De kunst daarentegen blijft. De echte grootheid van Rubens kan ieder van ons ervaren die oog in oog staat met zijn beste werken. De meeslepende dynamiek van de Kruisoprichting, in de Antwerpse kathedraal, of het stille drama van de Kruisafneming. De onaardse schoonheid en de vrede van zijn late landschappen of de warme menselijkheid van zijn kinderportretten. Dat is kunst die nog altijd recht naar het hart gaat, en die alle voorbijgaande modes moeiteloos overleeft.
26-11-2005, 12:23 geschreven door Ooikenaar
|
|
|
|
|
|
| Ambiorix |
Ambiorix
Eburonenleider die in 54 voor Christus in opstand kwam tegen de Romeinen.
Ambiorix was koning van de Eburonen, een Gallische volksstam die leefde tussen Maas en Rijn. In 57 bevrijdde Caesar hen van het juk van de Atuatukers. Na een mislukte graanoogst in 54 v. Chr. ontstond er spanning tussen de Eburonen en hun Romeinse bevrijders. Caesar liet de Keltische leider Dumnorix vermoorden. De Treviri, een stam uit de Moezelvallei, achtten de tijd rijp voor een grootschalige Gallische opstand. Ze wilden Ambiorix inzetten als bliksemafleider. Op een nacht viel de Eburonenkoning het Romeinse winterkwartier van het 14e legioen aan. Die aanval mislukte, althans, zo leek het toch. Achteraf bleek het opgezet spel. De kampoversten, Cotta en Sabinus, vroegen Ambiorix wat hem bezielde. Waarom viel hij hen aan? Ze waren toch vrienden? Trouwens, wat kon hij met zijn beperkte troepen uitrichten tegen de Romeinse overmacht? Ambiorix antwoordde listig dat hij niet anders kon dan aanvallen, omdat hij zich verplicht voelde mee te werken aan het Gallische plan voor een grootscheeps offensief. De officieren dankten Ambiorix voor de waarschuwing, en besloten veiligheidshalve zich aan te sluiten bij andere Romeinse garnizoenen in de buurt. Ze braken hun tenten op en vertrokken. Onderweg, in een smalle vallei, lokte Ambiorix hen in de val. Hij viel aan, en zijn guerrillatechnieken bezorgden de Romeinen de grootste nederlaag uit heel de Bello Gallico, de Gallische Oorlog. Nadien organiseerde Ambiorix met de Nerviërs, de Atuatukers en de Menapiërs een raid op een ander Romeins garnizoen in de Maasvallei. Julius Caesar zon op wraak tegen de Belgae, zoals hij de Keltische volksstammen in Noord-Gallië noemde. De wraak van Caesar was uitermate bloedig. Sommige geschiedkundigen vergelijken het met een genocide. Het land werd verwoest, vrouwen en kinderen werden als oorlogsbuit meegenomen. Eén van de weinige krijgers die aan de wurgdood ontsnapte, was Ambiorix. Hij trok de Rijn over en zocht een veilig onderkomen bij de Germanen.
Sinds 1866 staat Ambiorix standbeeld op de Grote Markt in Tongeren, de oudste stad van België). waar het Gallo-Romeins museum is gevestigd.
26-11-2005, 12:14 geschreven door Ooikenaar
|
|
|
|
|
|
| Hendrik Conscience |
Hendrik Conscience
Hij leerde zijn volk lezen...
BiografieHendrik Conscience (Antwerpen 3 december 1812 - Brussel 10 september 1883) was een Belgisch,  Nederlandstalige schrijver. Een bekende uitspraak over hem is "Hij leerde zijn volk lezen". Hij was door zwakte en ziekelijkheid genoodzaakt zijn zeven eerste levensjaren door te brengen in een stoeltje bij het venster. Zijn moeder, die hem als een troostengel ter zijde stond, trachtte hem op te beuren door het toefluisteren van oude Antwerpse verhalen. Dit ontwikkelde vroegtijdig zijn denkvermogen en toen hij de kracht bezat om op de straat te komen bij de speelmakkers, werd hij hun geliefkoosde verteller. Het A.B.C. leerde hij bij zijn vader, in wiens hof hij een vriend van bloemen en planten en later een hartstochtelijk bewonderaar der natuur werd. Het onderwijs, dat hij in een privaatschool van Borgerhout genoot, was gering; maar door zelfonderricht wist de begaafde jongeling het zover te brengen, dat hij in zijn school hulponderwijzer kon worden. Nadat hij zich met bijzondere lessen in het Engels had geoefend, ging hij zich in het Frans volleren te Antwerpen, waar hij vervolgens optrad als ondermeester in een van de voornaamste leergestichten. Bij het ontstaan van de omwenteling van 1830 liet de onbedachte jongeling zich door een strijdlustige Brusselaar overhalen om de wapens op te vatten. Op 28 september 1830 tekende hij als vrijwilliger een dienstverbintenis voor twee jaren, welke hij op 7 april 1831 in een verbintenis voor vijf jaren moest veranderen. Na korporaal, fourier, sergeant-majoor en onderwijzer van de regimentschool te zijn geweest, werd hij op 21 mei 1836 van de krijgsdienst ontslagen. Reeds sinds het vorige jaar was Conscience in briefwisseling met de Vlaamse lettervrienden van zijn geboortestad. Bij zijn terugkomst te Antwerpen werd hij daar lid van de rederijkkamer "de Olijftak" en van dan af besteedde hij al zijn krachten om van Frans rijmelaar, die hij was, nationaal volksschrijver te worden. Echter had hij in zijne literarische loopbaan met de meeste tegenspoed te worstelen. Daar hij geen middelen van bestaan had, bezorgde zijn vriend, de kunstschilder Gustaaf Wappers, hem een plaats van vertaler bij het provinciaal bestuur. Vanwege zijn Vlaamsgezindheid was echter hij spoedig verplicht van dit ambt af te zien. Uit nood werd hij toen hovenier; maar zijne letterkundige werken verwierven toen reeds zoveel bijval, dat het Wappers, die bestuurder van Antwerpens Academie werd, gelukte, hem op 6 november 1841 tot zijn griffier te doen benoemen. Ook in dit ambt ontmoette de schrijver van allerlei zijden weerstand. Nadat zijn beschermer Wappers van het bestuur van de kunstschool had moeten afzien, gaf ook Conscience zijn ontslag op 3 februari 1854. Om de vervolgde Vlaamse schrijver te troosten en op te beuren, gaven zijne Antwerpsche vrienden en bewonderaars hem schitterende feesten, op welke de gevierde kunstenaar zijne buitengewone redenaarsgaven deed uitschijnen. Het was een droeve tijding voor de Vlaamsche kunststad Antwerpen, toen het Staatsbestuur hem op 6 januari 1857 benoemde tot arrondissement-commissaris te Kortrijk. In die afgelegen en eenzame grensstad leefde Conscience, tot hij op 10 september 1868 werd aangesteld als bewaarder der koninklijke museums van schilder- en beeldhouwkunst te Brussel. Terwijl hij daar in het Wiertzmuseum was gevestigd, vierde heel Nederland de verschijning van zijn honderdste boekdeel. De inhuldiging van zijn standbeeld te Antwerpen op 13 augustus 1883 kon hij wegens ziekte niet meemaken. Hij stierf op 10 september 1883. Zes dagen later werd zijn gebalsemd lijk te Antwerpen met vorstelijke luister begraven op het Kielkerkhof, waar op 19 september 1886 boven zijn grafkelder een gedenkzuil werd onhuld.
26-11-2005, 12:09 geschreven door Ooikenaar
|
|
|
|
|
|
| Mijn TOP 8 van de grootste Belgen |
8 grootste Belgen
1- Paul Janssen
2- priester Daens
3- pater Damiaan
4- Gerardus Mercator
5- Andreas Vesalius
6- Peter Paul Rubens
7- Ambiorix
8- Hendrik Conscience
Elk één zal ik afzonderlijk bespreken op welk vlak ze actief waren en wat ze bijgebracht hebben aan ons land.
Ik ga met de laatste beginnen en zo naar de nummer één toe werken
26-11-2005, 11:38 geschreven door Ooikenaar
|
|
|
|
|
|
| De eerste sneeuw - Begin van een strenge winter? |
Vanmorgen was het wit buiten. Het had gesneeuwd. Een fenomeen dat nog zelden voorkomt in onze contreien.
Adhémar moest er niets van weten. Dat ijswater was veel te oud voor zijn puppiepootjes. Dus rechtsomkeer en de garage weer binnen.
Rond 8h00 is het beginnen regenen, dus zal ons sneeuwtapjt vlug verdwenen zijn.
Ik persoonlijk vind dat bij de winter sneeuw past. Natuurlijk niet ingesneeuwd geraken of temperaturen de Noordpool waardig, maar een mooi sneeuwlandschap is toch mooier dan een donker depressief landschap.
Met de technieken die we nu hebben is dat geen probleem meer voor de autowegen.
Morgen zo het nog kunnen sneeuwen en dan is het gedaan. Dus laat ons van het uitzicht genieten.
26-11-2005, 09:51 geschreven door Ooikenaar
|
|
|
|
|
| 25-11-2005 |
| De tien grootste Belgen |
Op 1 december wordt er beslist wie de Grootste Belg is onder de volgende tien overgebleven kandidaten:
Pater Damiaan (1)
Ambiorix (2)
Andreas Vesalius (3)
Peter Paul Rubens (4)
Paul Janssen (5)
Eddy Merckx (6)
Gerardus Mercator (7)
Hendrik Conscience (8)
priester Daens (9)
Jacques Brel (10)
Persoonlijk vind ik dat men als grootste Belg iets moet bijgedragen hebben aan of de economie, of de gemeenschap of de cultuur van een land. Iets dat ons op wereldniveau brengt en ten goede gekomen is of komt aan alle mensen.
Eerlijk gezegd vind ik niet omdat je een goed wielrenner bent, dat je een grote Belg bent. De verdienste komt eerst en vooral de persoon zelf toe en het enigste wat hij voor België gedaan heeft, is dat de naam België op wielervlak absoluut geen onbekende is. Maar dat je daarom een grote Belg zijt? Dan is JP Van Rossem de grootste Belg op het gebied van ongemanierd zijn en bedriegerij.
Als chansonnier kan je mooie teksten schrijven en zingen, maar nogmaals dat zal België niet groot maken. En ik vrees dat Brel eerder met Frankrijk zal geassocieerd worden dan met België.
Dus voor mij blijven er maar 8 kandidaten over.
25-11-2005, 18:05 geschreven door Ooikenaar
|
|
|
|
|
|
| Astrid, oudste dochter van Koning Albert II |
|
ASTRID
Geboren op 05 juni 1962, dochter van Koning Albert II en Koningin Paola
Toen prinses Astrid 18 werd, organiseerden haar ouders een bal in de Orangerie van Belvedere. Die avond was ook Lorenz uitgenodigd, een volbloed Habsburger, kleinzoon van de laatste keizer van de Donau-republiek. De Habsburgers zijn via talrijke huwelijken al decennia lang verstrengeld met bijna alle koninklijke families in Europa.
Lorenz' vader is een belangrijke aandeelhouder van een Zwitserse prive-bank, waar Lorenz zelf trouwens ook werkt. Astrid had natuurlijk geen betere partij kunnen kiezen. Rijk, van uitstekende komaf, deze hobby's en vooral ook: even praktiserend katholiek als zijzelf. Kortom, het was voor iedereen een feestelijke dag toen ze in september 1984 elkaar hun jawoord gaven.
Eerst op het gemeentehuis van Brussel, waarna ze, begeleid door de Koninklijke Escorte te paard, naar de zavelkerk reden, waar beethovens Alle Menschen werden Bruder klonk toen ze naar het altaar liepen. Kardinaal Daneels leidde de plechtigheid.
'Zoals elk paar zullen jullie in de toekomst ook problemen hebben', zei hij. 'Maar', zo wist hij zeker, 'deze liefde is groot genoeg om alles te overwinnen'.
De diepgelovige Astrid en Lorenz spraken samen luidop een kort gebed uit naar een tekst van Franciscus van Assisi. Het werd vervolgens muisstil in de kerk, toen Astrid's vriendin Anne de Groote zichzelfbegeleidend op een simpele gitaar een gospelsong zong van Charles Christmas. De bruid zag er oogverblindend uit in een jurk van het Huis Mies, dat Italiaanse taftzij combineerde met Brusselse kant.
Bij het verlaten van de kerk klonken er 51 kanonsschoten (evenveel als de gezamelijke leeftijd van het bruidspaar). De open Amerikaanse limousine die voor hen klaarstond, moest wegens de regen helaas vervangen worden door een gesloten Mercedes. Vooral de Amerikaanse toeristen die toevallig in Brussel waren, waren echt jaloers al die koninklijke pracht en konden maar niet genoeg krijgen van het hele schouwspel.
De enige die het wat moeilijkhad die dag, was koning Albert, wiens arm zwaar in het verband zat. Kort daarvoor was hij van zijn motor geduikeld en hij had daarbij niet alleen zijn arm beschadigd, maar ook zijn ribben stevig gekneusd. De bestemming van de huwelijksreis werd zorgvuldig geheimgehouden, maar de paparazzi vonden hen toch: op het idyllische eiland Mauritius.
De eerste jaren van hun huwelijk woonden Astrid en Lorenz in Basel, maar voor de geboorte van haar kinderen kwam Astrid altijd trouw naar Belgie. Ze kregen er vier: Amadeo: (21-02-1986), Maria Laura (26-08-1988), Joachim (09-12-1991), Louisa Maria (11-10-1995) en Laetitia Maria (23-04-2003). Het gezin woont inmiddels alweer een paar jaar in Brussel, vlakbij het Koninklijk Paleis.
Lange tijd gingen er geruchten dat prinses Astrid als een serieuze kandidate gezien moest worden om haar vader op te volgen. Maar haar broer Filip ontkende ten stelligste dat hij de troon van zijn vader niet zou ambieren. Sinds zijn verloving met Mathilde zijn overigens al die geruchten meteen verstomd.
25-11-2005, 15:34 geschreven door Ooikenaar
|
|
|
|
|
|
| Prinses Marie-Esmeralda van België |
MARIE-ESMERALDA
1998:
Maria-Esmeralda en Salvador Moncana
Geboren op 30 september 1956, tweede dochter en derde kind van Leopold III en Prnses Liliane de Retie.
Ze trouwde in april 1998 met Salvador Moncada, een Hondurese wetenschapper.
Het paar heeft 2 kinderen:
een dochter: Alexandra Leopoldine geboren op 4 augustus 1998
een zoon: Leopoldo Daniel geboren op 21 mei 2001.
De prinses schrijf regelmatig artikelen, ze is journaliste, onder andere over haar vader.
Ze woont al jaren in Parijs
25-11-2005, 15:15 geschreven door Ooikenaar
|
|
|
|
|
|
| Alexander, prins van België |
ALEXANDER
Geboren op 18 juli 1942, zoon van Koning Leopold III en Liliane Baels.
Hij is getrouwd met Léa Inga Dora Wolman en is de stiefvader van haar zoon en dochter.
Medio 1960 kwam hij herhaalde malen ongunstig in het nieuws. Aan het stuur van zijn sportwagen veroorzaakte hij een dodelijk ongeluk. Hierbij kwam de hoogbejaarde Brusselse priester Abée Froideire om het leven.
Deze priester was zeer geliefd voor zijn inzet ten behoeve van de arme kinderen ( l'oeuvre des Petits Riens).
Eerst mislukt aan de Koninklijke Militaire School, leidde Alexander vervolgens een erg losbandig leven aan de Franstalige afdeling van de Leuvense Universiteit.
Na een avontuur waarbij hij een kind verwekte in het huisgezin van de professor waar hij verbleef, vertrok hij voor een tijdje naar Australië om zich te laten vergeten.
Bij de begrafenis van zijn oom, Prins Karel, kon iedereen op TV zien hoe Alexander, met wilde haardos en donkere Ray Charles-bril, ostentatief de communie weigerde die Kardinaal Danneels, primaat van België, hem aanbood.
Een paar maanden later, tijdens de kerkdienst voor zijn overleden vader Leopold III in de kerk van Sint-Jan-op-Coudenbergh, liep de Kardinaal Prins Alexander gewoon voorbij.
25-11-2005, 14:56 geschreven door Ooikenaar
|
|
|
|
|
|
| De laatste dag van de week |
Hoe is Thanksgiving afgelopen? Alles naar wens en hebben ze niet alles voor jullie neus opgefret?
Dat is dan weeral gepasseerd en voor we het weten is het Kerstdag en nieuwjaar.
"What's another year" zou Johnny Logan zingen.
Rustige dag gehad en onze kleine kamioen heeft weer niets van zich laten horen.
Meer en meer speelt hij met Tobie en hij heeft opflakkeringen van speelsheid dat niets veilig meer is. Nog je schoenen, kousen, hemd, broek, handen en vingers. Wreed manneke.
Vandaag is er een ijskoude wind waardoor er een chilling factor is die de indruk geeft dat het vriest, alhoewel het 3°C is (37°F). Niet echt gezellig om in de open velden te gaan wandelen, maar Tobie is het nu éénmaal gewoon en het is goed voor mezelf.
Ik wens jullie een prettige dag en bekomt van jullie Thanksgiving
25-11-2005, 09:01 geschreven door Ooikenaar
|
|
|
|
|
| 24-11-2005 |
| Bezoek Chirurg |
Vandaag was het de dag van de onderzoeken.
Eerst een normale CT-scan en dan een NMR om 11h15.
Om 12h20 was het dan mijn beurt. Er werd vloeistof ingespoten om de scanfoto's gekleurd weer te geven. 2 x 20 minuten in die heksenketel gezeten.
Geradbraakt er weer uitgeschoven en dan naar de wachtzaal van de dokter.
Om 13h15 mocht ik al binnengaan.
De foto's gaven duidelijk weer dan de discus tussen L4-L5 ( lumbaal dus onderaan de rug bijna tegen je staartebeen) totaal weggesleten was en dat de schakels op elkaar zaten. Wat de pijnen verklaart.
De dokter gaf me twee opties:
1- opereren
2- met morfine inspuiting werken.( ingeplant)
Was niet moeilijk kiezen: opereren;
De operatie gebeurt in twee fasen:
eerste keer ( 17 januari 2006) word ik geopereerd en worden er vier schroeven ingebracht in de wervel L4 en L5 ( een soort U verbinding om de schakels uit elkaar te houden).
Tweede operatie ( een maand later) brengen ze via de buikholte een blokje bestaande uit bot in om tussen die twee wervels te steken en dat dient dan als discus.
Gelukkig heb ik kunnen bekomen dat ik pas in januari en februari geopereerd wordt. Anders zat in met de feestdagen in mijn bed.
Hopelijk geeft het resultaat.
24-11-2005, 16:55 geschreven door Ooikenaar
|
|
|
|
|
| 23-11-2005 |
| Delphine, buitenechtelijke dochter van Albert II |
Delphine, dochter van Albert
Delphine Boëll | Delphine Boëll, de geheime dochter van koning Albert van België, heeft besloten niet langer te zwijgen. Ze vindt dat het niet haar probleem is dat haar vader haar niet meer wil kennen. En dus staat ze voortdurend in de media. In juni 2005 was Delphine, die haar brood verdient als kunstenares, te gast in een programma op de Franse zender France 3. En bij die gelegenheid sprak ze openhartig over haar vader, die ze, toen ze nog contact met hem had, papillon (vlinder) noemde. Volgens Delphine heeft haar vader ooit voor zijn geheime minnares en haar willen kiezen.
Maar zijn broer, de toenmalige koning Boudewijn, dreigde zijn toelage stop te zetten als Albert zou scheiden van Paola. De affaire van de koning met baronesse Sybille de Sélys Longchamps werd kort daarna stopgezet. Albert, toen nog beoogd troonopvolger, verzoende zich met zijn vrouw Paola, onder druk van hun kinderen. Inmiddels is de relatie beter dan ooit. De koning heeft ooit summier gesproken over de huwelijkscrisis, maar hij heeft nooit toegegeven een buitenechtelijke dochter te hebben. Toch is het in België een publiek geheim dat Delphine Boëll zijn dochter is.
Delphine heeft er, net als Bernhard's dochter Alicia Von Bielefeld, voor gekozen om gewoon over haar koninklijke afkomst te praten. En in België wordt er zelfs verwacht dat ze eerdaags een boek zal schrijven over haar leven als geheime dochter van de in België zeer populaire koning Albert. Ze houdt haar verhaal actueel door ongeveer twee keer per jaar een interview te doen. En daardoor kan niemand in België en daarbuiten vergeten dat Albert nóg een kind heeft. Delphine zei onlangs:
'Ik ben niet zonder vader geboren. Mijn moeder en de koning waren heel erg verliefd. Tot mijn negende was hij elk weekend bij ons. Natuurlijk besefte ik dat hij meer was dan een vriend. Hij had iets geheimzinnigs: hij kwam altijd door de garage naar binnen'.
Haar moeder was zeer discreet over haar relatie met (toen nog) prins Albert. Delphine:
Koning Albert | 'Het werd erg moeilijk voor mijn moeder. Ze wilde koste wat het kost Albert en de monarchie beschermen. Ze wilde van dat geheim af. Daarom besloot ze in Engeland te gaan wonen. Ze vertelde het aan Albert. Hij antwoordde dat hij zou scheiden van Paola. Alle papieren lagen klaar. Het paleis en de regering waren akkoord. Hij zou afstand doen van de troon. Maar daar tegenover stond dat wij in ballingschap zouden wonen en dat hij zijn kinderen niet meer zou zien. Mijn moeder heeft dat geweigerd'.
Maar ondanks de verzoening met Paola bleef Albert contact houden met zijn geheime gezin. Delphine:
'Hij kwam ons bezoeken en ze belden elkaar elke dag totdat ik zestien was. Toen was het plotseling over. Hij stuurde me wel elk jaar een brief op mijn verjaardag'.
Delphine had op haar achttiende voor het laatst contact met Albert.
Ík belde hem om te zeggen dat het heel slecht ging met mijn moeder. Hij heeft gezegd: 'Hou ermee op. Ik wil er niet meer over praten. Je bent mijn dochter niet'.
Delphine verdient zoals gezegd haar brood inmiddels als kunstenares. Ze heeft zelf een gezin en onlangs heeft ze zich weer in haar geboorteland België gevestigd. Daarmee voert ze ook de druk op richting de koning, die zijn buitenechtelijke kind nu overal kan tegenkomen. Bronnen beweren dat Delphine hoopt op een financiële regeling met het Hof.
23-11-2005, 12:57 geschreven door Ooikenaar
|
|
|
|
|
|
| Thanksgiving |
|
The United States
 In 1621, after a hard and devastating first year in the New World the Pilgrim's fall harvest was very successful and plentiful. There was corn, fruits, vegetables, along with fish which was packed in salt, and meat that was smoke cured over fires. They found they had enough food to put away for the winter.
The Pilgrims had beaten the odds. They built homes in the wilderness, they raised enough crops to keep them alive during the long coming winter, and they were at peace with their Indian neighbors. Their Governor, William Bradford, proclaimed a day of thanksgiving that was to be shared by all the colonists and the neighboring Native American Indians.
The custom of an annually celebrated thanksgiving, held after the harvest, continued through the years. During the American Revolution (late 1770's) a day of national thanksgiving was suggested by the Continental Congress.
In 1817 New York State adopted Thanksgiving Day as an annual custom. By the middle of the 19th century many other states also celebrated a Thanksgiving Day. In 1863 President Abraham Lincoln appointed a national day of thanksgiving. Since then each president has issued a Thanksgiving Day proclamation, usually designating the fourth Thursday of each November as the holiday.
23-11-2005, 10:56 geschreven door Ooikenaar
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
| Gastenboek |
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
|
|
|
